Σάββατο 14 Ιουλίου 2007

Ένας φύλακας άγγελος!!!

Όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε αναρωτηθεί αν υπάρχουν άγγελοι... Δεν μιλάω για τους Αγγέλους της θρησκείας.. Σε τέτοια θέματα δεν ανακατεύομαι. Είναι πολύ προσωπικά και δεν έχουν σημασία για αυτό που θέλω να πω εγώ... Μιλάω για τους αγγέλους που ονειρευόμαστε όταν κλείνουμε τα μάτια μας. Για φύλακες αγγέλους. Για ψυχές που μας συντροφέβουν και μας βοηθάνε στις δύσκολες στιγμές! Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχουν γιατί αυτό τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα... Πιο δυνατοί, λιγότερο μόνοι. Δεν φοβούνται τόσο γιατί πιστεύουν πως όλα θα φτιάξουν, αργά ή γρήγορα, χάρη στο φύλακα άγγελο τους. Άλλοι πάλι δεν πιστεύουν σε τίποτα από όλα αυτά, πιστεύουν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και πως ότι καταφέρνουν το καταφέρνουν μόνοι τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη, θέματα θρησκείας που έλεγα). Υπάρχει και μια ενδιάμεση κατηγορία που πιστεύει στους αγγέλους αλλά δεν πιστεύει πως χάρη σε αυτούς φτιάχνουν τα πράγματα. Τέλος υπάρχουν όλοι αυτοί που ακόμα το ψάχνουν... Και ίσως είναι οι περισσότεροι. Δεν είμαι εδώ εγώ για να σας πω αν τελικά υπάρχουν οι όχι φύλακες άγγελοι, ίσως και εγώ δεν ανήκω σε μια κατηγορία με κατασταλαγμένη γνώμη και το ψάχνω ακόμα... Θα σας πω όμως μια ιστορία απόλυτα αληθινή...


