Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Λίγο από όλα...


Τέλος και επίσημα η εξεταστική! Γιατί ανεπίσημα, δεν άρχισε και ποτέ… Με μπάνια στη θάλασσα μετρούσα τις μέρες. Ο απολογισμός: 15 μπανάκια, 7 μαθήματα, από τα οποία περάσαμε 1, περιμένουμε άλλα 2 ίσως (ίσως είπα ντε!) 3… Και τι ένα πέρασα! Προγραμματισμό! Που έλεγα θα παίρνω πτυχίο και θα χρωστάω τη c

Από τώρα διακοπές! Και εκεί που ήμουν πότε θα πάω Ρόδο και πότε θα πάω Ρόδο, θα μείνω περίπου 20 μερούλες ακόμα στο Ηράκλειο! Ο λόγος, ακόμα δεν ξέρω σίγουρα, λέω πως είναι για να φύγω μαζί με τον αδελφό μου. Δεν μπορώ 14-15 ώρες μέσα σε ένα καράβι μοναχούλι μου! Και καλοκαίρι τώρα, δεν θέλω να βάλω πάλι τους γονείς μου σε έξοδα αεροπλάνου…

Κατά τα άλλα μην περιμένετε να με βλέπετε περισσότερο. Περνάω φάση, που δεν με κρατά στην blogόσφαιρα. Δεν ήταν λόγο της εξεταστικής που χάθηκα. Περνώ, σας διαβάζω, αλλά δεν γράφω! Ούτε σε μένα, ούτε σε σας. Είναι μια από αυτές τις φάσεις, που πραγματικά νομίζω πως δεν έχω τίποτα να πω. Από το απλό “γεια” μέχρι κάτι παραπάνω. Όσοι θυμούνται πως ήμουν τον Απρίλη, να φανταστούν κάτι παρόμοιο. Από τότε που μπήκε ο Ιούνης και ένα… πώς να το χαρακτηρίσω τώρα, άστα να πάνε… νέο! Γιατί αυτά παθαίνεις όταν δένεσαι με άτομα και καταστάσεις, πρόβλημα δεν είναι μόνο το δικό σου… Αλλά και οι μήνες ανταγωνισμό έχουν μεταξύ τους! Όταν έρχονται δεύτεροι, φροντίζουν να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους. Δεν θέλω να πω κάτι παραπάνω, για αυτό σταματώ εδώ με αυτό…

Κάπου εδώ πέρα είμαι. Που ακριβώς δεν ξέρω να σας πω ούτε κι εγώ… Ό,τι και να είχα στο μυαλό μου, με κάποιο τρόπο ανατρέπεται. Είχα στο μυαλό μου πως θα ήμουν Ρόδο, μα είμαι Ηράκλειο. Έχω στο μυαλό μου να περάσω από κάπου, μα δεν βλέπω να βγαίνει. Έχω στο μυαλό μου να πάω και κάπου με τον αδελφό μου, αλλά πλέον μεγάλα λόγια δεν λέω. Πάντως κάπου εδώ.

Αυτά, γιατί αν γράψω κάτι παραπάνω, θα το σβήσω μετά πάλι όλο μαζί ή θα το κρατήσω μόνο για μένα, όπως όλα τα τελευταία κείμενα μου…

Και για το τέλος, ένας στίχος που σήμερα άκουσα με διαφορετική προσοχή από ότι συνήθως: «Αν αντέχεις να πέφτεις, ίσως μάθεις να πετάς τελικά!»

Καλό Καλοκαιράκι!

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Δίλημμα και τραγούδια...

