Εδώ είναι λοιπόν η συνέχεια της περιπέτειας μας από την Τρίτη…
Πήγαμε αισίως στην στάση του λεωφορείου…Υπήρχαν όμως 3 βασικοί λόγοι για να μην πάμε σπίτια μας. Πρώτον ήταν εδώ η μαμά της κολλητής μου, οπότε τι θα της έλεγε; Την κοπάνησα επειδή βαριόμουν; Δεύτερον σκεφτόμασταν να πηγαίναμε στο μάθημα στις 7, αλλά αν πηγαίναμε σπίτι, σιγά μην σηκωνόμασταν. Τρίτον, ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνουμε βόλτα στα μαγαζιά, αφού θα κατέβαινε και το αγόρι της φίλης μου για να αγοράσει κάτι που ήθελε. Μέχρι να κατέβει, εμείς είχαμε κάνει αρκετές βόλτες, είχαμε πάρει και την τελική απόφαση να μην πάμε μάθημα και σκεφτόμασταν να πηγαίναμε μαζί του μέχρι τα ΤΕΙ που είχε μάθημα…
Έρχεται λοιπόν, αγοράζει εκείνο που ήθελε και του ανακοινώνουμε ότι θα πάμε μαζί του. Πάμε στην στάση, δείχνουμε την καρτούλα μας, μια ωραία πράσινη κάρτα που έχουμε. Μπαίνουμε στο λεωφορείο και λόγο της τρελής κίνησης, μετά από καμιά ώρα φτάνουμε ΤΕΙ, όπου βλέπουμε στην στάση έναν χαμό… Αποφασίζουμε λοιπόν να κατέβουμε στην επόμενη στάση, για να βρούμε θέση στο λεωφορείο. Συνεχίζουμε την διαδρομή μας, κατεβαίνουμε και περνάμε απέναντι, περιμένοντας το λεωφορείο να ξαναγυρίσει. Βγάζω εγώ την κάρτα μου από την τσάντα, πάει να την βγάλει και η κολλητή μου, αλλά… Πουθενά η κάρτα! Ψάχνει στην μια θήκη, ψάχνει στην άλλην, ψάχνει στις τσέπες του μπουφάν, στις τσέπες του παντελονιού, ψάχνει, ξαναψάχνει… Ψάχνω και εγώ στην τσάντα της… Άφαντη η κάρτα! Να μην ξέρουμε τι να κάνουμε…
Της λέω να πάρει τηλέφωνο το αγόρι της, μήπως την είχε πιάσει καταλάθος. Δεν την είχε… Λέμε μπορεί να έπεσε μέσα στο λεωφορείο. Έρχεται το λεωφορείο, το λέει στον οδηγό, πάει να ψάξει εκεί που καθόμασταν, τίποτα! Καλός άνθρωπος ο οδηγός, την πίστεψε πως έχει κάρτα και δεν πλήρωσε εισιτήριο… Λέγαμε, στην κάρτα γράφει τα στοιχεία της, στο κτελ έχουν και το τηλέφωνο της, κάποιος θα την βρει, θα την δώσει. Με κατεβασμένα μούτρα πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.
Στην επόμενη στάση, την στάση του ΤΕΙ δηλαδή, εκεί που είχε κατέβει το αγόρι της, βλέπω κάτι πράσινο στον δρόμο. Της το δείχνω και την ώρα που γέμιζε το λεωφορείο με τους φοιτητές, αρχίζει να φωνάζει στον οδηγό να ανοίξει την πίσω πόρτα να κατέβουμε… Περνάμε γρήγορα, γρήγορα τον δρόμο και τι να δούμε; Το πράσινο που είχα δει από το παράθυρο, ήταν… μια σερβιέτα… Στο ίδιο λεωφορείο ντρεπόμασταν να μπούμε… Λέμε θα πάμε με το επόμενο…