Είμαι 18 χρονών και μια γιαγιά μου πέθανε πριν από 21 χρόνια... Δεν την γνώρισα ποτέ, ούτε καν όταν ήμουν στην κοιλιά της μαμάς μου... Από πολύ μικρή άκουγα ιστορίες για αυτήν. Το πόσο καλή ήταν, πόσο πολύ βοηθούσε τους συνανθρώπους της, ακόμα και όταν δεν μπορούσε να βοηθήσει... Και δεν τα άκουγα μόνο από τη μαμά μου, που στο κάτω κάτω ήταν η μαμάς της (και ποιος δεν μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τη μαμά του), τα άκουγα από όσους την γνώριζαν! Κάθε φορά που άκουγα καλά λόγια για τη γιαγιά μου ένοιωθα περήφανη για λογαριασμό της! Δεν ήταν και λίγα αυτά που άκουγα, ούτε λίγα τα άτομα που μου τα έλεγαν... "η γιαγιά σου ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα", "δεν έχω γνωρίσει πιο αγνό άνθρωπο από τη γιαγιά σου", "ήταν ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος του κόσμου", "βοηθούσε τους πάντες ακόμα και αν έπρεπε να στερηθεί εκείνη πράγματα", "με το γέλιο της έδινε ζωή σε όλον τον κόσμο", "ήταν ένας άγγελος στη γη!". Από τις μεγαλύτερες ευχές που έχουν δώσει είναι όταν μου έλεγαν: "Εκτός από το όνομα της σου ευχόμαστε να πάρεις και τη χάρη της"... Θα είμαι ειλικρινείς... Στην αρχή ρωτούσα τη μαμά μου, καλά τόσο καλή ήταν η γιαγιά;, δυσκολευόμουν να πιστέψω τόσο καλά λόγια για ένα άτομο... Η μαμά μου, μου έλεγα πάντα να μην ρωτάω εκείνη, γιατί για αυτήν και αυτά που άκουγε ήταν λίγα... Είναι δυνατόν; Ακόμα δεν ξέρω να απαντήσω αν τα λόγια ήταν λίγα, αλλά σίγουρα δεν ήταν πολλά. Δεν είναι καμιά γνωστή για της προσφορές της, δεν επιβεβαιώθηκα διαβάζοντας κάποιο άρθρο, κάποια αναφορά ή κάτι άλλο για αυτά που έκανε... Δεν είναι πουθενά γραμμένα, παρά μόνο στις καρδιές αυτών που βοήθησε. Και δεν ήταν άνθρωπος που είχε πολλά και για αυτό πρόσφερε... Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, οι γονείς της είχαν πεθάνει και οι θείες της δεν την ήθελαν, είχε μόνο τον αδελφό της, ο οποίος της φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο όταν τον είχε περισσότερο ανάγκη, όταν πέθαινε... Ούτε στον γάμο της ήταν τόσο τυχερή όπως ίσως κάποιοι θα βιάζονταν να πουν, ο παππούς μου δεν της φερόταν με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς αυτό να κάνει τον παππού μου κακό άνθρωπο, απλά είναι πολύ εγωιστής, εκτός από τη μαμά μου δεν κατάφερε να αποκτήσει άλλο παιδί, και έχασε και ένα, παρόλο που εκείνη είχε αποφασίσει να θυσιάσει την δικιά της ζωή... Δεν ήταν λοιπόν χορτασμένη από αγάπη για να την απλώνει τόσο απλόχερα.. Ούτε πλούσια ήταν... Πέθανε 2-3 χρόνια πριν γεννηθώ από καρκίνο... Μια αρρώστια που δεν ξέρω αν με τρομάζει τόσο επειδή είναι τόσο σοβαρή ή επειδή πέθανε από αυτήν η γιαγιά μου... Έπρεπε όμως να γίνει, για να ηρεμήσει.. Ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τόσα πολλά, έχει το δικαίωμα να ξεκουραστεί, κι ας μας πονάει όλους εμάς. Όποιος έκατσε και διαβάζει αυτό το άρθρο σίγουρα θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους φύλακες αγγέλους. Ίσως και εγώ να παραφόρτωσα το άρθρο με πληροφορίες για τη γιαγιά μου, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω για αυτήν. Είχα πει ότι δεν πείστηκα για τα λόγια που άκουγα για τη γιαγιά μου από έγγραφα ή αποδείξεις... Σίγουρα δεν πείστηκα και από τα λόγια... Πείστηκα γιατί γνώρισα τη γιαγιά μου... Πως; Τόσο πολύπλοκο αλλά και τόσο απλό...
Δεν θυμάμαι από τι ηλικία άρχισα να βλέπω αυτά τα όνειρα... Ήμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο καθόμουν σε μια πολυθρόνα και απέναντι μου καθόταν μια γυναίκα... Μιλούσαμε, μιλούσαμε, μιλούσαμε για όλα αυτά που με απασχολούσαν και εκείνη με συμβούλευε, τι να κάνω πως να το αντιμετωπίσω. Όταν ξυπνούσα δεν θυμόμουν τι μου είχε πει, αλλά πόσες φορές σε ένα όνειρο όταν ξυπνάμε δεν θυμόμαστε κάτι αλλά ξέρουμε πως έχει γίνει; Έτσι και εγώ όταν ξυπνούσα ήξερα ότι αυτή η γυναίκα που με είχε συμβουλέψει ήταν η γιαγιά μου. Στην αρχή δεν έδινα σημασία, άκουγα τόσα καλά για τη γιαγιά μου που στο υποσυνείδητο την είχα συνδέσει με αυτού του είδους την βοήθεια... Όταν βοηθούσε όλον τον κόσμο δεν θα βοηθούσε την εγγονή της έλεγα και γελούσα... Δεν είχα μπει καν στον κόπο να πω για αυτά τα όνειρα σε κάποιον. Ένα όμως ήταν σίγουρο, ότι και να έβλεπα στον ύπνο μου με έκανε να ξυπνάω με μια τρομερά ευχάριστη διάθεση... Το βράδυ πριν πάω για ύπνο μπορεί να έκλαιγα αλλά όταν σηκωνόμουν είχα μια όμορφη διάθεση που δεν ήξερα καν από τι πηγάζει.

