Σήμερα...

Ήξερα πως τον τελευταίο καιρό έτρωγες συνέχεια από έξω. Είχες πεθυμήσει το σπιτικό φαγητό, το ζητούσες, μα δεν έμπαινες στον κόπο να μαγειρέψεις. Ήξερες, αλλά έλεγες πως δεν πετύχαινες ό,τι κι αν έκανες. Όμως το ήθελες σαν τρελός…

Το μεσημέρι δεν είχα να κάνω κάτι… Έρχομαι σπίτι σου και χτυπάω την πόρτα. Ανοίγεις και εκπλήσσεσαι. Ήξερες πως δεν έχω καθόλου χρόνο. Χαιρετιόμαστε, με κοιτάς αλλά δεν μιλάς, δεν λες να περάσω, και στέκεσαι μπροστά στην πόρτα. Θα μιλήσω εγώ…

- Σήμερα μαγειρεύω εγώ!

- Ξέρεις;

- Αμέ! Τι νόμιζες;

- Για να σε δούμε…

Γελάμε…

- Δεν έχω τίποτα στο σπίτι…

- Κάτι θα βρω εγώ μην ανησυχείς!

Κάνω έφοδο στα άδεια ντουλάπια σου

- Τι φτιάχνεις;

- Δε σου λέω. Έκπληξη!

- Ωχ! Θα τρώγεται;

- Δεν ξέρω… Με αυτά που βρήκα ότι μπορώ κάνω.

Έτοιμο το φαγητό. Το βάζω σε πιάτα και το φέρνω. Με το που το βλέπεις χαμογελάς… Εγώ πάντα αυστηρή με τον εαυτό μου..

- Δεν είναι πετυχημένο…

Δεν μιλάς… Χαμογελάς λίγο, αλλά δεν ξέρω αν είναι επειδή συμφωνείς και δεν θες να το πεις, ή θες να μου πεις πως είναι καλό. Δεν ξεχωρίζω το χαμόγελο σου. Ξέρεις να κρύβεις αυτά που σκέφτεσαι…
Τελειώσαμε το φαγητό και σηκώνομαι να αφήσω τα πιάτα. Σηκώνεσαι και εσύ και μου δίνεις ένα φιλί.

- Πρέπει να φύγω…

Μου την δίνει όταν πρέπει να φύγω… Πάμε μέχρι την πόρτα και εσύ δεν λες τίποτα. Η πόρτα ανοίγει, βγαίνω έξω… Αμέσως γυρνάω και σε κοιτάω…

- Σου άφησα τα πιάτα… Να τα πλύνεις!

Χαμογελάς… Δεν ξέρω αν σκέφτεσαι «Ναι σιγά, αφού θα το κάνεις εσύ» ή θα τα πλύνεις… Γυρνάω πάλι μπροστά και φωνάζω ένα «γεια!» σηκώνοντας το χέρι… Ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω μου… Τίποτα άλλο…