Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Φωτογραφικό στιγμιότυπο (Πόρτες Ηρακλείου)

Πάνω από ένα χρόνο μετά την τελευταία μου ανάρτηση, επιστρέφω με φωτογραφίες, λίγο πριν φύγω μόνιμα από αυτή την πόλη, που τα τελευταία 6 χρόνια έχει συνδεθεί με τη ζωή μου... Το είχα πει άλλωστε, αυτό το ιστολόγιο πάντα θα έχει χώρο για φωτογραφίες.

Το θέμα μας; Οι πόρτες του Ηρακλείου, ή αλλιώς οι πύλες των τειχών που χωρίζουν την παλιά από την καινούργια πόλη. Για μένα την Ροδίτισσα βέβαια δεν είναι παλιά πόλη αυτό το Ηράκλειο, αλλά οι πύλες είναι εκεί να κάνουν ένα διαχωρισμό και να γεμίζουν τη μνήμη με αναμνήσεις. Καινούργια Πόρτα, Κομμένο Μπεντένι, Χανιόπορτα. Δεν είναι οι πιο ωραίες φωτογραφίες, αλλά είναι οι δικές μου, έτσι όπως εγώ μπορούσα να δω τα πράγματα. Η γειτονιά μου... τα κουβαλήματα μου... τα χιλιάδες περάσματα μου. Λέξεις κλειδιά για μένα.

Καινούργια Πόρτα:

Κομμένο Μπεντένι:

Χανιόπορτα:



Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Παρεξήγηση;


Γεια σας!
Καιρό έχω να γράψω εδώ, ε;
Εδώ και μέρες σκέφτομαι να κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά είχα πρόβλημα με το ιντερνετ αυτές τις μέρες. Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να διαβάζετε ακόμα αυτό το ιστολόγιο, αλλά εγώ θα το γράψω.
Δεν ξέρω ποιοι από τους παλιούς αναγνώστες το θυμούνται, αλλά μια εποχή είχα ανοίξει ακόμα ένα ιστολόγιο. Μαζί με την κολλητή μου, αποφασίσαμε να ανοίξουμε ένα ιστολόγιο, στο οποίο θα γράφαμε τις ιστορίες από τη φοιτητική μας ζωή. Έφτιαξα λοιπόν από αυτό το λογαριασμό άλλο ένα ιστολόγιο και το ονομάσαμε «το ημερολόγιο δύο φοιτητριών».
Ετοιμάζαμε μαζί με την κολλητή μου τις ιστορίες και εγώ τις έγραφα. Όμως η αναδρομή στο παρελθόν, για να έχουμε το ημερολόγιο με χρονική σειρά, δεν μας έκανε καλό εκείνη την περίοδο. Έτσι το ιστολόγιο εκείνο έκλεισε.
Εγώ μιας που το είχα, αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Έτσι εκείνο το ιστολόγιο, αποφάσισα να το κάνω κάτι σαν το πρόχειρο μου, στο οποίο είχα πρόσβαση μόνο εγώ. Που λέτε, έκανα εκεί τα πειράματα μου και επίσης έφτιαξα εκεί τις λίστες με τις σελίδες και τα ιστολόγια που παρακολουθώ.
Επειδή όπως ξέρετε είμαι λίγο άσχετη από το όλο σύστημα του ιντερνετ, δεν είχα ιδέα πως κάποιος μπορεί να δει πως πήγα εγώ στη σελίδα του. Αυτό το ανακάλυψα πριν λίγες μέρες. Μπαίνοντας από εκείνη τη σελίδα στα ιστολόγια που μου αρέσουν και τα παρακολουθώ δεν το κάνω προσπαθώντας να κρυφτώ, έχοντας το κλειδωμένο. Το κάνω καθαρά για δική μου διευκόλυνση, αφού οι σελίδες που παρακολουθώ, είτε προσωπικές, είτε ενημερωτικές είναι πολλές.
Το ημερολόγιο δύο φοιτητριών ( ή two-students-diary.blogspot.com) είναι λοιπόν δικό μου ιστολόγιο. Συγγνώμη για τις παρεξηγήσεις που μπορεί να δημιουργήθηκαν από το κλείδωμα του, αλλά δεν υπάρχει κάτι να δείτε εκεί μέσα.

