Δευτέρα 16 Ιουλίου 2007

Θαύμα! η δύναμη για ζωή..!


Τις προάλες είδα προς το τέλος μια ταινία που με επηρέασε πολύ. Η αλήθεια επηρεάστηκα και από μια κουβέντα που είχα... Δεν ξέρω ποια ήταν, για να κάνω αναφορά, την πέτυχα σε ζάπινκ. Και δεν έχει σημασία ποια ήταν. Αυτό που με επηρέασε ήταν μια γυναίκα, γύρω στα 30 που έπασχε από καρκίνο και αποφάσισε να αυτοκτονίσει, αφού έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν το τέρμα. Αναρωτήθηκα αρκετές ώρες μήπως αυτό είναι καλύτερο. Γλιτώνεις από τον πόνο, κρατάς τις όμορφες αναμνήσεις και φεύγεις ήσυχος... Είναι; Για εμένα λοιπόν δεν είναι. Θα μου πει κάποιος πως μιλάω χωρίς να έχω περάσει κάτι ανάλογο, οπότε δεν έχω το δικαίωμα να το λέω αυτό... Λοιπόν φυσικά εγώ εκφράζω την καθαρά προσωπική μου άποψη και εκτός αυτού βασίζω κάπου αυτό που λέω... Σε μια ιστορία που δεν έχει σημασία πριν πόσο καιρό έγινε και που, αλλά είναι αληθινή...

Ένα κορίτσι 17 χρονών, που είχε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή μέχρι τότε, άρχισε να νοιώθει κάποια βράδια έντονους πόνους σε όλο της το κορμί... Δεν έδωσε σημασία στην αρχή... Είναι κουρασμένη τον τελευταίο καιρό, είναι και οι πανελλαδικές που την έχουν εξοντώσει, είναι και ψυχολογικά πιεσμένη, κοντεύει στο τέλος έλεγε... Θα περάσει!

Δεν περνούσε όμως... Τελείωσαν και οι πανελλήνιες και ακόμα δεν πέρασαν οι πόνοι... Ορισμένες φορές ήταν και πολύ δυνατοί. Αποφάσισε να το πει στους γονείς της... Καταλάβε ότι δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Πήγαν στον γιατρό, της έδωσε να κάνει πολλές εξετάσεις και η διάγνωση βγήκε... καρκίνος... Ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα έλεγαν οι γιατροί... Μπορεί να συνεχίσει να ζει όπως πριν για έναν χρόνο περίπου, μετά θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, θα υποφέρει και είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα τα καταφέρει... Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε, δεν έχει πάνω από ενάμιση χρόνο και ο τελευταίος μισός θα είναι μαρτυρικός.. Τώρα θα της δώσουμε κάτι χάπια για τους πόνους που έχει το βράδυ... Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω... Λυπούμαστε... Αυτά είπαν στους γονείς της και έκαναν το χρέος του... Το δύσκολο ρόλο να το πουν στην ίδια τον ανέλαβαν οι γονείς... Έπρεπε να ξέρει για να προλάβει να κάνει όσα ήθελε... Το πήρε με μια περίεργη ηρεμία.. Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά... Της είπαν ότι από εδώ και πέρα εκείνη θα αποφασίσει για το τι θέλει να κάνει... Περίμεναν να πεις πως δεν θα πήγαινε να σπουδάσει. Τι να κάνει σε έναν χρόνο; Κι όμως τους είπε: "Τι να κάνω; Συνεχίζω κανονικά... Δεν έχω χρόνο να το σκέφτομαι αυτό... Έχω ένα μηχανογραφικό να συμπληρώσω".

