Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Ένα χαμόγελο, ένα γέλιο



Ένα χαμόγελο,
μια ζωή ολόκληρη μέσα σε αυτό
Μια στιγμή και χιλιάδες αναμνήσεις ταυτόχρονα

Και ξαφνικά ένα βλέμμα

και ένα γέλιο δυνατό ακούγεται από δύο πρόσωπα ταυτόχρονα

σε δύο μυαλά η ίδια σκέψη

η ίδια στιγμή

Μα πως γίνετε;

Η ζωή διαφορετική

οι χιλιάδες αναμνήσεις άλλες

κι όμως η μια κοινή στιγμή αρκεί

και το γέλιο κρατάει

είναι το ίδιο και για τους δυο

και είναι αληθινό

Και όταν τα δύο πρόσωπα κουραστούν

το γέλιο σταματάει

μα στα χείλη μένει ένα χαμόγελο

όχι το αρχικό
ένα άλλο που είναι ίδιο στα δυο πρόσωπα
και μετά ένα άλλο που διαφέρει
Και μετά μια κουβέντα
είναι αρκετή
για να επαναληφθεί η διαδικασία από την αρχή

Και πάντα επαναλαμβάνετε!


(Πόσα γέλια; Πόσα γέλια από τότε που σε γνώρισα; Είναι απίστευτες οι φορές που έχουμε ακριβώς το ίδιο στο μυαλό μας και αρκεί ένα βλέμμα για να συνεννοηθούμε. Είχα τρομάξει πραγματικά τις προάλλες που σε είδα κλαμμένη και τόσο απογοητευμένη. Όταν την ίδια μέρα βγαίνοντας από το ιατρείο χαμογελούσες πάλι και βγαίνοντας από τον άλλον, τον τρελογιατρό, (εσύ ξέρεις;)) σκάσαμε στα γέλια ένοιωσα να μου δίνεις πίσω κάτι πολυτιμότατο που μου είχες πάρει το ίδιο πρωί, την φίλη μου! Σ' ευχαριστώ που δεν έχασες την δύναμη σου!)

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2007

Γιατί πάλι;


Πόνεσα πάλι σήμερα
μαζί σου...

Σε είδα απογοητευμένη
πικραμένη
στεναχωρημένη
Να σου πω έχεις άδικο;
Δεν μπορώ!
Εγώ πόνεσα πιο πολύ
όταν σε είδα να κλαις πάλι
αλλά δεν μπορούσα να το δείξω...
Έπρεπε να προσπαθήσω να σε βοηθήσω
να νοιώσεις καλύτερα έστω
να μην εγκαταλείψεις.

Ήθελες να φύγεις
να πας πίσω, σπίτι σου
ίσως και εγώ αυτό να ήθελα
μετά από τόσες φορές...
Εννοείται δεν ήθελα να σε σταματήσω από αυτό
Η επιλογή δική σου
Ήθελα να ξέρεις
πως εγώ θα είμαι δίπλα σου
είτε μείνεις ή φύγεις.

Αναρωτιέμαι γιατί
γιατί πάλι να πάθεις τα ίδια;
Γιατί να ταλαιπωρείσαι ξανά;
Μέσα μου πονάω πιο πολύ μαζί σου
παρά όταν συμβεί κάτι σε μένα
Και εννοείται δεν με παρηγορεί!
Εσύ μου χάρισες χαμόγελο
δεν μπορώ να βλέπω τα μάτια σου δακρυσμένα!
Δεν σου πάνε...
Δεν μπορώ να σε βλέπω να πονάς!

Πόσο χάρηκα όταν σε είδα να γελάς πάλι!
Και εγώ το πιστεύω
αυτή τη φορά θα βρουν και τι φταίει!
Πόσο χάρηκα που πίστεψες και εσύ!

Μέσα από την καρδιά μου
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!
Και να μην έρθει πάλι... ποτέ!

(Δεν ξέρω τι θα κάνεις
αλλά σε θέλω υγιή και χαμογελαστή
από εδώ και πέρα!)



