Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Αφιερωμένο!!!

Για εσάς που μου δώσατε ζωή

που μου δώσατε όλη την αγάπη που θα μπορούσα να πάρω κι ακόμα περισσότερη

που μου μάθατε να είμαι άνθρωπος

να έχω καρδιά, να νιώθω

να έχω μυαλό, να σκέφτομαι

που με πέρνετε αγκαλιά κάθε φαρά που πονάω και γιατρεύετε τις πληγές μου

που κάνατε τόσες θυσίες για να φτάσω εδώ που είμαι και συνεχίζετε

που μου έχετε εμπιστοσύνη και μου το δείχνετε

που ακόμα κι αν δεν συμφωνείτε χαίρεστε με τις επιλογές μου, αν χαίρομαι εγώ

που μου δώσατε φτερά και με μάθατε να πετάω, ακόμα κι αν η διαδρομή είναι μακριά από εσάς, διαφορετική ή ακόμα και αντίθετη από αυτή που φανταστήκατε

που μου δίνετε ό,τι μπορεί να χρειάζομαι είτε το έχετε είτε όχι

και κυρίως το δίνεται χωρίς να περιμένετε αντάλλαγμα... ή μάλλον με μόνο αντάλλαγμα ένα χαμόγελο μου, που πολλές φορές σας στερώ

που με μαλώνετε για να γίνω καλύτερη και όχι να με δείτε να κλαίω και να πέφτω

κι αν κλάψω με μαγικό τρόπο παίρνετε μακριά όλα τα δάκρυα μου

κι αν πέσω γίνεστε το σκαλοπάτι για να ανέβω, χωρίς να σας νοιάζει αν θα πατήσω πάνω σας

που όταν σας απογοητεύω δε μιλάτε

ενώ όταν σας κάνω υπερήφανους χαμογελάτε τόσο δυνατά που φωτίζεται η ζωή μου

Για εσάς που δεν σας έχω πει όσα ευχαριστώ πρέπει

ούτε όσα «σ’αγαπώ» νοιώθω

που σας στέρησα αγκαλιές από πείσμα

και κάθε φορά είστε οι δέκτες των νεύρων μου

που σας έκανα να υποφέρετε όταν περνούσα τη φάση μου

που δεν είπα τα συγγνώμη που σας χρωστάω

και δεν αγωνίστηκα ποτέ όσο μπορούσα για πράγματα που θα σας έκαναν χαρούμενος

Για εσάς που είστε η ζωή μου

και τρέμω στη ιδέα να πάθαιτε κάτι

Μπαμπά, μαμά, για εσάς

για να σας ευχηθώ χρόνια πολλά

και να είστε πάντα μαζί και αγαπημένοι!



Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Καιγόμαστε!!! (24-25-26-27-28)

Καιγόμαστε… Πολύ περισσότερο από αυτό που λένε οι τηλεοράσεις… Τρίτη μέρα προς τέταρτη και σχεδόν όλο το νησί έχει καλυφθεί από τους καπνούς… Ήμουν στο χωριό σχεδόν στο νότιο άκρο της Ρόδου και έβλεπα τους καπνούς μπροστά μου… Ήρθα στην πόλη στο βόρειο άκρο του νησιού και πάλι μπροστά μου βλέπω τους καπνούς… Στη διαδρομή πέρασα από τα χειρότερα… Μέσα σε μαύρα και κόκκινα σύννεφα η μισή διαδρομή… Ήλιος ματωμένος… Στάχτη έπεφτε από τον ουρανό… Και ήμασταν και αρκετά μακριά…

Το μεγαλύτερο δάσος των Δωδεκανήσων χάθηκε και η καταστροφή δεν τελείωσε ακόμα. Το πιο παλιό δάσος… Το πιο πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα… Χτες το βράδυ είπαν για πάνω από 20.000 στρέμματα. Σήμερα; Αύριο που δεν θα έχει σβήσει ακόμα; Τρία χωριά κινδυνεύουν συνεχώς από τις συνεχείς αναζωπυρώσεις και σώζονται τελευταία στιγμή με αυτοσχέδια μέτρα προστασίας από τους κατοίκους. Τέταρτο χωριό απειλείται αυτή τη στιγμή από την κατεύθυνση της φωτιάς…

Και αλήθεια δεν καταλαβαίνω! Από την πρώτη μέρα είχαμε ελικόπτερα, αεροπλάνα, δασοκομάντος, στρατός και πυροσβεστική ήταν στην πρώτη γραμμή και τρεις μέρες μετά έχουμε μια φωτιά ανεξέλεγκτη που από ότι λένε πλέον μάλλον θα σβήσει στη θάλασσα (δε θέλω ούτε να σκέφτομαι τι άλλο θα καταστραφεί μέχρι να σβήσει όμως!)