Δεν είχε πει σε κανέναν τίποτα, ούτε στην πιο κοντινή της φίλη... Μόνο η οικογένεια της και εκείνη το ήξεραν... Κανένας που την έβλεπε δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν άρρωστη... Πέρασε το πρώτο εξάμηνο στην σχολή, παρακολουθούσε και συμμετείχε όπως όλοι, είχε περάσει και μαζί με την κολλητή της στην ίδια σχολή και ήταν πιο κοντά από ποτέ, γνώρισε και πολλά άλλα άτομα, έκανε φίλους. Ακόμα δεν ήξερε κανένας τίποτα... Η όρεξη της για ζωή ήταν αξιοθαύμαστη. Σαν να είχε όλη τη ζωή μπροστά της δεν λέει μια φράση... Ε, όλη η ζωή ήταν μπροστά της... και με ημερομηνία λήξης... Στο δεύτερο εξάμηνο τα βράδια οι πόνοι ήταν πιο δυνατοί, σχεδόν δεν κοιμόταν και προς το τέλος του εξαμήνου άρχισε να πονάει και τη μέρα άρχισε να πίνει πιο συχνά τα χάπια... Τότε κατάλαβε η κολλητή της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία της. Την ρώτησε και η απάντηση που πήρε ήταν: "Έχω μια μικρή ασθένεια" στο τι; έλεγε τίποτα σημαντικό... Τελείωσε και το δεύτερο εξάμηνο και γύρισε στο μέρος της... Τελείωνε και ο χρόνος "φυσιολογικής" ζωής που της είχαν δώσει... Οι πόνοι τον καλοκαίρι εκείνο ήταν δυνατοί και είπε σε όλη την εκεί παρέα της πως ήταν άρρωστη χωρίς να τους πει τι είχε... Τι είχε είπε μόνο στην κολλητή της και της ζήτησε να μην το πει σε κανέναν... Και δεν το είπε...

Όταν τελείωσε το καλοκαίρι οι γονείς της επέμεναν να μην φύγει... Εκείνη τους είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο χρωστάω μερικά μαθήματα, δεν μπορώ να τα αφήσω! Ήξεραν ότι αυτό ήθελε να κάνει και την άφησαν... Πήγε, τελείωσε με την εξεταστική της, κατάφερε να περάσει όλα τα μαθήματα, αλλά έκανε και κάτι ακόμα πιο απίστευτο.. Ένα πάρτυ! Όπως είχε υποσχεθεί... για τα γενέθλια της... Η κολλητή της της έλεγε πως δεν χρειαζόταν. Αν έλεγε και στους εκεί φίλους της για την ασθένεια θα καταλάβαιναν... Εκείνη με το ίδιο τεράστιο χαμόγελο είπε τους το υποσχέθηκα! Δεν μπορούσε κανείς να της χαλάσει το χατήρι... Το βράδυ που έκανε το πάρτυ η κολλητή της κατάλαβε ότι έκανε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ... Μίλησε σε όλους έξω από την καρδιά της. Πάντα χωρίς να πει για την ασθένεια... Όλοι νόμιζαν ότι έφταιγε το λίγο ποτό παραπάνω...

Μέχρι την μέρα του πάρτυ ήταν καλά... Τρεις μέρες μετά οι πόνοι ήταν αφόρητοι... Θα γύριζε σπίτι. Ζήτησε από την κολλητή της να πει στους φίλους της την αλήθεια. Της είπε και για πρώτη φορά κάτι: "Έχω περάσει την πρώτη ημερομηνία λήξης που μου δώσανε... Κάναν λάθος στα γραφεία... Τώρα μου λένε 2 μήνες... Για αυτό πάω στους γονείς μου..." Μέχρι το τέλος δεν είχε χάσει το χιούμορ της... Κι όντως ο ενάμισης χρόνος το πολύ είχε περάσει και πολύ όμορφα!

Γύρισε στο σπίτι της... Αν και δεν έκατσε πολύ εκεί... Δυο βδομάδες μετά που γύρισε μπήκε στο νοσοκομείο... Υπέφερε από τους πόνους... Το χαμόγελο δεν είχε πια δύναμη να βγει στα χείλη της... Κρίμα... Της πάει! Ένα μήνα μετά ήταν αγνώριστη... Δύο βδομάδες έλεγαν οι γιατροί... Έπιασαν τους γονείς της... "Την βλέπετε, υποφέρει... Δεν θα γίνει τίποτα... Είναι δυο βδομάδες, ότι μπορούσαμε κάναμε... Μπορούμε να την βοηθήσουμε να μην υποφέρει άλλο... Τις επόμενες μέρες θα είναι πολύ χειρότερα... Μπορεί να φύγει και τώρα αν θέλετε..." Η μαμά της έβαλε τα κλάματα, ο μπαμπάς της συντετριμμένος προσπαθούσε να σκεφτεί τι είναι καλύτερο για την κορούλα του... Η μαμάς της όμως δεν τον άφησε, ξέσπασε : "Τίποτα δεν κάνατε εσείς, η δύναμη της την κράτησε ζωντανή και εκείνη θα αποφασίσει πότε θα φύγει! Εσείς θα συνεχίσετε να της δίνετε τα φάρμακα της!" Η μαμά της πήγε και της είπε αυτά που είπαν οι γιατροί και την ρώτησε τι θέλει να κάνουν... "Μανούλα πάντα μέχρι το τέλος πάλευα, γιατί να σταματήσω νωρίτερα τώρα;"

