Το καλύτερο δώρο

Δευτέρα λυκείου, Οκτώβρης:

Συζητάμε για γενέθλια και γιορτές με το φιλαράκι μου. Βγάζω το παράπονο, πως τα γενέθλια μου είναι καλοκαίρι και δεν τα γιόρτασα ποτέ όπως θα ήθελα και τη γιορτή μου, εκείνη η μέρα που σε θυμούνται όλοι, δε την ξέρει κανείς.

Πρώτη αντίδραση: «Έχεις γιορτή;;;» Στόμα ανοιχτό και φωνή σα να του είπα πως η γη είναι επίπεδη… Ναι καλέ, γιορτάζω κι εγώ…

Δεύτερη αντίδραση: «Πότε είναι;» Η φωνή φυσιολογική. Απαντάω…

Τρίτη αντίδραση: «Και πέρσι γιατί δεν κέρασες;;;» Φωνή σα να έκανα φόνο και βλέμμα σα να με κατηγορεί και για άλλους 10… Εεε… Έπεφτε μέσα στο Σαββατοκύριακο…

Δευτέρα λυκείου, 3 μήνες μετά, η μέρα της γιορτής μου:

Μπαίνω στην τάξη και έρχονται όλοι πάνω μου. Φιλιά, αγκαλιές, ευχές… Χαμός! Με κάποιον μαγικό τρόπο όλοι ήξεραν πως είχα την γιορτή μου... Όχι δεν είδαν τα γλυκά, κάποιος τους το είπε… Δεν έχω νιώσει πιο όμορφα… Ήξερα τι είχε γίνει… Το φιλαράκι σε ένα παράθυρο, αδιάφορος, ρίχνει κλεφτές ματιές. Αφού μου ευχήθηκαν όλοι, έρχεται μου δίνει το χέρι και μου λέει το πιο αδιάφορο, στη φωνή, χρόνια πολλά. Το πιο αληθινό, στο βλέμμα!

Ποιος δεν ξετρελαίνετε να ανοίγει εκείνα τα τυλιγμένα πακέτα που του δίνουν; Μα υπάρχει πιο ωραίο δώρο από τη σκέψη; Από μια κίνηση που δεν περιμένεις; Πιο υπέροχο δώρο από αυτό που αγγίζει την καρδιά σου, την ψυχή σου; Όταν σε θυμάται ένα παιδί, που δε θυμάται ούτε τη δικιά του γιορτή και φροντίζει να πραγματοποιήσει ένα όνειρο που είχες από μικρό παιδί, τη χρονιά που το είχες περισσότερο ανάγκη, υπάρχει καλύτερο δώρο;

Πέρσι, είχα τη μαμά εδώ, ανήμερα κάναμε τραπέζι σε 2-3 πολύ καλούς φίλους και λίγες μέρες μετά έκανα το καλύτερο πάρτυ που έχω να θυμάμαι…

Φέτος η μέρα πέρασε με διπλωμένη κοιλιά από τον πόνο και βιβλίο στο χέρι. Ήταν η χρονιά που δεν περίμενα μια διαφορετική μέρα, όλα θα ήταν ίδια. Μα όταν ξύπνησα το πρωί και άνοιξα το κινητό, πήρα το πιο γλυκό μήνυμα από τη μαμά μου, για να είναι σίγουρη πως θα ευχηθεί πρώτη, χωρίς να με ξυπνήσει. Ήταν η χρονιά που ο αδελφός μου με θυμήθηκε από το πρωί. Που η κολλητή μου και κάποιοι άλλοι φίλοι που περίμενα, δε με ξέχασαν. Που με θυμήθηκαν φίλοι του αδελφού μου, που ούτε καν περίμενα. Που μιλούσα με άτομα και έλεγα θα με θυμηθεί, δε θα με θυμηθεί… Άλλοι με θυμήθηκαν, άλλοι όχι. Μα ακόμα πάμε, και κανείς δεν ξέρει…

Ευχαριστώ το φιλαράκι μου, για το καλύτερο δώρο της ζωής μου!!!

Ευχαριστώ όλους αυτούς που με θυμούνται κάθε χρόνο!!!

Ευχαριστώ και εκείνους που κράτησαν μια μικρή πληροφορία και με θυμήθηκαν έστω και μια χρονιά!!!

