Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007

Πρώτη φορά...

Μια εκδρομή που ήθελες να κάνεις ακριβώς ένα χρόνο πριν, ένα όνειρο που είχες δει τότε και θυμάσαι ξαφνικά με το που μπεις στο λεωφορείο, μια κρυφή ελπίδα, ίσως και επιθυμία... Κι όμως δεν σε νοιάζει πλέον, δεν περιμένεις τίποτα! Έμαθες να ζεις έτσι... Έμαθες πως τίποτα δεν γίνετε όταν το περιμένεις, όταν το ζητάς...

Το ταξίδι ξεκίνησε! Φτάνεις στον προορισμό σου και το φιλαράκι σου σε περιμένει εκεί. Σου λέει μια κουβέντα στο λεωφορείο καθώς πηγαίνετε σπίτι του... Στο αφτί, σαν να ήταν μυστικό. Γελάς, αλλά δεν ξέρεις γιατί. Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου φάνηκε τόσο αστείο. Ίσως σκέφτηκες "ναι σιγά", ίσως σκέφτηκες "λες;", ίσως θυμήθηκες πάλι το όνειρο...

Και το βράδυ βγαίνετε για τα γενέθλια του. Δεν σκέφτεσαι και δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά! Ήρθες να περάσεις καλά και έχεις αδειάσει το μυαλό σου από σκέψεις.

Δεν ξέρεις κανέναν, εκτός από το φιλαράκι σου, το οποίο χάνετε λίγο μετά για... δικές του δουλειές Στην αρχή κολλάς, δεν ξέρεις κανέναν, δεν έχεις μάθει και να μιλάς... Ψιλοαπογοητεύεσαι και η σκέψη "όλο το βράδυ θα κοιτάω απλά τους άλλους" περνάει από το μυαλό σου και κάθεται, για λίγο ή για πολύ... Στο τέλος έχεις χάσει τον χρόνο και αδυνατείς να θυμηθείς. Παρατηρείς τον κόσμο... Μια στιγμή, αρπάζεις μια κουβέντα και βρίσκεις την ευκαιρία να πεις κάτι. Δύσκολο για σένα και χαίρεσαι που το έκανες!

Στην παρέα που μιλάς είναι και εκείνος... Τον είχες δει, προσέξει, κοιτάξει λίγο παραπάνω (πες το όπως θες) από την αρχή που μπήκε στο μαγαζί. Γνωρίζεστε, μιλάτε, χορεύεται, μιλάτε και χαμογελάς... Χαμογελάς πολύ, έτσι χωρίς λόγο. Μάλλον υπάρχει λόγος, μα δεν μπορείς να τον εξηγήσεις...

Και μετά νιώθεις σα να τα κάνεις όλα πρώτη φορά. Σαν να χορεύεις, να μιλάς, να κοιτάς, να σε κοιτάνε πρώτη φορά... Μα ίσως πρώτη φορά τα κάνεις έτσι... Και μετά μια βόλτα, μια στιγμή και από εκεί και πέρα, μόνο εικόνες, σκέψεις και συναισθήματα... Πρώτη φορά νιώθεις έτσι και απλά δεν έχεις λόγια... Ίσως τα βρεις, ίσως και όχι, μα δε σε νοιάζει! Κρατάς τις εικόνες σου, τα συναισθήματα σου και είναι ότι χρειάζεσαι! Ίσως δεν θέλεις και να πεις κάτι, δεν έχεις την ανάγκη... Τα ξέρεις εσύ και φτάνει...


Χτες γύρισες πίσω... Η σκέψη σου χαμένη εκεί. Έχεις ένα φόβο λιγότερο, μα και έναν παραπάνω. Και δεν ξέρεις... Από εδώ και πέρα τι;... Πάντως χαμογελάς!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

Σαββατόβραδο


Το Σάββατο που πέρασε πήγα μόνο για έναν καφέ, νωρίς, με την παρέα… Όταν γύρισα σπίτι ο αδελφός μου έβλεπε κάτι στην TV που δεν με ενθουσίαζε και άνοιξα το laptop μου. Κρύωνα υπερβολικά, παρόλο που απ’ ότι μου έλεγε δεν ήταν κρύο το σπίτι. Είχα βάλει τις ζεστές πιτζαμούλες μου, και καθόμουνα τυλιγμένη σε δυο φλις κουβέρτες κι όμως κρύωνα. Έβαλα λίγη μουσική και μιλούσα με την κολλητή μου, ναι πριν 5 λεπτά ήμασταν μαζί. Τελείωσε αυτό που έβλεπε ο αδελφός μου και πήγε να ξαπλώσει. Στο ζάπινγκ πήρε το μάτι μου τον Τερζή και το άφησα εκεί. Δεν ξέρω τι άποψη έχετε, αλλά για μένα αυτός ο άνθρωπος είναι φωνάρα και έχει ένα απίστευτο τρόπο να σου μεταφέρει συναισθήματα… Είχα αρχίσει να μιλάω και με άλλο άτομο και βλέποντας πως δεν ζεσταινόμουν, μου πρότεινε να φτιάξω ένα ζεστό…

Το Σαββατόβραδο μου λοιπόν το πέρασα στον καναπέ, κουκουλωμένη, με ένα ζεστό, μιλώντας με δυο άτομα στο msn, ακούγοντας Τερζή, τραγουδώντας και ψιλοχορεύοντας, τα χορευτικά τραγούδια, με όσο περιθώριο μου άφηναν οι κουβέρτες…