Τις δυο βδομάδες που ακολούθησαν έγινε το απίστευτο.. Τα φάρμακα δρούσαν πολύ καλύτερα από πριν, αλλά ήταν αργά... Η κατάσταση της ήταν μη αναστρέψιμη έλεγαν οι γιατροί... Απλά οι τελευταίες της στιγμές δεν θα είναι τόσο μαρτυρικές.. Την τελευταία βδομάδα ήρθε και η κολλητή της... Ήθελε να είναι δίπλα της και έφερνε ευχές από όλα τα παιδιά της παρέας... Αυτή την τελευταία βδομάδα δεν πονούσε τόσο... "Μου δίνετε δύναμη. Δεν μπορείτε να έρχεστε να με δείτε και εγώ να έχω τα μαύρα μου τα χάλια" έλεγε και γελούσε... Μέχρι την τελευταία βδομάδα δεν έχασε το χιούμορ της... Ακριβής στους 2 μήνες που είχε πει στην φίλη της έπεσε σε κώμα.. Οι γιατροί είπαν, αυτό ήταν το τέλος. Έτσι όπως ήταν εξασθενημένος ο οργανισμός της δεν θα άντεχε πάνω από μια βδομάδα σε κώμα.. Οι γονείς της επέμεναν να μην σταματήσουν την φαρμακευτική αγωγή. Αυτό το κορίτσι είναι αγωνιστής! Ακόμα παλεύει! Φώναζαν... Αφού είχαμε πρόοδο... Μην σταματάτε τους εκλιπαρούσαν.. Μια βδομάδα μετά που έπεσε σε κώμα έγινε αυτό που ήταν γραφτό να γίνει... Άνοιξε τα μάτια της! Οι γιατροί δεν το πίστευαν, ήταν ένα από τα θαύματα που ακούμε έλεγαν... Θαύμα ή η δύναμη της να αγωνιστεί μέχρι το τέλος; Ξύπνησε αλλά δεν είχε γιατρευτεί.. Λίγο καιρό μετά έγινε και αυτό... Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το κορίτσι ζει και μάλλον δεν θα πεθάνει από καρκίνο!

Αν αυτός δεν είναι λόγος να αγωνιστείς μέχρι το τέλος τότε ποιος είναι;

Άρα ακόμα και αυτή η αρρώστια δεν σημαίνει το τέλος, όποιος έχει δύναμη για να ζήσει θα τα καταφέρει! ... Αλλά ακόμα και αυτοί που φεύγουν, όπως η γιαγιά μου, μήπως μετά είναι καλύτερα; Αυτή πρέπει να είναι η παρηγοριά τόσο για τους αρρώστους, όσο και για συγγενείς και φίλους... Ακόμα και αν φύγουν κάποιοι άνθρωποι μας, ίσως εκεί να είναι καλύτερα... Θα πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τόσο εγωιστικά το θάνατο... Κάποιον χάνουμε εμείς... Αυτός μπορεί να είναι καλά τώρα! (Και άλλωστε ίσως ούτε οι συγγενείς και φίλοι τους χάνουν, ίσως αποκτούν έναν φύλακα άγγελο, μπορεί να καταλάβει κάποιος που διάβασε το ένας φύλακας άγγελος)


Η ιστορία έχει μερικές διαφοροποιήσεις σε ηλικίες, ελάχιστα γεγονότα και λόγια, τις στιγμές που έγιναν ορισμένα πράγματα, (ο χρόνος ήταν λίγο διαφορετικός) και στους φίλους (από που τους γνώριζε, λεπτομέρειες όχι σημαντικές αλλαγές), χωρίς να αλλάζει το πως έγιναν τα γεγονότα... Απλά αυτό το κορίτσι, που είναι πια γυναίκα, είναι κάπου ανάμεσα μας, δεν θέλω να του κλέψω την ιστορία...

1 σχόλιο:

Bliss είπε...

πολυ δυνατο..ακομα και σαν σκεψη δεν μπορουμε να αγγιξουμε την δυναμη αυτων των ανθρωπων