Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Φεύγω!

Αυτό ήταν! Φεύγω! Πάω σπίτι μου!

Όχι πως τώρα δεν είμαι σπίτι μου, αλλά να… Τέτοιες μέρες, αλλιώς αυτό το σπίτι, αλλιώς το σπιτάκι που είναι οι γονείς μου και έχω μεγαλώσει. Στην πόλη που είναι όλη η οικογένεια μου, το φιλαράκι μου και η παρέα του τελευταίου εκεί χρόνου, το χωριό μου και τα παιδιά εκεί. Οι χιλιάδες αναμνήσεις μου στο κάτω κάτω!


Ξεκινάνε οι γιορτές και επίσημα για μένα! Διακοπές, ξεκούραση, διασκέδαση, οικογένεια, βόλτες είναι μερικά από αυτά που με περιμένουν! Δυο γονείς περιμένουν να με πάρουν αγκαλιά, αυτή την αγκαλιά που τόσο θέλω τον τελευταίο καιρό, και να ακούσουν από κοντά τα νέα μου, και μια ολόκληρη οικογένεια ακόμα από πίσω, με ένα ξαδελφάκι στην αναμονή για πολύ παιχνίδι! Ένα δέντρο περιμένει να στολιστεί κι ένα τζάκι στο χωριό να ανάψει! Για να μην πω για τα καθημερινά οικογενειακά, μεθυστικά τραπέζια με το σπιτικό φαγητό και τα γλυκά!!! Μια παρέα που ξέρει να περνάει τέλεια, να γελάει πολύ και να διασκεδάζει και ένα φιλαράκι να πούμε τα νέα μας, που μπορεί να είδα πριν λίγο καιρό, αλλά ξέρω πως θα είναι πολλά!


Κι όμως κάτι μέσα μου με φοβίζει… Έχω ένα τεράστιο χαμόγελο που θα πάω στην οικογένεια μου, αλλά κάτι δεν είναι καλά μέσα μου… Έχω έναν φόβο που δεν ξέρω που οφείλεται… Λέω πως είναι φόβος για την εξέταση που θα κάνω, αλλά δε νομίζω… Μάλλον είναι φόβος πως θα απογοητευτώ… Όλοι τα Χριστούγεννα είναι πιο δεμένοι και φοβάμαι πως θα φανεί πάλι το κενό, η απόσταση, η διαφορά μου με αυτή την παρέα… Κάτι που το καλοκαίρι είχα διώξει, αλλά σα να γυρνάει πάλι… Είναι οι μέρες, είναι το ότι εδώ έχω αρχίσει να έρχομαι πιο κοντά με κάποιους και φοβάμαι πως θα είναι πιο έντονο, το ότι έβλεπα την κολλητή μου, τόσο ανυπόμονη να δει τα παιδιά και φοβάμαι πως πάλι εγώ θα χαθώ… Αλήθεια δεν ξέρω τι είναι… Ίσως λίγο από όλα... Μα για αυτό που έχω μέσα μου δεν είπα σε κανένα! Ούτε σε μένα! Δεν θα του δώσω βάση για να φύγει… Πάω με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, γιατί ότι και να είναι θα δω την οικογένεια μου και θα πάρω επιτέλους μια αγκαλιά που ζητούσα μήνες πριν!!!



Και επειδή είναι γνωστό πως Ρόδο ίντερνετ δεν έχω, για τις επόμενες 20 περίπου μερούλες δηλώνω πως βρίσκομαι σε διακοπές! Γιατί σιγά μην κάθομαι να σκάω για το ίντερνετ! Θα έχω άλλα πράγματα να κάνω!


Εύχομαι για όλους σας τα καλύτερα!!! Να περάσετε αυτές τις γιορτές όπως ονειρεύεστε!!! Ο καινούργιος χρόνος να σας βρει με υγεία, αγάπη και ένα βαθύ χαμόγελο στα χείλη! Ευχές για όλο τον κόσμο, μέσα από μια καρδιά…


Ιστορίες βροχής - Βουνί

Επηρεασμένη από το οικογενειακό κλίμα των γιορτών και τον βροχερό καιρό, πριν φύγω σκέφτηκα να γράψω άλλη μια ιστορία βροχής. Μια ιστορία λίγο διαφορετική… Δεν αναφέρεται σε μια μέρα, αλλά σε μια συνήθεια των παιδικών μου χρόνων… Όχι όταν ήμουν μικρή δεν έβγαινα έξω στην βροχή και γινόμουν μούσκεμα! Είχαμε μια οικογενειακή συνήθεια, που τις περισσότερες φορές κατέληγε στο να γινόμαστε μούσκεμα.

Όλα αρχίζουν από το ότι όταν ήμασταν μικροί, εγώ και ο αδελφός μου, και το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε άλλες ασχολίες, νυχτερινές εξόδους, διαβάσματα, φροντιστήρια και διαγωνίσματα πηγαίναμε στο χωριό, την (όχι και τόσο) γνωστή Μεσαναγρό! Εκεί έχουμε ένα βουνό το Βουνί, (όπου πρέπει να ομολογήσω μέχρι μια ηλικία, νόμιζα πως στο χωριό λέγαν γενικά ένα βουνό, βουνί, όμως αυτό είναι το όνομα του συγκεκριμένου βουνού). Όποτε λοιπόν έβρεχε πηγαίναμε εκεί για να μαζέψουμε καραβώλους… Μπορεί όταν ήμουν μικρή να μην τους έτρωγα, αντίθετα με τώρα, που τους ζητάω κιόλας, αλλά αυτή η βόλτα στο Βουνί ήταν ολόκληρη εξόρμηση! Η τέλεια διασκέδαση για ένα παιδί!

Όταν σταματούσε η βροχή, ή το πρωί μετά από ένα βροχερό βράδυ, έμπαινε όλη η οικογένεια στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο Βουνί. Όταν φτάναμε άρχιζε η διασκέδαση! Μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι καράβωλοι ανεβαίναμε όλοι μαζί, μετά χωριζόμασταν σε δυο ομάδες, αγόρια, κορίτσια και η κάθε ομάδα ακολουθούσε τη δικιά της διαδρομή! Φυσικά η διαδρομή δεν ήταν συγκεκριμένη, αλλά όπου μας βγάλει ο δρόμος. Με μένα και τη μαμά μου, ήταν πάντα ο δρόμος που διάλεγα εγώ! Όπου ήθελα την πήγαινα… Δηλαδή σε όποιο περίεργο, απότομο και επικίνδυνο μέρος μου γυάλιζε!

Σε όλη αυτή τη διαδρομή λοιπόν, εγώ και ο αδελφός μου, εκτός του ότι μαζεύαμε τους καραβώλους μας, φτιάχναμε και λέγαμε ολόκληρες ιστορίες! Ιστορίες που είχαν γίνει στο Βουνί εννοείται! Το παραμικρό που έβλεπα το έβαζα στην ιστορία μου… Ένας βράχος με περίεργο σχήμα, πάντα είχε λόγο ύπαρξης, ένα λουλούδι είχε συμβολικό χαρακτήρα και άλλα πολλά τέτοια. Περιττό να πω πως οι ιστορίες ήταν ατέλειωτες!

Το βουνό αυτό έχει πολλές πέτρες και με την βροχή γενικά ήταν αρκετά εύκολο να γλιστρήσεις. Όσο και να φώναζε η μαμά να προσέχω εγώ έτρεχα πάνω κάτω και ποτέ δεν χτύπησα! Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε πετύχει και ουράνιο τόξο! Η διαδρομή αυτή συνήθως κρατούσε πολλή ώρα. Εμένα όμως μου φαινόταν εξαιρετικά μικρή! Τις περισσότερες φορές τελείωνε όταν άρχιζε να βρέχει ξανά… Δεν ήταν λίγες, ίσα ίσα ήταν πολλές οι φορές που μέχρι να κατέβουμε και να πάμε στο αυτοκίνητο η βροχή είχε γίνει τόσο δυνατή, που δεν βλέπαμε που πηγαίναμε. Περιττό να πω πως μέχρι να φτάσουμε είχαμε μουσκέψει μέχρι μέσα.

Όταν φτάναμε λοιπόν και ενώνονταν ξανά οι δύο ομάδες, πριν μπούμε μέσα, ακόμα και όταν ήμασταν μουσκεμένοι και η βροχή συνέχιζε να πέφτει από πάνω μας, συγκρίναμε ποια ομάδα είχε μαζέψει τους περισσότερους καραβώλους! Αν τους είχαμε μαζέψει εμείς, έλεγα πως την δικιά μου μερίδα μπορεί να την φάει όποιος θέλει! Αν είχαν μαζέψει πιο πολλούς οι άντρες έλεγα πως οι καράβωλοι μου είναι της μαμάς μου! Έτσι δίκαια πράγματα! Μετά μπαίναμε στο αυτοκίνητο και οι γονείς σκέπαζαν τα δυο πιτσιρίκια με μια κουβερλού που είχαν σε αυτό.

