Από κάποια που την αγαπούσε πολύ, όσο ήταν κάπου εδώ…
Από εμένα που ξέρω πως ακόμα είναι κάπου εδώ…
Κι ας μη σε λένε Ελένη, από τότε που βγήκε το τραγούδι, κάθε φορά που το ακούει, σκέφτεται εσένα… Χτες το βράδυ μιλήσαμε πολύ, για ώρες… Έμαθα πράγματα που άκουγα πρώτη φορά. Και τα δάκρυα που ρίξαμε ήταν συγκίνησης και όχι πόνου! Πάντα θα δακρύζω όταν ακούω για σένα…
Γιατί μπορεί να έφυγες δυο φορές, μα είσαι ακόμα εδώ! Μια φορά χαιρέτησες εκείνους. Μια φορά χαιρέτησες εμένα. Μα ακόμα η δύναμη σου, η προστασία σου, ο αέρας σου είναι παντού γύρω μου, μέσα μου! Σε νοιώθω!
Χτες μου είπες καληνύχτα και όνειρα γλυκά Ξάπλωσα στο κρεβάτι κι έκλεισα τα μάτια απαλά
Στην αρχή ένα καρδιοχτύπι ένα σφίξιμο μαλακό μια εικόνα να αχνοφέγγει και να ψιθυρίζει ένα ρυθμό Μια μελωδία, ένα ποίημα ένα τραγούδι μοναδικό χιλιάδες στιχάκια ανακατεμένα με το δικό μου το σκοπό Μια μπαλάντα ηρεμίας ένα ροκ πιο ζωντανό μια μελωδία της ευτυχίας με το δικό μου σκηνικό Με τις δικές μου ιστορίες πρωταγωνιστές μοναδικούς χάος με μαγικές σκηνές εξωπραγματικές μ’ αληθινές
Κι ύστερα έρχεται η ηρεμία η δικαίωση, η χαρά Το πρόσωπο στολίζουν χαμόγελα η ευχή σου έπιασε για όνειρα γλυκά
Έχω ξαπλώσει να ξεκουραστώ λίγο. Είμαι πάλι με ελάχιστο ύπνο και το βράδυ θα βγω με τον αδελφό μου. Χτυπάει η πόρτα. Ανοίγει… Ακούω το όνομα σου. Λέω δεν μπορεί! Είσαι πολύ μακριά! Πετάγομαι πάνω. Βγαίνω από το δωμάτιο μου και… μένω. Ήρθες!!! Η καλύτερη έκπληξη που μπορούσες να μου κάνεις!!! Για αυτό το πρωί ρωτούσες τι θα κάνουμε το βράδυ, για αυτό ρωτούσες για τον καιρό εδώ… Και τότε θα έβαζα στοίχημα πως θα ερχόσουν, αλλά μετά σκέφτηκα πως ακόμα δεν ήσουν τελείως καλά… Με έκανες πολύ, πολύ, πολύ πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ χαρούμενη!!!:D
I know what makes me comfortable And I know what makes me tick And when I need to get my way I know how to pour it on thick Cream and sugar in my coffee Right away when I awake I face the day, and pray to God I won’t make the same mistakes
All the rest is out of my hands I will learn to let go what I cannot change I will learn to forgive what I cannot change I will learn to lovewhat I cannot change ButI will change, yeah I will change Whatever I, whenever I can
Yeah I don’t know my father Or my mother well enough It seems like every time we talk We can’t get past the little stuff The pain is self-inflicted I know it’s not good for my health But it’s easier to please the world Then it is to please myself
All the rest is out of my hands I will learn to let go what I cannot change I will learn to forgive what I cannot change I will learn to lovewhat I cannot change ButI will change, yeah I will change Whatever I, whenever I can
Well I know I can’t care about how everyone elsereally feels I have enough hurt of my ownto heal
I will learn to let go what I cannot change I will learn to forgive what I cannot change I will learn to let go what I cannot change I will learn to forgive what I cannot change I will learn to love what I cannot change But I will change, yeahI will change Whatever I, whenever I can
*Αυτό το τραγουδάκι μου το έστειλε, πριν αρκετό, σχετικά, καιρό, μια ψυχή, με τη σημείωση να δω τους στίχους με προσοχή! Είδατε πως με προσέχει; Αυτή την περίοδο, εκτός των άλλων κάνω και μουσικοθεραπεία, οπότε ξανακόλλησα... Ευχαριστώocsoul!(Αν πειράζει που αναφέρω ποια είναι η ψυχή, μου το λες και το βγάζω...) Με τη σειρά μου, λοιπόν, της ζητάω να προσέξει το ρεφρέν, "I will learn to let go, to forgive, to love what I cannot change" τώρα που... εσύ μπορείς να καταλάβεις ;)
Λοιπόν… Δεν μπορούσα να βλέπω το προηγούμενο ποστάκι, φάτσα φόρα. Σήμερα το βράδυ, πήρα απόφαση, και έκανα κάτι το οποίο με ησύχασε… Δεν έχει νόημα να πω τι… Άλλωστε δεν υπάρχει σωστή και λάθος απόφαση!