Εγώ είμαι αρκετά μακριά, αλλά τρέμω! Άλλωστε η φωτιά είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Τη φοβάμαι σε βαθμό αρρώστιας κι ας φαίνομαι ψύχραιμη στους υπόλοιπους. Είναι και ο αέρας που αλλάζει συνεχώς κατευθύνσεις! Σε λίγο θα έχουμε μια τεράστια γραμμή από τη μια άκρη στην άλλη στη μέση της Ρόδου με καμένα. Είναι και πως αν ξαναλλάξει αυτή την ώρα που γράφω ξανά η φορά του ανέμου, αντί η μια εστία τουλάχιστον να φτάσει ομαλά (όσο ομαλά γίνεται) πλέον στη θάλασσα, θα περάσει από ένα ακόμα χωριό, στο οποίο μένει και η κολλητή μου… Και το χειρότερο δεν μιλάει κανείς για αυτή τη φωτιά (εκτός από κάτι τοπικούς σταθμούς που δεν εκπέμπουν το βράδυ) και δεν μπορώ να μάθω από πουθενά τι γίνετε! Λες και η δικές μας ψυχές είναι πιο φτωχές… Ή μήπως για να γίνουμε ενδιαφέρον θέμα, πρέπει να θυσιαστεί καμιά ψυχή; Γιατί ευτυχώς τουλάχιστον δεν έχουμε θύματα! Τα δάση μας; Οι εκτάσεις μας; Τα χωριά μας; Αυτά δεν αξίζουν; Δεν είναι είδηση που πουλάει; Ακούω για μια μικρή εστία υπό έλεγχο και αναρωτιέμαι όλες αυτές οι κραυγές από τόσα χωριά που φωνάζουν “η φωτιά γλύφει τις αυλές μας!” “η φωτιά είναι 500 μέτρα από τα σπίτια μας!” δεν τις ακούνε;

Η φωτιά δεν είναι υπό έλεγχο όπως ακούγεται! Και αυτό το ποστ δεν θα γινόταν, αλλά όταν δεν μιλάει κανένας, θέλησα να μιλήσω εγώ! Θα ενημερώνω το ποστ σύμφωνα με την πορεία της φωτιάς και θα χαθεί μόλις χαθεί και αυτή… Ελπίζω χωρίς θύματα… Αν και τόσο δάσος, τόσα ζώα είναι ήδη αρκετά θύματα…


25-7: Είμαι ένα βήμα πριν βάλω τα κλάματα. Όχι πως τέσσερις μέρες τώρα δεν βούρκωσα και έκλαψα κάποιες στιγμές με αυτά που ακούω να γίνονται σχεδόν δίπλα μου.

Είμαστε στην τέταρτη μέρα και όπως όλα δείχνουν προχωράμε στην πέμπτη. Τα 20.000 στρέμματα που άφησα πριν δυο μέρες έγιναν πλέον 70.000 και πάμε! Χτες μίλησα για 3 χώρια που η φωτιά ήταν σε απόσταση αναπνοής από αυτά. Προσθέστε άλλα δυο παρακαλώ! Έλεγα για ένα χωριό που το πλησίαζε απειλητικά. Προσθέστε άλλα 5-6-7 έχασα το λογαριασμό πια, κάθε τόσο ακούω και ένα ακόμα χωριό, μια κατασκήνωση και μια ξενοδοχειακή περιοχή! Χτες μίλησα μόνο για δάση και ζώα, προσθέστε και δυο σπιτάκια! Αποθήκες και εκκλησίες δεν μετρώ! Το μόνο που δεν άλλαξε είναι πως δεν έχουμε ανθρώπινα θύματα! Και ελπίζω τουλάχιστον αυτό να συνεχίσει έτσι.