*Η γιορτή μου ήταν μια από αυτές της μέρες... Δεν έχει σημασία ποιο είναι το όνομα μου... Ξέρετε πως δεν το ανέφερα ποτέ και δεν έχω σκοπό να το αναφέρω. Σας ευχαριστώ που δεν κολλάτε σε τόσο ασήμαντες λεπτομέρειες!

Τα φτερά της αισιοδοξίας

Μη με ρωτάς!
Δεν θέλω να μιλήσω!
Δε θα πω τίποτα και μην επιμένεις!

...
...
...

Μη φωνάζεις!
Δεν είναι πως δεν θέλω!
…και το ξέρεις…
Είναι που δεν έχω κάτι να πω!

...
...
...

Είναι απλά ένα κενό!
Εκεί… ανοίγει μπροστά μου… και τσουπ!
Πέσαμε!
Σε πήρα μαζί μου…
Συγγνώμη…

...
...
...

Για αυτό σου είπα να μην έρθεις!
Για αυτό σου είπα μην ασχολείσε!
Για αυτό δεν ήθελα να ξέρεις…

...
...
...

Τώρα που ήρθες κι εσύ εδώ ποιος θα μας βγάλει;

...
...
...

Μόνες μας;;;;
Πας καλά;;;;;
Πως;;;;;;
Ξύπνααααααα!!!!!!!
Δες που ήμαστε!
Δες πόσο κάτω!
Πως θα ανέβουμε;
Δεν θα φτάσουμε ποτέ πάνω!
Ήθελες και κορυφές…
Ας βγούμε από τον πάτο και καλά θα ήμαστε…

...
...
...

Να ‘μαι αισιόδοξη;
Εγώ να είμαι αλλά τι θα κερδίσω;
Η αισιοδοξία θα μου πετάξει κανένα σκοινί;
Θα πέσει καμιά σκάλα από πάνω;
Ή είναι πολυτελείας η αισιοδοξία και θα φέρει κανένα ελικόπτερο;

...
...
...

Τι, τι, τι, τι θα κάνει;
Χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Και μετά και μετά;
Έλα μην σταματάς το παραμυθάκι εδώ…
Αυτό κι αν είναι επιστημονική φαντασία!

Τι γιατί γελάω;
Ρωτάς;
Μα ακούς τι λες;

...
...
...

Ακούς…
Και ακόμα αναρωτιέσαι γιατί γελάω;
Εεε… πες σε αυτή την αισιοδοξία σου θέλω μεγάλο μέγεθος
Θα τα πάρουμε που θα τα πάρουμε να πάμε και λίγο πιο πάνω
Και λευκό χρώμα κατά προτίμηση!
Μάλλον όχι αν βγαίνει σε γαλάζιο θα το προτιμήσω

...
...
...

Ότι χρώμα θέλω εγώ;
Υπάρχουν από όλα;
Γιούπιιιιιιι!!!!!!
Και τι πρέπει να κάνω;

Α, ναι, ναι
Να είμαι αισιόδοξη!
Είμαι αισιόδοξη
Είμαι αισιόδοξη
Είμαι αισιόδοξη
Είμαι αισιόδοξη
Είμαι αισιόδοξη
Ρε συ τζάπα η δουλειά
Τίποτα…

...
...
...

Πως;
Θα έρθουν όταν πάψω να το λέω;
Και πως;

...
...
...

Α…
Δύσκολα μου έβαλες τώρα
Όταν πιστέψω λοιπόν…
Κανένας που να πουλάει τα φτερά της αισιοδοξίας υπάρχει εδώ κάτω;;;
…
…

...
...
...

…
…
Μπα…
Όσοι τα είχαν πήγαν πάνω…
Πιασαν και κορυφή;

...
...
...

…
…
…
…
…

Γιατί η αισιοδοξία δεν βρίσκετε στα λόγια. Μόνο μέσα μας. Κι αν πραγματικά πιστέψεις, που ξέρεις; Μπορεί να πιάσεις και κορυφή! Με τα φτερά της ντε! Τι νόμιζες;;;

Τριήμερο

Η βδομάδα ήταν η πρώτη στο Ηράκλειο για το νέο χρόνο. Η ατμόσφαιρα από την αρχή ήταν διαφορετική, είχε ευχές, χαρούμενες και ξεκούραστες φάτσες, κατσουφιασμένες λόγο επιστροφής, περισσότερη κουβέντα, αλλά και διάβασμα λόγο εξεταστικής στον ορίζοντα και ασκήσεων που έπρεπε να παραδοθούν...