Και χιλιάδες σκέψεις να γυρνάνε στο μυαλό μου… Κάθε τι αυτό το Σαββατόβραδο μου θύμιζε τα κενά που έχω μέσα μου… Αρχικά ο Τερζής, που είχαν τελειώσει τα χορευτικά και είχε γυρίσει στα μελαγχολικά…

Με αφορμή ένα από αυτά, η Μυρτώ να μου λέει πόσο της λείπουν τα παιδιά από τη Ρόδο, τα φιλαράκια της, λέγοντας πως και οι δυο τους πέρασαν στην Αθήνα και έχουν ο ένας τον άλλoν, ενώ εκείνη είναι εδώ μόνη της… Ξέρω πως η σχέση τους είναι μοναδική, πως είναι τα φιλαράκια από τα σχολικά χρόνια. Έχουν μοιραστεί τα απίστευτα, έχουν κάνει τις τρέλες, έχουν ζήσει τα πάντα… Και ξανά το κενό μου μπροστά μου, ένα κενό που δεν θα καλυφθεί ποτέ… Δεν θα αποκτήσω ποτέ το σχολικό φιλαράκι που θα μοιραστούμε τρέλες, εξόδους, γέλια και δάκρυα… Κι όσο ακούω τα τόσο ωραία λόγια, κάτι μέσα μου σπάει, εγώ δεν θα το έχω ποτέ! Και όπως και να το κάνουμε το να ακούς πως ήρθε εδώ και είναι μόνη της, δεν είναι ότι πιο ευχάριστο… Λογικό, το καταλαβαίνω, το βλέπω και χωρίς να μιλήσει, αλλά όχι ευχάριστο…

Και δεν έφτανε αυτό… Όλα γυρνούσαν γύρω από το μεγάλο κενό που τον τελευταίο καιρό με έπνιγε! Είναι αυτός, που μπορεί να μη με ενδιαφέρει πλέον, αλλά όποτε τον θυμάμαι, θυμάμαι και την ανάγκη, το κενό… Το Σάββατο πήγαμε στην καφετέρια που τον είχα πρωτογνωρίσει, και δεν είχε τύχει να ξαναπάμε… Μιλήσαμε για την παρέα του και τελικά για αυτόν… Και να ακούς και τον Τερζή…

Τα δυο μεγάλα κενά μου απέναντι μου λοιπόν! Κι αν δεν σας φτάνει με το ένα άτομο μιλούσαμε για κενά! Για το δικό της κενό…

Κι όμως για εμένα το Σαββατόβραδο ήταν μαγικό! Μελαγχόλησα και πολύ μάλιστα, πάρα πάρα πολύ! Αλλά ούτε μια στιγμή δεν έπεσα! Ούτε στα κενά μου, που είχαν ανοίξει μπροστά μου και με περίμεναν, με φώναζαν, αλλά ούτε και γενικότερα! Απλά μια τεράστια μελαγχολία σε όλη την ατμόσφαιρα, από παντού!

Μιλούσα με δυο άτομα.. Για πολύ καιρό το μόνο που ζητούσα ήταν να υπάρχει κάποιος να μιλάω, δεν μπορούσε τώρα να μη με καλύπτει! Μια κολλητή (για μένα τουλάχιστον) και μια φίλη(;)… Δεν μου αρέσει η λέξη και το έχω πει, αλλά δεν ξέρω ποια άλλη να χρησιμοποιήσω. Όταν δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά νιώθω πως την ξέρω. Μπορώ να της μιλήσω για αυτά που έχω στο μυαλό μου και μου μιλάει και εκείνη. Έχω γελάσει άπειρες φορές, εκφράζομαι χωρίς το φόβο μην παρεξηγηθώ και μιλάμε σχεδόν σε καθημερινή βάση… Δεν ξέρω καμιά πιο κοντινή λέξη… Μιλούσα λοιπόν με φίλους!!! Τραγουδούσα τραγούδια που με γέμιζαν και κάποια από αυτά τα ψιλοχόρευα! Είχα αρχίσει να ζεσταίνομαι! Δεν ξέρω αν ήταν το ζεστό, ή ότι ζεσταινόμουν μέσα μου… Για μένα λοιπόν ήταν ένα υπέροχο Σαββατόβραδο!!!


Η κουβέντα που μου είπαν και κράτησα… “Στα απλά πράγματα βρίσκεις την ευτυχία!”


Κι όταν ξάπλωσα είχα ένα χαμόγελο! Δεν ξέρω αν ήταν μια κουβέντα, μια στιγμή ή αν ήταν όλα… Δεν με νοιάζει!!! Μετά από πάρα πολύ καιρό, ίσως και χρόνια ξάπλωσα με χαμόγελο!

Ελπίζω να είχες και εσύ ένα χαμόγελο όταν πήγες να ξαπλώσεις! Ελπίζω κάθε βράδυ να έχεις ένα χαμόγελο!






Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Για το φιλαράκι

Έχω κάνει πολλές φορές αναφορά στην κολλητή μου... Ακόμα κι αν δεν το έλεγα καθαρά, όλα τα κείμενα που αναφερόμουν σε μια φίλη (όταν αρρώστησε, τα χαμόγελα, οι απίστευτες περιπέτειες μας και τόσα άλλα!), αναφερόντουσαν στην κολλητή μου.

