Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Φεύγω!

Αυτό ήταν! Φεύγω! Πάω σπίτι μου!

Όχι πως τώρα δεν είμαι σπίτι μου, αλλά να… Τέτοιες μέρες, αλλιώς αυτό το σπίτι, αλλιώς το σπιτάκι που είναι οι γονείς μου και έχω μεγαλώσει. Στην πόλη που είναι όλη η οικογένεια μου, το φιλαράκι μου και η παρέα του τελευταίου εκεί χρόνου, το χωριό μου και τα παιδιά εκεί. Οι χιλιάδες αναμνήσεις μου στο κάτω κάτω!


Ξεκινάνε οι γιορτές και επίσημα για μένα! Διακοπές, ξεκούραση, διασκέδαση, οικογένεια, βόλτες είναι μερικά από αυτά που με περιμένουν! Δυο γονείς περιμένουν να με πάρουν αγκαλιά, αυτή την αγκαλιά που τόσο θέλω τον τελευταίο καιρό, και να ακούσουν από κοντά τα νέα μου, και μια ολόκληρη οικογένεια ακόμα από πίσω, με ένα ξαδελφάκι στην αναμονή για πολύ παιχνίδι! Ένα δέντρο περιμένει να στολιστεί κι ένα τζάκι στο χωριό να ανάψει! Για να μην πω για τα καθημερινά οικογενειακά, μεθυστικά τραπέζια με το σπιτικό φαγητό και τα γλυκά!!! Μια παρέα που ξέρει να περνάει τέλεια, να γελάει πολύ και να διασκεδάζει και ένα φιλαράκι να πούμε τα νέα μας, που μπορεί να είδα πριν λίγο καιρό, αλλά ξέρω πως θα είναι πολλά!


Κι όμως κάτι μέσα μου με φοβίζει… Έχω ένα τεράστιο χαμόγελο που θα πάω στην οικογένεια μου, αλλά κάτι δεν είναι καλά μέσα μου… Έχω έναν φόβο που δεν ξέρω που οφείλεται… Λέω πως είναι φόβος για την εξέταση που θα κάνω, αλλά δε νομίζω… Μάλλον είναι φόβος πως θα απογοητευτώ… Όλοι τα Χριστούγεννα είναι πιο δεμένοι και φοβάμαι πως θα φανεί πάλι το κενό, η απόσταση, η διαφορά μου με αυτή την παρέα… Κάτι που το καλοκαίρι είχα διώξει, αλλά σα να γυρνάει πάλι… Είναι οι μέρες, είναι το ότι εδώ έχω αρχίσει να έρχομαι πιο κοντά με κάποιους και φοβάμαι πως θα είναι πιο έντονο, το ότι έβλεπα την κολλητή μου, τόσο ανυπόμονη να δει τα παιδιά και φοβάμαι πως πάλι εγώ θα χαθώ… Αλήθεια δεν ξέρω τι είναι… Ίσως λίγο από όλα... Μα για αυτό που έχω μέσα μου δεν είπα σε κανένα! Ούτε σε μένα! Δεν θα του δώσω βάση για να φύγει… Πάω με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, γιατί ότι και να είναι θα δω την οικογένεια μου και θα πάρω επιτέλους μια αγκαλιά που ζητούσα μήνες πριν!!!



Και επειδή είναι γνωστό πως Ρόδο ίντερνετ δεν έχω, για τις επόμενες 20 περίπου μερούλες δηλώνω πως βρίσκομαι σε διακοπές! Γιατί σιγά μην κάθομαι να σκάω για το ίντερνετ! Θα έχω άλλα πράγματα να κάνω!


Εύχομαι για όλους σας τα καλύτερα!!! Να περάσετε αυτές τις γιορτές όπως ονειρεύεστε!!! Ο καινούργιος χρόνος να σας βρει με υγεία, αγάπη και ένα βαθύ χαμόγελο στα χείλη! Ευχές για όλο τον κόσμο, μέσα από μια καρδιά…


Ιστορίες βροχής - Βουνί

Επηρεασμένη από το οικογενειακό κλίμα των γιορτών και τον βροχερό καιρό, πριν φύγω σκέφτηκα να γράψω άλλη μια ιστορία βροχής. Μια ιστορία λίγο διαφορετική… Δεν αναφέρεται σε μια μέρα, αλλά σε μια συνήθεια των παιδικών μου χρόνων… Όχι όταν ήμουν μικρή δεν έβγαινα έξω στην βροχή και γινόμουν μούσκεμα! Είχαμε μια οικογενειακή συνήθεια, που τις περισσότερες φορές κατέληγε στο να γινόμαστε μούσκεμα.