Κάποια χρόνια μετά από τότε που άρχισα να βλέπω αυτά τα όνειρα έγινε το απίστευτο! Πολλοί δεν θα με πιστέψετε, αλλά δεν με πειράζει... Εγώ το έζησα, δεν έχω αποδείξεις για αυτό αλλά ούτε με ενδιαφέρει να με πιστέψετε... Ήταν τα γενέθλια του αδελφού μου, είχαμε μαζευτεί στο σπίτι, οι γονείς, τα παιδιά, η θεία μου, η γιαγιά μου (από τον μπαμπά) και ο νονός μου (και άντρας της θείας μου), για να σβήσει ο αδελφός μου τα κεράκια. Ήρθε η ώρα, έσβησε ο αδελφός μου τα κεράκια και η μαμά μου άρχισε να κόβει την τούρτα και να μοιράζει τα κομμάτια. Εγώ εκείνη την ώρα σύμφωνα με τα λεγόμενα της είχα κοκαλώσει κοιτάζοντας επίμονα τον διάδρομο. Δεν κουνιόμουν καθόλου και δεν μιλούσα, η μαμά μου και ο νονός μου με φώναζαν αλλά εγώ δεν αντιδρούσα καθόλου. Σύμφωνα με τη μαμά μου αυτό κράτησε κανένα τρίλεπτο... Από τη δική μου μεριά τα πράγματα ήταν αλλιώς.. Στο βάθος του διαδρόμου εμφανίστηκε μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά, δεν έβλεπα το πρόσωπο της αλλά ήξερα πως ήταν η γιαγιά μου (από τη μαμά), προσπαθούσα να σηκωθώ για να την πλησιάσω αλλά κάτι δεν με άφηνε να κουνηθώ από την πολυθρόνα, προσπαθούσε να μου πει κάτι αλλά δεν την άκουγα, ήθελα να πάω κοντά της και ίσως αυτό ήταν το λάθος μου. Αυτό κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα, με το που κουνήθηκα ελάχιστα χιλιοστά η γιαγιά μου άρχισε να απομακρύνετε και άκουσα τη μαμά μου να μου λέει: "γιατί δεν απαντάς, είσαι καλά;" "ναι μαμά" "ε λοιπόν;" "τι;" "έχει έρθει κανείς" "όχι κανένας" Στη μαμά μου είπα τι έγινε λίγες μέρες μετά, γιατί ρωτούσε και ξαναρωτούσε τι είχα πάθει... Μου είπε πως εκείνη τη μέρα ένοιωθε πιο έντονα από ποτέ την παρουσία της μαμάς της... Εγώ σκέφτομαι πως αν δεν προσπαθούσα να την πλησιάσω ίσως και να την είχα ακούσει, ίσως να είχε μείνει παραπάνω...