Λοιπόν… Βρίσκομαι σε ένα τρομερό δίλημμα! Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν είμαι ο άνθρωπος για να παίρνει αποφάσεις. Απλά δεν μπορώ, κολλάω, μπλοκάρω, μπερδεύομαι, νευριάζω και στεναχωριέμαι ταυτόχρονα, γεμίζω αν, βρίσκομαι σε απόλυτη σύγχυση και πολλά-πολλά άλλα! Συνήθως, αφήνω κάποιον άλλον να πάρει την απόφαση. Τώρα όμως πρέπει να την πάρω εγώ και μόνο. Και όχι μόνο πρέπει να την πάρω εγώ, αλλά δεν μπορεί να με βοηθήσει και κανένας, άρα πρέπει να την πάρω και μόνη μου! Όλοι μου λένε να πάω σπιτάκι μου και να αφήσω τις βλακείες γιατί μετά θα είμαι πολλές μέρες μόνη στο Ηράκλειο. Έχουν απόλυτο δίκιο! Το αντάλλαγμα για τις τόσες μέρες είναι μόνο ένα. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο ή μικρό, αυτό θα το μάθω μόνο αν τελικά αποφασίσω να το κάνω, αλλά είναι ίσως η μόνη ευκαιρία που έχω… Στην Ρόδο αργά ή γρήγορα θα πάω… Αξίζουν τόσα ερωτηματικά για 20 μέρες επιπλέον στο Ηράκλειο; Μα και 20 μέρες δεν είναι λίγες… Όταν ήταν 10 η απόφαση ήταν εύκολη και είχε βγει. Τώρα; Χαμόοοος! Και πρέπει να πάρω και την απόφαση μέχρι αύριο...

Για να καλμάρει λίγο η κατάσταση, δυο τραγουδάκια του Χατζή. Στίχοι με νόημα και περιεχόμενο…

Όλη η ζωή είναι υπόθεση χαμόγελο


Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' έναν άγνωστο στον δρόμο

Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταχυδρόμο

Ένα νεράκι να προσφέρεις με χαμόγελο

Και δεν θα νοιώθει το φορτίο του στον ώμο

Να πεις στον πόλεμο δεν πάω
Αλλά με χαμόγελο

Να πεις σε κάποιον χτύπα με

δεν σε χτυπάω

Να πεις σ'αυτόν που σε μισεί μίσησέ με εσύ

Αλλά εγώ πολύ πολύ σε αγαπάω

Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' ένα άγνωστο στον δρόμο

Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταξιδιώτη

Να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει με χαμόγελο
Να δεις τι εύκολοι κι απλοί που ν' οι ανθρώποι

Να ημερέψεις την ζωή που αγριεύτηκε

Να δεις που όλοι και κανένας μας δεν φταίει

Αν πεις σε κάποιον στην ουρά
πάρ'την δική μου τη σειρά
Να δεις που όλοι τους θα πάνε τελευταίοι

Εύκολη θα'ναι η ζωή μ΄ένα χαμόγελο
Μια καλημέρα στον ανήξερο διαβάτη

Είμαστε όλοι μας φτωχοί

Γυμνοί γεννιόμαστε γυμνοί

Και δεν υπάρχει άλλο ρούχο απ' την αγάπη

Αυτό το έχω βάλει και παλιά, αλλά μόνο στίχους. Τώρα βρήκα και ένα βιντεάκι…

Καληνύχτα Μαργαρίτα


Μέσα σ' ένα βράδυ Μαργαρίτα
Μη ζητάς να μάθεις τη ζωή
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
Θα τα ξαναπούμε το πρωί
Πάρε μιαν ανάσα τελευταία
Για να την κρατήσεις στο φιλί
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
σήμερα κουράστηκες πολύ
Άντε καληνύχτα Μαργαρίτα
Στο ποτάμι τρέχει το νερό
παρ' τα βασανάκια σου και ρίχτα
Άντε καληνύχτα Μαργαρώ
Κοιτά το φεγγάρι Μαργαρίτα λάμπει σαν τον ήλιο, το μισό
Άμα το γυρίσεις απ' την άλλη είναι θεοσκότεινο κι αυτό
Πίσω από το γέλιο Μαργαρίτα κρύβεται ένα δάκρυ καθαρό
Κι ό,τι βλέπεις να λαμποκοπάει μάλαμα δεν είναι Μαργαρώ

Κάποιος είχε δει τους στίχους που είχα βάλει στο δεύτερο και έλεγα πως ψάχνω το τραγούδι και μου το έστειλε! Ευχαριστώ πολύ πολύ ξανά!
Τώρα ψάχνω το πρώτο τραγούδι… Τα ακούω τυχαία μα δεν τα έχω, τι να κάνω;



*Κάποια στιγμή θα ξαναεμφανιστούν και κάποια από τα παλιά postάκια μου... Λίγο χρόνο θέλω να δω ποια μπορούν και ποια όχι...

