Έτσι κερδίζω και συνέχεια ζω

Μου είπες πως είμαι ρομαντική
Σου είπα δεν το θέλω
Μου είπες είμαι πολύ καλή
Σου είπα πως υποφέρω
Μου είπες πως έχω επιλογή
Σου είπα αυτό διαλέγω
Μου είπες πως είμαι τρελή
Στο είπα το επιλέγω

Άσε με στην τρέλα μου να πατώ
Με τα όνειρα μου να πετώ
Σε ψεύτικους κόσμους να βουτώ
Σε αληθινούς θα βγαίνω

Κι αν εσύ δε βγάζεις λογική
Άστην για μένα την τρελή
Που έτσι κατάφερα όταν πονώ
Νικήτρια να βγαίνω

Κι αν πιστεύεις πως δεν είμαι καλά
Πως έχασα πάρα πολλά
Πως ο πόνος, μου έγινε ζωή
Ή πως μου λείπουν πολλά από αυτήν
Πως ξέχασα να με αγαπώ
Τον εαυτό μου να εκτιμώ
Πως μπήκα σε μια λάθος τροχιά
Πως με πληγώνω συνειδητά
Τότε δεν έχω κάτι να πω
Το μάτι σου κλείνω και γελώ
Γιατί η ζωή μου αλλιώς κυλά
Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά
Αισιοδοξία και χαρά
Θετική σκέψη από την καρδιά
Χαμόγελα πάρα πολλά
Βλέπει η δικιά μου η ματιά

Κι αν υπάρχουν κι αυτά που λες
Χαμένα είναι για μένα στο χτες
Ούτε εσένα ενόχλησα ποτέ
Είμαι εκεί όταν με θες
Παρούσα πάντα όταν με έχεις ανάγκη
Ποτέ χαμένη σε όνειρο ή αυταπάτη

Για αυτό άσε με να ονειρευτώ
Έτσι κερδίζω και συνέχεια ζω!

Το Ροδίτικο μου

Σήμερα, όταν μίλησα με τους γονείς μου στο τηλέφωνο, μου είπαν πως μια λέξη την είπα με… πως το είπαν; Α, ναι! Κρητική προφορά, υπονοώντας πως μετατρέπομαι σε Κρητικιά εδώ κάτω. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου το λένε. Κάθε φορά, εμένα ανάβουν τα λαμπάκια μου. Εγώ ήμουν, είμαι και θα είμαι Ροδίτισσα, σε όποια πόλη και να βρίσκομαι! Να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Κρητικούς. Έχω συναντήσει υπέροχους ανθρώπους. Η ίδια η κολλητή μου, έχει μισή καταγωγή από Κρήτη. Απλά εγώ είμαι από τη Ρόδο και δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να αλλάξει, γιατί εγώ δεν θέλω. Είμαι απίστευτα περήφανη και πάντα για εμένα, θα είναι η καλύτερη πόλη, το καλύτερο νησί! Εκείνη την ώρα λοιπόν, με έπιασε το Ροδίτικο μου και έγραψα κάτι (που λέει ο λόγος, μην το πάρεις και στην κυριολεξία) στιχάκια. Ελπίζω να μην διαβάζουν Ροδίτες, δε γλυτώνω το ρεζιλίκι, γιατί δεν βγάζουν νόημα. Από τους υπόλοιπους περιμένω να μου πείτε τι καταλάβατε…

Δεν έγινα, ούτε θα γίνω Κρητικιά

Ροδίτισσα είμαι και θα μείνω παντοτινά

Αν «όι» και «όφου» λέω καμιά φορά

Είναι που τ’ ακούω πολύ συχνά

Την κανοττιέρα μου θα συνεχίσω να φορώ

Και (μ)πανίνο θα φτιάχνω για βραδινό

Στο κυλικείο το ψιμίθι θα ζητώ

Και απ’ τη μαμά λόπια για να τρώω

Κούννες όταν βλέπω τηλεόραση θα τσιμπώ

Ενώ απ’ τα φρούτα θα τις πετώ

Το μπαλκόνι με το μαρκούτσο θα καθαρίζω

Κι αν επιμένεις έχω πολλά να συνεχίσω

Τις λέξεις θα προφέρω με δέκα ταυ

Κι άλλα δέκα κάπα θα βάζω στη σειρά

Το παραλήρημα τελείωσε, αλλά με την ευκαιρία του Ροδίτικου μου, θέλω να μοιραστώ και κάτι ακόμα μαζί σας. Είναι κάτι που μου έστειλαν και λέει τις διαφορές ενός φίλου και ενός Ροδίτη φίλου. Εγώ σαν Ροδίτισσα και παρόλα αυτά που έχω περάσει, σας λέω με σιγουριά πως ότι λέει για τους Ροδίτες ισχύει. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω, πως κάποια από τα άλλα ισχύουν, αλλά αυτό θα μου το πείτε εσείς. Παρακαλώ όλους τους μη Ροδίτες να μου πείτε τι από τα άλλα ισχύει για εσάς και τι όχι. Και να είστε ειλικρινείς!