Μέσα στο αυτοκίνητο, λοιπόν, εγώ με τον αδελφό μου, λέγαμε την περίληψη της ιστορίας που είχαμε φτιάξει. Οι γονείς μας, ως κριτές, έπρεπε να διαλέξουν την καλύτερη. Και οι δύο ήταν πάντα πολύ όμορφες, είχαν ξεχωριστά στοιχεία και δεν μπορούσαν να διαλέξουν μία… Τι ψεύτες! Αφού πάντα η δικιά μου ήταν καλύτερη!

Για την ιστορία, την μερίδα μου ανεξάρτητα από το ποια ομάδα είχα μαζέψει τους πιο πολλούς καραβώλους, την έτρωγε ο αδελφός μου! Σαν παιδί είχε προτεραιότητα! Όταν άρχισα να τρώω και εγώ του την χάλασα…

Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ήμουν όταν σταμάτησαν αυτές οι εξορμήσεις. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί με την θεία και τον νονό μου, οπότε όλα άλλαξαν… Φεύγαμε πάντα πριν την βροχή, ο αδελφός μου σταμάτησε να λέει ιστορίες και μην έχοντας ανταγωνισμό σταμάτησα και εγώ, παρόλο που συνέχιζα να φτιάχνω στο μυαλό μου. Τώρα έχω να πάω εκεί αρκετά χρόνια… Τα τελευταία 3, ίσως και παραπάνω, που ήμουν εκεί, όποτε πήγαινα στο χωριό δεν έβρεχε ή ξυπνούσα πολύ αργά ή δεν είχα όρεξη… Τώρα δύο χρόνια απλά δεν είμαι εκεί και τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που γεννάνε και δεν κάνει να μαζεύουμε (ήδη εξαιτίας κάποιον που μάζευαν τέτοια εποχή, έχουν μειωθεί πολύ)… Μου έχει λείψει πολύ… Αν και να πάω τώρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο με όλα αυτά που έκρυβαν εκείνες οι στιγμές!

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Μέθυσα

Η if...ιγένεια, πριν λίγες μέρες, μου είπε για έναν σοφό τυπάκο που είδε στον ύπνο της και την ρώτησε με τι μεθάει... Με προειδοποίησε λοιπόν ότι αυτός ο τυπάκος θα ερχόταν και σε μένα. Χτες το βράδυ ήρθε λοιπόν και με ρώτησε και μένα. Από την if...ιγένεια θυμόμουν ότι δεν αναφερόταν σε ποτά...

Στο μυαλό μου ήρθαν τα Κυριακάτικα τραπέζια στη Ρόδο. Όπου τρώγαμε όλη η οικογένεια μαζί. Ο αδελφός μου, πάντα μου έλεγε πως ήμουν σαν μεθυσμένο! Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς… Επειδή γελούσα πολύ; Επειδή ήμουν ιδιαίτερα ευδιάθετη; Η αλήθεια δεν τους είχα συνηθίσει… Το θέμα είναι πως το Κυριακάτικο, οικογενειακό τραπέζι, σίγουρα είναι κάτι που με μεθάει! Εκτός από αυτό με μεθάει και μια καλή παρέα… Όταν βρίσκομαι με καλή παρέα, σε σπίτι ή έξω, για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για οτιδήποτε, ακόμα και στη σχολή, μεθάω από το κέφι… Η παρέα όμως πρέπει να είναι πάρα, πάρα πολύ καλή.

Μπορώ να μεθύσω, αν χαθώ στα μάτια κάποιου… Μετά από ένα πάρα πολύ έντονο γέλιο! Ακόμα και με μια γλυκιά και ταξιδιάρικη μελωδία… Όχι συγκεκριμένη, αλλάζει με την διάθεση, την ώρα, την παρέα…

Τέλος υπάρχουν μερικές μυρωδιές που με μεθάνε… Η (πολύ) έντονη μυρωδιά από ένα λουλούδι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νυχτολούλουδο! Η καθαρή μυρωδιά της θάλασσας! Και για το τέλος άφησα την μυρωδιά του χειμώνα… Που για μένα είναι αυτή η παγωμένη ανάσα που παίρνεις, και γεμίζεις με το άρωμα από τα ξύλα που καίγονται στα τζάκια, και το υγρό τοπίο, χώμα και φυτά βγάζουν ένα μαγευτικό άρωμα! Υγρό ή από βροχή ή από υγρασία, αφού είναι τόσο έντονη που τα πάντα έχουν ένα στρώμα νερού πάνω τους και το πρωί αναρωτιέσαι, αν έχει βρέξει ή όχι...

Και ξαφνικά διαπίστωσα πως δεν υπήρχε κανένας σοφός τυπάκος στον ύπνο μου... Ήταν μόνο η δικιά μου περιέργεια να απαντήσω στον εαυτό μου. Αλλά επειδή δεν είμαι περίεργη μόνο για μένα, υπάρχουν κάποια άτομα, που ο τρόπος σκέψης και γραφής τους, με κάνει να θέλω να μάθω τι τους μεθάει στην ζωή τους, ενώ δεν έχουν πιει.. Ρωτάω λοιπόν την ocsoul, τον par...alogo, τον Xristo, και όποιον άλλον θέλει να μας πει.



Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Κλίμα γιορτινό

Λίγο πολύ όλοι έχουμε μπει στο κλίμα των γιορτών. Μια κάποια Χριστουγεννιάτικη διάθεση την έχουμε! Μην πείτε ψέματα!!! Σε αυτή την διάθεση έχω μπει και εγώ λοιπόν, εδώ και καιρό… Ας έκανα κι αλλιώς με αυτούς που έμπλεξα! (Το έμπλεξα πάντα με αγάπη :Ρ). Από αρχές Νοέμβρη, μου έρχονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, εικόνες, κτλ, κτλ… Το πήγαινα όσο πίσω μπορούσα, γιατί αν έμπαινα από τότε στο κλίμα και ειδικά με την διάθεση που είχα, θα ετοίμαζα μια βαλίτσα και θα ήμουν ήδη Ρόδο. Από την αρχή του μήνα όμως μπήκα και εγώ στο κλίμα για τα καλά! Μου είχαν έρθει λίγα τραγούδια, το μεγάλο πακέτο ακόμα το περίμενα, τελικά το πήρα (Thankssss!), οπότε ξέθαψα και τα δικά μου, είπα να βρω καμιά εικόνα να ανοίξει το μάτι μας, (μετά πήρα και το πακέτο με τις εικόνες, όλα με καθυστέρηση :Ρ). Το σπίτι έμεινα μόνο στην σκέψη να το στολίσω… Βασικά σχεδόν έτοιμη ήμουν και είμαι αλλά δεν το βλέπω…

Εκτός από το γιορτινό κλίμα, έχουμε και την γνωστή βαρεμάρα! Όπου βρίσκεσαι στο σπίτι και δεν έχεις τι να κάνεις, ή δεν θέλεις να κάνεις αυτά που έχεις και ψάχνεις δικαιολογίες. Εγώ λοιπόν αυτές τις ώρες κυρίως γράφω! Καθημερινά γράφω περίπου τέσσερα-πέντε μπορεί και δέκα και παραπάνω πράγματα… Μπορεί να είναι κείμενα, όπως αυτό, με ημερολογιακό περιεχόμενο ή ιστοριούλες, μπορεί να είναι στιχάκια, μπορεί να είναι κατεβατό σκέψεων, μπορεί να είναι και κάτι άλλο… Ένα τέτοιο παιδί λοιπόν, που γράφει συνέχεια, δεν θα μπορούσε να μην έχει μανία και με τις κάρτες! Όταν πολλοί χαίρονται με τις τόσες επιλογές, γραμμένων καρτών, εγώ ψάχνω μια ωραία κάρτα, που να υπάρχει χώρος για να γράψω τα δικά μου… Γιορτές και βαρεμάρα τι μας κάνουν λοιπόν; Άρχισα να ετοιμάζω κάποιες κάρτες λίγο διαφορετικές από τις συνηθισμένες, λίγο ηλεκτρονικές (μπορώ να τις πω έτσι; :Ρ).



Έχω δηλώσει πως η σχέση μου με τους υπολογιστές είναι πολύ τυπική και λίγο πειραματική… Και επειδή δεν είμαι για δύσκολα, πήγα στην ωραιότατη ζωγραφική, που λάτρευα όταν ήμουν πιο μικρή, και άρχισα να πειραματίζομαι… Έφτιαχνα ένα φόντο, έγραφα κανένα Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, κολλούσα και δυο φωτογραφίες με κανένα Άγιο-Βασίλη, κανένα έλατο και ήμουν κυρία! Στο μυαλό μου, είχα ένα, ίσως και δύο άτομα στα οποία θα μπορούσα να στείλω μια τέτοια κάρτα… Παρόλα αυτά έφτιαξα μπόλικες, έτσι να έχουμε να παίζουμε.