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Τελικά...

...το blogάκι μου δεν κλείνει...

Τι να κάνω; Το έμαθα, το συνήθισα και όσο το βλέπω δεν μπορώ να μην γράφω. Το κακό βέβαια είναι πως δεν μπορώ να γράφω όλα όσα θέλω. Βασικά δεν μπορώ να γράψω σχεδόν τίποτα τώρα που το σκέφτομαι.

Το blog δεν θα κλείσει και το αποφάσισα! Αλλά θα βρίσκομαι και αλλού... Το που δεν μπορώ να το πω, για ευνόητους λόγους, αλλά όποιος θέλει, έχω βάλει στο προφίλ μου ένα mail. Αλλά τονίζω, για όσους θέλουν!

Και για να δείτε πως έχω και χαλαρά ποστάκια για εδώ έτοιμα, ορίστε...

Αυτές τις μέρες όπως ξέρετε είναι περίοδος εξεταστικής και εγώ βρίσκομαι ανάμεσα σε βιβλία, πολλά από τα οποία ανοίγω και βλέπω για πρώτη φορά! Όπως είναι φυσικό λοιπόν, ανακαλύπτω και μαθαίνω καινούργια πράγματα. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι από αυτά που έμαθα... Από το παιδαγωγικό μάθημα που πήρα, κάποια από αυτά που διάβαζα ήταν πραγματικά σπουδαία! Πάρτε μια γεύση και εσείς... (Αξίζει να διαβάσετε εκτός από τις γελοιογραφίες και τα σχόλια από κάτω. Όλα τα άλλα και κυρίως τα υπογραμμισμένα είναι άχρηστες πληροφορίες :Ρ)

Μα δεν διάλεξα σπουδαίο μάθημα; Κρίμα που δεν εξετάστηκα σε αυτά... (Πάντως μεταξύ μας έγραψα. Με τη φαντασία μου, αλλά δεν έχει σημασία!)

Και για να κλείσω το post της επιστροφής, να πω κάτι τελευταίο... Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας! Με συγκινήσατε απίστευτα με το ενδιαφέρον σας! Δεν πίστευα πως θα νοιαζόταν και κανένας... Ο δικός μου χώρος είναι, τις σκέψεις μου γράφω και τις περισσότερες φορές τις απαισιόδοξες, ούτε καν μια θετική αύρα δεν έβγαινε από εδώ, παρά μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις... Μα για αυτό δεν το είχα και εγώ; Για να ξεσπάω! Τα ωραία τα ζεις, τα άσχημα θέλεις να τα βγάλεις από μέσα σου και αυτό έκανα και εγώ... Τώρα θα το κάνω αλλού. Και αλήθεια αυτές τις μέρες είχα τόσο ανάγκη αυτή τη γωνιά, γιατί δεν ήταν και οι καλύτερες μέρες... Αλλά αυτά δεν ανήκουν πλέον εδώ...

Καλώς με δεχτήκατε πίσω λοιπόν! :Ρ

Σάββατο 7 Ιουνίου 2008


Το blog θα παραμείνει, για λίγο, τουλάχιστον, κλειστό. Τον λόγο δεν μπορώ να τον πω… Εγώ θα συνεχίσω να περνάω να σας βλέπω, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να γράφω, εδώ τουλάχιστον. Ίσως εμφανιστώ αλλού, αλλιώς ή και με το ίδιο όνομα… Δεν ξέρω ακόμα, προέχει να προστατέψω κάποια πράγματα της προσωπικής μου ζωής…