Έχω αναφέρει όμως και ένα φιλαράκι! Το πρώτο μου πραγματικό φιλαράκι. Και μπορεί με την κολλητή μου να κάνουμε πιο πολλή παρέα, να είναι δίπλα μου και να με έχει βοηθήσει απίστευτα, αλλά το φιλαράκι μου ήταν αυτό που με έβγαλε από την μοναξιά μου και με βοήθησε, πρώτο, να σταθώ στα πόδια μου. Ο μόνος φίλος στο χώρο του σχολείου... Ένας χώρος τόσο βάρβαρος για μένα...




Εκεί ήταν στην καθημερινότητα μου! Όταν όλος ο κόσμος κανονίζει ποιος θα κάτσει δίπλα του, εμείς φροντίζαμε να βρίσκετε στο από πίσω θρανίο. Σχολιάζαμε τα πάντα μες την τάξη, πολλές φορές απλά με ένα βλέμμα, αφού ξέραμε τι ακριβώς σκεφτόταν ο άλλος... Ήταν ο πρώτος που ήξερε για το πρόβλημα μου και στην κρίση αυτός που εμπιστεύτηκα για να μπορέσω να βγω. Αλλά κι εκείνος μου εμπιστεύτηκε πράγματα. Περάσαμε σε διαφορετικές πόλεις και πλέον μιλάμε πολύ σπάνια... Ίσως μιλήσουμε μια φορά το μήνα. Είναι όμως το πρώτο άτομο που θέλω να δω όταν πηγαίνω στη Ρόδο. Και ξέρω πως ότι χρειαστώ είναι εκεί και σίγουρα θα με βοηθήσει και ξέρει πως το ίδιο ισχύει και από την μεριά μου!

Αφορμή για τους παρακάτω στίχους είναι αυτό το μοναδικό φιλαράκι...

Όταν ήμουν στο σχολείο
γνώρισα τη μοναξιά
Κόσμος γύρω να περνάει
μα κανείς να μη μιλά

Μόνο χάρες να ζητάνε
και να δίνω ό,τι μπορώ
Θύμα ήμουν για όλους
άνθρωπος χωρίς μυαλό

Κάποτε είπα το φτάνει
και με μίσησαν πολλοί
Εγωίστρια με είπαν
κι έμεινα πάλι μοναχή

Μόνη ήμουν και πονούσα
κι εμφανίστηκες εσύ
Δεν θυμάμαι τι μου είπες
δεν θυμάμαι τι στιγμή

Είχαμε παρεξηγήσεις
πια το βρίσκω λογικό
Έγινες ένα φιλαράκι
ελπίζω να έγινα κι εγώ

Ήσουν δίπλα στην ανάγκη
ήμουν δίπλα σου και εγώ
κι ας πήραμε άλλο μονοπάτι
φίλο θα σε αποκαλώ



Φιλαράκι ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ!!! Χρόνια με υγεία, πολλή πολλή αγάπη από τους γύρω σου, πολλή πολλή ευτυχία και πολλά χαμόγελα!!!

Ελπίζω αυτή τη φορά να στα πω και από κοντά τα Χρόνια Πολλά!
Ωραίος τρόπος να μάθεις την σελίδα δεν νομίζεις;;; :Ρ

Αύριο: Ξαδελφούλη Χρόνια Πολλά και καλά!!! Να σε χαιρόμαστε όλοι! Κι όσα γενέθλια και να γιορτάσεις ακόμα, να κρατήσεις την παιδικότητα σου! Το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου (και στον μικρούλη μας)! Και στις 29 ευχές για την επέτειο του γάμου σου!

Μεθαύριο: Θεία Χρόνια Πολλά για τη γιορτή σου!!! Υγεία και πολλά πολλά χαμόγελα!!!

27/11: Στους πιο υπέροχους ανθρώπους του κόσμου, στους μοναδικούς στην ζωή μου, που χωρίς εκείνους δεν θα ήμουν τίποτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είναι πάντα μαζί, αγαπημένοι και ευτυχισμένοι όπως τους γνώρισα από την πρώτη μέρα της ζωής μου! Στην μαμά μου και τον μπαμπά μου, εύχομαι κάθε ευτυχία!!!

Όσο κι αν το post ήταν αφιερωμένο στο φιλαράκι μου, δεν μπορούσα να ευχηθώ σε εκείνον και όχι σε αυτούς τους ανθρώπους! Κι επειδή μπορεί να μην έχω κάτι να γράψω εκείνες τις μέρες μπήκαν εδώ... Κι ας ξέρω πως δεν θα τα δουν ποτέ, εγώ έτσι νιώθω καλά...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

...θα νικήσω!




Φόβος είναι θα νικήσω
δεν μπορώ να τον αφήσω
από πάνω εγώ θα βγω
απ' την καρδιά χαμογελώ!

Μην αγχώνεσαι εσύ
τρόπο έχω στη ζωή
πείσμα δύναμη πολλή
δεν θα πέσω! Θα το δεις!

Μη με αγχώνεις μοναχά
μη ρωτάς, ξαναρωτάς
θέλω πίστη. Πάω μπροστά!
Όχι αμφιβολία, ερωτιματικά...