(Παρεμπιπτόντως, σας υπόσχομαι φωτογραφική ανάρτηση σύντομα, για όσους με διαβάζετε ακόμα)

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Φωτογραφικό οδοιπορικό (Γύρω από την τάφρο - Ρόδος)

Καμιά φορά, μου αρέσει όταν είμαι μόνη μου και ανεβαίνω από το κέντρο, να πηγαίνω γύρω από την τάφρο. Μια διαδρομή μέσα από χωμάτινα δρομάκια, κάτω από τα δέντρα και θέα τα τείχη της παλιάς πόλης. Απολαύστε μαζί μου!!






Και ποιος ξέρει, μπορεί να σας ξελόγιασα και το επόμενο καλοκαίρι να κάνετε κι εσείς αυτή τη διαδρομή :Ρ

υγ. Κάποια στιγμή θα βάλω και φωτογραφίες από το καράβι, καθώς πλησιάζουμε τη Ρόδο.

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Ιστορίες βροχής - Ηράκλειο

Σήμερα ο καιρός είναι βροχερός. Και με αυτά και εκείνα θυμήθηκα άλλη μια ιστορία βροχής, την τελευταία που έχω στο «αρχείο» μου :Ρ
Γραμμένη στο δεύτερο έτος. Ουάου! Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια; Λοιπόν απολαύστε την όπως γράφτηκε τότε:

Τέλη Μαΐου και είχαν έρθει Ηράκλειο δύο φίλοι από Ρόδο που σπουδάζουν Αθήνα, μαζί με έναν φίλο τους… Πριν έρθουν μας είχαν ρωτήσει για τον καιρό, ώστε να φέρουν τα αντίστοιχα ρούχα… Ο καιρός απόλυτα καλοκαιρινός! Τα παιδιά από μας είχαν δύο απαιτήσεις. Έπρεπε να πάμε θάλασσα και έπρεπε να πάμε σε ρακάδικο. Στην Κρήτη ήρθαν, δεν θα πήγαιναν; Έτσι μας έλεγαν…

Τη δεύτερη μέρα ξυπνάμε, βλέπουμε έναν υπέροχο ήλιο, βάζουμε μαγιό, παίρνουμε πετσέτες και πάμε θάλασσα!!! Γυρνάμε, κάνουμε ένα μπανάκι και πάμε για καφέ… Μέχρι να πάμε, ο ουρανός άρχισε να μαζεύει συννεφάκια… Άσπρα και αθώα… Πάμε λοιπόν και με το που καθόμαστε αρχίζει να βρέχει, και να βρέχει, και να βρέχει… Εμείς μην περιμένοντας κάτι τέτοιο δεν είχαμε ομπρέλες και περιμέναμε να σταματήσει… Σταματάει κάποια στιγμή και πάμε σπίτι…

Έρχεται η ώρα να πάμε στο ρακάδικο και παίρνουμε τα ποδαράκια μας… Ψιλοέβρεχε από την αρχή, και τα παιδιά από την Αθήνα δεν είχαν ομπρέλες, αφού εμείς για παραλίες λέγαμε. 6 άτομα, 3 ομπρέλες, ανά δυο μεταξύ μας. Πήγαμε λοιπόν, περάσαμε τέλεια! Ήπιαμε πολύ (πάρα πολύ για να λέμε την αλήθεια), χορέψαμε, μέχρι και σε τραπέζι ανεβήκαμε, τραγουδήσαμε, γελάσαμε και αφού πέρασε η ώρα είπαμε να φύγουμε. Έλα όμως που πλέον δεν ψιλοέβρεχε αλλά έριχνε καρεκλοπόδαρα! Τι να κάνουμε δυο-δυο πάλι και ένα επιπλέον άτομο ανηφορίζουμε για το σπίτι…

Κάναμε και στάση για παγωτό! Καθίσαμε, το φάγαμε και το ευχαριστηθήκαμε… Το ότι τα παντελόνια ήταν ήδη μούσκεμα και τα πόδια μας πλατσούριζαν στα παπούτσια δεν έχει σημασία!