Παρασκευή βράδυ προσπαθούμε να κανονίσουμε να βγούμε... Τα νεύρα σπάνε, γιατί για άλλη μια φορά δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε.. Ο ένας δεν μπορεί τώρα, ο άλλος μετά, ο ένας δεν μπορεί εδώ, ο άλλος εκεί. Γενικά μια τέτοια κατάσταση. Αυτή η κατάσταση κάθε φορά που πάμε να κανονίσουμε κάτι. Οπότε με όση υπομονή έχουμε ειδικά η κολλητή μου και λίγο εγώ, προσπαθούμε να βρούμε μια μέση λύση, μπας και βγούμε... Αν καταφέρουν να σπάσουν τα νεύρα μας και ξενερώσουμε τελείωσε, θα μείνουμε σπίτι... Τελικά τα καταφέρνουμε!!! Βγαίνουμε και πάμε σε ένα clubάκι... Κάποια στιγμή, η μισή παρέα φεύγει, για λόγο που η αλήθεια κατανοώ.. Μετά από λίγο φεύγουμε και εμείς λόγο κούρασης του ενός... Παρόλα αυτά ΔΕΝ παραπονιέμαι! Πέρασα πολύ ωραία! Γελάσαμε πάρα πολύ, το κλίμα ήταν άκρως διασκεδαστικό και εμείς το ευχαριστηθήκαμε!

Σάββατο... Από το πρωί στο σπίτι και τι άλλο, βαρεμάρα! Βρε δεν πάμε για κανένα καφεδάκι; Και δεν πάμε; Ωραία! Άντε να κανονίσουμε πάλι! Η γνωστή διαδικασία... Το ψάχνουμε λίγο για να βολέψουμε όσους θέλουν και αφού όλο και κάποιος τα μασάει, λέμε ώρα και όποιος έρθει! Ήρθαν όλοι! Έστω και με μεγάαααλη καθυστέρηση κάποιοι. Άλλη μια φορά περάσαμε υπέροχα! Είχα πραγματικά πολύ καιρό να νιώσω έτσι. Ακόμα περισσότερο γέλιο, ακόμα πιο απίστευτες συζητήσεις και εγώ απίστευτα ικανοποιημένη με τον εαυτό μου. Με ένα κομμάτι από αυτά που συζητούσαμε, βασικά με το μεγαλύτερο, εγώ συνήθως ψιλοχανόμουν σε σκέψεις, επιθυμίες και άλλες τέτοιες βλακείες που με ψιλοέριχναν και με έκαναν κάπως να απέχω... Κάποιες σκέψεις πάλι μπήκαν στο μυαλό μου, αλλά δεν με έριξαν. Ήταν ένα φανταστικό Σάββατο!

Να τη και η Κυριακή. Η μέρα θα βγει στο σπίτι... Όχι, δεν θα κλειστώ μέσα! Θα μαζευτούν οι φίλοι του αδελφού μου και θα ψήσουν. Συνηθίζουν να το κάνουν, από τότε που κόλλησαν σαν παρέα. Άλλη μια μέρα που γέλασα πραγματικά πάρα πολύ! Η μέρα είχε στιγμές που πιστεύω δεν θα ξεχάσω ποτέ! Είχα έξι άντρες να μαγειρεύουν για μένα. Έλεγαν πως αφού είμαι το μόνο κορίτσι, ήταν υποχρεωμένοι να με προσέχουν, πως ήμουν η μόνη που είχε δικαίωμα να κάνει και να ζητήσει ότι θέλει. Όχι μην ξεγελιέστε! Δεν εμφανίστηκαν από το πουθενά ιππότες. Ούτε έριξα κάτι στο νερό που έφτιαχναν τους καφέδες τους! Απλά για άλλη μια φορά ήμουν αυτή που θα έκανε τη λάντζα μετά, οπότε με πρόσεχαν, μην τους κλείσω μες στο σπίτι μέχρι να τα καθαρίσουν όλα. Είναι και δύσκολοι! Για να καθαρίσουν και να κόψουν τις πατάτες θέλανε 2 μαχαίρια, ένα σουρωτήρι και 3 πιάτα! Για το τηγάνισμα μετά δεν μιλάω... Κάθε τόσο να λένε για το πόσο "Άγιος" άνθρωπος θα είναι αυτός που θα καταφέρει να τα καθαρίσει όλα αυτά. Η στιγμή που πραγματικά θα μου μείνει, είναι όταν μαζευτήκαμε πάνω από το pc και έψαχναν στο youtube τραγούδια, όχι και τόσο σοβαρά με άκυρα βιντεάκια... Το γέλιο, ρίξαμε με αυτό...

