Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ιστορίες βροχής - Ηράκλειο

Σήμερα ο καιρός είναι βροχερός. Και με αυτά και εκείνα θυμήθηκα άλλη μια ιστορία βροχής, την τελευταία που έχω στο «αρχείο» μου :Ρ
Γραμμένη στο δεύτερο έτος. Ουάου! Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια; Λοιπόν απολαύστε την όπως γράφτηκε τότε:

Τέλη Μαΐου και είχαν έρθει Ηράκλειο δύο φίλοι από Ρόδο που σπουδάζουν Αθήνα, μαζί με έναν φίλο τους… Πριν έρθουν μας είχαν ρωτήσει για τον καιρό, ώστε να φέρουν τα αντίστοιχα ρούχα… Ο καιρός απόλυτα καλοκαιρινός! Τα παιδιά από μας είχαν δύο απαιτήσεις. Έπρεπε να πάμε θάλασσα και έπρεπε να πάμε σε ρακάδικο. Στην Κρήτη ήρθαν, δεν θα πήγαιναν; Έτσι μας έλεγαν…

Τη δεύτερη μέρα ξυπνάμε, βλέπουμε έναν υπέροχο ήλιο, βάζουμε μαγιό, παίρνουμε πετσέτες και πάμε θάλασσα!!! Γυρνάμε, κάνουμε ένα μπανάκι και πάμε για καφέ… Μέχρι να πάμε, ο ουρανός άρχισε να μαζεύει συννεφάκια… Άσπρα και αθώα… Πάμε λοιπόν και με το που καθόμαστε αρχίζει να βρέχει, και να βρέχει, και να βρέχει… Εμείς μην περιμένοντας κάτι τέτοιο δεν είχαμε ομπρέλες και περιμέναμε να σταματήσει… Σταματάει κάποια στιγμή και πάμε σπίτι…

Έρχεται η ώρα να πάμε στο ρακάδικο και παίρνουμε τα ποδαράκια μας… Ψιλοέβρεχε από την αρχή, και τα παιδιά από την Αθήνα δεν είχαν ομπρέλες, αφού εμείς για παραλίες λέγαμε. 6 άτομα, 3 ομπρέλες, ανά δυο μεταξύ μας. Πήγαμε λοιπόν, περάσαμε τέλεια! Ήπιαμε πολύ (πάρα πολύ για να λέμε την αλήθεια), χορέψαμε, μέχρι και σε τραπέζι ανεβήκαμε, τραγουδήσαμε, γελάσαμε και αφού πέρασε η ώρα είπαμε να φύγουμε. Έλα όμως που πλέον δεν ψιλοέβρεχε αλλά έριχνε καρεκλοπόδαρα! Τι να κάνουμε δυο-δυο πάλι και ένα επιπλέον άτομο ανηφορίζουμε για το σπίτι…

Κάναμε και στάση για παγωτό! Καθίσαμε, το φάγαμε και το ευχαριστηθήκαμε… Το ότι τα παντελόνια ήταν ήδη μούσκεμα και τα πόδια μας πλατσούριζαν στα παπούτσια δεν έχει σημασία!

Συνεχίζουμε λοιπόν την διαδρομή μας. Έλα όμως που η ομπρέλα δεν έκανε τίποτα ούτε σε μένα ούτε στο παιδί που ήταν μαζί μου και με όλους τους δρόμους λιμνιασμένους, όσο και να προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τις λακκούβες, όλο και κάποια καινούργια εμφανιζόταν και κοντεύαμε να χάσουμε και την ισορροπία μας. Πήρα λοιπόν την μεγάλη απόφαση!!! Παρατάω την ομπρέλα μου στο άλλο παιδί, μπας και προστατευτεί κάποιος, σταμάτησα να αποφεύγω και τις λακκούβες και προχωρούσα όλο χάρη. Μάταια μου φωνάζουν να πάω κάτω από την ομπρέλα… Εγώ απολάμβανα την βροχή! Κι αν με ρωτήσεις αν πήγα πιο βρεγμένη σπίτι μου, ίσως ήταν λίγο πιο βρεγμένα τα μαλλιά μου. Κατά τα άλλα όλοι στην ίδια κατάσταση ήμασταν! Εγώ τουλάχιστον το χάρηκα!

Τώρα αν με ρωτήσεις γιατί δεν πήραμε ταξί, αφού ήταν έτσι ο καιρός θα σου πω απλά: ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!!! Ταξί στην παρέα παίρνουμε μόνο αν είναι ανάγκη ή ήμαστε υπερβολικά κουρασμένοι! Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε… Το ότι δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε από το ποτό, ήταν άλλο θέμα :Ρ