Συνεχίζουμε λοιπόν την διαδρομή μας. Έλα όμως που η ομπρέλα δεν έκανε τίποτα ούτε σε μένα ούτε στο παιδί που ήταν μαζί μου και με όλους τους δρόμους λιμνιασμένους, όσο και να προσπαθούσαμε να αποφύγουμε τις λακκούβες, όλο και κάποια καινούργια εμφανιζόταν και κοντεύαμε να χάσουμε και την ισορροπία μας. Πήρα λοιπόν την μεγάλη απόφαση!!! Παρατάω την ομπρέλα μου στο άλλο παιδί, μπας και προστατευτεί κάποιος, σταμάτησα να αποφεύγω και τις λακκούβες και προχωρούσα όλο χάρη. Μάταια μου φωνάζουν να πάω κάτω από την ομπρέλα… Εγώ απολάμβανα την βροχή! Κι αν με ρωτήσεις αν πήγα πιο βρεγμένη σπίτι μου, ίσως ήταν λίγο πιο βρεγμένα τα μαλλιά μου. Κατά τα άλλα όλοι στην ίδια κατάσταση ήμασταν! Εγώ τουλάχιστον το χάρηκα!

Τώρα αν με ρωτήσεις γιατί δεν πήραμε ταξί, αφού ήταν έτσι ο καιρός θα σου πω απλά: ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ!!! Ταξί στην παρέα παίρνουμε μόνο αν είναι ανάγκη ή ήμαστε υπερβολικά κουρασμένοι! Τίποτα από αυτά δεν ίσχυε… Το ότι δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε από το ποτό, ήταν άλλο θέμα :Ρ

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Ιστορίες βροχής - Αθήνα

Δεν ξέρω πλέον πόσοι και αν μπαίνουν εδώ μέσα, αλλά υπάρχουν μερικές ιστορίες που χρωστάω σε αυτό το blog. Το κείμενο το άφησα όπως το είχα γράψει τότε, δυο χρόνια πριν, παρόλο που ξαναδιαβάζοντας το θα άλλαζαν τον τρόπο που έγραφα, ειδικά σε ορισμένα σημεία.Απολαύστε το, όπως ήταν προγραμματισμένο να αναρτηθεί:

Η εξεταστική τελείωσε και έχω μπόλικο ελεύθερο χρόνο. Ο καιρός είναι κρύος και βροχερός. Έτσι τις περισσότερες ώρες τις περνάω στο σπίτι. Και λόγο του καιρού, είπα να μοιραστώ άλλη μια ιστορία βροχής μαζί σας.

Πρώτο έτος, κάπου τέλη Οκτωβρίου, σε κάτι καταλήψεις που είχαμε, πήγαμε μη την κολλητή μου στην Αθήνα, στους κολλητούς της κολλητής μου. Την τελευταία μέρα το πρωί μας είχαν αφήσει μόνες, αφού έπρεπε να πάνε στις σχολές τους. Για να μην καθόμαστε και εμείς στο σπίτι, τους ρωτήσαμε πως θα πάμε στα Mall, πήραμε τις οδηγίες μας και βγήκαμε στο δρόμο. Μια χαρά καιρός έξω. Κάποια στιγμή μπαίνουμε στο μετρό και εκεί που βλέπαμε έξω, μια κυρία κρατούσε ομπρέλα… Κοιταζόμασταν και λέγαμε, δεν πάει καλά αυτή, τι την θέλει την ομπρέλα; Εκεί ακούμε μια φωνή από δίπλα να μας λέει πως έξω βρέχει… Εμείς πριν ξεκινήσουμε βλέπαμε κάτι συννεφάκια, αλλά φυσικά δεν πτοηθήκαμε και δεν πιάσαμε ομπρέλα! Φτάσαμε στον προορισμό μας, γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά, γελάσαμε υπερβολικά πολύ (αλλά το γιατί είναι μια άλλη ιστορία, η ιστορία της πίτσας και του σούπερ μάρκετ) και ήρθε η ώρα να γυρίσουμε πίσω… Νομίζω είναι περιττό να πω πως μέχρι να τελειώσουμε την βόλτα μας η βροχή είχε δυναμώσει πολύ! Πάλι δεν πτοηθήκαμε και γυρίσαμε σπίτι…Μουσκεμένες βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία! Ετοιμάσαμε και την βαλιτσούλα μας αφού το βράδυ φεύγαμε.