Σκεφτόμαστε μετά, να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση που κατεβήκαμε μήπως είχε πέσει εκεί η κάρτα… Αρχίζουμε λοιπόν την διαδρομή μας, ένας δρόμος σχετικά σκοτεινός. Είχαμε και προτάσεις, για να μας πάνε εκεί που πηγαίναμε… Όταν φτάνουμε κοντά στην στάση, ανάβω το φως του κινητού και αρχίζουμε να ψάχνουμε! Εκείνη την ώρα, για μην ξεχνάμε και τον τίτλο, αρχίζει να ψιχαλίζει! Κρυώναμε που κρυώναμε, μια βροχούλα ήταν ότι μας έλειπε! Να βλέπουμε τις λακκούβες με το νερό και να είναι έτοιμη η φίλη μου να βάλει τα κλάματα στην σκέψη ότι μπορεί να είναι κάπου εκεί… Για να μην τα πολυλογώ για άλλη μια φορά δεν βρήκαμε την κάρτα! Πάμε να κάτσουμε κάτω από την στάση, να μην βρεχόμαστε τουλάχιστον… Εκεί είπε να ελέγξει, μήπως είχε κανένα εισιτήριο να μην κόβει στο λεωφορείο. Βγάζει το πολυτεκνικό της και βλέπει ότι είχε κάτι ξεχασμένα εισιτήρια…
Εμείς γελούσαμε με την όλη κατάσταση! Το έχουμε και πρόχειρο το γέλιο, ακόμα και την ώρα που ήθελε να βάλει τα κλάματα, εμείς γελούσαμε! Εκείνη την στιγμή όμως την ακούω να λύνει στα γέλια… Γυρνάω, την κοιτάω και ήταν αυτό που περίμενα! Η κάρτα βρισκόταν ανάμεσα στο πολυτεκνικό και δεν φαινόταν! Εγώ βρισκόμουν σε ένα μικρό δίλλημα… Να την βρίσω που άρρωστη κοπέλα έκοβα βόλτες στο κρύο και την βροχή ή να γελάσω; Φυσικά για άλλη μια φορά σκάσαμε στα γέλια! Τι πρωτότυπο!!!
Περιμέναμε λοιπόν να έρθει το επόμενο λεωφορείο, αφού είχαμε χάσει 3 μέχρι εκείνη την ώρα. Έλα όμως που κρυώναμε πολύ. Είχε σταματήσει και η βροχή, οπότε για να ζεσταθούμε, είπαμε να πάμε με τα πόδια μέχρι την στάση του ΤΕΙ. Λεωφορείο δεν είχε ανέβει ακόμα, οπότε προλαβαίναμε. Πήγαμε λοιπόν, και ποιον βλέπουμε; Τον αδελφό της κολλητής μου. Η κολλητή μου όμως έπρεπε να είναι στο πανεπιστήμιο και όχι στα ΤΕΙ… Να παίζουμε κρυφτό στην στάση μην μας δει κανένας, γιατί ήταν και με έναν φίλο του που γνωρίζουμε. Κρυφτό και στο λεωφορείο. Να σκεφτόμαστε και που θα κατέβουμε; Αν κατεβαίναμε στην ίδια στάση, θα μας έβλεπε, θα μας έβλεπε αν σταματούσαμε και μια στάση πριν… Τι να κάνουμε θα κατέβουμε μια στάση μετά… Και κάπου εκεί, που λέγαμε στην πλάκα, γιατί να μην πάει στο σπίτι του φίλου του, τους βλέπουμε και τους δυο να κατεβαίνουν σαν κύριοι από το λεωφορείο. Φτου ξελευτερία!!!
Αισίως καταφέραμε και φτάσαμε σπίτι. Είχαμε μια μέρα με επικίνδυνες αποστολές! Αλλά και ψιλοσυνηθισμένες είμαστε.
Και πλέον μπορώ να το πω: ΜΟΝΟ μαζί σου μπορώ να τα ζήσω αυτά!!!
Μερικές μικρές πληροφορίες… Τα ΤΕΙ και το πανεπιστήμιο μας βρίσκονται στις δύο αντίθετες άκρες του Ηρακλείου… Τα λεωφορεία έχουν την πόρτα του οδηγού, όπου μόνο από εκεί μπορείς να μπεις και σου κόβει το εισιτήριο, ή του δείχνεις την κάρτα, άρα χωρίς εισιτήριο ΔΕΝ μπαίνεις και μια ή δυο πόρτες πίσω, που του φωνάζαμε να ανοίξει…
Και για να μην νομίζετε πως τα λέω μόνη μου...
xixi! murtw edw.. h amesa endiaferomenh.. :D nai ta kanw kt tetoia.. genika allou pataw allou vriskomai.. alla ant'allwn p lene!! 3 laloun k 2 xoreuoun? auto! otan vrw k thn katallhlh parea poios me pianei..:D apo kei p dn ta perimenoume mas erxontai.. mia apisteuta vareth mera mporei na e3elix8ei se apisteuta diaskedastikh!! afhste p m vghke k h fhmh t xazoxaroumenou.. :( psemata lene! ligo afasia eimai apla! :D:D:D:D