Και το πιο τρελό; Να στο πω τώρα! Χτες είπα να μην το πω, αλλά σήμερα δεν κρατιέμαι… Η φωτιά είπανε πως μπήκε από κάποιον που έκαιγε τα ξερόχορτα του και του ξέφυγε η φωτιά. Χτες λοιπόν, σε μια άλλη περιοχή της Ρόδου, κάποιος άλλος αποφάσισε να κάψει και τα δικά του ξερόχορτα! Μπήκαν άλλες 2 φωτιές σε άλλες περιοχές που ευτυχώς έσβησαν μέσα σε 20-30 λεπτά. Σήμερα άλλη μια καινούργια φωτιά, αρκετά κοντά στην πόλη, που πάλι ευτυχώς σβήστηκε σχεδόν αμέσως. Και μπορεί να σβήστηκαν αυτές οι φωτιές μα δεν μας βλέπω να γλυτώνουμε! Η φωτιά σταμάτησε να πηγαίνει νότια, στις περιοχές που ήδη είχαν καεί το 87 και το 92, αλλά άρχισε να ανεβαίνει βόρια. Σταμάτησε να έχει και φορά προς τη θάλασσα που είναι η μόνη που μπορεί να τη σταματήσει πλέον και προχωράει παράλληλα με αυτήν.

Το βλέπω εγώ πάει το νησάκι! Ποιο σμαραγδένιο νησί και βλακείες; Το μαύρο νησί θα γίνουμε! Στη αρχή τρόμαζα στη ιδέα του ότι χάσαμε το μεγαλύτερο δάσος μας. Το μεγαλύτερο σε όλα τα Δωδεκάνησα τουλάχιστον. Χάσαμε ένα σορό ζώα και την κύρια πηγή οξυγόνου μας, για να μην πω για τις καλλιέργειες. Τώρα βλέπω πως δεν σταματάει εκεί… Για την ακρίβεια δεν σταματάει πουθενά!


26-7: Σήμερα δεν είχα το κουράγιο να παρακολουθήσω πολλά-πολλά… Η φωτιά συνεχίζει να προχωράει, συνεχίζει να καταστρέφει τα πάντα και εγώ συνεχίζω να ακούω για καινούργιες περιοχές που τυλίγονται στις φλόγες και νέα χωριά που απειλούνται άμεσα ή μακροπρόθεσμα! Ο άνεμος δυνατός και με συνεχείς αλλαγές κατεύθυνσης συνεχίζει να δίνει ζωή στις εστίες που σβήνουν τα αεροπλάνα και η ανοργανωσιά που υπάρχει δεν μπορεί να κρατήσει σβηστές, δίνοντας τους συνεχώς καινούργια πορεία. Αν δεν καταφέρουμε να ελέγξουμε και να σταματήσουμε τη φωτιά τώρα που από τη μια μεριά πηγαίνει σε ένα σχετικά μεγάλο ποτάμι, από άλλες δύο σε φράγμα και από την τέταρτη στη θάλασσα, τότε αλήθεια πιστεύω πως θα καεί όλο το νησί.

Το μόνο που θέλω να κρατήσω είναι ότι ΔΕΝ μετράμε ανθρώπινα θύματα! Οτιδήποτε άλλο απλά το αποβάλλω… Ακόμα δε με έχω αφήσει να συνειδητοποιήσω ακριβώς τι συμβαίνει. Αποφεύγω τα τοπικά κανάλια γιατί απλά δεν αντέχω να βλέπω τις εικόνες. Αποφεύγω τα Αθηναϊκά γιατί απλά υπάρχει η μέγιστη παραπληροφόρηση! Λένε λάθος περιοχές και μπλέκουν με δεδομένα των προηγούμενων ημερών τις σημερινές ειδήσεις. Σήμερα άκουσα και μια δήλωση από έναν υπεύθυνο που με έκανε να φρίξω! Λέει τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, μόνο 30.000 στρέμματα δασικής έκτασης έχουν καεί (εγώ που λέω παραπάνω σας έλεγα συνολικές εκτάσεις, αν και είμαι σχεδόν σίγουρη πως και δάσος είναι πολύ πάνω από 30 χιλιάδες αφού σχεδόν όλη η περιοχή είναι δάσος!) από τα 120.000 που έχει το νησί! Δηλαδή το ¼ δεν είναι μεγάλη ζημιά; Το ότι το πιο παρθένο δάσος; Το ότι από τα 120.000 στρέμματα που λέει κάποια μόλις τώρα προσπαθούσαν να πάρουν τα πάνω τους από τις μεγάλες φωτιές του 87 και του 92 και κάποια από αυτά ξανακαίγονται; Το ότι το κακό δεν σταμάτησε ακόμα; Δεν του λένε κάτι όλα αυτά; Μάλλον όχι, αφού είπε πως σε 1-2 μέρες θα σβήσει η φωτιά από μόνη της στη θάλασσα και τα ποτάμια! Ή εγώ είμαι υπερβολική λοιπόν ή κόσμος τρελάθηκε και δεν έχει πλέον αίσθηση για τι οικολογική καταστροφή μιλάμε.