...Αν δεν δεις 5 γομάρια να χορεύουν και να τραγουδάνε δεν θα καταλάβεις!

Από την ώρα που έφυγαν, άρχισα να έχω μια πραγματικά περίεργα χαρούμενη διάθεση. Μέχρι και τώρα νιώθω ευδιάθετη, μέσα μου. Στην πλάκα λέω πως κάτι έβαλαν στο φαγητό. Πραγματικά πιστεύω πως αυτό το τριήμερο γέμισα από ζωή, από ζωντάνια, από γέλιο, από εικόνες, από χαρούμενες σκέψεις, από φίλους, από ευτυχία! Έτσι απλά... Γιατί έζησα την καθημερινότητα μου! Επειδή χάρηκα κάθε στιγμή μου! Έκλεψα κάθε κουβέντα, κάθε χαμόγελο, κάθε ήχο, κάθε άρωμα, κάθε εικόνα, κάθε στιγμή! Για μένα και μόνο!

Προς το παρόν έχει μπει το πρόγραμμα για το διάβασμα... Από το Σάββατο δηλαδή μπήκε, αλλά αυτή τη βδομάδα αρχίσαμε πιο σοβαρά... Την άλλη αρχίζω! Όχι πως δεν θα έχουμε γέλια, χαρές και πανηγύρια! Χωρίς αυτά αρνούμαι να διαβάσω :Ρ

Χριστούγεννα στο χωριό

Χριστούγεννα! Πρωί... Όλη η οικογένεια στο αμάξι και πάμε στο χωριό... Φέτος ο καιρός σχεδόν καλοκαιρινός. Εκεί τουλάχιστον θα μυρίσουμε λίγο χειμώνα... Χοντρό μπουφάν και έξτρα ζακέτα, σίγουρα θα πάρω μαζί, θα χρειαστούν!. Φτάνοντας στο χωριό και αφού ο μπαμπάς έχει περάσει τις στροφές που κάθε φορά κλείνω τα μάτια, από τότε που παραλίγο να πέσουμε κάτω, τον έχω πείσει και παίρνω εγώ το αμάξι, για να του αποδείξω πως πήρα με την αξία μου το δίπλωμα Αν το είχα και στα χέρια μου, θα έπαιρνα από την αρχή εγώ το αμάξι, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα...

Φτάνουμε λοιπόν στο χωριό. Από την πρώτη ανάσα, κάτι μέσα μου δροσίζεται... Σίγουρα δεν είναι το κρύο του χωριού, αλλά είναι κρύο. Πολύ παγωμένο ήταν το σπίτι, αφού ήταν κλειστό για μια δυο βδομάδες...

Αφού αεριστεί λίγο, το τζάκι ανάβει και ακολουθεί γιορτινό φαγητό από χεράκια μαμάς μαζί με το επιδόρπιο. Οι γονείς ξαπλώνουν, εγώ κάθομαι στην τηλεόραση και κολλάω σε μια ταινία. Έτσι δεν ακολούθησα τον αδελφό μου, που βγήκε... Μετά με παίρνει και εμένα λίγο ο ύπνος από το ξενύχτι της προηγούμενης. Εκεί δίπλα στο τζάκι, με τα πόδια απλωμένα προς το μέρος του... Αυτά τα αιωνίως παγωμένα πόδια, μαζί με χέρια και μύτη... Χειμώνα, καλοκαίρι αυτά παγωμένα!



Όταν ξύπνησα, αφού άνοιξα το μάτι, τίμησα κάτι κουραμπιέδες, μελομακάρονα και τυρόπιτες (κατά παραγγελία) της μαμάς, πήγα να βρω τον αδελφό μου και τους υπόλοιπους. Ήταν στην λέσχη (ή καφενείο) και παίζανε πιλότα... Εγώ παρακολουθούσα την νίκη του αδελφού μου και του φίλου του, απέναντι σε έμπειρους παίχτες... Μετά πήγαμε σε ένα σπίτι και καθίσαμε στο σοφά δίπλα στο τζάκι... Μιλούσαμε, παίζαμε, σχολιάζαμε, γελούσαμε. Η ώρα πέρασε... Πάμε σπίτι... Αύριο πάλι!

