Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Ιστορίες βροχής - Αθήνα

Δεν ξέρω πλέον πόσοι και αν μπαίνουν εδώ μέσα, αλλά υπάρχουν μερικές ιστορίες που χρωστάω σε αυτό το blog. Το κείμενο το άφησα όπως το είχα γράψει τότε, δυο χρόνια πριν, παρόλο που ξαναδιαβάζοντας το θα άλλαζαν τον τρόπο που έγραφα, ειδικά σε ορισμένα σημεία.Απολαύστε το, όπως ήταν προγραμματισμένο να αναρτηθεί:

Η εξεταστική τελείωσε και έχω μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Ο καιρός είναι κρύος και βροχερός. Έτσι τις περισσότερες ώρες τις περνάω στο σπίτι. Και λόγο του καιρού, είπα να μοιραστώ άλλη μια ιστορία βροχής μαζί σας.

Πρώτο έτος, κάπου τέλη Οκτωβρίου, σε κάτι καταλήψεις που είχαμε, πήγαμε μη την κολλητή μου στην Αθήνα, στους κολλητούς της κολλητής μου. Την τελευταία μέρα το πρωί μας είχαν αφήσει μόνες, αφού έπρεπε να πάνε στις σχολές τους. Για να μην καθόμαστε και εμείς στο σπίτι, τους ρωτήσαμε πως θα πάμε στα Mall, πήραμε τις οδηγίες μας και βγήκαμε στο δρόμο. Μια χαρά καιρός έξω. Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο μετρό και εκεί που βλέπαμε έξω, μια κυρία κρατούσε ομπρέλα… Κοιταζόμασταν και λέγαμε, δεν πάει καλά αυτή, τι την θέλει την ομπρέλα; Εκεί ακούμε μια φωνή από δίπλα να μας λέει πως έξω βρέχει… Εμείς πριν ξεκινήσουμε βλέπαμε κάτι συννεφάκια, αλλά φυσικά δεν πτοηθήκαμε και δεν πιάσαμε ομπρέλα! Φτάσαμε στον προορισμό μας, γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά, γελάσαμε υπερβολικά πολύ (αλλά το γιατί είναι μια άλλη ιστορία, η ιστορία της πίτσας και του σούπερ μάρκετ) και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω… Νομίζω είναι περιττό να πω πως μέχρι να τελειώσουμε την βόλτα μας η βροχή είχε δυναμώσει πολύ! Πάλι δεν πτοηθήκαμε και γυρίσαμε σπίτι…Μουσκεμένες βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία! Ετοιμάσαμε και την βαλιτσούλα μας αφού το βράδυ φεύγαμε.

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης! Μέχρι τότε η βροχή δεν είχε σταματήσει, παρόλα αυτά προσφέρθηκε η φίλη μας να έρθει μαζί μας μέχρι την στάση του λιμανιού! Αρχικά έπρεπε να πάρουμε ένα λεωφορείο. Πάμε λοιπόν στην στάση, με τις ομπρέλες μας ανοιχτές, την βαλίτσα στο χέρι και περιμένουμε. Περιττό να πω ότι γινόταν χαμός! Έρχεται το λεωφορείο που θέλαμε, το οποίο ήταν γεμάτο, ανοίγει τις πόρτες του, αρχίζουν να κατεβαίνουν κάποιοι, αρχίζουν να ανεβαίνουν κάποιοι άλλοι… Έλα όμως που ο οδηγός είχε σκοπό μόνο να κατεβάσει κόσμο! Βρισκόμαστε λοιπόν, εγώ, η κολλητή μου και η βαλίτσα έξω από το λεωφορείο και η φίλη μας μέσα! Να έχουμε σκάσει στα γέλια, αφού η μόνη που δεν ήθελε να πάει λιμάνι ήταν μέσα στο λεωφορείο! Βέβαια ήμασταν και ιδιαίτερα τυχερές, αφού λίγο ακόμα και στο λεωφορείο θα βρισκόταν μόνο η βαλίτσα! Αφού συνήλθαμε ελάχιστα από το γέλιο, τηλεφωνιόμαστε και λέμε να κατέβει στην επόμενη στάση, και να μπούμε όλες μαζί στο επόμενο λεωφορείο… Έρχεται το επόμενο λεωφορείο, μπαίνουμε μέσα, τηλεφωνούμε στην φίλη μας να μπει και εκείνη και βρισκόμαστε 3 άτομα μέσα στο ίδιο λεωφορείο να μιλάμε από το κινητό για να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε στο ίδιο! Παίρνουμε μετά το μετρό, όπου εκεί κι αν γελάσαμε! Μέχρι και μια κοπέλα που καθόταν δίπλα δεν άντεξε και άρχισε να γελάει μαζί μας (αλλά επίσης είναι άλλη ιστορία, η ιστορία του ωραίου κοιμωμένου του μετρό). Φτάνουμε λοιπόν στο τελικό προορισμό, χαιρετιόμαστε με την φίλη μας και πάμε προς το λιμάνι… Η δυνατή βροχή είχε σταματήσει, απλά ψιχάλιζε λίγο, οπότε δεν είχαμε και τις ομπρέλες ανοιχτές…

Όταν πήγαμε λοιπόν στο λιμάνι, ψάχναμε να βρούμε που είναι το καράβι μας. Εκεί συναντάμε μια κυρία, η οποία φώναζε πως έχει απαγορευτικό και δεν φεύγει κανένα πλοίο! Να κοιτιόμαστε με την κολλητή μου και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε και ποιον άλλον να ρωτήσουμε. Βρίσκουμε ένα άλλο παιδί εκεί, τον ρωτάμε που πάει, μας λέει Κρήτη και τον ρωτάμε αν ξέρει που είναι το καράβι, για να πάμε να ρωτήσουμε εκεί, αν φεύγει ή όχι. Ο νεαρός όμως ήταν υπερβολικά αγχωμένος γιατί ήθελε να πάει στο κορίτσι του, με αποτέλεσμα μόνο να μην μας βρίσει, που είχαμε το θράσος και του απευθύναμε το λόγο… Παίρνουμε λοιπόν τα ποδαράκια μας και αρχίσαμε να προχωράμε κατά μήκος του λιμανιού… Δεν μπορεί, κάπου θα είναι! Η βροχή βέβαια είχε αρχίσει να δυναμώνει πάλι και πριν γίνουμε τελείως μούσκεμα, βλέπουμε το πλοίο μπροστά μας! Μπαίνουμε μέσα και φυσικά φύγαμε κανονικά!

Φτάνουμε χωρίς κανένα πρόβλημα σε μια Κρήτη, που γινόταν χαμός από τη βροχή. Είχαμε μόνο μια βαλιτσούλα που είχαμε και οι δύο τα πράγματα. Τότε δεν μέναμε και κοντά και έπρεπε να πάει με μία από τις δυο μας. Την παίρνει η κολλητή μου και ευτυχώς, κάποια στιγμή το απόγευμα που ησύχασε η βροχή, μου την έφερε ο αδελφός της. Πέρα από τον φορτιστή που ήθελα, αφού το κινητό μου είχε κλείσει, δεν χρειάστηκα κάτι άλλο. Άλλωστε σχεδόν όλο το πρωινό κοιμόμουν. Δε θα ξεχάσω αυτό το ταξίδι για καμία μέρα του! Είχαμε γελάσει πολύ! Είχαμε περάσει πολύ ωραία!



(Γράφτηκε: 14/02/2008)