Εκείνο το βράδυ όμως, όταν πήγα για ύπνο, κάποιος πάτησε για άλλη μια φορά το κουμπάκι, σκέψεις… Δεν θέλω να στείλω μια τέτοια κάρτα! Είναι πολύ τυπική, για το άτομο που είχα στο μυαλό μου… Και τσουπ! Ξεπετάγονται οι πρώτες σκέψεις και προσωπικές ευχές! Την επόμενη μέρα λοιπόν, εκεί το βραδάκι, που έχουμε τον συνδυασμό βαρεμάρα και γιορτινό κλίμα, πάμε στην ωραία μας ζωγραφική, βάζουμε φόντο μια από τις ωραίες εικόνες που βρήκαμε και γράφουμε τις ωραίες ευχές, που είχαμε ταιριάξει με αυτό το άτομο… Πάλι όμως κάτι με χαλάει… Θέλω να πω και κάτι ακόμα που δεν μπορώ να κολλήσω… Άλλη εικόνα, άλλο κείμενο! Ωραία… Και τώρα έχουμε δύο εικόνες… Τι τις κάνουμε;;; Εγώ θέλω μια κάρτα! Και το λαμπάκι ανάβει πάνω από το κεφάλι μου! Φτιάχνουμε ένα βιντεάκι, αλλάζουμε καμιά 10αριά και βάλε φορές τις εικόνες, βάζουμε και ένα τραγουδάκι και έτοιμο! (Και το τραγούδι, από κάτι που έβλεπα και βλέπω συνέχεια το σκέφτηκα). Με άγχωσε κι ο αδελφός μου με το ίντερνετ, την έδωσα την κάρτα και ηρέμησα!

Κάπου εδώ θέλω να πω λοιπόν κάτι πάνω στις ευχές… Δίνουμε και παίρνουμε πολλές ευχές κατά καιρούς… Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω ακούσει πολλές ευχές που ειπώθηκαν απλά για να ειπωθούν… Εγώ τις λέω ψεύτικες… Δεν με νοιάζει αν μπαίνει ο καινούργιος χρόνος ή είναι κάποια γιορτή, αν δεν πιστεύεις αυτά που λες, μην τα πεις!!! Υπάρχουν και οι ευχές που λέμε και πιστεύουμε! Σου εύχομαι καλή χρονιά και θέλω να έχεις μια καλή χρονιά! Και υπάρχουν και οι ευχές που δεν λέμε απλά, αλλά βγάζουμε από την καρδιά μας, κυρίως στους δικούς μας ανθρώπους…

Και πάλι κάπου θέλω να καταλήξω... Αρχικά, υπάρχει πιθανότητα να μην ευχηθώ σε κάποιον κάποια στιγμή, αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα να πω μια ευχή και να μην την πιστεύω! Μετά, αν δώσω μια προσωπική ευχή, να είσαι απόλυτα σίγουρος πως είναι από την καρδιά μου. Όταν την έλεγα, την έγραφα, την πίστευα και παρακάλεσα για αυτήν από μέσα μου! Σημαίνει πως αυτό το άτομο την αξίζει! Δεν μοιράζω έτσι ευχές, τις κερδίζει κάποιος και τις παίρνει με την αξία του! Ανάλογα πόσο καλά τον ξέρω, τι του αρέσει, τι έχει ανάγκη πιο πολύ αυτή την εποχή, τον χαρακτήρα του, αυτό που είναι, που μου έδειξε, για αυτά που έκανε και δεν έκανε. Άρα σε κάθε έναν ξεχωριστά και μοναδικά λέω αυτό που κέρδισε, αυτό που μου έβγαλε, αυτό που ένοιωσα!

Και ναι εδώ είναι το τελικό μου συμπέρασμα! Το καλύτερο ευχαριστώ για μένα, είναι να είναι κι ο άλλος αληθινός απέναντι μου… Δεν θέλω να ακούσω κάτι, απλά επειδή είναι υποχρεωμένος να απαντήσει. Θέλω να ακούσω ότι του βγαίνει… Καλό, κακό δεν με νοιάζει, αν είναι αληθινό! Το χαμόγελο, η έκπληξη, η συγκίνηση, η απορία, το νεύρο, το οτιδήποτε, ακόμα κι αν δεν είναι καλό, και κυρίως η αντίδραση στα μάτια είναι το πιο γλυκό ευχαριστώ! Έμαθα να γνωρίζω τους άλλους από τα μάτια, για αυτό είναι τόσο σημαντικό για μένα και συγχρόνως τόσο δύσκολο αν δεν μπορώ να τα δω… (Για αυτό με ενοχλεί τόσο, αν δεν μπορώ να τα δω αυτά… Ελπίζω αυτά που δείχνεις, και με κάνεις να φαντάζομαι, να είναι τα αληθινά. Εγώ πιστεύω πως είναι τα αληθινά…)

Όλες οι παρενθέσεις απευθύνονται στο ίδιο άτομο, πιστεύω πως έχει καταλάβει από την αρχή…

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Το όνομα μου γραμμένο παντού...

Σήμερα μου ανακοίνωσε ο αδελφός μου, ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να μην έχουμε ίντερνετ. Και επειδή σε δυο βδομάδες πάμε Ρόδο, ίντερνετ πάλι μετά τις γιορτές... Έτσι έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ετοίμασα το παιχνιδάκι που χρωστάω, αφού υποσχέθηκα να το παρουσιάσω πριν τις γιορτές. Μαμά και κόρη μου ζήτησαν να πω, που θα ήθελα να δω γραμμένο το όνομα μου και του blog μου...


Αρχικά θα ήθελα να το δω σε μια μελωδία, που δεν έχει γραφτεί ακόμα... Τι να κάνω, αυτές που έχουν γραφτεί δεν μου κάνουν!



Μετά θα ήθελα να ήταν το όνομα σε κάποια σεντόνια, που φυσικά είχα σχεδιάσει εγώ, και θα σου πρόσφεραν απλόχερα τα πιο όμορφα και γλυκά όνειρα, που όταν ξυπνούσες θα γινόντουσαν πραγματικότητα! Ονειροπόλα είπαμε, τι να κάνουμε...


Θα ήθελα πάρα πολύ να έβλεπα το όνομα μου και κάτω από μια ζωγραφιά μου... Δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν πιστεύω καν πως ζωγραφίζω ωραία, αλλά πάντα θα ήθελα κάποιος να εκτιμήσει αυτό που θέλω να πω... (Εδώ δεν έχω εικόνα, αλλά αν έχετε υπομονή θα βάλω μετά τα Χριστούγεννα που θα κάνω έφοδο στα πράγματα μου στη Ρόδο)




Για όσους με ξέρουν είναι γνωστή, για τους άλλους την κάνω γνωστή τώρα, η αγάπη μου για τα γλυκά! Και ειδικά για τη σοκολάτα!!! Θα ήθελα λοιπόν να έχω την δικιά μου σοκολάτα, που πάνω θα έγραφε το όνομα μου!!! Για να μπορώ να τρώω όση θέλω! :Ρ

Από τις σοκολάτες που θα έφτιαχνα λοιπόν, πολλές θα είχαν πάνω το όνομα της Μυρτώς... Από το να τρώει τις δικές μου σοκολάτες τι να κάνω; :Ρ


Τέλος, το δικό μου όνομα και όχι του blog μου, ή το ψευδώνυμο μου, θα ήθελα πάντα να το δω γραμμένο σε ένα γράμμα, που γράφτηκε με αγάπη, να το ακούσω σε μια φωνή που βγήκε από την καρδιά...



Αυτό το παιχνίδι με δυσκόλεψε αρκετά, για αυτό το λόγο δεν θα ζητήσω από κάποιον συγκεκριμένο να το συνεχίσει... Μπορεί όμως να γράψει όποιος θέλει, που θα ήθελε να δει γραμμένο το όνομα του και το όνομα του blog του, με ανοιχτή πρόσκληση από εμένα! Κι αν δεν του κάνει η ανοιχτή πρόσκληση, πείτε το και σας το ζητάω με το όνομα σας ;)



Δεν ξέρω από πότε δεν θα έχω ίντερνετ... Ίσως από αύριο, ίσως έχω και τις επόμενες δυο βδομάδες μέχρι να φύγω. Πριν πάω Ρόδο όμως, έχω δεν έχω, θα ρίχνω κλεφτές ματιές από μια φίλη...

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πρώτη φορά...

Μια εκδρομή που ήθελες να κάνεις ακριβώς ένα χρόνο πριν, ένα όνειρο που είχες δει τότε και θυμάσαι ξαφνικά με το που μπεις στο λεωφορείο, μια κρυφή ελπίδα, ίσως και επιθυμία... Κι όμως δεν σε νοιάζει πλέον, δεν περιμένεις τίποτα! Έμαθες να ζεις έτσι... Έμαθες πως τίποτα δεν γίνετε όταν το περιμένεις, όταν το ζητάς...

Το ταξίδι ξεκίνησε! Φτάνεις στον προορισμό σου και το φιλαράκι σου σε περιμένει εκεί. Σου λέει μια κουβέντα στο λεωφορείο καθώς πηγαίνετε σπίτι του... Στο αφτί, σαν να ήταν μυστικό. Γελάς, αλλά δεν ξέρεις γιατί. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου φάνηκε τόσο αστείο. Ίσως σκέφτηκες "ναι σιγά", ίσως σκέφτηκες "λες;", ίσως θυμήθηκες πάλι το όνειρο...