Για να αλλάξω κλίμα λοιπόν εκμεταλλεύομαι κάτι προσκλησούλες που έχω. Η Μαριλένα, μου ζήτησε να πω δυο τραγούδια σε αυτόν που αγαπάω, ένα με γυναικεία, ένα με αντρική φωνή… Εκεί λοιπόν που σκεφτόμουν το παιχνιδάκι, μου λέει και η Ιφιγένεια να αφιερώσω δυο τραγουδάκια στον καλό μου… Χμμμ, δηλαδή τέσσερα συνολικά; Πολύ ευχαρίστως! Αλλά, να ξέρετε, αυτός που θέλετε να του πω τραγουδάκι, πώς να σας το πω, δεν υπάρχει…
Μη νομίζετε πως δεν θα παίξω όμως! Η αγάπη υπάρχει στη ζωή μας με πολλές μορφές και παρόλο που τα περισσότερα τραγούδια, έχουν ένα ερωτικό υπόβαθρο, η αγάπη είναι μία. Θα σας πω λοιπόν ένα τραγουδάκι, που για μένα, δείχνει τι είναι η αγάπη. Υπάρχουν πολλά θα πείτε, δε διαφωνώ! Σχεδόν όλα! Αλλά αυτό, όποτε το ακούω, το ομολογώ δακρύζω… Γιατί μου μεταφέρει το συναίσθημα μιας βαθειάς αγάπης, χωρίς τίτλο…
Ακόμα κι αν φύγεις για το γύρο του κόσμου θα' σαι πάντα δικός μου θα είμαστε πάντα μαζί
Και δε θα μου λείπεις γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί
Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θ' ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί
Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο της ζωής μου το τρένο που θα 'σαι μέσα κι εσύ
Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι η ψυχή μου το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί
Ξέρω, έπρεπε να πω τέσσερα τραγούδια. Αλλά είπα ένα με τέσσερις εκτελέσεις και πολλές ακόμα, άτυπες. Να ομολογήσω και ποια με αγγίζει πιο πολύ ή να το αφήσω; Εσείς θα μου πείτε…
Αν νομίζατε πως τελειώσαμε γελιέστε! Μη κατηγορείτε εμένα, αλλά την Ιφιγένεια! Δεν ήθελε μόνο τραγουδάκι, θέλει και ένα απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο που θα δω δίπλα μου. Εεεεμ… Νομίζω πως και εδώ πρέπει να σας ομολογήσω κάτι… Εγώ συνήθως διαβάζω καλοκαίρι, Χριστούγεννα, Πάσχα, σε διακοπές… Όχι πως δεν έχω χρόνο τις άλλες στιγμές, αλλά δε μου κάνει κέφι. Όπως καταλαβαίνεται λοιπόν τα βιβλία μου είναι στη Ρόδο. Και κάποια που διάβασα εδώ, τα έχω μεταφέρει προς τις εκεί βιβλιοθήκες. Παρόλα αυτά, πάλι θα παίξω!!! Νομίζατε πως θα την γλυτώνατε… Όχι δεν θα πιάσω βιβλίο της σχολής! Όχι τίποτα άλλο, δεν ξέρω να μεταφέρω ολοκληρώματα, παραγώγους, ακολουθίες, γραφικές παραστάσεις, σχήματα και άλλα τέτοια στο blog… Από ποιο βιβλίο θα γράψω λοιπόν; Μα φυσικά από αυτό που μου έκανε δώρο ο Giorgio στο παρτάκι μου το Σάββατο! Ακόμα δεν έχω διαβάσει ούτε μισή σελίδα, για αυτό θα δούμε μαζί την πρώτη παράγραφο του βιβλίου:
"Στέκεται μπροστά στην τζαμαρία κοιτάζοντας έξω. Η πόλη ξεδιπλώνεται από κάτω του, τυλιγμένη σε έναν ομιχλώδη λήθαργο. Βαρομετρικό χαμηλό. Σύννεφα κυλάνε πάνω από τους λόφους, ξεγλιστρώντας από χαραγματιές και ρωγμές βράχων, σαν το τοπίο να εκπέμπει σήματα καπνού."