Ήρθε η ώρα της αναχώρησης! Μέχρι τότε η βροχή δεν είχε σταματήσει, παρόλα αυτά προσφέρθηκε η φίλη μας να έρθει μαζί μας μέχρι την στάση του λιμανιού! Αρχικά έπρεπε να πάρουμε ένα λεωφορείο. Πάμε λοιπόν στην στάση, με τις ομπρέλες μας ανοιχτές, την βαλίτσα στο χέρι και περιμένουμε. Περιττό να πω ότι γινόταν χαμός! Έρχεται το λεωφορείο που θέλαμε, το οποίο ήταν γεμάτο, ανοίγει τις πόρτες του, αρχίζουν να κατεβαίνουν κάποιοι, αρχίζουν να ανεβαίνουν κάποιοι άλλοι… Έλα όμως που ο οδηγός είχε σκοπό μόνο να κατεβάσει κόσμο! Βρισκόμαστε λοιπόν, εγώ, η κολλητή μου και η βαλίτσα έξω από το λεωφορείο και η φίλη μας μέσα! Να έχουμε σκάσει στα γέλια, αφού η μόνη που δεν ήθελε να πάει λιμάνι ήταν μέσα στο λεωφορείο! Βέβαια ήμασταν και ιδιαίτερα τυχερές, αφού λίγο ακόμα και στο λεωφορείο θα βρισκόταν μόνο η βαλίτσα! Αφού συνήλθαμε ελάχιστα από το γέλιο, τηλεφωνιόμαστε και λέμε να κατέβει στην επόμενη στάση, και να μπούμε όλες μαζί στο επόμενο λεωφορείο… Έρχεται το επόμενο λεωφορείο, μπαίνουμε μέσα, τηλεφωνούμε στην φίλη μας να μπει και εκείνη και βρισκόμαστε 3 άτομα μέσα στο ίδιο λεωφορείο να μιλάμε από το κινητό για να επιβεβαιώσουμε ότι είμαστε στο ίδιο! Παίρνουμε μετά το μετρό, όπου εκεί κι αν γελάσαμε! Μέχρι και μια κοπέλα που καθόταν δίπλα δεν άντεξε και άρχισε να γελάει μαζί μας (αλλά επίσης είναι άλλη ιστορία, η ιστορία του ωραίου κοιμωμένου του μετρό). Φτάνουμε λοιπόν στο τελικό προορισμό, χαιρετιόμαστε με την φίλη μας και πάμε προς το λιμάνι… Η δυνατή βροχή είχε σταματήσει, απλά ψιχάλιζε λίγο, οπότε δεν είχαμε και τις ομπρέλες ανοιχτές…