Και το βράδυ βγαίνετε για τα γενέθλια του. Δεν σκέφτεσαι και δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά! Ήρθες να περάσεις καλά και έχεις αδειάσει το μυαλό σου από σκέψεις.

Δεν ξέρεις κανέναν, εκτός από το φιλαράκι σου, το οποίο χάνετε λίγο μετά για... δικές του δουλειές Στην αρχή κολλάς, δεν ξέρεις κανέναν, δεν έχεις μάθει και να μιλάς... Ψιλοαπογοητεύεσαι και η σκέψη "όλο το βράδυ θα κοιτάω απλά τους άλλους" περνάει από το μυαλό σου και κάθεται, για λίγο ή για πολύ... Στο τέλος έχεις χάσει τον χρόνο και αδυνατείς να θυμηθείς. Παρατηρείς τον κόσμο... Μια στιγμή, αρπάζεις μια κουβέντα και βρίσκεις την ευκαιρία να πεις κάτι. Δύσκολο για σένα και χαίρεσαι που το έκανες!

Στην παρέα που μιλάς είναι και εκείνος... Τον είχες δει, προσέξει, κοιτάξει λίγο παραπάνω (πες το όπως θες) από την αρχή που μπήκε στο μαγαζί. Γνωρίζεστε, μιλάτε, χορεύεται, μιλάτε και χαμογελάς... Χαμογελάς πολύ, έτσι χωρίς λόγο. Μάλλον υπάρχει λόγος, μα δεν μπορείς να τον εξηγήσεις...

Και μετά νιώθεις σα να τα κάνεις όλα πρώτη φορά. Σαν να χορεύεις, να μιλάς, να κοιτάς, να σε κοιτάνε πρώτη φορά... Μα ίσως πρώτη φορά τα κάνεις έτσι... Και μετά μια βόλτα, μια στιγμή και από εκεί και πέρα, μόνο εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα... Πρώτη φορά νιώθεις έτσι και απλά δεν έχεις λόγια... Ίσως τα βρεις, ίσως και όχι, μα δε σε νοιάζει! Κρατάς τις εικόνες σου, τα συναισθήματα σου και είναι ότι χρειάζεσαι! Ίσως δεν θέλεις και να πεις κάτι, δεν έχεις την ανάγκη... Τα ξέρεις εσύ και φτάνει...


Χτες γύρισες πίσω... Η σκέψη σου χαμένη εκεί. Έχεις ένα φόβο λιγότερο, μα και έναν παραπάνω. Και δεν ξέρεις... Από εδώ και πέρα τι;... Πάντως χαμογελάς!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Σαββατόβραδο


Το Σάββατο που πέρασε πήγα μόνο για έναν καφέ, νωρίς, με την παρέα… Όταν γύρισα σπίτι ο αδελφός μου έβλεπε κάτι στην TV που δεν με ενθουσίαζε και άνοιξα το laptop μου. Κρύωνα υπερβολικά, παρόλο που απ’ ότι μου έλεγε δεν ήταν κρύο το σπίτι. Είχα βάλει τις ζεστές πιτζαμούλες μου, και καθόμουνα τυλιγμένη σε δυο φλις κουβέρτες κι όμως κρύωνα. Έβαλα λίγη μουσική και μιλούσα με την κολλητή μου, ναι πριν 5 λεπτά ήμασταν μαζί. Τελείωσε αυτό που έβλεπε ο αδελφός μου και πήγε να ξαπλώσει. Στο ζάπινγκ πήρε το μάτι μου τον Τερζή και το άφησα εκεί. Δεν ξέρω τι άποψη έχετε, αλλά για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι φωνάρα και έχει ένα απίστευτο τρόπο να σου μεταφέρει συναισθήματα… Είχα αρχίσει να μιλάω και με άλλο άτομο και βλέποντας πως δεν ζεσταινόμουν, μου πρότεινε να φτιάξω ένα ζεστό…

Το Σαββατόβραδο μου λοιπόν το πέρασα στον καναπέ, κουκουλωμένη, με ένα ζεστό, μιλώντας με δυο άτομα στο msn, ακούγοντας Τερζή, τραγουδώντας και ψιλοχορεύοντας, τα χορευτικά τραγούδια, με όσο περιθώριο μου άφηναν οι κουβέρτες…

Και χιλιάδες σκέψεις να γυρνάνε στο μυαλό μου… Κάθε τι αυτό το Σαββατόβραδο μου θύμιζε τα κενά που έχω μέσα μου… Αρχικά ο Τερζής, που είχαν τελειώσει τα χορευτικά και είχε γυρίσει στα μελαγχολικά…

Με αφορμή ένα από αυτά, η Μυρτώ να μου λέει πόσο της λείπουν τα παιδιά από τη Ρόδο, τα φιλαράκια της, λέγοντας πως και οι δυο τους πέρασαν στην Αθήνα και έχουν ο ένας τον άλλoν, ενώ εκείνη είναι εδώ μόνη της… Ξέρω πως η σχέση τους είναι μοναδική, πως είναι τα φιλαράκια από τα σχολικά χρόνια. Έχουν μοιραστεί τα απίστευτα, έχουν κάνει τις τρέλες, έχουν ζήσει τα πάντα… Και ξανά το κενό μου μπροστά μου, ένα κενό που δεν θα καλυφθεί ποτέ… Δεν θα αποκτήσω ποτέ το σχολικό φιλαράκι που θα μοιραστούμε τρέλες, εξόδους, γέλια και δάκρυα… Κι όσο ακούω τα τόσο ωραία λόγια, κάτι μέσα μου σπάει, εγώ δεν θα το έχω ποτέ! Και όπως και να το κάνουμε το να ακούς πως ήρθε εδώ και είναι μόνη της, δεν είναι ότι πιο ευχάριστο… Λογικό, το καταλαβαίνω, το βλέπω και χωρίς να μιλήσει, αλλά όχι ευχάριστο…

Και δεν έφτανε αυτό… Όλα γυρνούσαν γύρω από το μεγάλο κενό που τον τελευταίο καιρό με έπνιγε! Είναι αυτός, που μπορεί να μη με ενδιαφέρει πλέον, αλλά όποτε τον θυμάμαι, θυμάμαι και την ανάγκη, το κενό… Το Σάββατο πήγαμε στην καφετέρια που τον είχα πρωτογνωρίσει, και δεν είχε τύχει να ξαναπάμε… Μιλήσαμε για την παρέα του και τελικά για αυτόν… Και να ακούς και τον Τερζή…

Τα δυο μεγάλα κενά μου απέναντι μου λοιπόν! Κι αν δεν σας φτάνει με το ένα άτομο μιλούσαμε για κενά! Για το δικό της κενό…

Κι όμως για εμένα το Σαββατόβραδο ήταν μαγικό! Μελαγχόλησα και πολύ μάλιστα, πάρα πάρα πολύ! Αλλά ούτε μια στιγμή δεν έπεσα! Ούτε στα κενά μου, που είχαν ανοίξει μπροστά μου και με περίμεναν, με φώναζαν, αλλά ούτε και γενικότερα! Απλά μια τεράστια μελαγχολία σε όλη την ατμόσφαιρα, από παντού!

Μιλούσα με δυο άτομα.. Για πολύ καιρό το μόνο που ζητούσα ήταν να υπάρχει κάποιος να μιλάω, δεν μπορούσε τώρα να μη με καλύπτει! Μια κολλητή (για μένα τουλάχιστον) και μια φίλη(;)… Δεν μου αρέσει η λέξη και το έχω πει, αλλά δεν ξέρω ποια άλλη να χρησιμοποιήσω. Όταν δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά νιώθω πως την ξέρω. Μπορώ να της μιλήσω για αυτά που έχω στο μυαλό μου και μου μιλάει και εκείνη. Έχω γελάσει άπειρες φορές, εκφράζομαι χωρίς το φόβο μην παρεξηγηθώ και μιλάμε σχεδόν σε καθημερινή βάση… Δεν ξέρω καμιά πιο κοντινή λέξη… Μιλούσα λοιπόν με φίλους!!! Τραγουδούσα τραγούδια που με γέμιζαν και κάποια από αυτά τα ψιλοχόρευα! Είχα αρχίσει να ζεσταίνομαι! Δεν ξέρω αν ήταν το ζεστό, ή ότι ζεσταινόμουν μέσα μου… Για μένα λοιπόν ήταν ένα υπέροχο Σαββατόβραδο!!!


Η κουβέντα που μου είπαν και κράτησα… “Στα απλά πράγματα βρίσκεις την ευτυχία!”


Κι όταν ξάπλωσα είχα ένα χαμόγελο! Δεν ξέρω αν ήταν μια κουβέντα, μια στιγμή ή αν ήταν όλα… Δεν με νοιάζει!!! Μετά από πάρα πολύ καιρό, ίσως και χρόνια ξάπλωσα με χαμόγελο!

