Φωτιά...

Όπως ξέρετε είμαι καινούργια στον χώρο των blog, πριν από λίγο καιρό ανακάλυψα την πρώτη σελίδα... Μετά δημιούργησα ένα δικό μου κατά λάθος και σιγά σιγά άρχισα να εξερευνώ και άλλες σελίδες... Σχεδόν σε όλες τις σελίδες βρήκα αναφορά για ένα θέμα... Την μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα... Πολύ ίσως πουν νωρίς το θυμήθηκες. Όμως κατά την άποψη μου ποτέ δεν είναι αργά! Και δεν θέλω να μιλήσω για αυτήν την φωτιά, αλλά για μια άλλη, πριν από 15 χρόνια περίπου που έζησα από κοντά... Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν διαφορά, όλες οι φωτιές οι ίδιες είναι... Απλά θέλω να καταθέσω μια προσωπική εμπειρία... Μπορεί η δικιά μου η φωτιά να ήταν μικρότερη και πριν από πολλά χρόνια, αλλά οι συνέπειες υπάρχουν ακόμα. Αυτό δείχνει ότι για τη πυρκαγιά στην Πάρνηθα πρέπει να αναλογιστούμε πολύ μεγαλύτερη ζημιά.. Και για κάθε άλλη φωτιά... Και ίσως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μια προσπάθεια για να μην υπάρχουν άλλες πυρκαγιές... Ακούω για πυροσβέστες που καίγονται, όπως στο Ρέθυμνο, ακούω για τεράστιες εκτάσεις που η χλωρίδα και η πανίδα εξαφανίζετε, ακούω για σπίτια και τους κατοίκους τους που κινδυνεύουν Ότι και να σας συγκινεί από αυτά... Κάτι πρέπει να κάνουμε! Δεν λέω μόνο ότι μετά από μια φωτιά, όπως τώρα, πρέπει να βοηθήσουμε όλοι (με την καθοδήγηση ειδικών πάντα), λέω ότι ΟΛΟΙ πρέπει να βοηθήσουμε για να μην έχουμε άλλες πυρκαγιές!

Μας βοηθάει όλους να τα ρίχνουμε στους εμπρησμούς Φταίνε όμως μόνο αυτοί; Δυστυχώς υπάρχουν αυτοί που τα όμορφα δεντράκια μας τα βλέπουν εμπόδιο για τις βίλες τους, τα εμπορικά κέντρα τους και, τα οικόπεδα τους γενικότερα... Κάποιοι από αυτούς θα έβαζαν ακόμα και φωτιά για να φύγουν αυτά τα εμπόδια... Μήπως όμως οι περισσότεροι πατάνε στα δικά μας λάθη; Αρχίστε όλοι να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας! Και τα λέω για να τα ακούω και εγώ... Γιατί και εγώ έχω κάνει τα λάθη μου... Πάμε μια βόλτα έξω, σε ένα βουνό, σε μια πεδιάδα, κάπου που να υπάρχουν δεντράκια, λουλουδάκια, πουλάκια, ζωάκι, για να ανοίξει το μάτι, να πάρουμε καθαρό αέρα, να φτιάξει η διάθεση μας. Ήμασταν σωστοί όμως, ή αυτή η επίσκεψη μας μπορεί να είναι και η τελευταία γιατί κάτι που κάναμε θα είναι υπεύθυνο για μια μεγάλη καταστροφή; Πήραμε λίγο νερό να πιούμε, κάτι να φάμε που ήταν τυλιγμένο σε ένα αλουμινόχαρτο... Δεν υπάρχει κανένας κάδος εδώ κοντά (ΚΑΚΩΣ ΒΕΒΑΙΑ), υπάρχουν κι άλλα σκουπίδια εδώ, το δικό μου θα πειράξει; Κι όμως αν περίμενες να βρεις έναν κάδο για να πετάξεις το σκουπίδι σου και μάζευες και το μπουκαλάκι που είδες πεταμένο σίγουρα θα είχαμε μια φωτιά λιγότερη! Στο σχολείο μας λέγανε για τον μεγενθιτικό φακό και ένα χαρτί Α4... Ακριβώς το ίδιο γίνετε και με το μπουκάλι, το αλουμινόχαρτο και τόσα άλλα σκουπίδια και τα ξερά φύλα... Το καλοκαίρι δεν είναι τόσο δύσκολο. Ένα μπουκαλάκι αρκεί. Ένα τσιγάρο που δεν έσβησε καλά, κάποιος που το πέταξε έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Το πιο τραγικό είναι όταν κάποιοι πάνε και πετάνε επίτηδες τα σκουπίδια τους στα δάση! Με ποια λογική το κάνουν αυτό;!; Δεν καταλαβαίνω..! Είναι εύκολο να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους... Ας αναλογιστούμε τώρα τις δικές μας! Πιστέψτε με είναι πολλές!

Μίλησα στην αρχή για μια πυρκαγιά πριν από 15 χρόνια... Ήμουν μικρή και δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι τους γονείς μου να μας παίρνουν άρον άρον και να φεύγουμε από το χωριό. Τον μπαμπά μου να ρωτάει την θεία και τον νονό μου αν θα μείνουν ή θα φύγουν... Στο υποσυνείδητο μου έχω ένα τεράστιο σύννεφο καπνού.. Σε κάθε πυρκαγιά που βλέπω από τότε στην TV που δείχνουν το σύννεφο καπνού, λέω κάπου το έχω δει από κοντά... Θυμάμαι μια έντονη μυρωδιά και πως ήταν δύσκολο να πάρω βαθιά ανάσα... Όλα αυτά όμως δεν με έχουν επηρεάσει έντονα... Όταν φύγαμε εμείς από το χωριό η φωτιά ήταν ακόμα μακριά και εγώ πολύ μικρή για να έχω αναμνήσεις... Κι όμως υπάρχει κάτι που ακόμα με πληγώνει από εκείνη την φωτιά. ΝΑΙ! 15 χρόνια μετά... Ο ένας δρόμος για το χωριό περνούσε από το μέρος που κάηκε. Οι γονείς μου αποφεύγουν να περνάμε από εκεί γιατί τους καταθλήπτει το θέαμα... Ακόμα 15 χρόνια μετά μυρίζει καμένο... Περνούσαμε από έναν καταπράσινο δρόμο και ακούγαμε πουλάκια να κελαϊδάνε! Μπορεί να ήμουν μικρή αλλά τα θυμάμαι... Τώρα περνάμε από ένα γκρίζο τοπίο πουν δεν ακούγετε τίποτα! Τα τελευταία 2 χρόνια περίπου δεν μυρίζει πια καμένο, και από τις περιοχές που απλά τις έγλειψε η φωτιά έχουν αρχίσει να πετάγονται τα πρώτα πράσινα φυλαράκια... Μιλάμε για 15 χρόνια μετά, μετά από δεντροφυτεύσεις και μεγάλη προσοχή και προστασία από το δήμο, γιατί αυτές οι εκτάσεις δεν προσφέρονται για οικόπεδα... Φανταστείτε λοιπόν τις ανάλογες συνέπειες... Εγώ δεν μπορώ ούτε να τις φανταστώ!

Ας αρχίσουμε να προσέχουμε λίγο λοιπόν, γιατί ΟΛΟΙ φταίμε!