Ήταν ωραίο. Με βοήθησε. Γνώρισα ιστορίες… Γνώρισα ανθρώπους και έζησα μαζί τους ιστορίες. Γέλασα και χάρηκα με αυτές τις ιστορίες, πόνεσα και έκλαψα… Ήθελα να συνεχίσω να βρίσκομαι εδώ, αλλά κάτι με εμποδίζει πλέον. Και να μείνω δεν θα είμαι όπως θέλω. Χάρηκα πάρα πολύ για όλους όσους γνώρισα από εδώ. Επειδή όμως έμαθα και είδα πως η ζωή μπορεί να παίξει πολύ χειρότερα παιχνίδια, δεν μπορώ να παραπονεθώ για αυτό. Αν αποφασίσω να ξαναεμφανιστώ κάπου αλλού, θα προσπαθήσω να κάνω εσάς που περνούσατε συχνά από εδώ να το καταλάβετε.

Θα τα λέμε! Από τους δικούς σας χώρους…

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Αλήθειες χωρίς ψέματα...

Και η ώρα της αποκάλυψης για το παιχνιδάκι μετά το όχι και τόσο ευχάριστο διάλειμμα του προηγούμενου post.

Αρχίζουμε από τα παλιά… Να δείτε εσείς τι κοριτσάκι ήμουν και να απορείτε με το δίκιο σας πως κατάντησα έτσι…

Για να δούμε…

Αρχικά χαίρομαι πάρα πολύ, που οι περισσότεροι πιστεύατε πως μιλούσα κανονικά, αλλά η αλήθεια είναι πως το «ρ» δεν το έλεγα. Το «σ», σαν ανώμαλο παιδάκι που ήμουν, το έλεγα μόνο στην αρχή και στο τέλος των λέξεων, στη μέση ποτέ! Αλλά επειδή γενικά το έλεγα, όσοι είπατε το 4, λυπάμαι χάσατε…

Να κάνω και παρένθεση; Φυσικά και θα κάνω! Από τότε μου έχει μείνει και όποτε θέλω να ζητήσω χάρη από τον αδελφό μου, βγάζω το «σ» από το όνομα του, για να του θυμίζω πως είμαι η μικρή του αδελφούλα και δεν πρέπει να μου χαλάει χατίρι. Βασικά όταν ήμουν μικρή κανένας δεν μου χαλούσε χατίρι!

Εντυπωσιάστηκα που ένα άτομο είπε ότι έβγαλα γύψο από το πόδι μου όταν ήμουν τριών! Καλέ τι με περάσατε; Το σούπερ παιδί; Να μου λέγατε το σούπερ μωρό να το καταλάβω, γιατί τον γύψο τον έβγαλα στα 2 μου! Στα 3 άρχισα το μπαλέτο για να φτιάξει το πρόβλημα, αφού τελείωσα και με τα σίδερα στα παπούτσια μου!

Επίσης έχω μια απορία. Όσοι είπατε το 3. Στα νερά του νεροχύτη, τι να το κάνω το σαπούνι; Αφού έχουν ήδη σαπούνι! Οπότε όπως καταλάβατε και αυτό το έκανα, αλλά χωρίς σαπούνι! Τα νερά του νεροχύτη από το σπίτι της θείας μου στο χωριό, πέφτουν από ένα σωλήνα στο δρόμο. Οπότε πήρα τον αδελφό μου και κάναμε μπάνιο, για να μην το έχουμε στη Ρόδο. Το κορυφαίο βέβαια είναι πως ήταν καταχείμωνο και έξω που κάναμε το μπάνιο μας είχε παγωνιά!

Και πάμε στη σωστή πρόταση που είπατε και οι περισσότεροι. Έχω φύγει από το σπίτι με τον αδελφό μου ενώ κοιμόντουσαν οι γονείς. Και επειδή εγώ συνεχίζω το παιχνίδι, θέλω να μου πείτε το λόγο, τον οποίο θα πω στο τελευταίο μου σχόλιο, σε αυτό το ποστ.

Και πάμε στο τώρα!