Ελπίζω να είχες και εσύ ένα χαμόγελο όταν πήγες να ξαπλώσεις! Ελπίζω κάθε βράδυ να έχεις ένα χαμόγελο!






Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Για το φιλαράκι

Έχω κάνει πολλές φορές αναφορά στην κολλητή μου... Ακόμα κι αν δεν το έλεγα καθαρά, όλα τα κείμενα που αναφερόμουν σε μια φίλη (όταν αρρώστησε, τα χαμόγελα, οι απίστευτες περιπέτειες μας και τόσα άλλα!), αναφερόντουσαν στην κολλητή μου.

Έχω αναφέρει όμως και ένα φιλαράκι! Το πρώτο μου πραγματικό φιλαράκι. Και μπορεί με την κολλητή μου να κάνουμε πιο πολλή παρέα, να είναι δίπλα μου και να με έχει βοηθήσει απίστευτα, αλλά το φιλαράκι μου ήταν αυτό που με έβγαλε από την μοναξιά μου και με βοήθησε, πρώτο, να σταθώ στα πόδια μου. Ο μόνος φίλος στο χώρο του σχολείου... Ένας χώρος τόσο βάρβαρος για μένα...




Εκεί ήταν στην καθημερινότητα μου! Όταν όλος ο κόσμος κανονίζει ποιος θα κάτσει δίπλα του, εμείς φροντίζαμε να βρίσκετε στο από πίσω θρανίο. Σχολιάζαμε τα πάντα μες την τάξη, πολλές φορές απλά με ένα βλέμμα, αφού ξέραμε τι ακριβώς σκεφτόταν ο άλλος... Ήταν ο πρώτος που ήξερε για το πρόβλημα μου και στην κρίση αυτός που εμπιστεύτηκα για να μπορέσω να βγω. Αλλά κι εκείνος μου εμπιστεύτηκε πράγματα. Περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις και πλέον μιλάμε πολύ σπάνια... Ίσως μιλήσουμε μια φορά το μήνα. Είναι όμως το πρώτο άτομο που θέλω να δω όταν πηγαίνω στη Ρόδο. Και ξέρω πως ότι χρειαστώ είναι εκεί και σίγουρα θα με βοηθήσει και ξέρει πως το ίδιο ισχύει και από την μεριά μου!

Αφορμή για τους παρακάτω στίχους είναι αυτό το μοναδικό φιλαράκι...

Όταν ήμουν στο σχολείο
γνώρισα τη μοναξιά
Κόσμος γύρω να περνάει
μα κανείς να μη μιλά

Μόνο χάρες να ζητάνε
και να δίνω ό,τι μπορώ
Θύμα ήμουν για όλους
άνθρωπος χωρίς μυαλό

Κάποτε είπα το φτάνει
και με μίσησαν πολλοί
Εγωίστρια με είπαν
κι έμεινα πάλι μοναχή

Μόνη ήμουν και πονούσα
κι εμφανίστηκες εσύ
Δεν θυμάμαι τι μου είπες
δεν θυμάμαι τι στιγμή

Είχαμε παρεξηγήσεις
πια το βρίσκω λογικό
Έγινες ένα φιλαράκι
ελπίζω να έγινα κι εγώ

Ήσουν δίπλα στην ανάγκη
ήμουν δίπλα σου και εγώ
κι ας πήραμε άλλο μονοπάτι
φίλο θα σε αποκαλώ



Φιλαράκι ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!! Χρόνια με υγεία, πολλή πολλή αγάπη από τους γύρω σου, πολλή πολλή ευτυχία και πολλά χαμόγελα!!!

Ελπίζω αυτή τη φορά να στα πω και από κοντά τα Χρόνια Πολλά!
Ωραίος τρόπος να μάθεις την σελίδα δεν νομίζεις;;; :Ρ

Αύριο: Ξαδελφούλη Χρόνια Πολλά και καλά!!! Να σε χαιρόμαστε όλοι! Κι όσα γενέθλια και να γιορτάσεις ακόμα, να κρατήσεις την παιδικότητα σου! Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου (και στον μικρούλη μας)! Και στις 29 ευχές για την επέτειο του γάμου σου!

Μεθαύριο: Θεία Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου!!! Υγεία και πολλά πολλά χαμόγελα!!!

27/11: Στους πιο υπέροχους ανθρώπους του κόσμου, στους μοναδικούς στην ζωή μου, που χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν τίποτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι πάντα μαζί, αγαπημένοι και ευτυχισμένοι όπως τους γνώρισα από την πρώτη μέρα της ζωής μου! Στην μαμά μου και τον μπαμπά μου, εύχομαι κάθε ευτυχία!!!

Όσο κι αν το post ήταν αφιερωμένο στο φιλαράκι μου, δεν μπορούσα να ευχηθώ σε εκείνον και όχι σε αυτούς τους ανθρώπους! Κι επειδή μπορεί να μην έχω κάτι να γράψω εκείνες τις μέρες μπήκαν εδώ... Κι ας ξέρω πως δεν θα τα δουν ποτέ, εγώ έτσι νιώθω καλά...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

...θα νικήσω!




Φόβος είναι θα νικήσω
δεν μπορώ να τον αφήσω
από πάνω εγώ θα βγω
απ' την καρδιά χαμογελώ!

Μην αγχώνεσαι εσύ
τρόπο έχω στη ζωή
πείσμα δύναμη πολλή
δεν θα πέσω! Θα το δεις!

Μη με αγχώνεις μοναχά
μη ρωτάς, ξαναρωτάς
θέλω πίστη. Πάω μπροστά!
Όχι αμφιβολία, ερωτιματικά...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Βουρκωμένα μάτια









Βλέπω βουρκωμένα μάτια γύρω μου παντού
να αντέξουν προσπαθούν και να σταθούν
βλέπω παντού μάτια κόκκινα και υγρά
ένα πόνο βγάζουν από μέσα βαθιά την καρδιά
να τον κρύψουν κάποιοι πολύ προσπαθούν
μα στα μάτια αν τους δεις θα προδοθούν


Κοιτάνε δεξιά κι αριστερά ψάχνουν σημάδι
μια ελπίδα από αυτό που ζουν να τους βγάλει
μα ότι κι αν αντικρίζουν αυτοί πονούν
για λίγο τα μάτια κλείνουν και πάνε αλλού
ίσως κοιτάξουν και ψηλά στον ουρανό
ένα ταξίδι να κάνουν να χαρούν


Νιώθω τόσο κοντά σε όλα αυτά
μα ελπίζω να μη δειχνω έτσι άλλο πια
ελπίζω τα μάτια μου να μην είναι υγρά
καμία θλίψη να μην τα σκεπάζει αυτή τη φορά
ελπίζω να μη με λυπάται όποιος με κοιτά
γιατί μόνο για λύπηση δεν είναι τα μάτια αυτά


Το τι πέρασαν δεν μπορείς να φανταστείς
και με τις υποθέσεις εσύ δεν τα ζεις
για να δείχνουν έτσι θα περάσαν πολλά
και για να είναι έξω θέλει μαγκιά
θέλει κουράγιο για αυτό, όχι λύπηση
αξίζουν μόνο θαυμασμό και εκτίμηση



Τα στιχάκια γράφτηκαν την Δευτέρα, μετά το φρικτό Σαββατοκύριακο... Για κάποιο λόγο τα θυμήθηκα πάλι... Και δεν αναφέρομαι στα δικά μου μάτια. Εκείνη τη μέρα, έβλεπα γύρω μου, τόσα βουρκωμένα μάτια, και ακόμα περισσότερα θλιμένα, από ανθρώπους άγνωστους, που έβλεπα, πρώτη και μοναδικά φορά, στο δρόμο, στο λεωφορείο κάπου... Μην το παρεξηγήτε μιλάω για "βουρκωμένα μάτια γ'υρω μου, παντού". Εγώ είμαι καλά για αυτό "ελπίζω να μη δείχνω έτσι άλλο πια".

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Οι ταινίες και εγώ...

Η σχέση μου με τις ταινίες είναι λίγο παράξενη... Μπορεί να περάσει μήνας και να μην έχω δει καμία, ή να έχω δει μια, δύο και μπορεί σε μια βδομάδα κάθε μέρα να βλέπω δυο, τρεις. Τα ενδιάμεσα στάδιο είναι ελάχιστα!
Σπάνια θα πάω σινεμά και σπάνια θα νοικιάσω DVD... Θα προσπαθήσω όμως να μην χάσω μια καλή ταινία που θα έχει η TV, όταν πάω Ρόδο από τις πρώτες ασχολίες μου είναι να δω τι παίζει το filmnet, για να φτιάξω ένα "πρόγραμμα" με το τι θα δω, και σιγά σιγά βλέπω τα DVD που έχει ο αδελφός μου.
Επειδή βλέπω τις ταινίες από την τηλεόραση και πολλές φορές, απλά τυχαίνει, έχω ένα τεράστιο ελάττωμα.. Δεν θυμάμαι τους τίτλους! Είτε δεν τους προσέχω, είτε από αφηρημάδα.. Η Princess Elen όμως μου ζήτησε να γράψω από 5 μέχρι 15 αγαπημένες μου ταινίες... Δεν μπορούσα να αρνηθώ, αφού δεν μου αρέσει να αρνούμαι την τιμή που μου κάνει κάποιος, να με προσκαλέσει κάπου και άλλωστε είναι το πρώτο μου παιχνίδι! Έσπασα το κεφάλι μου λοιπόν και από συνειρμούς και διάφορα άλλα θυμήθηκα τους τίτλους από 5 ταινίες που είδα και μου άρεσαν πολύ! Μην μου ζητήσετε και το στόρυ της ταινίας... Θα πω δυο λόγια στην κάθε μια αλλά λίγο διαφορετικά...

