Τα όνειρα ξυπνάνε τα συναισθήματα

Όταν δημιούργησα αυτό το blog δεν είχα σκεφτεί ότι θα το χρησιμοποιούσα για τους προβληματισμούς μου, για να εκφράζω τις σκέψεις ή κάτι τέτοιο. Για αυτό το λόγο το αφιέρωσα στα όνειρα. Όχι μόνο τα δικά μου, αλλά σε όλα τα όνειρα... Για να είμαι ειλικρινείς μάλλον θα συνεχίσω περισσότερο να γράφω τις σκέψεις μου, παρά να γράφω για τα όνειρα. Με κάθε ευκαιρία όμως θα αναφέρομαι σε όνειρα... Όπως θα κάνω και σε αυτή την ανάρτηση...

Δεν αρνήθηκα ποτέ ότι τα όνειρα έχουν δύναμη, τη δύναμη που τους δίνεις εσύ. Δε θα αρνηθώ ότι εγώ στα όνειρα μου δίνω μια μυστηριώδη δύναμη, αφού τα κάνω κομμάτια της ζωής μου. Ό,τι θέλω να ζήσω και δεν μπορώ αρχικά απλά το ονειρεύομαι. Όμως έχω επίγνωση ότι αυτό που ζω είναι ένα όνειρο και όχι η πραγματικότητα. Και δεν θα αρνηθώ ότι δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να δω ένα τέτοιο όνειρο, ότι έχουν και τέτοια δύναμη...

Ονειρεύομαι ακόμα και συναισθήματα... Για τα συναισθήματα που δεν έχω νοιώσει ακόμα στην ζωή μου, απλά φαντάζομαι πως θα είναι κάπως έτσι. Όπως είναι φυσικό δεν μπορώ να φτιάξω ένα συναίσθημα αν δεν το νιώσω πρώτα, αν δεν το ζήσω... Ένα από αυτά που συνήθιζα να ονειρεύομαι είναι αυτό του έρωτα (πολλά ονειρευόμουν, αλλά δεν ερωτευόμουν). Έβλεπα τους πάντες γύρω μου να το έχουν ζήσει και ήθελα και εγώ... Δεν μπορούσα όμως ποτέ να το νιώσω πραγματικά, αφού δεν υπήρχε κανένας για να το νιώσω εκτός από τον φανταστικό ανθρωπάκο του μυαλού μου. Δεν πίστευα πως θα το κατάφερνα ποτέ στα όνειρα μου, αν δεν εμφανιζόταν τουλάχιστον κάποιος μη φανταστικός πρώτα...

Μέχρι εκείνο το βράδυ τουλάχιστον που είδα το πιο ζωντανό όνειρο που θα μπορούσα... Ήμουν στην Ρόδο με την παρέα μου. Μόνο που εκτός από τους γνωστούς υπήρχαν άλλα δύο άτομα. Φαινόντουσαν πεντακάθαρα κι ας μην τους είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Ούτε στο δρόμο, ούτε σε κάποια καφετέρεια, ούτε στη σχολή, ούτε πουθενά. Αν τους είχα δει θα τους αναγνώριζα αμέσως, γιατί φαινόντουσαν τόσο καθαρά, όσο βλέπω κάποιον στον ξύπνιο μου. Πράγμα που δεν έχει ξανασυμβεί στα όνειρα μου, αφού πάντα τα πρόσωπα είναι λίγο θολά. Τον έναν από αυτούς τους δύο λοιπόν τον ερωτεύτηκα! Δεν ξέρω πως, δεν μπορώ ακόμα να το εξηγήσω αλλά ναι. Το έκανα. Όχι νόμιζα, όχι ονειρεύτηκα... Τον ερωτεύτηκα! Από εκείνη τη μέρα, για αρκετό καιρό όποτε ήμουν έξω κοίταζα πιο πολύ γύρω μου μήπως τον δω, και για μερικά βράδια πριν κοιμηθώ παρακαλούσα να τον ξαναδώ.

Δεν τον ξανάδα ποτέ, ούτε στον ύπνο μου, ούτε ξύπνια... Δεν θυμάμαι πια την μορφή του... Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που αισθάνθηκα τότε. Ήταν πρώτη φορά κι ίσως η μοναδική ακόμα...

"Όποιος κι αν είσαι
δε με ενδιαφέρει
εγώ θα σε ονειρευτώ
Όποιος κι αν είσαι
δε με ενδιαφέρει
εγώ θα τρέξω να σε βρω

Δως μου σημάδι
δως μου ένα χάδι
δώσε μου δύναμη να πάω μακρυά
Μη με τρελαίνεις
μη με κοροϊδεύεις
εγώ αισθάνομαι πολλά

Να σε γνωρίσω
να σου μιλήσω
εγώ μοναχά ζητώ
Να σε κρατήσω
κι ας μη σε φιλήσω
έστω και για ένα λεπτό

Όποιος κι αν είσαι
δως μου σημάδι
να σε ονειρευτώ
Κι όταν ξυπνήσω
να σε συναντήσω
και να τελειώσει όλο αυτό

4-11-2006"

Αυτό το όνειρο όμως μου δημιούργησε ένα συναίσθημα παραπάνω. Τα όνειρα λοιπόν μπορούν να ξυπνήσουν τα συναισθήματα σου! Πριν από αυτό το όνειρο, μπορεί να έβλεπα κάποιον και να έλεγα ωραίο παιδί, αλλά μέχρι εκεί. Μετά από αυτό το όνειρο βλέπω κάποια άτομα λίγο διαφορετικά πια. Και μιλάω για άτομα που υπάρχουν, όχι που έχω φανταστεί ή ονειρευτεί. Μπορεί να μην έχω νοιώσει ακόμα κάτι τόσο έντονο όσο στο όνειρο μου, αλλά έχω ενθουσιαστεί. Και λίγο και πολύυυυυ. Και δεν ξεχνάω να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και να βλέπω γύρω μου, όχι απλά να κοιτάω...