Και αφού έκανα την ανάρτηση και την δημοσίευσα, βλέπω το πνευμα να μου ζητάει να γράψω για την έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο της σελίδας 123... Επειδή λοιπόν σήμερα παίζω με όλους δεν χαλάω χατίρια... Ορίστε ακόμα ένα μικρό απόσπασμα, από το ίδιο βιβλίο...
"«Δεκαευτά χρονών είμαι δεν έχω φίλους “καθ’ οδόν”. Θα πάμε στο Κλίβελαντ, γιατί εκεί μένει η θεία του Μπερθ. Μας περιμένει»."
Το βιβλίο είναι το «Αυτό το βιβλίο θα σώσει τη ζωή σας (Thisbookwillsaveyourlife)» της A. M. Homes (Μετάφραση: Ρένα Λέκκου- Δαντου), από τον εκδοτικό οίκο Α. Α. Λιβάνη. Ομολογώ πως όταν διάβασα τον τίτλο τρόμαξα λίγο, αλλά διαβάζοντας την περίληψη στο οπισθόφυλλο, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Τώρα αν είναι ή όχι θα σας γελάσω. Αλλά για να το διάλεξε ο Giorgioθα είναι σίγουρα!
Με τη σειρά μου, δεν καλώ κανέναν στο παιχνίδι με το βιβλίο! Αντίθετα, θέλω να προσκαλέσω στο παιχνίδι με το τραγούδι, όποιον-α από την παρέα, είναι ερωτευμένος-η. Το 1 ή 2 τραγούδια, από αντρική ή γυναικεία φωνή, αφιερωμένα ή μιλάνε γενικά για αγάπη το αφήνω πάνω σας. Αλλά θέλω να κάνω και ειδική πρόσκληση, σε μια ρομαντική ψυχή και να της ζητήσω ένα τραγούδι για την αγάπη. Αυτή η ψυχή είναι η Μαργαρίτα και της δίνω και άλλη εναλλακτική, ή ένα γνωστό τραγούδι ή να μας πει ένα δικό της τραγουδάκι-ποιηματάκι αν προτιμάει.
Μόλις διαπίστωσα ότι είχα τρεις διαφορετικές προσκλήσεις... Σας ευχαριστώ πολύ πολύ όλους, που με παίζεται και μένα! Γιατί μη νομίζετε, μικρό παιδάκι είμαι και παιχνιδάκια θέλω. Παιχνιδάκια με καλή παρέα! :)
*Τον τελευταίο καιρό, έπεσαν πολλά ποστάκια μαζεμένα, αλλά γινόντουσαν και πολλά...Τώρα μάλλον θα ηρεμήσω λίγο, αλλά κάπου εδώ θα βρίσκομαι πάλι...
Πολλοί λίγοι μπορούν να καταλάβουν τη σχέση που έχω με τον αδελφό μου. Ακόμα και άτομα που έχουν αδέλφια, με θεωρούν υπερβολική. Όταν έφυγε να σπουδάσει είχα αρρωστήσει, τρεις μέρες στο κρεβάτι. Πάνω που πήγαιναν κάποια πράγματα καλύτερα, ήταν η χρονιά που πέρασα τις μεγαλύτερες κρίσεις μου. Ήταν ο λόγος που ξανάκλαψα μετά από χρόνια. Τόσο από στεναχώρια, όταν έφευγε, όσο και από χαρά όταν εγώ πήγα να υποδεχτώ τον μπαμπά και ανοίγοντας την πόρτα είδα εκείνον. Περιττό να πω ότι τον κρατούσα για κανένα δεκάλεπτο και η μαμά είχε αφρίσει που ήθελε να τον χαιρετήσει και εκείνη. Είμαι αυτή που ως κριτήριο για τη σχολή που θα διάλεγα, είχα να είναι στο Ηράκλειο. Τελικά ίσως είμαι υπερβολική, αλλά έχω λόγους…
Από μωρά παιδιά είχαμε μια πολύ δεμένη σχέση. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον πέρα από τις λέξεις… Είμαστε στο μυαλό του άλλου. Ξέρουμε τη σκέψη πριν καν δημιουργηθεί.
