Αγκαλιά...

Δεν ξέρω αν μου λείπεις εσύ
Αν ζητάω εσένα
ή ζητάω απλά μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά
και κάποιον που να νοιάζεται
...κάπως διαφορετικά...


Έχω τόσο ανάγκη από μια αγκαλιά
Μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη
όποιου είδους αγάπη!

Θέλω λίγα λεπτά να κρυφτώ εκεί μέσα
Να νιώσω την αγάπη
πως κάποιος ενδιαφέρεται για εμένα
κάποιος νοιάζεται..
Υπάρχει κανένας;

Έχω ανάγκη μια αγκαλιά μέσα στην οποία να μπορώ
να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο
και να ακουμπήσω εκεί όλα αυτά που γέμισαν πάλι το μυαλό μου
να σκεπάσω την ανάγκη, την επιθυμία που έχω
να σε ξαναδώ
να αφήσω την μελαγχολία που μου έφερε η βροχή
να διώξω τα δάκρυα που κρατάω μέσα μου τόσο καιρό
γιατί απλά πρέπει να φαίνομαι και να είμαι καλά
Να τα ακουμπήσω όλα εκεί μέσα
και να τα πάρει η αγάπη που την περιβάλει
και να τα γιατρέψει
να τα κάνει όμορφες αναμνήσεις
να τα κάνει όμορφα συναισθήματα

Αν ήμουν σπίτι μου
θα χωνόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου
είναι η μόνη που με αγκαλιάζει με αγάπη
με κάποια αγάπη
με την πιο δυνατή αγάπη
... άλλωστε δεν έχω νοιώσει άλλη αγάπη
έχω νοιώσει άλλο ενδιαφέρον
αλλά ποτέ κανείς δεν μου έδειξε μια άλλη αγάπη...

Έχω τόσο ανάγκη να βρω μια αγκαλιά εδώ
και να χωθώ μέσα της
και να νιώσω αγάπη
όποια αγάπη
και να αφεθώ...
από εσένα...
Όχι!
Εσύ ούτε καν νοιάζεσαι
και είναι ένα από αυτά που θέλω να αφήσω εκεί μέσα...
Από έναν φίλο...
Δεν ξέρω...
Μπορεί;
Νοιάζεται! αλλά μπορεί;

Θέλω να χαθώ σε μια αγκαλιά
και να νιώσω την αγάπη
όποια αγάπη...

Πολλά ζητάω;

Η πρώτη βροχή...

Έβρεξε...

Πρώτη φορά...

Όταν άρχισε να ψιχαλίζει βγήκα στο μπαλκόνι
σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό
και άφηνα τις σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπο μου

Σταμάτησε...

Αυτό ήταν πάλι...

Όπως χτες το βράδυ
όταν φεύγαμε με τα παιδιά από την καφετέρια
ψιχάλιζε και εμείς περπατούσαμε στην βροχή χωρίς ομπρέλα...
Και μετά από λίγο σταμάτησε...

Όμως όχι!

Δεν είναι το ίδιο!

Μετά από λίγο αρχίζει να βρέχει
κανονικά, δυνατά
κάθομαι στον καναπέ με την κολλητή μου
χαζεύω για λίγο έξω από την μπαλκονόπορτα
κοιτάω με επιμονή τη βροχή να πέφτει
γυρνάω και της λέω κέρδισα το στοίχημα!

Φέτος ήταν η πρώτη βροχή που θυμάμαι
που έβρεξε μόνο έξω
και όχι και στην καρδιά μου
η μελαγχολία που έχω
είναι μια γλυκιά μελαγχολία
όχι πόνος...

Ξανακοιτάω έξω...

Χαμογελάω...







Υ.Γ. Δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω, αλλά θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ηλία, που μου έστειλε το "Καληνύχτα Μαργαρίτα" του Χατζή. Ευχαριστώ πολύ!

Μαντινάδα

Δεν είχα κάτι να γράψω, αλλά επειδή δεν ήθελα να συνεχίσω να λέω σε όλους ότι δεν στεναχωριέμαι πλέον με αυτό που έγινε, και ήταν απλά οι σκέψεις της στιγμής, πήρα την απόφαση να αναρτήσω ένα post... Έλα όμως που δεν ήξερα τι να γράψω... Ήθελα και κάτι πιο χαρούμενο, πιο αισιόδοξο! Τότε θυμήθηκα μια μαντινάδα! Δεν βρίσκομαι άδικα από πέρσι στην Κρήτη... Σας την παρουσιάζω λοιπόν:

Όταν θα νιώσεις ερημιά, σκέψου τα χελιδόνια,
όπου γυρνούν την Άνοιξη, σα λιώσουνε τα χιόνια

Χρόνια πολλά είναι η ζωή, αν ξέρεις να τη ζήσεις
μα σα χαλάς πολλές στιγμές, λίγη θα την αφήσεις

Δυο τρεις φορές να λυπηθείς και χίλιες να γελάσεις
κι ετσά ο θάνατος θ' αργεί, ακόμα κι αν γεράσεις

Αφήστε με ήσυχη...