Σε μια φίλη...

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Περιμένω...


Τις τελευταίες μέρες όταν είμαι στο σπίτι απλά περιμένω...

Περιμένω να κάνω αυτά που κανόνισα την επόμενη ώρα, μέρα, βδομάδα, ακόμα και τον επόμενο μήνα. Περιμένω να μου μιλήσει κάποιος ή να μου απαντήσει. Περιμένω να βρω κάτι να πω, κάτι να κάνω. Περιμένω να κανονίσω κάτι καινούργιο. Περιμένω την πρώτη βροχή. Περιμένω την πρώτη αλλαγή. Περιμένω την επόμενη στιγμή, ξεχνώντας να ζήσω αυτή. Και δεν ξέρω καν γιατί. Απλά περιμένω να μάθω...

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2007

Σε σκέφτομαι......


Χτες μιλήσαμε για σένα
και στο ζαλισμένο μου μυαλό ήρθε πάλι η μορφή σου
το χαμόγελο σου.
Αχ, το χαμόγελο σου...

Γύρισε και η ελπίδα
πως δεν έχουν τελειώσει όλες οι ευκαιρίες
πως τίποτα δεν τελείωσε
και ίσως...

Άλλωστε δεν ξέρω
ποτέ δεν έμαθα τι σκέφτεσαι εσύ
κανείς δεν θέλησε να μου πει
και κυρίως εσύ.

Και ξέρω ότι έχεις καταλάβει
ότι και να μου λένε εγώ ξέρω
εκείνη τη μέρα
μου το είπε το βλέμμα σου
Αχ, το βλέμμα σου...

Ξέρεις λοιπόν αλλά δεν μιλάς
δεν λες κάτι
και δεν ξέρω καν γιατί
δεν ξέρω αν πρέπει να ξεχάσω
ή να ελπίζω
να προσπαθήσω άλλη μια φορά εγώ
και θα το κάνω
αν με αφήσεις θα το κάνω
μέχρι να είμαι σίγουρη ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

Όλα αυτά γυρνούσαν χτες στο ζαλισμένο μου μυαλό
και το βράδυ ήρθες μετά από καιρό
ήρθες πάλι στο όνειρο μου
όπως ήρθες και παλιά...

Σε είδα πάλι
σε είδα να χαμογελάς.
Σε άκουσα να μιλάς.
Αχ, η φωνή σου...

Και ξύπνησα
για άλλη μια φορά από φόβο
μην αρχίζω να ελπίζω πάλι...

Μια τελευταία προσπάθεια θέλω να κάνω
να ξέρω αν πρέπει να σβήσω κάθε ελπίδα
ή όχι...

Δε με βοηθάς κι εσύ
αφού ξέρεις γιατί δε με βοηθάς;

Περιμένω εκείνη τη μέρα
να ανοίξω όλα τα χαρτιά μου...
Έτσι κι αλλιώς ξέρεις
όλοι ξέρουν...
Δε φοβάμαι.
Τι να φοβάμαι;
Μη γίνω ρεζίλι;
Έγινα..
Τουλάχιστον αυτή τη φορά θα τα ξεκαθαρίσω όλα...

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ονειρεμένος κόσμος.

Κάνεις όνειρα για έναν κόσμο μαγεμένο
όπου όλα γίνονται όπως θες εσύ
Κι όταν ανοίξεις τα μάτια σου

λες είναι μακριά
πολύ μακριά από εμένα

Ονειρεύεσαι έναν κόσμο που δεν μπορείς να έχ
εις
έτσι λες...
Μα τι λες;;;

Γιατί δεν βλέπεις πως όλος ο κόσμος είναι στα
χέρια σου;


Ο κόσμος σου είναι αυτός που φτιάχνεις
Εσύ!
Μόνο εσύ!


Εσύ διαλέγεις αν θα έχει χαμόγελα
ή δάκρυα
Αν θα έχει ανθρώπους που σε αγαπάνε

ή σε πληγώνουν
Αν θα είσαι ευτυχισμένη
ή όχι...