Εδώ με απογοητεύσατε. Μα όλοι σας το 4; Τι είχατε στο μυαλό σας; Εγώ μια ώρα; Ούτε μισή! Σε ένα τεταρτάκι το πολύ είμαι έτοιμη. Πλυμένη, ντυμένη, βαμμένη. Άκου εκεί μια ώρα! Για ποια με περάσατε

Επίσης, γιατί κανένας δεν είπε πως έχω μόνιμο πλεξουδάκι; Δεν ταιριάζει στο προφίλ μου; Το έχω το πλεξουδάκι εδώ και κάποια χρόνια, αλλά μόνο το καλοκαίρι η αλήθεια. Βασικά φτιάχνω το πρώτο, όταν κάνω το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα και σταματάω να φτιάχνω όταν το καλοκαίρι αρχίσει να μας χαιρετά. Και η κορδέλα πάει ανάλογα με τα κέφια μου την ώρα που το φτιάχνω.

Το 2, θα μπορούσε να είναι, αν δεν έλεγα ο κύριος λόγος. Εννοείται πως τσακωνόμαστε για τις δουλείες του σπιτιού, αλλά ο κύριος λόγος είναι άλλος. Είναι η μουσική και καταπίεση που δέχομαι, όποτε ακούω ή τραγουδάω ή χορεύω κάτι.

Και ποιο μας μένει; Η σωστή πρόταση και το ότι κάνω όσες διαδρομές μπορώ με τα πόδια! Σιχαίνομαι τα ταξί, και μπαίνω σε λεωφορεία αν δεν έχω κουράγιο ή αν πρέπει να πάω στη σχολή (σιγά μην ξεκινήσω μια ώρα πριν για να πάω, δεν πάω και καθόλου). Με την κολλητή μου, κανονίζουμε να πάμε και κάπου με τα πόδια έτσι απλά για βόλτα, χωρίς λόγο. Κανένας δεν μπορεί να μας καταλάβει… Κρίμα και είναι ωραίο να περπατάς!

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Χωρίς λόγια

Όλοι μας, όλοι οι άνθρωποι, μάθαμε να παραπονιόμαστε και να κλαιγόμαστε για την πιο μικρή βλακεία, για το πιο ηλίθιο πρόβλημα, για τον πιο χαζό λόγο. Μάθαμε να λέμε ότι τίποτα δεν πάει καλά, επειδή ένα μικρό πραγματάκι δεν δούλευε σωστά. Μάθαμε και συνηθίσαμε να παραπονιόμαστε. Μας αρέσει να λέμε πως η ζωή μας είναι χάλια, για να δικαιολογούμαστε. Ας αρχίσουμε όμως να βλέπουμε ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα, και ας είμαστε λίγο ευγνώμονες για αυτά που έχουμε στη ζωή μας, γιατί δεν είναι δύσκολο μια μέρα να γίνει πραγματικά χάλια και τότε είναι αργά να χαρούμε για αυτά που είχαμε. Συνηθίζουμε να το κάνουμε όταν ακούμε για κάτι πραγματικά άσχημο, αλλά μια βδομάδα μετά το ξεχνάμε και συνεχίζουμε να λέμε πως το ηλίθιο μικροπροβληματάκι μας είναι η καταστροφή του κόσμου.

Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Αλλά επειδή κάτι τέτοιες ώρες νιώθω τελείως ηλίθια, θέλω να το σταματήσω! Να μάθω να εκτιμάω αυτά που μου δίνονται, γιατί είναι πάρα πολλά, και να παλεύω για αυτά που θέλω χωρίς κλάψες και αχαριστίες όμως! Δεν λέω πως θα σταματήσω να στεναχωριέμαι και για τα ηλίθια μικροπροβληματάκια, άνθρωπος είμαι και θα το κάνω, αλλά δεν θέλω να ξαναπώ πως είναι σημαντικά…

Από χτες κάθε τόσο κλείνω τα μάτια μου και (προσ)εύχομαι όλα να πάνε καλά, για 3 διαφορετικά πράγματα. Κανένα από αυτά δεν έχει να κάνει με μένα. Για τα 2 θα έπρεπε να το λέω από πιο παλιά. Το τρίτο ήταν η αφορμή. Πρέπει πάντα να υπάρχει αφορμή για να θυμόμαστε να είμαστε άνθρωποι; Δεν μπορούμε να είμαστε άνθρωποι και να μην υπάρχουν οι αφορμές;