Γιατί δεν με αφήνετε να ηρεμήσω;
Γιατί δεν με αφήνετε να ξεχάσω;
Να πάω παρακάτω θέλω αφού ξέρω ότι δεν γίνετε τίποτα
να τον θυμάμαι σαν μια καλή ανάμνηση μόνο
και να συνεχίσω όπως πριν
χωρίς να γυρνάει η σκέψη του κάθε τόσο
χωρίς να κοιτάω γύρω γύρω όταν ακούω αυτό το όνομα
αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια
θέλω να ξεχάσω
Γιατί δεν με αφήνετε;

Τι καταλαβαίνετε με τις αναπάντητες σας;
Δεν βλέπετε ότι δεν κρύβεστε πίσω από την απόκρυψη σας;
Γιατί με κάνετε να πιστεύω ότι ίσως κάτι να έχει αλλάξει
και με ξαναγεμίζεται σκέψεις και ίσως;
Αφήστε με ήσυχη!

Και αν φταίει κάποιος που οι ελπίδες μου έσβησαν έτσι είστε εσείς
εσείς καταστρέψατε κάθε περίπτωση να κανονιστεί κάτι και να τον ξαναδώ
η συμπεριφορά σας φταίει!
Γιατί εγώ δεν έχω σκοπό να πληγώσω
ή να στεναχωρήσω καμία όμορφη σχέση
για μια ελπίδα που θα πέσει στο κενό
Και ενώ φταίτε για όλα
συνεχίζετε να με ενοχλείτε!
ΓΙΑΤΙ;

Αφήστε με να ξεχάσω...
Αφήστε με να πάω παρακάτω...
Μη με γυρνάτε πίσω...
Αφήστε με ήσυχη!
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ άλλο...

Καλώς ήρθες

Είναι πάλι μια από εκείνες τις μέρες που θα ήθελα να ήσουν εδώ
να έπιανες το χέρι μου και να πετούσαμε μαζί μέχρι τα αστέρια
και νοιώθω πως έχω την δύναμη να πετάξω, να πάω μακρυά
εκεί που υπάρχουν μόνο τα όνειρα μου και χαμόγελα

Έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σε φωνάξω να έρθεις
να πετάξουμε μαζί, όπως τότε που ήσουν εδώ
Μα δεν θα το κάνω, δεν θα σε φωνάξω,
δεν θα έρθεις έτσι κι αλλιώς...

Κλείνω τα μάτια μου και απλώνω τα χέρια
δεν μπορώ να καταλάβω πια κατεύθυνση έχουν
δεν θα τα ανοίξω για να δω, δε με ενδιαφέρει!

Φαντάζομαι... Φαντάζομαι... Φαντάζομαι...
Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα, λείπεις εσύ...
Αυτό λέω, για αυτό προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου
δεν μπορώ να ονειρευτώ χωρίς εσένα, είμαι αδύναμη...

Και εκεί έρχεται η μορφή σου!
Τόσο γνώριμη κι ας την είχα διαγράψει από το μυαλό μου
Πως μπόρεσα να ξεχάσω;
Αυτό το χαμόγελο που βγαίνει πρώτα από την καρδιά
αυτά τα μάτια που καθρεφτίζουν τα πάντα μέσα τους
την αθωότητα, την παιδικότητα, την ζωντάνια, την χαρά
Πως τα ξέχασα όλα αυτά;

Βουτάς το χέρι μου με την ανυπομονησία που είχες για να ζήσεις
ακούω την καρδιά σου που χτυπά σε τρελούς ρυθμούς από την λαχτάρα
Λαχτάρα να μην αφήσεις ούτε μια στιγμή να πάει χαμένη
να κάνεις όσα περισσότερα μπορείς
μα πάνω από όλα να περνάς καλά
να διασκεδάζεις και να χαμογελάς!

Πως τα ξέχασα όλα αυτά;
Αυτό το καρδιοχτύπι, αυτά τα μάτια...
Πως τα άφησα να χαθούν έτσι στο χρόνο
και να πάρουν μαζί τους τα όνειρα, την ελπίδα μου
το πείσμα μου για ζωή;

Καλώς ήρθες!