Όταν ένοιωθα πως από παντού με χτυπούσαν, μόνο εκείνον είχα δίπλα μου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τις πιο κρυφές και περίεργες σκέψεις μου. Πράγματα που δεν τολμάς να μοιραστείς με κανέναν. Είναι εκείνος που με αφήνει να ξεσπάω όταν το έχω ανάγκη, που θα κάτσει να με ακούσει χωρίς να παραπονιέται, που θα με στηρίξει όταν τα πάντα διαλύονται γύρω μου, που θα με βοηθήσει και χωρίς να του το ζητήσω, που θα με ταρακουνήσει όταν σκέφτομαι βλακείες, που θα με πάρει αγκαλιά όταν έχω ανάγκη, που θα με πειράξει όταν αρχίζω να πέφτω, που θα μου δείξει πως η ζωή δεν σταματά πουθενά, που θα γίνει πρότυπο για μένα με την στάση ζωής του, που, που, που... Αν συνεχίσω δε θα σταματήσω ποτέ! Είναι εκείνος, που είναι πάντα κοντά μου, ακόμα και όταν είναι μακριά.
*Επεξήγηση για την εικόνα:Εγώ είμαι 5 μηνών,ο αδελφός σχεδόν 2 χρονών και προσπαθεί να με κρατήσει, γιατί άρχισα να γέρνω προς τα μπροστά...
Ήταν εκεί από την πρώτη μέρα της ζωής μου. Μου χάρισε τα καλύτερα παιδικά χρόνια, με παιχνίδια που μόνο στο χώρο της φαντασίας του και της δικής μου υπάρχουν. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ρωτούσαν την μαμά μου αν είμαστε δίδυμα.
Και παρά τα όσα του έκανα όταν ήμασταν παιδιά, δεν έπαψε ποτέ να νοιάζεται για μένα, να με προσέχει, να με στηρίζει, να με αγαπάει, να με βοηθάει, να είναι δίπλα μου. Είναι ο καλύτερος μεγάλος αδελφός που θα μπορούσα να έχω. Κι όμως όταν το έχω ανάγκη, γίνεται ο καλύτερος φίλος! Και τον ευχαριστώ τόσο, μα τόσο πολύ για αυτό!
Αυτό το postείναι αφιερωμένο στον αδελφούλη μου. Γιατί σήμερα είναι η μέρα του! Και γιατί είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος πάνω στον κόσμο με αυτόν τον αδελφό.
Δεν έγραψα ούτε τα μισά από αυτά που θα ήθελα… Μα ακόμα κι αν τα έγραφα, πάλι δεν θα ήταν αρκετά, γιατί απλά από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχουν λόγια.
Τσικνίσατε χτες; Μπράβο, μπράβο! Και εμείς τσικνίσαμε, η παρέα μου και εγώ. Σε ένα πολύ ωραίο ρακάδικο. Ήρθε κρασί, αρκετό θα έλεγα, καιήρθαν και τα ψητά μας. Όλη η παρέα έλεγε πως τα είχανε ψήσει πολύ ωραία! Έτσι όπως ψήσανε και εμένα δηλαδή! Όμορφα, γύρω γύρω και μέχρι μέσα!
Όταν τους είδα να μπαίνουν στο μαγαζί, δε με πείραξε. Είχα να τον δω σχεδόν 6 μήνες. Τον συναντάω στο δρόμο, πριν κάποιες βδομάδες, μιλάμε, χαιρετιόμαστε… Δεν μου κάνει τίποτα, δε με ενοχλεί, ξέρω πως έχει η κατάσταση. Λίγο καιρό μετά ξανασυναντάω τυχαία όλη την καλή παρέα, που φρόντισε να κάνει παιχνιδάκι τα συναισθήματα μου. Παρόλο που και εμείς (ήμουν με την κολλητή μου) τους είδαμε και εκείνοι εμάς, δεν μιλήσαμε… Πάλι δε με πείραξε. Και χτες, όταν μπήκαν στο μαγαζί, δεν με πείραξε.