Οι φίλοι: Αποκαλούν τους γονείς σου ‘’Κύριε’’ και ‘’Κυρία’’

Οι Ροδίτες φίλοι : Αποκαλούν τους γονείς σου ‘’Θείε’’ και ‘’Θεία’’

Οι φίλοι: Δεν σ’ έχουν δει ποτέ να κλαις

Οι Ροδίτες φίλοι: Κλαίνε μαζί σου

Οι φίλοι: Δανείζονται δικά σου πράγματα για λίγες μέρες και σου τα επιστρέφουν

Οι Ροδίτες φίλοι: Κρατούν τα δανεικά πράγματα μέχρι να ξεχάσεις ότι είναι δικά σου

Οι φίλοι: Γνωρίζουν αρκετά πράγματα για σένα

Οι Ροδίτες φίλοι: Μπορούν να γράψουν βιβλίο για σένα με πολλές λεπτομέρειες

Οι φίλοι: Χτυπούν την πόρτα σου ή παίρνουν τηλέφωνο όταν θέλουν να σ’ επισκεφτούν

Οι Ροδίτες φίλοι: Μπαίνουν μέσα και φωνάζουν, "Ήρθα!"

Οι φίλοι: Σε παρατάνε αν αυτό κάνει και ο πολύς κόσμος

Οι Ροδίτες φίλοι: Έχουν χεσμένο τον κόσμο και είναι μαζί σου

Οι φίλοι: Είναι για λίγο

Οι Ροδίτες φίλοι: Είναι για μια ζωή

Και μην μπορώντας να αντισταθώ, μερικές εικόνες που βρήκα (όχι δικές μου), για να πάρετε ένα πολύ μικρό δείγμα από:

Τη θέα από το Μόντε Σμιθ...

Την παλιά πόλη, που ακόμα σε ταξιδεύει στο χρόνο...

...αλλά σου προσφέρει και όμορφες βραδινές διασκεδάσεις.

Τη Λίνδο...

Αλλά και την Κοιλάδα των Πεταλούδων... Την Καλλιθέα... Τη Φιλέρημο... Το Πρασονήσι... Και ένα ελάχιστο δείγμα από τις χιλιάδες παραλίες που έχουμε για όλα τα γούστα....

Σήμερα θα ήθελα πολύ να είμαι στη Ρόδο για τρεις βασικούς λόγους. Αρχικά μου έχουν λείψει αυτές οι εικόνες. Μπορεί οι φωτογραφίες να μην είναι δικές μου, αλλά όλες έχουν να μου πουν μια ιστορία. Την επόμενη φορά που θα πάω, θα σας φέρω και τις εικόνες στις καθημερινές διαδρομές μου. Μετά, θέλω τρελά να δω το ξαδελφάκι μου! Ναι, δεν σκοτώνομαι για να δω τους γονείς μου, ομολογώ... Το ξαδελφάκι μου θέλω να δω που με έχει σκλαβώσει από το τηλέφωνο τον τελευταίο καιρό (είναι 2 χρονών και κάτι και σε μένα μίλησε πρώτη φορά στο τηλέφωνο και να τον ακούγατε τι μου έλεγε!)... Τέλος, είμαι αρρωστούλα και θα ήθελα πάρα πολύ να είχα τη μαμά να με φροντίζει, αντί να προσέχω εγώ τον εαυτό μου. Όχι τίποτα άλλο δεν το κάνω και σωστά...

Χιόνι...