Ξυπνάω και το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ανοίξω το παράθυρο μου. Τέτοια εικόνα, από την πάγκα, δεν την χάνω!

Ετοιμάζομαι και πάλι έξω! Ανάσα δροσιάς με το που βγω από το σπίτι!


Σήμερα αποφάσισα να κάνω μια μικρή βόλτα στο χωριό... Έχω πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια βόλτα, αφού τον τελευταίο καιρό πήγαινα όπου ήθελα σχεδόν στα τυφλά.

Αρχικά μια βόλτα σε όλο το χωριό μέσα από τα στενάκια...
Και λίγο παρακάτω...
... μέχρι την παλιά βρύση... Όταν ήμουν μικρή ακόμα έτρεχε νερό, τώρα την βρήκα τελείως εγκαταλελειμμένη.. Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου λέει πως όταν ήταν μικρή από εκεί έφερνε νερό για το σπίτι.


Και πάμε πάλι πίσω στο χωριό...


Θα ανέβω μέχρι το σχολείο... Το όνομα έχει μείνει από τότε που λειτουργούσε σαν σχολείο, τώρα είναι η κοινότητα. Από έξω έχουν εγκαταστάσεις παιδικής χαράς. Με έκπληξή μου είδα πως όλα ήταν καινούργια! Οι κούνιες που είχαν αρχίσει να διαλύονται η μια μετά την άλλη, η τσουλήθρα, η μπασκέτα, τα πάντα αντικαταστάθηκαν από καινούργια! Χάρηκα, αλλά η αλήθεια στεναχωρήθηκα και λίγο... Άλλαξαν την διάταξη και όλες οι εικόνες που είχα κρύφτηκαν, τα παιχνίδια που παίζαμε εμείς, απλά δεν γίνεται να παιχτούν ξανά, οι κούνιες από 4 γίναν 2 και πιο μικρές (αποκλειστικά για παιδιά) και βλέπω ακόμα πιο δύσκολο να μαζευτούμε γύρω τους και να ανάψουμε φωτιά κάποιο βράδυ...

Βρίσκεται όμως στο πιο ψηλό κατοικήσιμο μέρος του χωριού και η θέα δεν θα πάψει να είναι απίστευτη!

Από τη μια όλο το χωριό...
Από την άλλη η φύση...


Και σε μια γωνία η καινούργια βρύση του χωριού...

Τέλος διαδρομής. Επιστροφή στο σπίτι και η κάθοδος αρχίζει, αφού το σπίτι μου είναι κάτω κάτω, στην αρχή του χωριού... Καθώς κατεβαίνω εικόνες μένουν πίσω μου...


Βγήκα στον κεντρικό δρόμο και την τελική ευθεία για το σπίτι...


Φυσικά το μεσημέρι αφού δεν λέει να χειμωνιάσει είπαμε να ψήσουμε. Ρεπό η μαμά και στη δουλεία ο μπαμπάς! Αν και η μαμά όλο και κάτι πρόσθετα και πεντανόστημα ετοίμαζε στην κουζίνα...

Το βράδυ σαν το προηγούμενο και το επόμενο... Δίπλα στο τζάκι, με παιχνίδι, γέλιο κουβέντες... Και με πολύ κρύο (όχι βέβαια όσο άλλες χρονιές) και υγρασία που με διαπερνούσε... Κάθε φορά που έβγαινα από το σπίτι, έπαιρνα μια βαθιά παγωμένη ανάσα, για να κρατήσω μέσα μου το άρωμα από τα τζάκια που καίνε σε όλο το χωριό τέτοιες μέρες, το υγρασιασμένο χώμα, και τα υγρασιασμένα φυτά... Αλισφακιά, ρίγανη, μυρτιά, ασκινός, αλυγαριά, δεντρολίβανο, θυμάρι, θρούμπι, είναι μόνο μερικά από αυτά που συμβάλουν στο μοναδικά μεθυστικό και μαγευτικό άρωμα, τόσο της νύχτας, όσο και της μέρας.

---> Το χωριό μου <---