Στίχοι τραγουδιών

Πάντα όταν άκουγα ένα τραγούδι το άκουγα με δύο τρόπους. Αρχικά ο κλασικός τρόπος όπου ακούς τους στίχους σαν σύνολο. Μέτα είχα τη συνήθεια να ακούω τους στίχους σαν μεμονωμένες προτάσεις. Να κρατάω ένα νόημα άσχετα με το τι έλεγε πριν ή μετά το τραγούδι. Από τους τόσους στίχους που πιστεύω ότι κάτι έχουν να δώσουν, εδώ είναι μερικοί.
Παρόλο που θα έπρεπε, δεν λέω από ποια τραγούδια είναι γιατί ίσως χαθεί το μεμονωμένο νόημα τους...

• Κι αν είναι λάθος δε με νοιάζει ας πάνε όλα χαμένα

• ... δε φοβάμαι κανέναν γιατί έχω τα όνειρα μου όλα τότε λυμένα, για σκέψου στην ψυχή μου να τα είχα κρυμμένα και αληθινό να μη γινόταν ποτέ ούτε ένα

• Κι αγαπάω τη ζωή μου κι έτσι νοιώθω τυχερή, γιατί δίνει στην ψυχή μου, την ανάσα, την πνοή

• ...κάνω αυτό που αισθάνομαι, λέω αυτό που σκέφτομαι, υπεύθυνη για μένα είμαι εγώ...

• Κανένας δεν μπορεί να μου πει τι θα κάνω, κανένας δεν μπορεί να μου πει πως θα ζήσω...

• ...γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή

• Όποια πόρτα συναντήσεις μη διστάσεις να χτυπήσεις κι αν απάντηση δεν πάρεις μη διστάσεις να ανοίξεις

• Θα ζω τη ζωή μου την κάθε στιγμή μου αυτό μου 'χει λείψει

• ...είναι κορμιά που ανθίζουνε στον ύπνο τους κρυμμένα...

• Χίλια πρέπει που δένουν τα χέρια κι ένα θέλω που δίνει φτερά

• Σήκω και σκέψου καθαρά πως ότι είχες δεν είναι μικρό ότι κρατάς ίσως να 'ναι αρκετό

• Μέσα από τα λάθη γεννιέται μια καινούργια αρχή

Θέλω να γράψω και ένα τραγούδι τους στίχους του οποίου βρήκε μια φίλη μου και μου τους έστειλε... Δυστυχώς όσο και να ψάχνω δεν μπορώ να βρω το τραγούδι για να το ακούσω κιόλας...

Μέσα σ' ένα βράδυ Μαργαρίτα
Μη ζητάς να μάθεις τη ζωή
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
Θα τα ξαναπούμε το πρωί
Πάρε μιαν ανάσα τελευταία
Για να την κρατήσεις στο φιλί
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
σήμερα κουράστηκες πολύ
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
Στο ποτάμι τρέχει το νερό
παρ' τα βασανάκια σου και ρίχτα
Άντε καληνύχτα Μαργαρώ
Κοιτά το φεγγάρι Μαργαρίτα λάμπει σαν τον ήλιο, το μισό
Άμα το γυρίσεις απ' την άλλη είναι θεοσκότεινο κι αυτό
Πίσω από το γέλιο Μαργαρίτα κρύβεται ένα δάκρυ καθαρό
Κι ό,τι βλέπεις να λαμποκοπάει μάλαμα δεν είναι Μαργαρώ

Κώστας Χατζής
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα

Λες να χιόνισε;

Αυτή την βδομάδα μόνο που την φανταζόμουν με κούραζε. Λίγο το πανεπιστήμιο που ξεκίνησε και έπαθα ένα σοκ με το πόσο εύκολα αυξάνονται τα μαθήματα από το ένα εξάμηνο στο άλλο, λίγο τα μαθήματα οδήγησης, (τι το θέλω το δίπλωμα ακόμα δεν κατάλαβα!) και τέλος λόγο μιας γενικής ατονίας, δεν είχα όρεξη για τίποτα. Έψαχνα λοιπόν κάτι ευχάριστο να γεμίσω το μυαλό μου.

Κάτι η εποχή που θα έπρεπε να μας θυμίζει πως έρχεται ο χειμώνας, κάτι μια κουβέντα που είχα,με κάποια που έπαιζε με τον πόνο μου, καταγγέλλω(!) ,(ναι για σένα μιλάω!), λίγο κάτι ιστορίες που διάβαζα, θυμήθηκα μια ιστορία που όποτε τη θυμάμαι μετά τα δάκρυα, πάντα γελάω και θα ήθελα να την γράψω. Μια ιστορία από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, που για σας σίγουρα θα είναι γελοία...