Την πρώτη ταινία δεν χρειάστηκε να την σκεφτώ. Ήρθε αμέσως στο μυαλό μου και πάντα έρχεται όταν με ρωτάνε για μια ταινία που μου άρεσε. "Ένας υπέροχος άνθρωπος" (A Beautiful Mind)... Από τις λίγες που είδα στο σινεμά... Με είχε πάει η μαμά μου (παρέες δεν υπήρχαν, με έβλεπε κλεισμένη στο σπίτι, είπε να κάνει μια προσπάθεια κι ας φώναζα πως δεν θέλω να βγω...), θυμάμαι πως επέμενε μήπως ήταν δύσκολη για την τότε ηλικία μου και με είχε ζαλίσει. Εμένα όμως μου άρεσε και τότε και όταν την ξανάδα...


Γυρνώντας λοιπόν στα σχολικά χρόνια με αυτή την ταινία, θυμήθηκα στην τρίτη γυμνασίου, μια καθηγήτρια πριν τις καλοκαιρινές διακοπές μας είχε προτείνει κάποιες ταινίες και κάποια βιβλία... Μετά από αρκετό καιρό βρήκα το χαρτάκι που τα είχα γράψει και θυμήθηκα πως ήθελα να δω μια από αυτές τις ταινίες... Την έψαξα μια δόση δεν την είχα βρει... Και πριν κανένα δυο χρόνια, εκεί στο πρόγραμμα, βλέπω πως παίζει την ταινία το filmnet... Φυσικά την είδα και μου άρεσε πολύ! Να λοιπόν η δεύτερη ταινία... "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" (Dead poets society)


Λίγο πολύ η προηγούμενη ταινία μου θύμισε και μια άλλη που πάλι είδα στο filmnet και μου άρεσε πολύ... Χωρίς πολλά λόγια η τρίτη ταινία είναι "Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα" (Mona Lisa Smile). Αν θέλετε περισσότερες πληροφορείες για την ταινία, βρήκα αυτή την σελίδα.


Ούφ, άλλες δυο... Ας χαζέψω λίγο, μπας και θυμηθώ καμία... Κάπου εκεί το μάτι μου πέφτει στην ανάρτηση Ένας φύλακας άγγελος!!!!!! και θυμάμαι μια ταινία, που όταν την είχα δει, ήμουν επηρεασμένη και από εκεί. Μην ψάχνεται πολλές ομοιότητες, υπάρχει μόνο μια... Η ταινία ήταν η "Έκτη αίσθηση" (The sixth sense) και παίρνει την τέταρτη θέση... Μου άρεσε αρκετά και ήταν από τις ταινίες που ξαφνιάστηκα με την ανατροπή στο τέλος, γιατί είναι ίσως η μόνη ταινία, που δεν υποψιαζόμουν την ανατροπή... Κι όμως με το που καταλαβαίνεις πως είναι νεκρός, άρχισα να θυμάμαι όλες τις μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να σε κάνουν να υποψιαστείς...


Στην τελευταία θα κλέψω λίγο... Ανοίγω την κασετίνα με τα DVD του αδελφού μου και ψάχνω τις ταινίες που έχω δει. Υπήρχαν ταινίες που μου άρεσαν πολύ! Και ναι! Βρήκα την ιδανική πέμπτη ταινία "Charlie and the chocolate factory". Και γιατί ήταν η ιδανική ταινία; Έπρεπε να δείξω ότι βλέπω και τέτοια! Γιατί συνήθως προτιμώ πιο απλές ταινίες...


Έχω δει ακόμα πολλές ταινίες! Κάποιες μου άρεσαν και πιο πολύ από αυτές που έγραψα, αλλά αυτές μου ήρθαν στο μυαλό τώρα. Με την σειρά μου έχω μια περιέργεια να δω αν η ocsoul μπορεί να διαλέξει από 5 μέχρι 15, με όλες αυτές που έχει δει, να μάθω τα γούστα της Astrel και να βάλω στο τρυπάκι του παιχνιδιού τον Giorgio.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες βροχής - ΤΕΙ

Εδώ είναι λοιπόν η συνέχεια της περιπέτειας μας από την Τρίτη…

Πήγαμε αισίως στην στάση του λεωφορείου…Υπήρχαν όμως 3 βασικοί λόγοι για να μην πάμε σπίτια μας. Πρώτον ήταν εδώ η μαμά της κολλητής μου, οπότε τι θα της έλεγε; Την κοπάνησα επειδή βαριόμουν; Δεύτερον σκεφτόμασταν να πηγαίναμε στο μάθημα στις 7, αλλά αν πηγαίναμε σπίτι, σιγά μην σηκωνόμασταν. Τρίτον, ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά, αφού θα κατέβαινε και το αγόρι της φίλης μου για να αγοράσει κάτι που ήθελε. Μέχρι να κατέβει, εμείς είχαμε κάνει αρκετές βόλτες, είχαμε πάρει και την τελική απόφαση να μην πάμε μάθημα και σκεφτόμασταν να πηγαίναμε μαζί του μέχρι τα ΤΕΙ που είχε μάθημα…

Έρχεται λοιπόν, αγοράζει εκείνο που ήθελε και του ανακοινώνουμε ότι θα πάμε μαζί του. Πάμε στην στάση, δείχνουμε την καρτούλα μας, μια ωραία πράσινη κάρτα που έχουμε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και λόγο της τρελής κίνησης, μετά από καμιά ώρα φτάνουμε ΤΕΙ, όπου βλέπουμε στην στάση έναν χαμό… Αποφασίζουμε λοιπόν να κατέβουμε στην επόμενη στάση, για να βρούμε θέση στο λεωφορείο. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, κατεβαίνουμε και περνάμε απέναντι, περιμένοντας το λεωφορείο να ξαναγυρίσει. Βγάζω εγώ την κάρτα μου από την τσάντα, πάει να την βγάλει και η κολλητή μου, αλλά… Πουθενά η κάρτα! Ψάχνει στην μια θήκη, ψάχνει στην άλλην, ψάχνει στις τσέπες του μπουφάν, στις τσέπες του παντελονιού, ψάχνει, ξαναψάχνει… Ψάχνω και εγώ στην τσάντα της… Άφαντη η κάρτα! Να μην ξέρουμε τι να κάνουμε…

Της λέω να πάρει τηλέφωνο το αγόρι της, μήπως την είχε πιάσει καταλάθος. Δεν την είχε… Λέμε μπορεί να έπεσε μέσα στο λεωφορείο. Έρχεται το λεωφορείο, το λέει στον οδηγό, πάει να ψάξει εκεί που καθόμασταν, τίποτα! Καλός άνθρωπος ο οδηγός, την πίστεψε πως έχει κάρτα και δεν πλήρωσε εισιτήριο… Λέγαμε, στην κάρτα γράφει τα στοιχεία της, στο κτελ έχουν και το τηλέφωνο της, κάποιος θα την βρει, θα την δώσει. Με κατεβασμένα μούτρα πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.

Στην επόμενη στάση, την στάση του ΤΕΙ δηλαδή, εκεί που είχε κατέβει το αγόρι της, βλέπω κάτι πράσινο στον δρόμο. Της το δείχνω και την ώρα που γέμιζε το λεωφορείο με τους φοιτητές, αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό να ανοίξει την πίσω πόρτα να κατέβουμε… Περνάμε γρήγορα, γρήγορα τον δρόμο και τι να δούμε; Το πράσινο που είχα δει από το παράθυρο, ήταν… μια σερβιέτα… Στο ίδιο λεωφορείο ντρεπόμασταν να μπούμε… Λέμε θα πάμε με το επόμενο…

Σκεφτόμαστε μετά, να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση που κατεβήκαμε μήπως είχε πέσει εκεί η κάρτα… Αρχίζουμε λοιπόν την διαδρομή μας, ένας δρόμος σχετικά σκοτεινός. Είχαμε και προτάσεις, για να μας πάνε εκεί που πηγαίναμε… Όταν φτάνουμε κοντά στην στάση, ανάβω το φως του κινητού και αρχίζουμε να ψάχνουμε! Εκείνη την ώρα, για μην ξεχνάμε και τον τίτλο, αρχίζει να ψιχαλίζει! Κρυώναμε που κρυώναμε, μια βροχούλα ήταν ότι μας έλειπε! Να βλέπουμε τις λακκούβες με το νερό και να είναι έτοιμη η φίλη μου να βάλει τα κλάματα στην σκέψη ότι μπορεί να είναι κάπου εκεί… Για να μην τα πολυλογώ για άλλη μια φορά δεν βρήκαμε την κάρτα! Πάμε να κάτσουμε κάτω από την στάση, να μην βρεχόμαστε τουλάχιστον… Εκεί είπε να ελέγξει, μήπως είχε κανένα εισιτήριο να μην κόβει στο λεωφορείο. Βγάζει το πολυτεκνικό της και βλέπει ότι είχε κάτι ξεχασμένα εισιτήρια…