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Βουρκωμένα μάτια









Βλέπω βουρκωμένα μάτια γύρω μου παντού
να αντέξουν προσπαθούν και να σταθούν
βλέπω παντού μάτια κόκκινα και υγρά
ένα πόνο βγάζουν από μέσα βαθιά την καρδιά
να τον κρύψουν κάποιοι πολύ προσπαθούν
μα στα μάτια αν τους δεις θα προδοθούν


Κοιτάνε δεξιά κι αριστερά ψάχνουν σημάδι
μια ελπίδα από αυτό που ζουν να τους βγάλει
μα ότι κι αν αντικρίζουν αυτοί πονούν
για λίγο τα μάτια κλείνουν και πάνε αλλού
ίσως κοιτάξουν και ψηλά στον ουρανό
ένα ταξίδι να κάνουν να χαρούν


Νιώθω τόσο κοντά σε όλα αυτά
μα ελπίζω να μη δειχνω έτσι άλλο πια
ελπίζω τα μάτια μου να μην είναι υγρά
καμία θλίψη να μην τα σκεπάζει αυτή τη φορά
ελπίζω να μη με λυπάται όποιος με κοιτά
γιατί μόνο για λύπηση δεν είναι τα μάτια αυτά


Το τι πέρασαν δεν μπορείς να φανταστείς
και με τις υποθέσεις εσύ δεν τα ζεις
για να δείχνουν έτσι θα περάσαν πολλά
και για να είναι έξω θέλει μαγκιά
θέλει κουράγιο για αυτό, όχι λύπηση
αξίζουν μόνο θαυμασμό και εκτίμηση



Τα στιχάκια γράφτηκαν την Δευτέρα, μετά το φρικτό Σαββατοκύριακο... Για κάποιο λόγο τα θυμήθηκα πάλι... Και δεν αναφέρομαι στα δικά μου μάτια. Εκείνη τη μέρα, έβλεπα γύρω μου, τόσα βουρκωμένα μάτια, και ακόμα περισσότερα θλιμένα, από ανθρώπους άγνωστους, που έβλεπα, πρώτη και μοναδικά φορά, στο δρόμο, στο λεωφορείο κάπου... Μην το παρεξηγήτε μιλάω για "βουρκωμένα μάτια γ'υρω μου, παντού". Εγώ είμαι καλά για αυτό "ελπίζω να μη δείχνω έτσι άλλο πια".

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Οι ταινίες και εγώ...

Η σχέση μου με τις ταινίες είναι λίγο παράξενη... Μπορεί να περάσει μήνας και να μην έχω δει καμία, ή να έχω δει μια, δύο και μπορεί σε μια βδομάδα κάθε μέρα να βλέπω δυο, τρεις. Τα ενδιάμεσα στάδιο είναι ελάχιστα!
Σπάνια θα πάω σινεμά και σπάνια θα νοικιάσω DVD... Θα προσπαθήσω όμως να μην χάσω μια καλή ταινία που θα έχει η TV, όταν πάω Ρόδο από τις πρώτες ασχολίες μου είναι να δω τι παίζει το filmnet, για να φτιάξω ένα "πρόγραμμα" με το τι θα δω, και σιγά σιγά βλέπω τα DVD που έχει ο αδελφός μου.
Επειδή βλέπω τις ταινίες από την τηλεόραση και πολλές φορές, απλά τυχαίνει, έχω ένα τεράστιο ελάττωμα.. Δεν θυμάμαι τους τίτλους! Είτε δεν τους προσέχω, είτε από αφηρημάδα.. Η Princess Elen όμως μου ζήτησε να γράψω από 5 μέχρι 15 αγαπημένες μου ταινίες... Δεν μπορούσα να αρνηθώ, αφού δεν μου αρέσει να αρνούμαι την τιμή που μου κάνει κάποιος, να με προσκαλέσει κάπου και άλλωστε είναι το πρώτο μου παιχνίδι! Έσπασα το κεφάλι μου λοιπόν και από συνειρμούς και διάφορα άλλα θυμήθηκα τους τίτλους από 5 ταινίες που είδα και μου άρεσαν πολύ! Μην μου ζητήσετε και το στόρυ της ταινίας... Θα πω δυο λόγια στην κάθε μια αλλά λίγο διαφορετικά...

Την πρώτη ταινία δεν χρειάστηκε να την σκεφτώ. Ήρθε αμέσως στο μυαλό μου και πάντα έρχεται όταν με ρωτάνε για μια ταινία που μου άρεσε. "Ένας υπέροχος άνθρωπος" (A Beautiful Mind)... Από τις λίγες που είδα στο σινεμά... Με είχε πάει η μαμά μου (παρέες δεν υπήρχαν, με έβλεπε κλεισμένη στο σπίτι, είπε να κάνει μια προσπάθεια κι ας φώναζα πως δεν θέλω να βγω...), θυμάμαι πως επέμενε μήπως ήταν δύσκολη για την τότε ηλικία μου και με είχε ζαλίσει. Εμένα όμως μου άρεσε και τότε και όταν την ξανάδα...


Γυρνώντας λοιπόν στα σχολικά χρόνια με αυτή την ταινία, θυμήθηκα στην τρίτη γυμνασίου, μια καθηγήτρια πριν τις καλοκαιρινές διακοπές μας είχε προτείνει κάποιες ταινίες και κάποια βιβλία... Μετά από αρκετό καιρό βρήκα το χαρτάκι που τα είχα γράψει και θυμήθηκα πως ήθελα να δω μια από αυτές τις ταινίες... Την έψαξα μια δόση δεν την είχα βρει... Και πριν κανένα δυο χρόνια, εκεί στο πρόγραμμα, βλέπω πως παίζει την ταινία το filmnet... Φυσικά την είδα και μου άρεσε πολύ! Να λοιπόν η δεύτερη ταινία... "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" (Dead poets society)


Λίγο πολύ η προηγούμενη ταινία μου θύμισε και μια άλλη που πάλι είδα στο filmnet και μου άρεσε πολύ... Χωρίς πολλά λόγια η τρίτη ταινία είναι "Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα" (Mona Lisa Smile). Αν θέλετε περισσότερες πληροφορείες για την ταινία, βρήκα αυτή την σελίδα.