Δε με ενόχλησε… Μα όταν ήρθε να μας χαιρετήσει ο φίλος του, εξαφανίστηκε το κρασί στο ποτήρι μου, που μόλις είχε γεμίσει… Από νευρικότητα και μόνο! Δε με ενόχλησε… Αλλά έβλεπα τα βλέμματα τα δικά του συνεχώς στο μέρος μου! Δε με ενόχλησε… Μα ήρθαν να χορέψουν εκεί που χορεύαμε εμείς και όταν τελείωσε το τραγούδι, εκεί που ετοιμαζόντουσαν να φύγουν και έκανε ένα βήμα μπροστά, μετά κάνει ένα πίσω, με πιάνει από το χέρι, το χαϊδεύει λίγο, μου χαμογελάει (με αυτό το απίστευτο χαμόγελο του) και φεύγει με το βλέμμα του να μένει πάνω μου στα πρώτα βήματα. Δε με ενόχλησε… Μα όταν πήγε και χόρεψε το ζεϊμπέκικο έβλεπα κάθε τόσο το βλέμμα του, να μένει στο δικό μου… Άκουσα και σπόντα από τον φίλο του, πως έπρεπε να πάω και να χειροκροτήσω. Δε με ενόχλησε… Όμως πήγαμε και χορέψαμε κάτω, επειδή είχαν σηκωθεί και εκείνοι. Δε με ενόχλησε… Αλλά και τις δυο φορές που χορέψαμε κρατούσα το χέρι του
Δε με ενόχλησε…ΨΕΜΑΤΑ! Μετά από όλα αυτά με ενόχλησε! Και πολύ, πάρα πολύ μάλιστα! Και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από το βλέμμα του όταν κοιτούσε, αν και έπρεπε. Και γύρισα πίσω και θυμόμουν ότι πέρσυ τέτοια εποχή περίπου στο πάρτυ που είχα κάνει, η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να έρθει εκείνος και μου ερχόταν κάθε τόσο να πετάξω το Σάββατο κάνω αποκριάτικο πάρτυ, θα έρθετε; Αλλά έπνιγα τη φωνή μου και κατάπινα τη γλώσσα μου… Γιατί τους ξέρω… Ξέρω πως για άλλη μια φορά όλα ήταν ένα παιχνιδάκι. Γιατί δεν μπορώ να αντέξω άλλο ρεζιλίκι. Γιατί δε μου αξίζει να γίνονται αντικείμενο για διασκέδαση τα συναισθήματα μου. Μα όσο και να ξέρω, λυπάμαι, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να μην ρωτάω, γιατί όλα αυτά τα βλέμματα; Γιατί το βήμα πίσω; Μπας; Και τώρα εδώ, να σβήσω αυτό το μπας για πάντα…
Δε με ενόχλησε…ΑΛΗΘΕΙΑ! Γιατί διασκέδασα τρελά με την παρέα μου! Γιατί τέτοιο γέλιο είχα καιρό να ρίξω και να φανταστείτε πως γελάω κάθε μέρα με πολύ απλά πράγματα. Γιατί κατάφερα να σηκώσω για χορό παιδιά από την παρέα που δεν σηκώνονται με τίποτα! Γιατί διασκεδάσαμε με όλη τη σημασία της λέξης! Γιατί στο κάτω κάτω μετά από όλα αυτά που έγιναν, δε μου αξίζει! Και είναι ηλίθιο να συνεχίζω να κατηγορώ τους φίλους του και να του δίνω ελαφρυντικά ενώ έχει την ίδια ευθύνη! Η μόνη διαφορά είναι πως εκείνος έπαιζε με τις πράξεις και έμπαιναν οι φίλοι του να παίξουν με τις λέξεις…
Δε με ενόχλησε λοιπόν, γιατί χτες πέρασα τέλεια με την παρέα μου! Και η παρέα είναι που θα μείνει! Παρόλα αυτά, σήμερα, μέσα μου με έτρωγε η επιθυμία να κάνω μια αναπάντητη… Όχι με απόκρυψη όπως εκείνοι, αλλά με αριθμό, κανονικά… Και μετά μια πρόσκληση, έστω και τελευταία στιγμή… Μέχρι αύριο θα μου περάσει! Έχουμε και ένα πάρτυ να κάνουμε και να περάσουμε τέλεια!!! Όπως και πέρσυ που δεν εμφανίστηκε ποτέ…
Αυτό το blog υπολειτουργεί. Αν θέλετε να με ακολουθήσετε και στα ταξίδια των ονείρων, της καρδιάς και του μυαλού, στείλτε e-mail στο dreamgirl.bl@gmail.com και θα σας πω την καινούργια μου διεύθυνση.
www.giatimpampa.gr
Γιατί μπαμπά; Ρωτήστε ό,τι θέλετε να μάθετε για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και δεν μπορείτε να εξηγήσετε ή διαβάστε απορίες άλλων και τις απαντήσεις που δίνουν 4 φοιτητές (3 του φυσικού και 1 του βιολογικού) ένα βήμα πριν το πτυχίο. Μια σελίδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μεγάλα παιδιά, αλλά και μεγάλους. (...ένας φοιτητής είναι και ο αδελφός μου...)
messanagros-rhodes.blogspot.com
Επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου λένε θα πέσει να σε πλακώσει, από πάνω ένα blog για το χωριό μου, στο οποίο γράφει ο νονός μου. Ρίξτε μια ματιά αν θέλετε!
Ζούμε στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη μας. Μια εικόνα, ένας ήχος, μια περιγραφή, αρκεί για να επιστρέψουν στο μυαλό μας και τα όνειρα να ξυπνήσουν ξανά.