Τον πόνο μου για το χιόνι εδώ τον έχω πει. Ξέρω ότι το βλέπεις υπερβολικό, ίσως παιδικό, ίσως και ηλίθιο, αλλά όνειρο μου είναι να δω χιόνι. Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που δεν έχει δει, αλλά με τέτοια τρέλα μόνη μου πρέπει να είμαι. Παλιά ζήλευα και στεναχωριόμουν, όταν έβλεπα στην τηλεόραση ή άκουγα για χιόνια. Στην πορεία συμβιβάστηκα με την ιδέα. Βέβαια στην αρχή της λέξεις θα δεις ένα θλιμμένο προσωπάκι, αλλά μέχρι το τέλος της θα έχει φύγει. Στο σπίτι την όλη σκηνή, ακολουθούν κλαψιάρικες φωνές του τύπου, «θέλω και εγώ», «πότε θα δω χιόνι;», «εμείς πότε θα πάμε στα χιόνια;». Έμαθα να μη με ενοχλεί πλέον, με βοήθεια την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Όταν είναι στο χέρι μου, με την πρώτη ευκαιρία, θα πάω και θα ευχαριστηθώ χιόνι.

Τις τελευταίες μέρες το νευρικό μου σύστημα δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Όχι επειδή χιονίζει παντού, αλλά επειδή ακούω ξανά και ξανά και ξανά, πως το χιόνι έρχεται και σε μένα. Μέχρι το Σάββατο εγώ μια χαρά στο ύψος μου, ίσως, μπορεί, πιθανόν, ποιος ξέρει; Ξημέρωσε όμως και η Κυριακή και μαθαίνω πως πολύ κοντά στην πόλη χιονίζει και έρχεται και προς τα εδώ. Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος, το πίστεψα. Το κεφάλι δεν έφευγε σχεδόν καθόλου από το παράθυρο. Αλλά η εικόνα έμενε ίδια. Είχα θλίψη και θυμό μέσα μου. Όλοι έπαιζαν με το όνειρο μου! Δεν έχουν το δικαίωμα!

Κάποια στιγμή, το απόγευμα, κάτι άσπρο έπεφτε από τον ουρανό. Πετάγομαι πάνω και φωνάζω! Κολλάω το πρόσωπο μου στο τζάμι. Είναι χιόνι! Βγαίνω στο μπαλκόνι, με το πιο ηλίθιο χαμόγελο. Θέλω να αγγίξω έστω μια νιφάδα. Το κάνω! Μπαίνω μέσα να βάλω μπουφάν… Ένα λεπτό πήρα το βλέμμα μου και όταν ξαναγύρισα όλα είχαν σταματήσει. Ώρα έμεινα να κοιτάζω. Που και που βλέπω κάτι άσπρο, σαν οφθαλμαπάτη. Έτσι λοιπόν έζησα το όνειρο μου… Σαν όνειρο, που κάποιος με ξύπνησε απότομα.

Το ίδιο σκηνικό, κατά τις 12.30 το βράδυ. Εγώ πιο πολύ απογοητευμένη, παρά χαρούμενη… Ίσως επειδή ποτέ δεν είχα ονειρευτεί λίγο χιόνι. Κατά τις 4.30 που αποφάσισα να πάω για ύπνο, όταν πήγα να κλείσω το πατζούρι, που μέχρι τότε απαγόρευα στον αδελφό μου, είδα μικρές μικρές αραιές νιφάδες να πέφτουν. Ούτε πάλι ήταν αυτό που περίμενα, αλλά καλύτερο. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έξω… Το κρύο δε το καταλάβαινα, μόνο τον αέρα που έκανε τα μαλλιά μου να χτυπάνε το πρόσωπο μου. Έβλεπα τα δεντράκια στο σχολείο απέναντι να λυγίζουν. Δεν ξέρω τι ώρα έφυγα, μα δεν κοιμήθηκα πριν τις 6… Και με όλες τις αισθήσεις μου ξύπνιες, αν ακούσω κάτι.

Έτσι ξύπνησα κατά τις 7.30, από τον αδελφό μου, που ήσυχα ετοιμαζόταν να πάει στη σχολή του. Έτσι δεν το σκέφτηκα καθόλου, όταν τον άκουσα να λέει κάτι, να σηκωθώ και να ανοίξω δειλά το παράθυρο του δωματίου μου. Βλέπω κάτι άσπρο, τόσο από τον ουρανό να πέφτει όσο και κάτω. Λίγο, μην φανταστείς… Αλλά για μένα, κάτι! Πάω στο σαλόνι και κολλάω πάλι στο παράθυρο… Μετά από λίγο σταματάει. Περιμένω μήπως ρίξει και κάτι ακόμα… Τίποτα. Ξαπλώνω στον καναπέ με εντολή στον αδελφό μου να με ξυπνήσει, αν χιονίσει πάλι. Μετά από λίγο πήγε και εκείνος για ύπνο. Εγώ έμεινα εκεί και με κάθε ήχο άνοιγα μισό βλέφαρο και κοιτούσα έξω. Ξαναέριξε λίγο όπως την Κυριακή, μια δυο φορές.