Όλα αρχίζουν από το ότι όταν ήμασταν μικροί, εγώ και ο αδελφός μου, και το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε άλλες ασχολίες, νυχτερινές εξόδους, διαβάσματα, φροντιστήρια και διαγωνίσματα πηγαίναμε στο χωριό, την (όχι και τόσο) γνωστή Μεσαναγρό! Εκεί έχουμε ένα βουνό το Βουνί, (όπου πρέπει να ομολογήσω μέχρι μια ηλικία, νόμιζα πως στο χωριό λέγαν γενικά ένα βουνό, βουνί, όμως αυτό είναι το όνομα του συγκεκριμένου βουνού). Όποτε λοιπόν έβρεχε πηγαίναμε εκεί για να μαζέψουμε καραβώλους… Μπορεί όταν ήμουν μικρή να μην τους έτρωγα, αντίθετα με τώρα, που τους ζητάω κιόλας, αλλά αυτή η βόλτα στο Βουνί ήταν ολόκληρη εξόρμηση! Η τέλεια διασκέδαση για ένα παιδί!

Όταν σταματούσε η βροχή, ή το πρωί μετά από ένα βροχερό βράδυ, έμπαινε όλη η οικογένεια στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο Βουνί. Όταν φτάναμε άρχιζε η διασκέδαση! Μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι καράβωλοι ανεβαίναμε όλοι μαζί, μετά χωριζόμασταν σε δυο ομάδες, αγόρια, κορίτσια και η κάθε ομάδα ακολουθούσε τη δικιά της διαδρομή! Φυσικά η διαδρομή δεν ήταν συγκεκριμένη, αλλά όπου μας βγάλει ο δρόμος. Με μένα και τη μαμά μου, ήταν πάντα ο δρόμος που διάλεγα εγώ! Όπου ήθελα την πήγαινα… Δηλαδή σε όποιο περίεργο, απότομο και επικίνδυνο μέρος μου γυάλιζε!

Σε όλη αυτή τη διαδρομή λοιπόν, εγώ και ο αδελφός μου, εκτός του ότι μαζεύαμε τους καραβώλους μας, φτιάχναμε και λέγαμε ολόκληρες ιστορίες! Ιστορίες που είχαν γίνει στο Βουνί εννοείται! Το παραμικρό που έβλεπα το έβαζα στην ιστορία μου… Ένας βράχος με περίεργο σχήμα, πάντα είχε λόγο ύπαρξης, ένα λουλούδι είχε συμβολικό χαρακτήρα και άλλα πολλά τέτοια. Περιττό να πω πως οι ιστορίες ήταν ατέλειωτες!

Το βουνό αυτό έχει πολλές πέτρες και με την βροχή γενικά ήταν αρκετά εύκολο να γλιστρήσεις. Όσο και να φώναζε η μαμά να προσέχω εγώ έτρεχα πάνω κάτω και ποτέ δεν χτύπησα! Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε πετύχει και ουράνιο τόξο! Η διαδρομή αυτή συνήθως κρατούσε πολλή ώρα. Εμένα όμως μου φαινόταν εξαιρετικά μικρή! Τις περισσότερες φορές τελείωνε όταν άρχιζε να βρέχει ξανά… Δεν ήταν λίγες, ίσα ίσα ήταν πολλές οι φορές που μέχρι να κατέβουμε και να πάμε στο αυτοκίνητο η βροχή είχε γίνει τόσο δυνατή, που δεν βλέπαμε που πηγαίναμε. Περιττό να πω πως μέχρι να φτάσουμε είχαμε μουσκέψει μέχρι μέσα.

Όταν φτάναμε λοιπόν και ενώνονταν ξανά οι δύο ομάδες, πριν μπούμε μέσα, ακόμα και όταν ήμασταν μουσκεμένοι και η βροχή συνέχιζε να πέφτει από πάνω μας, συγκρίναμε ποια ομάδα είχε μαζέψει τους περισσότερους καραβώλους! Αν τους είχαμε μαζέψει εμείς, έλεγα πως την δικιά μου μερίδα μπορεί να την φάει όποιος θέλει! Αν είχαν μαζέψει πιο πολλούς οι άντρες έλεγα πως οι καράβωλοι μου είναι της μαμάς μου! Έτσι δίκαια πράγματα! Μετά μπαίναμε στο αυτοκίνητο και οι γονείς σκέπαζαν τα δυο πιτσιρίκια με μια κουβερλού που είχαν σε αυτό.