Εμείς γελούσαμε με την όλη κατάσταση! Το έχουμε και πρόχειρο το γέλιο, ακόμα και την ώρα που ήθελε να βάλει τα κλάματα, εμείς γελούσαμε! Εκείνη την στιγμή όμως την ακούω να λύνει στα γέλια… Γυρνάω, την κοιτάω και ήταν αυτό που περίμενα! Η κάρτα βρισκόταν ανάμεσα στο πολυτεκνικό και δεν φαινόταν! Εγώ βρισκόμουν σε ένα μικρό δίλλημα… Να την βρίσω που άρρωστη κοπέλα έκοβα βόλτες στο κρύο και την βροχή ή να γελάσω; Φυσικά για άλλη μια φορά σκάσαμε στα γέλια! Τι πρωτότυπο!!!

Περιμέναμε λοιπόν να έρθει το επόμενο λεωφορείο, αφού είχαμε χάσει 3 μέχρι εκείνη την ώρα. Έλα όμως που κρυώναμε πολύ. Είχε σταματήσει και η βροχή, οπότε για να ζεσταθούμε, είπαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση του ΤΕΙ. Λεωφορείο δεν είχε ανέβει ακόμα, οπότε προλαβαίναμε. Πήγαμε λοιπόν, και ποιον βλέπουμε; Τον αδελφό της κολλητής μου. Η κολλητή μου όμως έπρεπε να είναι στο πανεπιστήμιο και όχι στα ΤΕΙ… Να παίζουμε κρυφτό στην στάση μην μας δει κανένας, γιατί ήταν και με έναν φίλο του που γνωρίζουμε. Κρυφτό και στο λεωφορείο. Να σκεφτόμαστε και που θα κατέβουμε; Αν κατεβαίναμε στην ίδια στάση, θα μας έβλεπε, θα μας έβλεπε αν σταματούσαμε και μια στάση πριν… Τι να κάνουμε θα κατέβουμε μια στάση μετά… Και κάπου εκεί, που λέγαμε στην πλάκα, γιατί να μην πάει στο σπίτι του φίλου του, τους βλέπουμε και τους δυο να κατεβαίνουν σαν κύριοι από το λεωφορείο. Φτου ξελευτερία!!!

Αισίως καταφέραμε και φτάσαμε σπίτι. Είχαμε μια μέρα με επικίνδυνες αποστολές! Αλλά και ψιλοσυνηθισμένες είμαστε.

Και πλέον μπορώ να το πω: ΜΟΝΟ μαζί σου μπορώ να τα ζήσω αυτά!!!

Μερικές μικρές πληροφορίες… Τα ΤΕΙ και το πανεπιστήμιο μας βρίσκονται στις δύο αντίθετες άκρες του Ηρακλείου… Τα λεωφορεία έχουν την πόρτα του οδηγού, όπου μόνο από εκεί μπορείς να μπεις και σου κόβει το εισιτήριο, ή του δείχνεις την κάρτα, άρα χωρίς εισιτήριο ΔΕΝ μπαίνεις και μια ή δυο πόρτες πίσω, που του φωνάζαμε να ανοίξει…


Και για να μην νομίζετε πως τα λέω μόνη μου...

Ο/Η murtw.. είπε...

xixi! murtw edw.. h amesa endiaferomenh.. :D nai ta kanw kt tetoia.. genika allou pataw allou vriskomai.. alla ant'allwn p lene!! 3 laloun k 2 xoreuoun? auto! otan vrw k thn katallhlh parea poios me pianei..:D apo kei p dn ta perimenoume mas erxontai.. mia apisteuta vareth mera mporei na e3elix8ei se apisteuta diaskedastikh!! afhste p m vghke k h fhmh t xazoxaroumenou.. :( psemata lene! ligo afasia eimai apla! :D:D:D:D


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες βροχής - Πανεπιστήμιο

Επειδή γενικά δεν είμαι παιδί του χειμώνα, ήθελα σιγά σιγά να γράψω διάφορες ιστορίες βροχής, με πολύ γέλιο, ώστε να τις διαβάζω και να ξαναγελάω κάθε φορά που μια καταιγίδα θα πήγαινε να με πάρει από κάτω… Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ σαν ιδέα και χτες (σήμερα) είχα μια απίστευτη μέρα με την κολλητή μου. Δεν έχει πολύ βροχή, αλλά έχει πολύ γέλιο! Είχα σκοπό η πρώτη ιστορία να ήταν άλλη, αλλά τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς.

Χτες λοιπόν φαινόταν άλλη μια φυσιολογική μέρα. Ξύπνησα, πήγα για το μάθημα οδήγησης, γύρισα στο σπίτι και λίγο πριν την ώρα που θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο αρχίζει να βρέχει… Με μισή καρδιά και καθόλου όρεξη, πάω μέχρι την στάση με την ομπρελίτσα μου… Εκεί πετυχαίνω και την κολλητή μου και πάμε παρεούλα στην σχολή.

Εκεί όμως συναντάμε κάποιον, ο οποίος από το καλοκαίρι μιλούσε στην κολλητή μου και ψάχναμε να βρούμε αν τον ξέρουμε από κάπου. Άρχισε λοιπόν να της μιλάει για ακόμα μια φορά… Και έρχεται η ερώτηση, πως σε λένε… Οκ δεν τον ξέραμε… Και άλλες ερωτήσεις του στιλ να σε κεράσω έναν καφέ… Εγώ από πίσω να προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου, αφού είχε πάει ακριβώς δίπλα της και εγώ έμεινα λίγο πιο πίσω και η φίλη μου να ψάχνει έξοδο κινδύνου. Και ξαφνικά η πόρτα για να μπούμε στο αμφιθέατρο… Πρώτη φορά μπήκαμε με τόση χαρά!

Οι ώρες πολλές, η όρεξη λίγη και μετά τις 2 πρώτες, είπαμε να φύγουμε… Τα τελευταία 10 λεπτά είχαμε βάλει τετράδιο στην τσάντα, μπουφάν στο χέρι και ήμασταν με το ένα πόδι έξω… Τονίζω στην φίλη μου να μην ξεχάσει την ομπρέλα που είχε ακουμπήσει στο πάτωμα… «Τελειώσαμε!» Φύγαμεεεεε!!!

Με το που βγαίνω από το αμφιθέατρο με πιάνουν τα γέλια, με κοιτάει καλά καλά η κολλητή μου και πριν ρωτήσει γιατί γελάω, κοιτάει μπροστά και τι να δει; Ναι ήταν ο φιλαράκος μας… Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά να δούμε από πού θα πάμε. Μου κάνει η φίλη μου, τώρα αν μπω να στην τουαλέτα θα με πάρει από πίσω; Όχι λέω εγώ και μπαίνω στις τουαλέτες. Ακολουθεί και εκείνη, όπου αρχίσαμε να πλένουμε τα χέρια μας αργά αργά και με πολλή υπομονή… Έλα όμως που εκείνος δεν περνούσε. Βγαίνουμε λοιπόν έξω με το κεφάλι μου να πηγαίνει δεξιά αριστερά και να λέω στην φίλη μου ότι μπορεί να βγει και εκείνη… Με βήμα ταχύ μην ξαναπεταχτεί μπροστά μας πάμε προς τη έξοδο! Έλα όμως που η αγαπημένη μου φιλενάδα είχε ξεχάσει την ομπρέλα της! Πάλι πίσω γρήγορα και στην έξοδο! Δεν είδαμε κανέναν…

Σταματάμε λίγο πριν την έξοδο να βάλουμε μπουφάν και λέμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, αφού δεν την έστησε έξω από τις τουαλέτες, θα την έχει στήσει έξω από το πανεπιστήμιο. Βγαίνω πάλι πρώτα εγώ δειλά δειλά κοιτώ δεξιά, κοιτώ αριστερά τίποτα! Νόημα και πάμε προς την στάση… Με βήμα ταχύ γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Εγώ ελάχιστα πιο μπροστά και η κολλητούλα μου ακολουθεί… Ξάφνου! Από ένα αμάξι, ακούγεται το όνομα της! Εκείνη γυρνάει, και ποιον να δει; Ε ποιόν άλλον; Να την ρωτάει αν θέλει να την πάει κάπου, αφού ψιχάλιζε για να μην βραχεί… Εκεί λοιπόν μέσα στην αμηχανία, ένα μικρό πανικό και την τεράστια επιθυμία να φύγει. Με δείχνει, λέει η φίλη μου, ευχαριστώ πάντως και έρχεται με αρκετά γρήγορο βήμα προς το μέρος μου… Πήγαμε λοιπόν στην στάση με πολλές στάσης στην διαδρομή, αφού από το γέλιο δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε!