Και για να πάμε λίγο πιο προσωπικά, εκτός από τη γενική και λογική λύπη, πόνο, θυμό, στεναχώρια που έχω βλέποντας το νησί μου να καταστρέφεται, αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι άλλο. Να ακούω την κολλητή μου να μου λέει πως εδώ και πέντε μέρες έχει ένα σύννεφο καπνού πάνω από το κεφάλι της και αναπνέει στάχτες. Και χτες να μου λέει πως βλέπει το πράσινο βουνό που συνήθιζε να έχει απέναντι της να καίγεται…

Ο εφιάλτης συνεχίζεται προχωρώντας στη έκτη μέρα του…


27-7: Σήμερα τα πράγματα φαίνεται να είναι αρκετά καλύτερα. Σα να αρχίζει το τέλος αυτού του εφιάλτη έξι μέρες μετά. Μόνο μην καθησυχάσουν κάποιοι, γιατί μπορεί η φωτιά να βρίσκεται πλέον η πλήρη έλεγχο, αλλά οι αναζωπυρώσεις ούτε σταμάτησαν, ούτε θα σταματήσουν όσο έχουμε τόσο δυνατούς ανέμους. Σήμερα σε κάθε αναζωπύρωση η επέμβαση ήταν άμεση και το αποτέλεσμα στην ασχήμια του καλό. Μακάρι να μην ξεφύγει τίποτα από εδώ και πέρα ξανά…

Έχουν καεί πάνω από 50.000 στρέμματα παρθένου δάσους και τα υπόλοιπα στην πλειοψηφία τους ήταν χωράφια, ήταν ελαιώνες, ήταν γενικά καλλιεργήσιμες εκτάσεις, που άφησαν πολλούς ανθρώπους με το απλό τίποτα! Σήμερα άκουσα και για τα ελαφάκια μας. Αυτά που μόνο εδώ στη Ρόδο έχουμε και ζούσαν στο δάσος που κάηκε. Όσα δεν κάηκαν λοιπόν γυρνάνε από εδώ και από εκεί στα καμένα ψάχνοντας λίγη τροφή και ένα φιλόξενο μέρος.

Μακάρι αύριο να είναι η τελευταία μέρα!


28-7: Η τελευταία μέρα που κάποιοι περίμεναν σήμερα θα αργήσει κι άλλο. κι ας ήμαστε κιόλας στην έβδομη μέρα. Παρόλα αυτά η φωτιά βρίσκεται πλέον υπό έλεγχο αν και συνεχίζει να κατακαίει τα δάση μας. Ένα άλλο σχετικά θετικό στοιχείο μέσα σε όλη αυτή την τραγωδία, είναι ότι έχουν μείνει αρκετά σημεία πράσινου μέσα στις καμένες περιοχές, από ότι άκουσα. Κάτι που δεν κάνει τη ζημιά μικρή, αλλά κατά τι μικρότερη…

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Τελευταίο και επετειακό...

Είναι αστείο που είμαι πιο χάλια από ποτέ, από κάτι που όχι μόνο δεν έχει να κάνει με μένα, αλλά ούτε καν με κάποιον κοντινό μου άνθρωπο…

Είναι αστείο που είμαι πιο δυνατή από ποτέ μέσα μου, λόγο του παραπάνω, αλλά δεν μπορώ να το χαρώ καθόλου… λόγο του παραπάνω!



Και για να πω και κάτι για το οποίο μπορώ να μιλήσω, αφού για τα παραπάνω καταλάβατε πολύ καλά πως δεν θα πάρετε μισή κουβέντα παραπάνω από μένα (και μη φανταστείτε, και οι έξω μπορεί να ξέρουν για τι μιλάω, αλλά δεν ξέρουν τι εννοώ) είναι αστείο που έκανα ό,τι μπορούσα για να κρατήσω το blog αυτό, αλλά τελικά το blog δεν με κρατάει καθόλου!