Μέσα στο αυτοκίνητο, λοιπόν, εγώ με τον αδελφό μου, λέγαμε την περίληψη της ιστορίας που είχαμε φτιάξει. Οι γονείς μας, ως κριτές, έπρεπε να διαλέξουν την καλύτερη. Και οι δύο ήταν πάντα πολύ όμορφες, είχαν ξεχωριστά στοιχεία και δεν μπορούσαν να διαλέξουν μία… Τι ψεύτες! Αφού πάντα η δικιά μου ήταν καλύτερη!

Για την ιστορία, την μερίδα μου ανεξάρτητα από το ποια ομάδα είχα μαζέψει τους πιο πολλούς καραβώλους, την έτρωγε ο αδελφός μου! Σαν παιδί είχε προτεραιότητα! Όταν άρχισα να τρώω και εγώ του την χάλασα…

Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ήμουν όταν σταμάτησαν αυτές οι εξορμήσεις. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί με την θεία και τον νονό μου, οπότε όλα άλλαξαν… Φεύγαμε πάντα πριν την βροχή, ο αδελφός μου σταμάτησε να λέει ιστορίες και μην έχοντας ανταγωνισμό σταμάτησα και εγώ, παρόλο που συνέχιζα να φτιάχνω στο μυαλό μου. Τώρα έχω να πάω εκεί αρκετά χρόνια… Τα τελευταία 3, ίσως και παραπάνω, που ήμουν εκεί, όποτε πήγαινα στο χωριό δεν έβρεχε ή ξυπνούσα πολύ αργά ή δεν είχα όρεξη… Τώρα δύο χρόνια απλά δεν είμαι εκεί και τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που γεννάνε και δεν κάνει να μαζεύουμε (ήδη εξαιτίας κάποιον που μάζευαν τέτοια εποχή, έχουν μειωθεί πολύ)… Μου έχει λείψει πολύ… Αν και να πάω τώρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο με όλα αυτά που έκρυβαν εκείνες οι στιγμές!

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Μέθυσα

Η if...ιγένεια, πριν λίγες μέρες, μου είπε για έναν σοφό τυπάκο που είδε στον ύπνο της και την ρώτησε με τι μεθάει... Με προειδοποίησε λοιπόν ότι αυτός ο τυπάκος θα ερχόταν και σε μένα. Χτες το βράδυ ήρθε λοιπόν και με ρώτησε και μένα. Από την if...ιγένεια θυμόμουν ότι δεν αναφερόταν σε ποτά...

Στο μυαλό μου ήρθαν τα Κυριακάτικα τραπέζια στη Ρόδο. Όπου τρώγαμε όλη η οικογένεια μαζί. Ο αδελφός μου, πάντα μου έλεγε πως ήμουν σαν μεθυσμένο! Γιατί ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς… Επειδή γελούσα πολύ; Επειδή ήμουν ιδιαίτερα ευδιάθετη; Η αλήθεια δεν τους είχα συνηθίσει… Το θέμα είναι πως το Κυριακάτικο, οικογενειακό τραπέζι, σίγουρα είναι κάτι που με μεθάει! Εκτός από αυτό με μεθάει και μια καλή παρέα… Όταν βρίσκομαι με καλή παρέα, σε σπίτι ή έξω, για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, για οτιδήποτε, ακόμα και στη σχολή, μεθάω από το κέφι… Η παρέα όμως πρέπει να είναι πάρα, πάρα πολύ καλή.

Μπορώ να μεθύσω, αν χαθώ στα μάτια κάποιου… Μετά από ένα πάρα πολύ έντονο γέλιο! Ακόμα και με μια γλυκιά και ταξιδιάρικη μελωδία… Όχι συγκεκριμένη, αλλάζει με την διάθεση, την ώρα, την παρέα…

Τέλος υπάρχουν μερικές μυρωδιές που με μεθάνε… Η (πολύ) έντονη μυρωδιά από ένα λουλούδι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το νυχτολούλουδο! Η καθαρή μυρωδιά της θάλασσας! Και για το τέλος άφησα την μυρωδιά του χειμώνα… Που για μένα είναι αυτή η παγωμένη ανάσα που παίρνεις, και γεμίζεις με το άρωμα από τα ξύλα που καίγονται στα τζάκια, και το υγρό τοπίο, χώμα και φυτά βγάζουν ένα μαγευτικό άρωμα! Υγρό ή από βροχή ή από υγρασία, αφού είναι τόσο έντονη που τα πάντα έχουν ένα στρώμα νερού πάνω τους και το πρωί αναρωτιέσαι, αν έχει βρέξει ή όχι...