Εγώ έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στη Ρόδο. Ένα ωραιότατο νησάκι (τι άλλο θα έλεγα), που όμως το χειμώνα η πιθανότητα να χιονίσει είναι απειροελάχιστη. Άντε να ρίξει δυο νιφάδες στον Προφήτη - Ηλία. Που και εκεί όποτε πήγαινα ή θα είχε εξαφανιστεί το πρωί, ή θα έριχνε την επόμενη μέρα. Εγώ όμως ήθελα πάντα να δω χιόνι, να παίξω χιονοπόλεμο, να φτιάξω χιονάνθρωπο και όλα αυτά που έβλεπα και ζήλευα σαν μικρό παιδάκι που ήμουν και εγώ.

Η στεναχώρια μου τεράστια. Όχι επειδή δεν είχα δει ποτέ χιόνι, αλλά επειδή δεν το θυμόμουν. Ρωτούσα τη μαμά μου:
-Μαμά χιονίζει ποτέ στη Ρόδο;
-Σπάνια, αλλά έχει χιονίσει.
-Αφού είναι σπάνια, να πάμε διακοπές τα Χριστούγεννα που είναι χειμώνας για να δω και χιόνι;
-Δεν ξέρω. Μη ρωτάς εμένα... Αλλά έχεις δει χιόνι...
-Πότε;;;
-Θυμάσαι τη χρονιά που πήγαμε στην Αθήνα; Τότε.

Δίκιο είχε. Είχα δει χιόνι. Που και που ερχόντουσαν εικόνες στο μυαλό μου. Θυμόμουν εμένα και τον αδελφό μου να παίζουμε στην αυλή του σπιτιού μας. Ώρες ώρες ήταν σαν να είχα την εικόνα μπροστά μου και άλλες σαν απλή ανάμνηση. Την χρονιά που είχαμε πάει στην Αθήνα ήμουν κάπου έξι χρονών, για αυτό δεν είχα έντονες εικόνες. Τελικά την χρονιά που χιόνισε στη Ρόδο είχα δει και εγώ το χιόνι!

Μα γιατί δεν έχω και πιο καθαρές εικόνες; Δεν ήμουν και τόσο μικρή. Μέχρι και το αυτοκίνητο θυμάμαι που ήταν στην αυλή... Ε; Το ποιο; Που; Πως χώρεσε το αυτοκίνητο στην αυλή; Έστω πως βγάλαμε τις γλάστρες και τις μεταφέραμε στο μπαλκόνι... Δεν χωράει από την πόρτα! Ουπς... Τώρα θυμήθηκα! Αυτό το είχα δει στον ύπνο μου... Ήταν άλλο ένα ζωντανό όνειρο! Πολύ ζωντανό όμως!

Μα η μαμά λέει πως έχω δει χιόνι... Γιατί δεν το θυμάμαι;
-Μαμαααα! Πότε είδα χιόνι εγώ;
-Σου είπα όταν πήγαμε στην Αθήνα.
-Όχι μου είπες την χρονιά που πήγαμε στην Αθήνα...
-Ε, το ίδιο δεν είναι;
-Αφού Αθήνα πήγαμε καλοκαίρι που μετά κάναμε και τις εκδρομές μας...
-Όχι τότε. Τότε περάσαμε από την Αθήνα δεν πήγαμε...
-Και πότε πήγαμε;
-Καλά όταν τρέχαμε για τα πόδια σου, στην Αθήνα δεν πηγαίναμε;
-Μα τότε ήμουν δεν ήμουν δύο χρονών!

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πίστευε ότι θα θυμόμουν κάτι από αυτή την ηλικία. Δεν θυμόμουν τον γύψο, δεν θυμόμουν τα σίδερα που είχα στα παπούτσια μου. Θα θυμόμουν το χιόνι; Βέβαια μετά έμαθα και από τον αδελφό μου, που σαν μεγαλύτερος είχε εικόνες, πως και εκεί χιόνι της πλάκας είχαμε δει. Λίγο για δείγμα είχε ρίξει.

Και μου άρεσε τόσο όταν πήγαινα και της μουρμουρούσα
-Εγώ γιατί δεν θυμάμαι το χιόνι;;;
Τώρα τι να κάνω, το άλλαξα...
-Εγώ πότε θα δω χιόνιιιιιι;;;


Άλλο ένα όνειρο που για αρκετά χρόνια ήταν, ή πίστευα πως ήταν αλήθεια. Και αν δεν βρισκόταν αυτό το ηλίθιο αυτοκίνητο μες τη μέση ακόμα θα το πίστευα και θα νόμιζα πως έχω δει χιόνι...