Συγγνώμη που γελούσα και όταν εσύ ήσουν πανικόβλητη, αλλά δεν κατάλαβες την φωνή;;; Εγώ για αυτό συνέχισα να προχωράω!!!

Και μια μικρή πληροφορία… Αν αναρωτιέστε γιατί τόσος πανικός για κάποιον που μας μιλούσε, ο εν λόγο κύριος είναι κανένας 35άρης…

Και μια μικρή πληροφορία ακόμα… Όταν λέω χτες, εννοώ την Τρίτη, αφού για κάποιους έχει αλλάξει η μέρα για κάποιους όχι, αλλά επειδή πάνω γράφει Τετάρτη είπα να πω, χτες… Οι χτεσινές μας περιπέτειες δεν τελειώνουν όμως εδώ… Για να μην γίνει υπερβολικά κουραστικό το κείμενο, θα τα γράψω σε μια άλλη ευκαιρία! Έχει και συνέχεια λοιπόν…

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Ρολόι




Εσύ εκεί κοιτάς με μάτια καρφωμένα

σκέφτεσαι μια ζωή που έφυγε στα χαμένα

μα η ζωή σου προχωράει ακόμα

μην την θάβεις σαν τα τελειωμένα



Πάρε τα μάτια από τους δείκτες

και σταμάτα να περπατάς στις μύτες

σκέφτεσαι πάντα μην ενοχλήσεις

μα στη ζωή σου μετά τι θα αφήσεις;



Πάντα χαζεύεις τον δείκτη τον γοργό

γιατί κινείται σε κάθε δευτερόλεπτο

το ίδιο κάνε επιτέλους και εσύ

και άρχισε να ζεις την κάθε στιγμή


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Καλό μήνα!!! με στιχάκια...


Ήρθε και ο Νοέμβρης! Καινούργιος μήνας και είπα να μην τον βάλω με την ψυχολογία των προηγούμενων ημερών... Για να βοηθήσω λίγο να φτιάξει η διάθεση, μιας και μόνη της δεν τα καταφέρνει, μερικά στιχάκια από τραγούδια! Ναι, ναι πάλι δεν θα σας πω από ποια τραγούδια... Μην χάνουμε και το νόημα...
  • ...αλλά αλήθεια ότι κι αν πέρασα θα λέω χαλάλι
  • ...βλέπω σαν φάρο τη φλόγα απ' το σημάδι
  • Μ`ανήκω μόνο σε μένα και δε μου ανήκει κανένας
  • ...και μου λες λοιπόν θυμήσου μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά
  • Να πετάξει η καρδιά, να βρει τ' αστέρια...
  • ...αν συλλογάσαι όμορφα είναι χρυσές οι λέξεις
  • ...η ψυχή μου κάποια μέρα θα γελάσει
  • Ότι αξίζει είναι οι στιγμές
  • Οι καλύτερες μέρες έρχονται κρυφά
  • Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις
  • Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, στο ορίζομαι παρέα θα 'ρθουν μέρες καλές
  • Για δες την σπίθα που πετιέται εκεί στο βάθος
  • Να τολμάς όσα θέλει η ψυχή σου και μην σταματάς
  • Ποτέ δεν πίστεψα σε λόγια που δεν γίναν στιγμές του σήμερα και σβήσαν το χθες
  • Μια φορά εγώ θα νικήσω...
  • Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
  • Κι όλο στέλνουν σημάδια για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο
  • Θέλω να πιω τη ζωή σε ένα ταξίδι δικό μου

Και για να μην ξεχνιόμαστε θα γράψω και ένα ολόκληρο τραγουδάκι...


Σε μια ζωή τόσο μικρή, δε σταματάω
Κι όλες τις άσχημες στιγμές τις προσπερνάω,

Θέλω να γελώ να πίνω να παραμιλώ όταν πονάω
Στα μέρη που αγαπώ σ' αυτά που θα θελα να ζω, να τριγυρνάω
Τα μάτια μου να κλείσω και ψηλά στον ουρανό πια να πετάξω
Κι όλο τον κόσμο να τον αλλάξω

Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω
Ζητάω πολλά μα πάντα λίγα περνώ πίσω

Θέλω να γελώ να πίνω να παραμιλώ όταν πονάω
Στα μέρη που αγαπώ σ αυτά που θα θελα να ζω, να τριγυρνάω
Τα μάτια μου να κλείσω και ψηλά στον ουρανό πια να πετάξω
Κι όλο τον κόσμο να τον αλλάξω

Μια ζωή τόσο μικρή - Onirama


Με την αισιοδοξία αυτών των στίχων εύχομαι λοιπόν ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους!!! Και επειδή αυτός ο μήνας είναι γεμάτος, γιορτές, γενέθλια και επετείους δικών μου ανθρώπων θέλω μέσα από την αισιοδοξία να πω σε όλους Χρόνια Καλά!!!



Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2007

Αγκαλιά...

Δεν ξέρω αν μου λείπεις εσύ
Αν ζητάω εσένα
ή ζητάω απλά μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά
και κάποιον που να νοιάζεται
...κάπως διαφορετικά...


Έχω τόσο ανάγκη από μια αγκαλιά
Μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη
όποιου είδους αγάπη!

Θέλω λίγα λεπτά να κρυφτώ εκεί μέσα
Να νιώσω την αγάπη
πως κάποιος ενδιαφέρεται για εμένα
κάποιος νοιάζεται..
Υπάρχει κανένας;

Έχω ανάγκη μια αγκαλιά μέσα στην οποία να μπορώ
να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο
και να ακουμπήσω εκεί όλα αυτά που γέμισαν πάλι το μυαλό μου
να σκεπάσω την ανάγκη, την επιθυμία που έχω
να σε ξαναδώ
να αφήσω την μελαγχολία που μου έφερε η βροχή
να διώξω τα δάκρυα που κρατάω μέσα μου τόσο καιρό
γιατί απλά πρέπει να φαίνομαι και να είμαι καλά
Να τα ακουμπήσω όλα εκεί μέσα
και να τα πάρει η αγάπη που την περιβάλει
και να τα γιατρέψει
να τα κάνει όμορφες αναμνήσεις
να τα κάνει όμορφα συναισθήματα

Αν ήμουν σπίτι μου
θα χωνόμουν στην αγκαλιά της μαμάς μου
είναι η μόνη που με αγκαλιάζει με αγάπη
με κάποια αγάπη
με την πιο δυνατή αγάπη
... άλλωστε δεν έχω νοιώσει άλλη αγάπη
έχω νοιώσει άλλο ενδιαφέρον
αλλά ποτέ κανείς δεν μου έδειξε μια άλλη αγάπη...

Έχω τόσο ανάγκη να βρω μια αγκαλιά εδώ
και να χωθώ μέσα της
και να νιώσω αγάπη
όποια αγάπη
και να αφεθώ...
από εσένα...
Όχι!
Εσύ ούτε καν νοιάζεσαι
και είναι ένα από αυτά που θέλω να αφήσω εκεί μέσα...
Από έναν φίλο...
Δεν ξέρω...
Μπορεί;
Νοιάζεται! αλλά μπορεί;

Θέλω να χαθώ σε μια αγκαλιά
και να νιώσω την αγάπη
όποια αγάπη...

Πολλά ζητάω;

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2007

Η πρώτη βροχή...



Έβρεξε...

Πρώτη φορά...


Όταν άρχισε να ψιχαλίζει βγήκα στο μπαλκόνι
σήκωσα το κεφάλι μου στον ουρανό
και άφηνα τις σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπο μου

Σταμάτησε...

Αυτό ήταν πάλι...

Όπως
χτες το βράδυ
όταν
φεύγαμε με τα παιδιά από την καφετέρια
ψιχάλιζε και εμείς περπατούσαμε στην βροχή
χωρίς ομπρέλα...
Και μετά από λίγο σταμάτησε...

Όμως όχι!

Δεν είναι το ίδιο!

Μετά από λίγο αρχίζει να βρέχει
κανονικά, δυνατά

κάθομαι στον καναπέ με την κολλητή μου

χαζεύω για λίγο έξω από την μπαλκονόπορτα
κοιτάω με επιμονή τη βροχή να πέφτει

γυρνάω και της λέω κέρδισα το στοίχημα!

Φέτος ήταν η πρώτη βροχή που θυμάμαι

που
έβρεξε μόνο έξω
και όχι και στην καρδιά μου

η μελαγχολία που έχω
είναι μια γλυκ
ιά μελαγχολία
όχι πόνος...


Ξανακοιτάω έξω...

Χαμογελάω...







Υ.Γ. Δεν έχει καμία σχέση με το παραπάνω, αλλά θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Ηλία, που μου έστειλε το "Καληνύχτα Μαργαρίτα" του Χατζή. Ευχαριστώ πολύ!