Ούφ, άλλες δυο... Ας χαζέψω λίγο, μπας και θυμηθώ καμία... Κάπου εκεί το μάτι μου πέφτει στην ανάρτηση Ένας φύλακας άγγελος!!!!!! και θυμάμαι μια ταινία, που όταν την είχα δει, ήμουν επηρεασμένη και από εκεί. Μην ψάχνεται πολλές ομοιότητες, υπάρχει μόνο μια... Η ταινία ήταν η "Έκτη αίσθηση" (The sixth sense) και παίρνει την τέταρτη θέση... Μου άρεσε αρκετά και ήταν από τις ταινίες που ξαφνιάστηκα με την ανατροπή στο τέλος, γιατί είναι ίσως η μόνη ταινία, που δεν υποψιαζόμουν την ανατροπή... Κι όμως με το που καταλαβαίνεις πως είναι νεκρός, άρχισα να θυμάμαι όλες τις μικρές λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να σε κάνουν να υποψιαστείς...


Στην τελευταία θα κλέψω λίγο... Ανοίγω την κασετίνα με τα DVD του αδελφού μου και ψάχνω τις ταινίες που έχω δει. Υπήρχαν ταινίες που μου άρεσαν πολύ! Και ναι! Βρήκα την ιδανική πέμπτη ταινία "Charlie and the chocolate factory". Και γιατί ήταν η ιδανική ταινία; Έπρεπε να δείξω ότι βλέπω και τέτοια! Γιατί συνήθως προτιμώ πιο απλές ταινίες...


Έχω δει ακόμα πολλές ταινίες! Κάποιες μου άρεσαν και πιο πολύ από αυτές που έγραψα, αλλά αυτές μου ήρθαν στο μυαλό τώρα. Με την σειρά μου έχω μια περιέργεια να δω αν η ocsoul μπορεί να διαλέξει από 5 μέχρι 15, με όλες αυτές που έχει δει, να μάθω τα γούστα της Astrel και να βάλω στο τρυπάκι του παιχνιδιού τον Giorgio.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες βροχής - ΤΕΙ

Εδώ είναι λοιπόν η συνέχεια της περιπέτειας μας από την Τρίτη…

Πήγαμε αισίως στην στάση του λεωφορείου…Υπήρχαν όμως 3 βασικοί λόγοι για να μην πάμε σπίτια μας. Πρώτον ήταν εδώ η μαμά της κολλητής μου, οπότε τι θα της έλεγε; Την κοπάνησα επειδή βαριόμουν; Δεύτερον σκεφτόμασταν να πηγαίναμε στο μάθημα στις 7, αλλά αν πηγαίναμε σπίτι, σιγά μην σηκωνόμασταν. Τρίτον, ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά, αφού θα κατέβαινε και το αγόρι της φίλης μου για να αγοράσει κάτι που ήθελε. Μέχρι να κατέβει, εμείς είχαμε κάνει αρκετές βόλτες, είχαμε πάρει και την τελική απόφαση να μην πάμε μάθημα και σκεφτόμασταν να πηγαίναμε μαζί του μέχρι τα ΤΕΙ που είχε μάθημα…

Έρχεται λοιπόν, αγοράζει εκείνο που ήθελε και του ανακοινώνουμε ότι θα πάμε μαζί του. Πάμε στην στάση, δείχνουμε την καρτούλα μας, μια ωραία πράσινη κάρτα που έχουμε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και λόγο της τρελής κίνησης, μετά από καμιά ώρα φτάνουμε ΤΕΙ, όπου βλέπουμε στην στάση έναν χαμό… Αποφασίζουμε λοιπόν να κατέβουμε στην επόμενη στάση, για να βρούμε θέση στο λεωφορείο. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, κατεβαίνουμε και περνάμε απέναντι, περιμένοντας το λεωφορείο να ξαναγυρίσει. Βγάζω εγώ την κάρτα μου από την τσάντα, πάει να την βγάλει και η κολλητή μου, αλλά… Πουθενά η κάρτα! Ψάχνει στην μια θήκη, ψάχνει στην άλλην, ψάχνει στις τσέπες του μπουφάν, στις τσέπες του παντελονιού, ψάχνει, ξαναψάχνει… Ψάχνω και εγώ στην τσάντα της… Άφαντη η κάρτα! Να μην ξέρουμε τι να κάνουμε…

Της λέω να πάρει τηλέφωνο το αγόρι της, μήπως την είχε πιάσει καταλάθος. Δεν την είχε… Λέμε μπορεί να έπεσε μέσα στο λεωφορείο. Έρχεται το λεωφορείο, το λέει στον οδηγό, πάει να ψάξει εκεί που καθόμασταν, τίποτα! Καλός άνθρωπος ο οδηγός, την πίστεψε πως έχει κάρτα και δεν πλήρωσε εισιτήριο… Λέγαμε, στην κάρτα γράφει τα στοιχεία της, στο κτελ έχουν και το τηλέφωνο της, κάποιος θα την βρει, θα την δώσει. Με κατεβασμένα μούτρα πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.