Και ξαφνικά διαπίστωσα πως δεν υπήρχε κανένας σοφός τυπάκος στον ύπνο μου... Ήταν μόνο η δικιά μου περιέργεια να απαντήσω στον εαυτό μου. Αλλά επειδή δεν είμαι περίεργη μόνο για μένα, υπάρχουν κάποια άτομα, που ο τρόπος σκέψης και γραφής τους, με κάνει να θέλω να μάθω τι τους μεθάει στην ζωή τους, ενώ δεν έχουν πιει.. Ρωτάω λοιπόν την ocsoul, τον par...alogo, τον Xristo, και όποιον άλλον θέλει να μας πει.



Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2007

Κλίμα γιορτινό

Λίγο πολύ όλοι έχουμε μπει στο κλίμα των γιορτών. Μια κάποια Χριστουγεννιάτικη διάθεση την έχουμε! Μην πείτε ψέματα!!! Σε αυτή την διάθεση έχω μπει και εγώ λοιπόν, εδώ και καιρό… Ας έκανα κι αλλιώς με αυτούς που έμπλεξα! (Το έμπλεξα πάντα με αγάπη :Ρ). Από αρχές Νοέμβρη, μου έρχονται Χριστουγεννιάτικα τραγούδια, εικόνες, κτλ, κτλ… Το πήγαινα όσο πίσω μπορούσα, γιατί αν έμπαινα από τότε στο κλίμα και ειδικά με την διάθεση που είχα, θα ετοίμαζα μια βαλίτσα και θα ήμουν ήδη Ρόδο. Από την αρχή του μήνα όμως μπήκα και εγώ στο κλίμα για τα καλά! Μου είχαν έρθει λίγα τραγούδια, το μεγάλο πακέτο ακόμα το περίμενα, τελικά το πήρα (Thankssss!), οπότε ξέθαψα και τα δικά μου, είπα να βρω καμιά εικόνα να ανοίξει το μάτι μας, (μετά πήρα και το πακέτο με τις εικόνες, όλα με καθυστέρηση :Ρ). Το σπίτι έμεινα μόνο στην σκέψη να το στολίσω… Βασικά σχεδόν έτοιμη ήμουν και είμαι αλλά δεν το βλέπω…

Εκτός από το γιορτινό κλίμα, έχουμε και την γνωστή βαρεμάρα! Όπου βρίσκεσαι στο σπίτι και δεν έχεις τι να κάνεις, ή δεν θέλεις να κάνεις αυτά που έχεις και ψάχνεις δικαιολογίες. Εγώ λοιπόν αυτές τις ώρες κυρίως γράφω! Καθημερινά γράφω περίπου τέσσερα-πέντε μπορεί και δέκα και παραπάνω πράγματα… Μπορεί να είναι κείμενα, όπως αυτό, με ημερολογιακό περιεχόμενο ή ιστοριούλες, μπορεί να είναι στιχάκια, μπορεί να είναι κατεβατό σκέψεων, μπορεί να είναι και κάτι άλλο… Ένα τέτοιο παιδί λοιπόν, που γράφει συνέχεια, δεν θα μπορούσε να μην έχει μανία και με τις κάρτες! Όταν πολλοί χαίρονται με τις τόσες επιλογές, γραμμένων καρτών, εγώ ψάχνω μια ωραία κάρτα, που να υπάρχει χώρος για να γράψω τα δικά μου… Γιορτές και βαρεμάρα τι μας κάνουν λοιπόν; Άρχισα να ετοιμάζω κάποιες κάρτες λίγο διαφορετικές από τις συνηθισμένες, λίγο ηλεκτρονικές (μπορώ να τις πω έτσι; :Ρ).



Έχω δηλώσει πως η σχέση μου με τους υπολογιστές είναι πολύ τυπική και λίγο πειραματική… Και επειδή δεν είμαι για δύσκολα, πήγα στην ωραιότατη ζωγραφική, που λάτρευα όταν ήμουν πιο μικρή, και άρχισα να πειραματίζομαι… Έφτιαχνα ένα φόντο, έγραφα κανένα Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος, κολλούσα και δυο φωτογραφίες με κανένα Άγιο-Βασίλη, κανένα έλατο και ήμουν κυρία! Στο μυαλό μου, είχα ένα, ίσως και δύο άτομα στα οποία θα μπορούσα να στείλω μια τέτοια κάρτα… Παρόλα αυτά έφτιαξα μπόλικες, έτσι να έχουμε να παίζουμε.

