Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007

Φοβάμαι

Φοβάμαι το δάκρυ που θα πέσει
κι ένα γέλιο ακόμα θα κλέψει
ένα γέλιο που πρέπει να ακουστεί
γιατί είναι αυτό που ζητά η ψυχή


Φοβάμαι τόσο το φόβο που θα νιώσω
και τη χαρά που αισθάνομαι θα σκοτώσω
τη χαρά που τόσο άδοξα θα φύγει
ενώ η καρδιά μου ζητά να τη ζήσει


Φοβάμαι το αύριο που θα αντικρίσω
γιατί τίποτα πάλι δεν θα κερδίσω
μα θα κερδίσω τόσα πολλά
αν ανοίξω τα μάτια και διώξω τον πόνο μακριά




Πότε θα φύγει ο φόβος από μέσα μου;

2 σχόλια:

iLiAs είπε...

Ολοι μας έχουμε φοβίες.
Αντιμετωπίζουμε τους φόβους, αντικρίζουμε τον εαυτό μας.

Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Γεια! Είναι πολύ ενδιαφέρον το μπλογκ σου... Ταυτίζομαι με πολλά από αυτά που λες... Σαν να βλέπω τις σκέψεις μου γραμμένες... Είναι πραγματικά πολύ παράξενο...

Το νόημα αυτού του ποιήματος βέβαια δεν μου ταιριάζει.
Μη φοβάσαι μικρή μου dreamgirl. Μη φοβάσαι να ζήσεις τη στιγμή! Ετσι είναι η ζωή μας... Θα ερθει το γέλιο, θα ερθει και η λύπη. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τη λύπη γιατί αν την αξιοποιήσουμε σωστα μπορεί να μας διδαξει πολλά. Να τολμάς και να σκέφτεσαι θετικά! Εγώ θα κρατήσω τους δυο τελευταίους στίχους:μα θα κερδίσω τόσα πολλά
αν ανοίξω τα μάτια και διώξω τον πόνο μακριά! Ανοίξε τα μάτια και τα φτερά σου και δες το αυριο που εχει να σου μαθει τοσα πολλα αισιοδοξα! Μια στιγμή είναι δύσκολο να την κάνεις μεγάλη. Είναι όμως ευκολο να την κανεις πιο ομορφη! Χαμογέλασε περισσότερο, διασκέδασε περισσότερο, κανε πράγματα που σε γεμίζουν ψυχικά και ο φόβος σιγά σιγά θα φύγει μακριά!