Μέχρι μια στιγμή, το μεσημέρι, που άρχισε να ρίχνει και να ρίχνει και να ρίχνει! Έριχνε πραγματικά πολύ (για μένα). Έχω κολλήσει στο τζάμι. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου, είναι τόσο, τόσο, τόσο όμορφο, γαλήνιο, αυτό που περίμενα! Πρώτη φορά είδα αυτό που ονειρευόμουν. Και έβλεπα τις νιφάδες να πέφτουν, από πάνω μου…

μπροστά μου…

δίπλα μου…

και τις άγγιζα και χαμογελούσα. Κράτησε ώρα και καθόλου… Ήθελα κι άλλο και ταυτόχρονα το είχα χαρεί. Κάτω δεν έβλεπες κάτι. Έλιωνε με το που έπεφτε… Επειδή ήταν βρεγμένα, είπε ο αδελφός μου. Εγώ δεν ξέρω…

Το κεφάλι μου συνεχίζει να γυρίζει κάθε πέντε λεπτά στο παράθυρο. Κρυφή ελπίδα έχω ακόμα μέσα μου…

Έζησα το πρώτο κομμάτι του ονείρου μου. Έχω το πιο χαζό χαμόγελο σήμερα. Για το δεύτερο κομμάτι, πρέπει να πάω κάπου πιο ορεινά, σαν πρώτο στόχο τουλάχιστον… Κάπου πιο βορινά, σαν μακροχρόνιο προορισμό.

Τις ώρες που ήμουν κολλημένη στο παράθυρο και έξω, ήθελα να έχω κάποιον δίπλα μου. Δεν ήθελα να μιλάμε. Ήθελα όταν τον κοιτούσα, να έβλεπα πως ξέρει τι ακριβώς σκέφτομαι, πως με νοιώθει και δεν είμαι μόνη. Δεν ήρθε κανένας στο μυαλό μου που θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Ξέρω πως είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως αισθάνομαι με αυτό το θέμα… Και για μένα είναι δύσκολο που δεν υπάρχει κανένας… Ίσως το όλο σπάσιμο νεύρων, με έκανε και εμένα ακόμα πιο υπερβολική. Βαθειά μέσα μου το έχω καταυχαριστηθεί, στην επιφάνεια μου λείπει κάτι μεγάλο. Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο χιόνι, όπως στα όνειρα μου, ή κάποιος που να καταλαβαίνει. Ακόμα και ο αδελφός μου, που ζει αυτήν την επιθυμία μου τόσα χρόνια, με κορόιδευε και δεν μπορούσε να καταλάβει την συμπεριφορά μου…

Ελαττώματα

Ο Giorgio, (από μόνος του!), μου έκανε ιδιαίτερη ( :D ) πρόσκληση σε ένα παιχνιδάκι. Να γράψω 7 ελαττώματα, ή τέλος πάντων, 7 κακά που έχω. Μπορώ να πω ό,τι στο μυαλό μου στιγμιαία ήρθαν κάπου στα 107, αλλά για καλή μου τύχη δεν χρειάζεται να τα πω όλα.

Αρχίζουμε:

1) Δεν έχω σχεδόν καθόλου αυτοπεποίθηση. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό να κάνει, να καταφέρει κάτι. Δεν πιστεύω πως μπορώ να είμαι καλή σε κάτι. Δεν πιστεύω πως αξίζω κάτι καλό…

2) Εκτός του ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό για κάτι καλό, τον κατηγορώ και για ότι στραβό υπάρχει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν το είχα ονομάσει ποτέ κάπως, αλλά σωστά μου είπε κάποιος πως έχω σύνδρομο ενοχικότητας. Για ότι και να με κατηγορήσεις εγώ θα σε πιστέψω. Δηλώνω λοιπόν ένοχη!