Εκείνο το βράδυ όμως, όταν πήγα για ύπνο, κάποιος πάτησε για άλλη μια φορά το κουμπάκι, σκέψεις… Δεν θέλω να στείλω μια τέτοια κάρτα! Είναι πολύ τυπική, για το άτομο που είχα στο μυαλό μου… Και τσουπ! Ξεπετάγονται οι πρώτες σκέψεις και προσωπικές ευχές! Την επόμενη μέρα λοιπόν, εκεί το βραδάκι, που έχουμε τον συνδυασμό βαρεμάρα και γιορτινό κλίμα, πάμε στην ωραία μας ζωγραφική, βάζουμε φόντο μια από τις ωραίες εικόνες που βρήκαμε και γράφουμε τις ωραίες ευχές, που είχαμε ταιριάξει με αυτό το άτομο… Πάλι όμως κάτι με χαλάει… Θέλω να πω και κάτι ακόμα που δεν μπορώ να κολλήσω… Άλλη εικόνα, άλλο κείμενο! Ωραία… Και τώρα έχουμε δύο εικόνες… Τι τις κάνουμε;;; Εγώ θέλω μια κάρτα! Και το λαμπάκι ανάβει πάνω από το κεφάλι μου! Φτιάχνουμε ένα βιντεάκι, αλλάζουμε καμιά 10αριά και βάλε φορές τις εικόνες, βάζουμε και ένα τραγουδάκι και έτοιμο! (Και το τραγούδι, από κάτι που έβλεπα και βλέπω συνέχεια το σκέφτηκα). Με άγχωσε κι ο αδελφός μου με το ίντερνετ, την έδωσα την κάρτα και ηρέμησα!

Κάπου εδώ θέλω να πω λοιπόν κάτι πάνω στις ευχές… Δίνουμε και παίρνουμε πολλές ευχές κατά καιρούς… Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω ακούσει πολλές ευχές που ειπώθηκαν απλά για να ειπωθούν… Εγώ τις λέω ψεύτικες… Δεν με νοιάζει αν μπαίνει ο καινούργιος χρόνος ή είναι κάποια γιορτή, αν δεν πιστεύεις αυτά που λες, μην τα πεις!!! Υπάρχουν και οι ευχές που λέμε και πιστεύουμε! Σου εύχομαι καλή χρονιά και θέλω να έχεις μια καλή χρονιά! Και υπάρχουν και οι ευχές που δεν λέμε απλά, αλλά βγάζουμε από την καρδιά μας, κυρίως στους δικούς μας ανθρώπους…

Και πάλι κάπου θέλω να καταλήξω... Αρχικά, υπάρχει πιθανότητα να μην ευχηθώ σε κάποιον κάποια στιγμή, αλλά δεν υπάρχει πιθανότητα να πω μια ευχή και να μην την πιστεύω! Μετά, αν δώσω μια προσωπική ευχή, να είσαι απόλυτα σίγουρος πως είναι από την καρδιά μου. Όταν την έλεγα, την έγραφα, την πίστευα και παρακάλεσα για αυτήν από μέσα μου! Σημαίνει πως αυτό το άτομο την αξίζει! Δεν μοιράζω έτσι ευχές, τις κερδίζει κάποιος και τις παίρνει με την αξία του! Ανάλογα πόσο καλά τον ξέρω, τι του αρέσει, τι έχει ανάγκη πιο πολύ αυτή την εποχή, τον χαρακτήρα του, αυτό που είναι, που μου έδειξε, για αυτά που έκανε και δεν έκανε. Άρα σε κάθε έναν ξεχωριστά και μοναδικά λέω αυτό που κέρδισε, αυτό που μου έβγαλε, αυτό που ένοιωσα!