Όταν πήγαμε λοιπόν στο λιμάνι, ψάχναμε να βρούμε που είναι το καράβι μας. Εκεί συναντάμε μια κυρία, η οποία φώναζε πως έχει απαγορευτικό και δεν φεύγει κανένα πλοίο! Να κοιτιόμαστε με την κολλητή μου και να μην ξέρουμε τι να κάνουμε και ποιον άλλον να ρωτήσουμε. Βρίσκουμε ένα άλλο παιδί εκεί, τον ρωτάμε που πάει, μας λέει Κρήτη και τον ρωτάμε αν ξέρει που είναι το καράβι, για να πάμε να ρωτήσουμε εκεί, αν φεύγει ή όχι. Ο νεαρός όμως ήταν υπερβολικά αγχωμένος γιατί ήθελε να πάει στο κορίτσι του, με αποτέλεσμα μόνο να μην μας βρίσει, που είχαμε το θράσος και του απευθύναμε το λόγο… Παίρνουμε λοιπόν τα ποδαράκια μας και αρχίσαμε να προχωράμε κατά μήκος του λιμανιού… Δεν μπορεί, κάπου θα είναι! Η βροχή βέβαια είχε αρχίσει να δυναμώνει πάλι και πριν γίνουμε τελείως μούσκεμα, βλέπουμε το πλοίο μπροστά μας! Μπαίνουμε μέσα και φυσικά φύγαμε κανονικά!

Φτάνουμε χωρίς κανένα πρόβλημα σε μια Κρήτη, που γινόταν χαμός από τη βροχή. Είχαμε μόνο μια βαλιτσούλα που είχαμε και οι δύο τα πράγματα. Τότε δεν μέναμε και κοντά και έπρεπε να πάει με μία από τις δυο μας. Την παίρνει η κολλητή μου και ευτυχώς, κάποια στιγμή το απόγευμα που ησύχασε η βροχή, μου την έφερε ο αδελφός της. Πέρα από τον φορτιστή που ήθελα, αφού το κινητό μου είχε κλείσει, δεν χρειάστηκα κάτι άλλο. Άλλωστε σχεδόν όλο το πρωινό κοιμόμουν. Δε θα ξεχάσω αυτό το ταξίδι για καμία μέρα του! Είχαμε γελάσει πολύ! Είχαμε περάσει πολύ ωραία!



(Γράφτηκε: 14/02/2008)

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Φωτογραφικό οδοιπορικό (Λ. Κνωσού-Ηράκλειο)

Έχω το καλό-κακό συνήθειο, να κατεβαίνω από τη σχολή με τα πόδια. Είναι μια διαδρομή 40-45 λεπτών και αυτή τη φορά αποφάσισα να σας πάρω μαζί μου. Τι λέτε; Ξεκινάμε;

Κατεβαίνοντας από τις σκάλες του πανεπιστημίου, βγαίνουμε στη λεωφόρο Κνωσού.


Ακολουθούμε μια διαδρομή κάτω από τα δέντρα.


Όπως παρατηρείτε, σε μια μεγάλη πόλη, όπως το Ηράκλειο, σε ένα καινούργιο πεζοδρόμιο (μέχρι πέρσι έργα έκαναν ακόμα), υπάρχει στο πεζοδρόμιο και οδηγός για τυφλούς. Ή μήπως όχι;


Λίγο παρακάτω, βρίσκουμε μια ολοκαίνουργια παιδική χαρά. Αλλά είναι δυνατόν παιδική χαρά χωρίς πράσινο;;;


Αυτό όμως, δεν μπορώ να πω. Είναι αξιόλογο!


Συνεχίζουμε το περπάτημα κάτω από τα δέντρα…



την ώρα που αυτοκίνητα μας προσπερνάνε.


Μπορούμε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής να απολαύσουμε λουλούδια από τις αυλές των σπιτιών…




αλλά και ξεχειλισμένα σκουπίδια.


Συνεχίσουμε να κατηφορίζουμε


προσέχοντας πάντα που πατάμε!


!!!


Να και η πρώτη γέφυρα που συναντάμε!


Κάτω από την οποία έχουν φτιάξει κάτι σαν… κήπο;


Το δρομάκι πάντως οδηγεί σε ένα και μοναδικό παγκάκι.


Μετά τη γέφυρα, τέλος τα δέντρα!