Δεν τελειώνω όμως εδώ. Από εκείνη τη μέρα δεν ξανάδα τα όνειρα στο σκοτεινό δωμάτιο, έβλεπα άλλα όνειρα με τη γιαγιά μου, πιο φωτεινά... Ποτέ στον ύπνο μου δεν είδα το πρόσωπο της... Υπήρχε πάντα μια σκιά γύρω από αυτό. Ήταν πάντα ντυμένη στα άσπρα και πολύ όμορφη... Από το πρόσωπο της το μόνο που ξεχώριζα ήταν τα έντονα κόκκινα χείλη. Το είπα στη μαμά μου και μου είπε πως πάντα η γιαγιά μου έβαφε έντονα τα χείλη της, αν και γενικά δεν βαφόταν πολύ...Ήταν η πρώτη φορά που μου το έλεγε αυτό... Ακόμα κι αν όλα αυτά τα θεωρείται συμπτώσεις, αν με πιστεύετε πάντα, έχω να σας πω κι άλλα... Ένα βράδυ που την είδα στον ύπνο μου, μου έλεγε να πω κάτι στη μαμά μου αλλά δεν άκουγα τι. Δεν έδωσα σημασία και δεν είπα τίποτα στη μαμά μου, το επόμενο βράδυ την είδα πάλι και πάλι μου είπε να πω κάτι στη μαμά μου αλλά δεν άκουγα τι... Λέω δεν μπορεί να είναι τυχαίο και λέω στη μαμά μου ότι τα τελευταία βράδια βλέπω τη γιαγιά στον ύπνο μου και μου προσπαθεί να μου πει κάτι... Λίγες μέρες μετά ήταν το μνημόσυνο της και η μαμά μου ήθελε να μου το πει για να της θυμίσω κάποια πράγματα. Εγώ μέχρι τότε δεν ήξερα πότε ήταν, για να πω την αλήθεια ούτε τώρα θυμάμαι ακριβώς... Κι αυτό σύμπτωση; Η άλλη γιαγιά μου (από τον μπαμπά) έχει πρόβλημα με την καρδιά της και έχει μπει κάποιες φορές στο νοσοκομείο. Όποτε έμπαινε, το ακριβώς προηγούμενο βράδυ έβλεπα τη γιαγιά στον ύπνο μου και μου έλεγε να δώσω χαιρετίσματα στη γιαγιά γιατί θα αργήσει να την δει... Ήθελε να μου πει ότι δεν θα πεθάνει...

Η τελευταία φορά που την είδα στον ύπνο μου ήταν στο γυμνάσιο... Είχα δει ένα όνειρο όπου καθόμουν στο σαλόνι και ήρθε εκείνη απέξω πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο. Ήταν πάλι ντυμένη στα άσπρα αλλά αυτή τη φορά είχα την αίσθηση ότι είχε και φτερά... Μιλήσαμε όπως συνήθιζε, μου είπε να δώσω πολλούς χαιρετισμούς σε όλους, κάτι που μου έλεγε και άλλες φορές και άρχισε το σύννεφο να ανεβαίνει προς τα πάνω... Δεν την ξαναείδα από τότε... Πολλές οι εκδοχές που το εξηγώ...
Στην αρχή με είχα κατηγορήσει που είχα καιρό να την δω γιατί εκείνη την περίοδο είχα μιλήσει σε μια φίλη μου για αυτά τα όνειρα και νόμιζα ότι δεν έπρεπε να το έχω κάνει, πως ήταν μυστικό... Μετά όμως θυμόμουν το τελευταίο όνειρο και σκεφτόμουν πως ήταν σα να με χαιρετάει... Πήγε επιτέλους στον κόσμο των αγγέλων... Έκανε την δουλειά της εδώ... Αφού όταν έφυγε εγώ ήμουν ήδη καλύτερα... Είχα περάσει το έντονο στάδιο της κατάθλιψης και παρόλο που δεν την βλέπω την αισθάνομαι πολλές φορές δίπλα μου.

Δεν ξέρω σε τι πιστεύω... Αλήθεια! Πάντως σίγουρα πιστεύω σε έναν φύλακα άγγελο! Τον δικό μου... την γιαγιά μου! Σ' ευχαριστώ γιαγιά για όλα! Όπου και να είσαι από όπου και να με βλέπεις τώρα να ξέρεις πως εγώ θα σε κουβαλάω πάντα μαζί μου... Στην σκέψη μου! Και να πω και κάτι ακόμα... Ο δικός μου φύλακας άγγελος δεν έλυσε τα προβλήματα μου! Μου έδωσε δύναμη να τα λύσω μόνη μου. Μην περιμένετε λοιπόν κάποια δύναμη να λύσει τα προβλήματα σας! Βρείτε τη δύναμη να τα λύσετε μόνοι σας!


1 σχόλιο:

ocsoul είπε...

Είναι ωραίο να έχεις φύλακα άγγελο και να ξέρεις ποιός είναι. Όλοι έχουμε από έναν και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να τον γνωρίσουμε, μιας και αυτός θα είναι πάντα εκεί, για μια ολόκληρη ζωή.