Αυτή τη φορά κλείνει… πραγματικά. Όχι σαν την άλλη φορά, βιαστικά, ξαφνικά, χωρίς λόγο και εξαφανίζοντας τα πάντα. Σιγά-σιγά, όπως μπορείτε να δείτε, εμφανίζονται και τα παλιά postάκια μου. Όσα μπορούν τουλάχιστον, αφού πλέον είναι κοινό μυστικό πως την άλλη φορά έκλεισε εξαιτίας μιας ξαφνικής "ανακάλυψης".

Ίσως αυτή τη στιγμή να μην ένιωθα έτσι κάθε φορά που έρχομαι να γράψω, αν δεν είχε γίνει η "ανακάλυψη", αλλά νομίζω πως το κενό εμφανιζόταν από πριν. Ο λόγος που δεν ήθελα να φύγω από εδώ ήταν για να μην χάσω εσάς. Σας συνήθισα. Περίμενα να δω τα σχόλια συγκεκριμένων σε συγκεκριμένο post. Δεν έγραφα πλέον γενικά όπως στην αρχή, αλλά για εσάς. Σκεφτόμουν πως έπρεπε να δώσω παρόν, πως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα.

Φοβήθηκα να φύγω από εδώ γιατί θα έχανα αυτό που έχω εδώ, την παρέα. Δεν μπορώ να μείνω εδώ, γιατί έχασα αυτό που είχα εδώ, την ελευθερία στην έκφραση. Πήγα αλλού, μα δεν μπορώ να πω που, μη γίνει και η καινούργια "ανακάλυψη". Δεν χρησιμοποιώ καν εκείνον το λογαριασμό για να δώσω παρόν (όσοι με επισκέφτηκαν μαντεύουν το γιατί). Φωνάζω όμως πως πάω αλλού και αφήνω mail στο προφίλ για όποιον θέλει να με βρει. Γιατί εγώ σας θέλω όλους εκεί...

Κλείνοντας ένα χρόνο σήμερα, το blog αυτό κλείνει. Ίσως ένα δυο postάκια μια στο τόσο, να διαφημίσω τη Ρόδο, μιας και οι φωτογραφίες είναι απαγορευμένες στον καινούργιο μου χώρο. Ίσως κανένα τραγουδάκι ή στιχάκια να ανεβαίνει η διάθεση ή κάτι που διάβασα ή άκουσα και θεωρώ χρήσιμο να μοιραστώ. Άτε και κανένα παιχνιδάκι. Επειδή όπως είπα και πριν ήδη υπήρχαν κενά εδώ το καινούργιο blog δεν είναι η συνέχεια αυτού, αλλά κάτι τελείως καινούργιο. Είναι μια τελευταία προσπάθεια να δω αν με κρατάει τελικά ακόμα η blogόσφαιρα ή αν κέρδισα ότι ήταν να κερδίσω από εδώ, τα περίσσοτερα έξω από εδώ, και δεν έχω να κάνω τίποτα παραπάνω. Είναι μια ανοιχτή πόρτα για κάθε περίπτωση. Για τώρα, για αργότερα, για πολύ αργότερα, για όποτε θελήσω, θέλω να νοιώθω πως έχω μια πόρτα ανοιχτή να με περιμένει, αφού εδώ η πόρτα έκλεισε βιαστικά και βίαια.

Και ενημερωτικά αύριο φεύγω για 3 μερούλες, επιστρέφω για μισή και πάω Ρόδο. Οπότε όπως καταλαβαίνεται για το υπόλοιπο καλοκαίρι θα είμαι χαμένη. Οπότε ξανά κοντά σας από Σεπτέμβρη, γιατί είτε συνεχίσω είτε όχι, εσάς θα σας βλέπω. Μα δεν ξαναλέω, φεύγω, μένω, χάνομαι… Άλλωστε οι εποχές φωνάζουν πότε βρίσκομαι που κατά κανόνα.

Τεράστιο post, αλλά τελευταίο και επετειακό και είχα να πω πολλά. Έχω να πω κι άλλα, αλλά είπαμε αυτή η πόρτα έκλεισε βίαια... Αν και για επετειακό είχα ετοιμάσει κάτι άλλο, εδώ και καιρό… Κρίμα… Ίσως το βάλω κάτω από αυτό πριν φύγω. Μην αγχωθείτε που θα είναι και εκείνο μεγάλο, αν θέλετε χρόνος θα υπάρχει να το δείτε, αφού δεν θα υπάρξει κανένα άλλο, καινούργιο post.