Εσύ πλάθεις τον κόσμο σου
στα χέρια σου

Όχι μόνο τον ψεύτικο κόσμο
που έχεις στα όνειρα σου
Αλλά και αυτόν που ζεις
που είναι τα όνειρα σου!
αν το διαλέξεις...

Κι όταν κάτι δεν βγει όπως το θες
μην κλάψεις!

Χαμογέλα!
Κάτι καλύτερο θα έρθει
σήμερα
αύριο
αργότερα...
Έχει σημασία;
Θα έρθει!
Αν δεν πάψεις να πιστεύεις
να αγωνίζεσαι
και να ονειρεύεσαι.

Εσύ πρέπει να αγωνιστείς
για τον κόσμο σου
τον ονειρεμένο!

Γιατί να χάνεις χρόνο λοιπόν;

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Τα όνειρα ξυπνάνε τα συναισθήματα

Όταν δημιούργησα αυτό το blog δεν είχα σκεφτεί ότι θα το χρησιμοποιούσα για τους προβληματισμούς μου, για να εκφράζω τις σκέψεις ή κάτι τέτοιο. Για αυτό το λόγο το αφιέρωσα στα όνειρα. Όχι μόνο τα δικά μου, αλλά σε όλα τα όνειρα... Για να είμαι ειλικρινείς μάλλον θα συνεχίσω περισσότερο να γράφω τις σκέψεις μου, παρά να γράφω για τα όνειρα. Με κάθε ευκαιρία όμως θα αναφέρομαι σε όνειρα... Όπως θα κάνω και σε αυτή την ανάρτηση...



Δεν αρνήθηκα ποτέ ότι τα όνειρα έχουν δύναμη, τη δύναμη που τους δίνεις εσύ. Δε θα αρνηθώ ότι εγώ στα όνειρα μου δίνω μια μυστηριώδη δύναμη, αφού τα κάνω κομμάτια της ζωής μου. Ό,τι θέλω να ζήσω και δεν μπορώ αρχικά απλά το ονειρεύομαι. Όμως έχω επίγνωση ότι αυτό που ζω είναι ένα όνειρο και όχι η πραγματικότητα. Και δεν θα αρνηθώ ότι δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να δω ένα τέτοιο όνειρο, ότι έχουν και τέτοια δύναμη...

Ονειρεύομαι ακόμα και συναισθήματα... Για τα συναισθήματα που δεν έχω νοιώσει ακόμα στην ζωή μου, απλά φαντάζομαι πως θα είναι κάπως έτσι. Όπως είναι φυσικό δεν μπορώ να φτιάξω ένα συναίσθημα αν δεν το νιώσω πρώτα, αν δεν το ζήσω... Ένα από αυτά που συνήθιζα να ονειρεύομαι είναι αυτό του έρωτα (πολλά ονειρευόμουν, αλλά δεν ερωτευόμουν). Έβλεπα τους πάντες γύρω μου να το έχουν ζήσει και ήθελα και εγώ... Δεν μπορούσα όμως ποτέ να το νιώσω πραγματικά, αφού δεν υπήρχε κανένας για να το νιώσω εκτός από τον φανταστικό ανθρωπάκο του μυαλού μου. Δεν πίστευα πως θα το κατάφερνα ποτέ στα όνειρα μου, αν δεν εμφανιζόταν τουλάχιστον κάποιος μη φανταστικός πρώτα...