Και ναι εδώ είναι το τελικό μου συμπέρασμα! Το καλύτερο ευχαριστώ για μένα, είναι να είναι κι ο άλλος αληθινός απέναντι μου… Δεν θέλω να ακούσω κάτι, απλά επειδή είναι υποχρεωμένος να απαντήσει. Θέλω να ακούσω ότι του βγαίνει… Καλό, κακό δεν με νοιάζει, αν είναι αληθινό! Το χαμόγελο, η έκπληξη, η συγκίνηση, η απορία, το νεύρο, το οτιδήποτε, ακόμα κι αν δεν είναι καλό, και κυρίως η αντίδραση στα μάτια είναι το πιο γλυκό ευχαριστώ! Έμαθα να γνωρίζω τους άλλους από τα μάτια, για αυτό είναι τόσο σημαντικό για μένα και συγχρόνως τόσο δύσκολο αν δεν μπορώ να τα δω… (Για αυτό με ενοχλεί τόσο, αν δεν μπορώ να τα δω αυτά… Ελπίζω αυτά που δείχνεις, και με κάνεις να φαντάζομαι, να είναι τα αληθινά. Εγώ πιστεύω πως είναι τα αληθινά…)

Όλες οι παρενθέσεις απευθύνονται στο ίδιο άτομο, πιστεύω πως έχει καταλάβει από την αρχή…

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2007

Το όνομα μου γραμμένο παντού...

Σήμερα μου ανακοίνωσε ο αδελφός μου, ότι από μέρα σε μέρα μπορεί να μην έχουμε ίντερνετ. Και επειδή σε δυο βδομάδες πάμε Ρόδο, ίντερνετ πάλι μετά τις γιορτές... Έτσι έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ετοίμασα το παιχνιδάκι που χρωστάω, αφού υποσχέθηκα να το παρουσιάσω πριν τις γιορτές. Μαμά και κόρη μου ζήτησαν να πω, που θα ήθελα να δω γραμμένο το όνομα μου και του blog μου...


Αρχικά θα ήθελα να το δω σε μια μελωδία, που δεν έχει γραφτεί ακόμα... Τι να κάνω, αυτές που έχουν γραφτεί δεν μου κάνουν!



Μετά θα ήθελα να ήταν το όνομα σε κάποια σεντόνια, που φυσικά είχα σχεδιάσει εγώ, και θα σου πρόσφεραν απλόχερα τα πιο όμορφα και γλυκά όνειρα, που όταν ξυπνούσες θα γινόντουσαν πραγματικότητα! Ονειροπόλα είπαμε, τι να κάνουμε...


Θα ήθελα πάρα πολύ να έβλεπα το όνομα μου και κάτω από μια ζωγραφιά μου... Δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν πιστεύω καν πως ζωγραφίζω ωραία, αλλά πάντα θα ήθελα κάποιος να εκτιμήσει αυτό που θέλω να πω... (Εδώ δεν έχω εικόνα, αλλά αν έχετε υπομονή θα βάλω μετά τα Χριστούγεννα που θα κάνω έφοδο στα πράγματα μου στη Ρόδο)




Για όσους με ξέρουν είναι γνωστή, για τους άλλους την κάνω γνωστή τώρα, η αγάπη μου για τα γλυκά! Και ειδικά για τη σοκολάτα!!! Θα ήθελα λοιπόν να έχω την δικιά μου σοκολάτα, που πάνω θα έγραφε το όνομα μου!!! Για να μπορώ να τρώω όση θέλω! :Ρ

Από τις σοκολάτες που θα έφτιαχνα λοιπόν, πολλές θα είχαν πάνω το όνομα της Μυρτώς... Από το να τρώει τις δικές μου σοκολάτες τι να κάνω; :Ρ


Τέλος, το δικό μου όνομα και όχι του blog μου, ή το ψευδώνυμο μου, θα ήθελα πάντα να το δω γραμμένο σε ένα γράμμα, που γράφτηκε με αγάπη, να το ακούσω σε μια φωνή που βγήκε από την καρδιά...



Αυτό το παιχνίδι με δυσκόλεψε αρκετά, για αυτό το λόγο δεν θα ζητήσω από κάποιον συγκεκριμένο να το συνεχίσει... Μπορεί όμως να γράψει όποιος θέλει, που θα ήθελε να δει γραμμένο το όνομα του και το όνομα του blog του, με ανοιχτή πρόσκληση από εμένα! Κι αν δεν του κάνει η ανοιχτή πρόσκληση, πείτε το και σας το ζητάω με το όνομα σας ;)



Δεν ξέρω από πότε δεν θα έχω ίντερνετ... Ίσως από αύριο, ίσως έχω και τις επόμενες δυο βδομάδες μέχρι να φύγω. Πριν πάω Ρόδο όμως, έχω δεν έχω, θα ρίχνω κλεφτές ματιές από μια φίλη...