Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

Τηλεφώνημα

Ήταν πάλι ένα από εκείνα τα βράδια που καθόταν μόνη στο σπίτι. Προσπαθούσε να καταλάβει γιατί όλα συνέβαιναν τα βράδια… Όλη της η ζωή τον τελευταίο καιρό, άρχιζε ένα βράδυ. Πάλι λοιπόν ένα από εκείνα τα βράδια, που καθόταν στο σπίτι, ακούγοντας μουσική και χιλιάδες σκέψεις πλημμύριζαν το μυαλό της. Όχι αναγκαστικά άσχημες, όχι αναγκαστικά όμορφες, απλά σκέψεις. Όλοι πίστευαν πως αυτά τα βράδια ψυχοπλακωνόταν. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως τους καρφώθηκε στο μυαλό. Η ζωή της μια διαρκείς προσπάθεια να πείσει πως είναι καλά! Πιο το νόημα όμως μετά;

Και που ήξερε πως δεν υπάρχει νόημα, είχε σημασία; Δεν θα άλλαζε κάτι. Το μόνο που προσπαθούσε να καταλάβει είναι για ποιον το έκανε αυτό. Εκείνη ήξερε πως είναι καλά. Ποιο το νόημα τελικά να πείσει και τους άλλους; Το θέμα ήταν πιο απλό από ότι φαινόταν. Για εκείνη το έκανε. Μπορεί να ήταν καλά, αλλά η ψυχολογία της ήταν ακόμα ευαίσθητη. Όταν όλοι γύρω της, της συμπεριφέρονταν λες και δεν ήταν καλά, αυτό την επηρέαζε. Την έκανε να αναρωτιέται, γιατί αφού είναι καλά δεν φαίνεται; Πολλές φορές αναρωτιόταν αν ήταν τόσο σπουδαίο να φαίνεται, αφού εκείνη το ένιωθε. Τελική απάντηση, ναι! Το γιατί το κράτησε για τον εαυτό της…

Άλλωστε δεν ήταν μόνο εκείνη. Ήταν και όλοι οι άλλοι. Ήξερε πως οι περισσότεροι είχαν πονέσει μαζί της. Ήξερε πως την είχαν δει να πέφτει τόσο κάτω που πραγματικά τρόμαζαν. Τρόμαζαν για την ψυχική της υγεία, για την υγεία της γενικότερα. Κάποιοι ακόμα και για τη ζωή της. Δεν είχε λοιπόν το δικαίωμα να μην δώσει σημασία σε όλους αυτούς. Δεν μπορούσε να τους αφήσει να ζουν με το φόβο. Έπρεπε να πιστέψουν σε εκείνη και την αλλαγή της.

Εκείνο το βράδυ, που χανόταν πάλι σε άγνωστες σκέψεις, με τη βοήθεια της μουσικής, χτυπάει το τηλέφωνο. Κοιτάζει… Απόκρυψη… Όχι πάλι! Την είχαν κουράσει αυτά τα τηλέφωνα. Θα το σηκώσει όμως. Η περιέργεια της ήταν πάντα πιο μεγάλη.

- Ναι;

- Κουράστηκα να προσπαθείς να μας πείσεις συνέχεια!

- Ε;

- Τι ε; Ζήσε επιτέλους και παράτα μας!

- Ορίστε;

- Τι ορίστε κοριτσάκι μου; Κάνε τη ζωούλα σου επιτέλους και άσε τις επεξηγήσεις. Εμείς εδώ ήμαστε όπως και να είσαι.

- Ποιος είναι;

- Έλα βρε βλαμμένο, δε με κατάλαβες;

- Εεεμ… Σόρρυ αλλά έχει και πολύ φασαρία και δεν ακούω καλά.

- Απαπα και νόμιζα πως παντού θα αναγνώριζες την φωνή μου.

- Έλα ρε ‘συ! Που να σε καταλάβω με όλη αυτή τη βαβούρα.

- Να ακούσεις την καρδιά σου!

- Σιγά κατακτητή! Δεν ξέρεις ρε ηλίθιο πως με τις αποκρύψεις μπλοκάρω;

- Εντάξει, έχεις δίκιο, αλλά δεν σε παίρνω από το τηλέφωνο μου.

- Που είσαι;

- Έξω.

- Ναι, αυτό το κατάλαβα… Και δεν μπορούσες να μου τα πεις αύριο όλα αυτά;

- Όχι.

- Γιατί;

- Γιατί αύριο θα ήμουν ξεμέθυστος και θα σκεφτόμουν πως θα τα έπαιρνες. Τώρα δεν είμαι σε θέση να σκεφτώ τίποτα και απλά στα είπα.

- Καλά.

- Αν αύριο τα μετανιώσω, μην με πιστέψεις! Τα εννοούσα! Κάνε τη ζωούλα σου! Πιστεύουμε σε σένα, απλά φοβόμαστε. Το να φοβάσαι κι εσύ μαζί μας, δεν σου προσφέρει κάτι.

- Να τα πούμε αύριο;

- Όχι! Αύριο θα είμαι ξεμέθυστος και θα σου λέω βλακείες. Να κάνεις αυτό που σου είπα.

- Καλά καλά…

- Όχι καλά καλά! Υποσχέσου!

- Καλέ χάζεψες;

- Όχι, μέθυσα. Υποσχέσου τώρα!

- Υπόσχομαι…

- Εσύ είσαι ξεμέθυστη, δεν μπορείς αύριο να το πάρεις πίσω.

- Τώρα μου την έφερες;

- Ναι.

- Κάτι άλλο;

- Όχι αυτά. Αν μου έρθει κάτι ακόμα θα ξανατηλεφωνήσω!

- Ναι, μην ξεχάσεις!

- Καληνύχτα αγάπη!

3 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

είδες; πως μερικές φορές ερχεται το ενδιαφέρον και η αισιοδοξία απο κει που δεν το περιμενεις: από ενα τηλεφωνημα, που κανονικά, δε θα το σήκωνες ποτέ :)))

Dreamgirl είπε...

Για αυτό δεν πρέπει να πετάμε τις ευκαιρίες που μας δίνονται, ακόμα κι αν δεν φαίνονται για ευκαιρίες από μια πρώτη ματιά.

Μα πάνω από όλα πρέπει να κάνουμε αυτά που πιστεύουμε, πριν μας τα πουν οι άλλοι...

Καλό βράδυ! :)

Εξύμνoς είπε...

ωραιο! θα πρεπει να εισαι χαρουμενη!