Μέχρι εκείνο το βράδυ τουλάχιστον που είδα το πιο ζωντανό όνειρο που θα μπορούσα... Ήμουν στην Ρόδο με την παρέα μου. Μόνο που εκτός από τους γνωστούς υπήρχαν άλλα δύο άτομα. Φαινόντουσαν πεντακάθαρα κι ας μην τους είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Ούτε στο δρόμο, ούτε σε κάποια καφετέρεια, ούτε στη σχολή, ούτε πουθενά. Αν τους είχα δει θα τους αναγνώριζα αμέσως, γιατί φαινόντουσαν τόσο καθαρά, όσο βλέπω κάποιον στον ξύπνιο μου. Πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί στα όνειρα μου, αφού πάντα τα πρόσωπα είναι λίγο θολά. Τον έναν από αυτούς τους δύο λοιπόν τον ερωτεύτηκα! Δεν ξέρω πως, δεν μπορώ ακόμα να το εξηγήσω αλλά ναι. Το έκανα. Όχι νόμιζα, όχι ονειρεύτηκα... Τον ερωτεύτηκα! Από εκείνη τη μέρα, για αρκετό καιρό όποτε ήμουν έξω κοίταζα πιο πολύ γύρω μου μήπως τον δω, και για μερικά βράδια πριν κοιμηθώ παρακαλούσα να τον ξαναδώ.

Δεν τον ξανάδα ποτέ, ούτε στον ύπνο μου, ούτε ξύπνια... Δεν θυμάμαι πια την μορφή του... Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που αισθάνθηκα τότε. Ήταν πρώτη φορά κι ίσως η μοναδική ακόμα...

"Όποιος κι αν είσαι
δε με ενδιαφέρει
εγώ θα σε ονειρευτώ
Όποιος κ
ι αν είσαι
δε με ενδ
ιαφέρει
εγώ θα τρέξ
ω να σε βρω

Δως μου σημάδι
δως μου ένα χάδι
δώσε μου δύναμ
η να πάω μακρυά
Μη με τρελαίνεις
μη με κοροϊδεύεις
εγώ αισθά
νομαι πολλά

Να σε γνωρίσω
να σου μ
ιλήσω
εγώ μονα
χά ζητώ
Να σε κρατήσω
κι ας μη σε φιλήσω
έστω και για ένα λεπτό

Όποιος κι αν είσαι
δως μου σημάδι
να σε ο
νειρευτώ
Κι όταν
ξυπνήσω
να σε συναντήσω
και να τελειώ
σει όλο αυτό
4-11-2006"

Αυτό το όνειρο όμως μου δημιούργησε ένα συναίσθημα παραπάνω. Τα όνειρα λοιπόν μπορούν να ξυπνήσουν τα συναισθήματα σου! Πριν από αυτό το όνειρο, μπορεί να έβλεπα κάποιον και να έλεγα ωραίο παιδί, αλλά μέχρι εκεί. Μετά από αυτό το όνειρο βλέπω κάποια άτομα λίγο διαφορετικά πια. Και μιλάω για άτομα που υπάρχουν, όχι που έχω φανταστεί ή ονειρευτεί. Μπορεί να μην έχω νοιώσει ακόμα κάτι τόσο έντονο όσο στο όνειρο μου, αλλά έχω ενθουσιαστεί. Και λίγο και πολύυυυυ. Και δεν ξεχνάω να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και να βλέπω γύρω μου, όχι απλά να κοιτάω...

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Πριν λίγο κάποιος μ έστειλε αυτή τη φωτογραφία...


Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Φοβάμαι

Φοβάμαι το δάκρυ που θα πέσει
κι ένα γέλιο ακόμα θα κλέψει
ένα γέλιο που πρέπει να ακουστεί
γιατί είναι αυτό που ζητά η ψυχή


Φοβάμαι τόσο το φόβο που θα νιώσω
και τη χαρά που αισθάνομαι θα σκοτώσω
τη χαρά που τόσο άδοξα θα φύγει
ενώ η καρδιά μου ζητά να τη ζήσει


Φοβάμαι το αύριο που θα αντικρίσω
γιατί τίποτα πάλι δεν θα κερδίσω
μα θα κερδίσω τόσα πολλά
αν ανοίξω τα μάτια και διώξω τον πόνο μακριά




Πότε θα φύγει ο φόβος από μέσα μου;

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Εικόνες του καλοκαιριού

Ένα δείγμα από τις εικόνες αυτού του καλοκαιριού από τις διακοπές μου στην Χάλκη... Μη τρομάζετε παιδιά, δεν ξεχωρίζει κανένα από τα πρόσωπα μας...