Στην επόμενη στάση, την στάση του ΤΕΙ δηλαδή, εκεί που είχε κατέβει το αγόρι της, βλέπω κάτι πράσινο στον δρόμο. Της το δείχνω και την ώρα που γέμιζε το λεωφορείο με τους φοιτητές, αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό να ανοίξει την πίσω πόρτα να κατέβουμε… Περνάμε γρήγορα, γρήγορα τον δρόμο και τι να δούμε; Το πράσινο που είχα δει από το παράθυρο, ήταν… μια σερβιέτα… Στο ίδιο λεωφορείο ντρεπόμασταν να μπούμε… Λέμε θα πάμε με το επόμενο…

Σκεφτόμαστε μετά, να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση που κατεβήκαμε μήπως είχε πέσει εκεί η κάρτα… Αρχίζουμε λοιπόν την διαδρομή μας, ένας δρόμος σχετικά σκοτεινός. Είχαμε και προτάσεις, για να μας πάνε εκεί που πηγαίναμε… Όταν φτάνουμε κοντά στην στάση, ανάβω το φως του κινητού και αρχίζουμε να ψάχνουμε! Εκείνη την ώρα, για μην ξεχνάμε και τον τίτλο, αρχίζει να ψιχαλίζει! Κρυώναμε που κρυώναμε, μια βροχούλα ήταν ότι μας έλειπε! Να βλέπουμε τις λακκούβες με το νερό και να είναι έτοιμη η φίλη μου να βάλει τα κλάματα στην σκέψη ότι μπορεί να είναι κάπου εκεί… Για να μην τα πολυλογώ για άλλη μια φορά δεν βρήκαμε την κάρτα! Πάμε να κάτσουμε κάτω από την στάση, να μην βρεχόμαστε τουλάχιστον… Εκεί είπε να ελέγξει, μήπως είχε κανένα εισιτήριο να μην κόβει στο λεωφορείο. Βγάζει το πολυτεκνικό της και βλέπει ότι είχε κάτι ξεχασμένα εισιτήρια…

Εμείς γελούσαμε με την όλη κατάσταση! Το έχουμε και πρόχειρο το γέλιο, ακόμα και την ώρα που ήθελε να βάλει τα κλάματα, εμείς γελούσαμε! Εκείνη την στιγμή όμως την ακούω να λύνει στα γέλια… Γυρνάω, την κοιτάω και ήταν αυτό που περίμενα! Η κάρτα βρισκόταν ανάμεσα στο πολυτεκνικό και δεν φαινόταν! Εγώ βρισκόμουν σε ένα μικρό δίλλημα… Να την βρίσω που άρρωστη κοπέλα έκοβα βόλτες στο κρύο και την βροχή ή να γελάσω; Φυσικά για άλλη μια φορά σκάσαμε στα γέλια! Τι πρωτότυπο!!!

Περιμέναμε λοιπόν να έρθει το επόμενο λεωφορείο, αφού είχαμε χάσει 3 μέχρι εκείνη την ώρα. Έλα όμως που κρυώναμε πολύ. Είχε σταματήσει και η βροχή, οπότε για να ζεσταθούμε, είπαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση του ΤΕΙ. Λεωφορείο δεν είχε ανέβει ακόμα, οπότε προλαβαίναμε. Πήγαμε λοιπόν, και ποιον βλέπουμε; Τον αδελφό της κολλητής μου. Η κολλητή μου όμως έπρεπε να είναι στο πανεπιστήμιο και όχι στα ΤΕΙ… Να παίζουμε κρυφτό στην στάση μην μας δει κανένας, γιατί ήταν και με έναν φίλο του που γνωρίζουμε. Κρυφτό και στο λεωφορείο. Να σκεφτόμαστε και που θα κατέβουμε; Αν κατεβαίναμε στην ίδια στάση, θα μας έβλεπε, θα μας έβλεπε αν σταματούσαμε και μια στάση πριν… Τι να κάνουμε θα κατέβουμε μια στάση μετά… Και κάπου εκεί, που λέγαμε στην πλάκα, γιατί να μην πάει στο σπίτι του φίλου του, τους βλέπουμε και τους δυο να κατεβαίνουν σαν κύριοι από το λεωφορείο. Φτου ξελευτερία!!!

Αισίως καταφέραμε και φτάσαμε σπίτι. Είχαμε μια μέρα με επικίνδυνες αποστολές! Αλλά και ψιλοσυνηθισμένες είμαστε.

Και πλέον μπορώ να το πω: ΜΟΝΟ μαζί σου μπορώ να τα ζήσω αυτά!!!

Μερικές μικρές πληροφορίες… Τα ΤΕΙ και το πανεπιστήμιο μας βρίσκονται στις δύο αντίθετες άκρες του Ηρακλείου… Τα λεωφορεία έχουν την πόρτα του οδηγού, όπου μόνο από εκεί μπορείς να μπεις και σου κόβει το εισιτήριο, ή του δείχνεις την κάρτα, άρα χωρίς εισιτήριο ΔΕΝ μπαίνεις και μια ή δυο πόρτες πίσω, που του φωνάζαμε να ανοίξει…


Και για να μην νομίζετε πως τα λέω μόνη μου...