Τέλος και τα πεζοδρόμια… Εγώ τώρα πρέπει να περάσω από εδώ; Παιχνίδια χωρίς σύνορα το περάσαμε;


Και μετά τη μουρμούρα, μια όμορφη εικόνα.


Και λίγο πιο κάτω η δεύτερη γέφυρα.


Θα μπορούσαμε να πάμε από πάνω, αλλά θα πάμε από κάτω. Να, σας έχω και μπλε λουλουδάκια!


Ουφ, πάει και η γέφυρα.


Τώρα μας έμεινε το τελευταίο κομμάτι, μια ευθεία δρόμος μετ’ εμποδίων. Πίσω από την άσπρη κλούβα υπάρχουν πολλές κλούβες ακόμα, αυτοκίνητα, μηχανάκια, ντουβάρια, λάστιχα, πάνω στο πεζοδρόμιο που πρέπει να παρακάμψω.


Αλλά 5 λεπτάκια μείνανε και φτάσαμε σπίτι! Για αυτό σας αφήνω κάπου εδώ, μην αρχίσουν να χτυπάνε και κουδούνια :Ρ
Και φυσικά σας αφήνω με λουλουδάκια!!!

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Φωτογραφικό ταξίδι (Ρόδος-Μεσαναγρός)

Καλοκαίρι και από τα μέσα Ιούνη βρέθηκα στην όμορφη Ρόδο μου. Μετά από δυόμιση μήνες μπορώ να πω πως ήταν ένα πολύ μεγάλο καλοκαίρι, με πολλές εικόνες.

Ο κεντρικός δρόμος της γειτονιάς μου. Τίποτα το σπουδαίο, μα είναι κάτι που βλέπω σχεδόν κάθε μέρα. Το βλέμμα μου σχεδόν πάντα κολλάει στο βάθος. Εκεί που σκάει το μπλε της θάλασσας και ξέρω πως βρίσκομαι σπίτι.
Ας πάμε μια βόλτα μέχρι το κέντρο και θα πάρουμε αυτόν το δρόμο


Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μπορούμε να χαζέψουμε τα τοίχοι της παλιάς πόλης
Όταν δούμε αυτό ξέρουμε πως φτάσαμε πλέον

Μέσα στο κέντρο δε θα σας πάω, γιατί δεν έχω φωτογραφίες, αλλά θα σας δεόξω μια εναλλακτική είσοδο για το κέντρο, από εδώ

Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην πάω στο χωριό μου, τον όμορφο Μεσαναγρό. Σε παλιότερη ανάρτηση σας γύρισα στα στενά του χωριού, δεν σας έδειξα όμως πως βλέπουμε εμείς τον πουνέντη.

Επίσης ένα όμορφο τοπίο, καθώς κατεβαίνω από το χωριό για να πάω σπίτι
Τώρα θα σας πάω μια βόλτα έξω από τον οικισμό του χωριού. Βρέθηκα στη Μονή Σκιάδι, για έναν γάμο. Εκεί μπορεί κανείς να παρακολουθήσει ένα από τα ομορφότερα ηλιοβασιλέματα. Η φωτογραφία το αδικεί πολύ...
Από εκεί μπορείτε να χαζέψετε ένα απίστευτο τοπίο. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πριν από 17 χρόνια τα περισσότερα από αυτά είχαν καεί και αντί για θάμνους έβλεπες περήφανα δέντρα...

Και να δείτε το πέτρινο καράβι. Αυτό που φαίνεται στο βάθος.
Το χωριό βρίσκεται σε βουνό, οπότε θάλασσα πηγαίνω είτε στη Λαχανιά

Είτε στο Γεννάδι
Όταν επιστρέφω από το Μεσαναγρό στη Ρόδο, χαζεύω από το αυτοκίνητο την ατέλειωτη θάλασσα

Ενώ όταν πηγαίνω από τη Ρόδο στο χωριό ξαναγίνομαι μάρτυρας της περσινής καταστροφής στο τελείωμα της...