"Σαν κοιτώ στη θάλασσα βαθιά
βλέπω τα όνειρα μου να βγαίνουν αληθινά
και στο βάθος στο γαλάζιο το πλατύ
ένα καράβι περνά μ' άσπρο πανί

Ο καπετάνιος από μέσα χαιρετά
και μας κλείνει το μάτι πονηρά
με νόημα τη θάλασσα κοιτά
σα να μας λέει βουτίξτε ξανά

Εγώ χρόνια εδώ μέσα ζω
και δεν έπαθα κανένα κακό
το γαλάζιο και το μπλε το βαθύ
είναι ό,τι πιο γλυκό στη ζωή
19-07-2003"




Αυτή είναι η θέα που έχω από το σπιτάκι μου... Και δεν την συγκρίνω με τίποτα άλλο! Εκεί μπορώ να ηρεμώ και να ταξιδεύω για ατέλειωτες ώρες. Ειδικά το βράδυ που εκτός από τη γαλήνη της θάλασσας μπορώ να δω και τα αστέρια πεντακάθαρα. Εκεί μπορώ και να διασκεδάσω με τους φίλους μου στην θάλασσα και την αυλή (τέτοιες εικόνες δεν μπορώ να δείξω γιατί θα φανούν πρόσωπα)


Ταξιδεύω όμως και όταν κοιτάω έξω από την μπαλκονόπορτα μου στη Ρόδο... Κι ας μην είναι κάτι συνταρακτικό, εμένα με πάει μακριά και με γεμίζει εικόνες...







2 λόγια για το καλοκαίρι

Έζησα ένα καλοκαίρι που με γέμισε αναμνήσεις
Που δεν ένοιωσα μόνη πάνω από 10 λεπτά (τη μέρα)
Πάνω από όλα όμως έζησα αυτό το καλοκαίρι
Δεν κλείστηκα πάλι στους τοίχους ενός σπιτιού
Βγήκα έξω
Και όταν το έκανα αυτό δεν κλείστηκα πάλι στον εαυτό μου
Μίλησα! Γέλασα! Δάκρυσα!
Κυρίως ένοιωσα!
Πως δεν είμαι αόρατη, υπάρχω...
Υπάρχουν πράγματα που με πονάνε, ακόμα
Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι να τα μοιραστώ
Θα θυμάμαι αυτές τις διακοπές για πάντα
Όχι γιατί ήταν οι καλύτερες
Πιστεύω θα έρθουν και πιο καλές
Αλλά γιατί ήταν οι πρώτες που δεν ταξίδεψα μόνη
Είχα φίλους και άτομα που με υπολογίζουν
Και ταξιδέψαμε μαζί
Τόσο κοντά , σε ένα νησάκι πιο δίπλα
Αλλά και τόσο μακρυά, στα όνειρα μου!
Μιλήσαμε!
Γελάσαμε!
Ζήσαμε!


Σε ένα βαθμό αισθάνομαι τύψεις που περιγράφω τόσο όμορφα ένα καλοκαίρι που εξελίχθηκε σε εθνική τραγωδία.. Δεν έχω λόγια για αυτές τις καταστροφές... Μόνο θλίψη, πόνο και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ?. Γιατί είμαστε τόσο αναίσθητοι τελικά; Γιατί εκμεταλλευόμαστε τόσο τον ανθρώπινο πόνο; Θρηνώ τόσο για αυτούς που χάθηκαν όσο και για αυτούς που έχασαν τα πάντα... Και μπορεί να μην έκανα κανένα σχόλιο πιο πάνω, αλλά αυτά τα γεγονότα ήταν αρκετά για να γεμίσουν πόνο αυτό το τόσο όμορφο για μένα καλοκαίρι. Λυπάμαι και ντρέπομαι ταυτόχρονα για όλους...