Ο/Η murtw.. είπε...

xixi! murtw edw.. h amesa endiaferomenh.. :D nai ta kanw kt tetoia.. genika allou pataw allou vriskomai.. alla ant'allwn p lene!! 3 laloun k 2 xoreuoun? auto! otan vrw k thn katallhlh parea poios me pianei..:D apo kei p dn ta perimenoume mas erxontai.. mia apisteuta vareth mera mporei na e3elix8ei se apisteuta diaskedastikh!! afhste p m vghke k h fhmh t xazoxaroumenou.. :( psemata lene! ligo afasia eimai apla! :D:D:D:D


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες βροχής - Πανεπιστήμιο

Επειδή γενικά δεν είμαι παιδί του χειμώνα, ήθελα σιγά σιγά να γράψω διάφορες ιστορίες βροχής, με πολύ γέλιο, ώστε να τις διαβάζω και να ξαναγελάω κάθε φορά που μια καταιγίδα θα πήγαινε να με πάρει από κάτω… Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ σαν ιδέα και χτες (σήμερα) είχα μια απίστευτη μέρα με την κολλητή μου. Δεν έχει πολύ βροχή, αλλά έχει πολύ γέλιο! Είχα σκοπό η πρώτη ιστορία να ήταν άλλη, αλλά τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς.

Χτες λοιπόν φαινόταν άλλη μια φυσιολογική μέρα. Ξύπνησα, πήγα για το μάθημα οδήγησης, γύρισα στο σπίτι και λίγο πριν την ώρα που θα έπρεπε να πάω στο πανεπιστήμιο αρχίζει να βρέχει… Με μισή καρδιά και καθόλου όρεξη, πάω μέχρι την στάση με την ομπρελίτσα μου… Εκεί πετυχαίνω και την κολλητή μου και πάμε παρεούλα στην σχολή.

Εκεί όμως συναντάμε κάποιον, ο οποίος από το καλοκαίρι μιλούσε στην κολλητή μου και ψάχναμε να βρούμε αν τον ξέρουμε από κάπου. Άρχισε λοιπόν να της μιλάει για ακόμα μια φορά… Και έρχεται η ερώτηση, πως σε λένε… Οκ δεν τον ξέραμε… Και άλλες ερωτήσεις του στιλ να σε κεράσω έναν καφέ… Εγώ από πίσω να προσπαθώ να συγκρατήσω τα γέλια μου, αφού είχε πάει ακριβώς δίπλα της και εγώ έμεινα λίγο πιο πίσω και η φίλη μου να ψάχνει έξοδο κινδύνου. Και ξαφνικά η πόρτα για να μπούμε στο αμφιθέατρο… Πρώτη φορά μπήκαμε με τόση χαρά!

Οι ώρες πολλές, η όρεξη λίγη και μετά τις 2 πρώτες, είπαμε να φύγουμε… Τα τελευταία 10 λεπτά είχαμε βάλει τετράδιο στην τσάντα, μπουφάν στο χέρι και ήμασταν με το ένα πόδι έξω… Τονίζω στην φίλη μου να μην ξεχάσει την ομπρέλα που είχε ακουμπήσει στο πάτωμα… «Τελειώσαμε!» Φύγαμεεεεε!!!

Με το που βγαίνω από το αμφιθέατρο με πιάνουν τα γέλια, με κοιτάει καλά καλά η κολλητή μου και πριν ρωτήσει γιατί γελάω, κοιτάει μπροστά και τι να δει; Ναι ήταν ο φιλαράκος μας… Με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά να δούμε από πού θα πάμε. Μου κάνει η φίλη μου, τώρα αν μπω να στην τουαλέτα θα με πάρει από πίσω; Όχι λέω εγώ και μπαίνω στις τουαλέτες. Ακολουθεί και εκείνη, όπου αρχίσαμε να πλένουμε τα χέρια μας αργά αργά και με πολλή υπομονή… Έλα όμως που εκείνος δεν περνούσε. Βγαίνουμε λοιπόν έξω με το κεφάλι μου να πηγαίνει δεξιά αριστερά και να λέω στην φίλη μου ότι μπορεί να βγει και εκείνη… Με βήμα ταχύ μην ξαναπεταχτεί μπροστά μας πάμε προς τη έξοδο! Έλα όμως που η αγαπημένη μου φιλενάδα είχε ξεχάσει την ομπρέλα της! Πάλι πίσω γρήγορα και στην έξοδο! Δεν είδαμε κανέναν…

Σταματάμε λίγο πριν την έξοδο να βάλουμε μπουφάν και λέμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, αφού δεν την έστησε έξω από τις τουαλέτες, θα την έχει στήσει έξω από το πανεπιστήμιο. Βγαίνω πάλι πρώτα εγώ δειλά δειλά κοιτώ δεξιά, κοιτώ αριστερά τίποτα! Νόημα και πάμε προς την στάση… Με βήμα ταχύ γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Εγώ ελάχιστα πιο μπροστά και η κολλητούλα μου ακολουθεί… Ξάφνου! Από ένα αμάξι, ακούγεται το όνομα της! Εκείνη γυρνάει, και ποιον να δει; Ε ποιόν άλλον; Να την ρωτάει αν θέλει να την πάει κάπου, αφού ψιχάλιζε για να μην βραχεί… Εκεί λοιπόν μέσα στην αμηχανία, ένα μικρό πανικό και την τεράστια επιθυμία να φύγει. Με δείχνει, λέει η φίλη μου, ευχαριστώ πάντως και έρχεται με αρκετά γρήγορο βήμα προς το μέρος μου… Πήγαμε λοιπόν στην στάση με πολλές στάσης στην διαδρομή, αφού από το γέλιο δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε!

Συγγνώμη που γελούσα και όταν εσύ ήσουν πανικόβλητη, αλλά δεν κατάλαβες την φωνή;;; Εγώ για αυτό συνέχισα να προχωράω!!!

Και μια μικρή πληροφορία… Αν αναρωτιέστε γιατί τόσος πανικός για κάποιον που μας μιλούσε, ο εν λόγο κύριος είναι κανένας 35άρης…

Και μια μικρή πληροφορία ακόμα… Όταν λέω χτες, εννοώ την Τρίτη, αφού για κάποιους έχει αλλάξει η μέρα για κάποιους όχι, αλλά επειδή πάνω γράφει Τετάρτη είπα να πω, χτες… Οι χτεσινές μας περιπέτειες δεν τελειώνουν όμως εδώ… Για να μην γίνει υπερβολικά κουραστικό το κείμενο, θα τα γράψω σε μια άλλη ευκαιρία! Έχει και συνέχεια λοιπόν…

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Ρολόι




Εσύ εκεί κοιτάς με μάτια καρφωμένα

σκέφτεσαι μια ζωή που έφυγε στα χαμένα

μα η ζωή σου προχωράει ακόμα

μην την θάβεις σαν τα τελειωμένα



Πάρε τα μάτια από τους δείκτες

και σταμάτα να περπατάς στις μύτες

σκέφτεσαι πάντα μην ενοχλήσεις

μα στη ζωή σου μετά τι θα αφήσεις;



Πάντα χαζεύεις τον δείκτη τον γοργό

γιατί κινείται σε κάθε δευτερόλεπτο

το ίδιο κάνε επιτέλους και εσύ

και άρχισε να ζεις την κάθε στιγμή


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

Καλό μήνα!!! με στιχάκια...


Ήρθε και ο Νοέμβρης! Καινούργιος μήνας και είπα να μην τον βάλω με την ψυχολογία των προηγούμενων ημερών... Για να βοηθήσω λίγο να φτιάξει η διάθεση, μιας και μόνη της δεν τα καταφέρνει, μερικά στιχάκια από τραγούδια! Ναι, ναι πάλι δεν θα σας πω από ποια τραγούδια... Μην χάνουμε και το νόημα...
  • ...αλλά αλήθεια ότι κι αν πέρασα θα λέω χαλάλι
  • ...βλέπω σαν φάρο τη φλόγα απ' το σημάδι
  • Μ`ανήκω μόνο σε μένα και δε μου ανήκει κανένας
  • ...και μου λες λοιπόν θυμήσου μην πετάξεις τη ζωή σου στα σκυλιά
  • Να πετάξει η καρδιά, να βρει τ' αστέρια...
  • ...αν συλλογάσαι όμορφα είναι χρυσές οι λέξεις
  • ...η ψυχή μου κάποια μέρα θα γελάσει
  • Ότι αξίζει είναι οι στιγμές
  • Οι καλύτερες μέρες έρχονται κρυφά
  • Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις
  • Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, στο ορίζομαι παρέα θα 'ρθουν μέρες καλές
  • Για δες την σπίθα που πετιέται εκεί στο βάθος
  • Να τολμάς όσα θέλει η ψυχή σου και μην σταματάς
  • Ποτέ δεν πίστεψα σε λόγια που δεν γίναν στιγμές του σήμερα και σβήσαν το χθες
  • Μια φορά εγώ θα νικήσω...
  • Κι είναι μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη και μέσα μου σβήνει ο φόβος και η άρνηση
  • Κι όλο στέλνουν σημάδια για να βγεις σ' ένα δρόμο ανοιχτό που μέσα από τα σκοτάδια οδηγεί σε κάποιον χαμένο παράδεισο
  • Θέλω να πιω τη ζωή σε ένα ταξίδι δικό μου

Και για να μην ξεχνιόμαστε θα γράψω και ένα ολόκληρο τραγουδάκι...


Σε μια ζωή τόσο μικρή, δε σταματάω
Κι όλες τις άσχημες στιγμές τις προσπερνάω,

Θέλω να γελώ να πίνω να παραμιλώ όταν πονάω
Στα μέρη που αγαπώ σ' αυτά που θα θελα να ζω, να τριγυρνάω
Τα μάτια μου να κλείσω και ψηλά στον ουρανό πια να πετάξω
Κι όλο τον κόσμο να τον αλλάξω

Από έναν κόσμο σαν κι αυτόν τι να κρατήσω
Ζητάω πολλά μα πάντα λίγα περνώ πίσω

Θέλω να γελώ να πίνω να παραμιλώ όταν πονάω
Στα μέρη που αγαπώ σ αυτά που θα θελα να ζω, να τριγυρνάω
Τα μάτια μου να κλείσω και ψηλά στον ουρανό πια να πετάξω
Κι όλο τον κόσμο να τον αλλάξω

Μια ζωή τόσο μικρή - Onirama


Με την αισιοδοξία αυτών των στίχων εύχομαι λοιπόν ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους!!! Και επειδή αυτός ο μήνας είναι γεμάτος, γιορτές, γενέθλια και επετείους δικών μου ανθρώπων θέλω μέσα από την αισιοδοξία να πω σε όλους Χρόνια Καλά!!!