3) Είμαι άνθρωπος των άκρων. Ή θα σκάω στα γέλια με το παραμικρό, ή θα είμαι στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Ή θα θέλω να είμαι έξω όλη τη μέρα και ένα λεπτό στο σπίτι θα με χαλάει, ή δε θα θέλω να πάρω τα ποδαράκια μου, ούτε μέχρι το ψιλικατζίδικο από κάτω. Ή δεν θα μιλάω καθόλου και θα προσπαθείς με κάθε τρόπο να μου πάρεις μισή (ούτε καν ολόκληρη) κουβέντα, ή δεν θα κλείνω το στοματάκι μου. Ή δεν θα σου πω ποτέ τίποτα για εμένα, ή θα γίνω ανοιχτό βιβλίο. Ή θα είμαι ήρεμη σαν αρνάκι, ή (πολύ σπάνια) θα έχω τα χειρότερα νεύρα και καλύτερα να μην είσαι εκεί. Ή θα σκέφτομαι πάρα πολύ, ή δεν θα σκέφτομαι καθόλου. Ή θα φοβάμαι ακόμα και τη σκιά μου, ή δεν θα λογαριάζω τίποτα. Ή θα συνεχίσω και θα γεμίσω 50 σελίδες, ή θα σταματήσω εδώ… Προτείνω το δεύτερο…

4) Έχω τρομερή εξάρτηση από τους ανθρώπους. Όταν γνωρίσω κάποιον και έρθουμε κοντά, μετά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να ζω για τον άλλον. Τρομερή εξάρτηση έχω από τον αδελφό μου. Κάτι που με έχει κάνει να πάρω λάθος αποφάσεις, ή να πάρω αποφάσεις με λάθος κριτήρια (όπως η σχολή που δήλωσα).

5) Θέλω να με προσέχουν όλοι! Δεν θα κάνω κάτι να τραβήξω την προσοχή, αλλά περιμένω να με ρωτήσεις τι έχω, όταν με βλέπεις χαμογελαστή, ή θλιμμένη. Να σχολιάσεις το μήνυμα που θα έχω γράψει στο msn. Να προσέξεις μια αλλαγή πάνω μου. Πρέπει να μου πεις όμορφα λογάκια όταν κάνω κάτι καλό, αλλά και να με βρίσεις όταν κάνω σαχλαμάρες Επίσης έχεις χρέος όταν πετάξω μια κουβέντα μισή, να με ρωτήσεις παραπάνω. Δεν θα πετούσα κάτι για το οποίο δε θέλω να σου πω, αφήνω την κουβέντα μισή για να ρωτήσεις εσύ. Γενικά θέλω να ασχολείσε μαζί μου! Είναι χρέος σου!

6) Ξεχνάω πολύ δύσκολα. Τώρα θα μου πεις κακό είναι; Ε, ναι! Γιατί δεν λέω να ξεχάσω ό,τι με έχει πληγώσει, πονέσει κτλ κτλ. Δεν προχωράω. Αντίθετα στην προσπάθεια να βγάλω από το μυαλό μου τις αναμνήσεις που με κρατάνε πίσω και με στεναχωρούν, σβήνω όλα τα όμορφα. Δεν σου κάνει και εσένα για ελάττωμα τώρα; Αν και γενικά έχω καλή μνήμη. Θυμάμαι πρόσωπα, καταστάσεις, στιγμές, με κάθε λεπτομέρεια. Και μεταξύ μας αυτό πολύ μου αρέσει!

7) Αν και έχω πολλά ακόμα να πω, για το τέλος λέω να αλλάξω το κλίμα, να μπορείτε να με κοροϊδεύεται και λίγο. Είμαι τελείως ανιστόρητη και αγεωγράφητη. Πράγματα που παιδιά του δημοτικού θεωρούν δεδομένα, εμένα μη με ρωτήσεις! Στην ιστορία ούτε τα απολύτως βασικά και γεωγραφία μη μου ζητήσεις να τοποθετήσω μια πόλη στο χάρτη. Οι γνώσεις μου φτάνουν μέχρι Ρόδο, Κρήτη (για ευνόητους λόγους), Αθήνα και Θεσσαλονίκη (επειδή άκουγα για μια πρωτεύουσα και μια συμπρωτεύουσα, μη νομίζεις κάτι άλλο). Ευτυχώς οι σπουδές και έμαθα δυο πόλεις παραπάνω. Μου έλεγε ο άλλος από πού είναι και μετά ρωτούσα τη μαμά μη γίνω ρεζίλι. Δε φέρνω παραδείγματα, γιατί θα γελάει και ένα μωρό παιδί μαζί μου (άσε που φοβάμαι και για παρεξηγήσεις)

Μετά από κόπο, κατάφερα να διαλέξω 7 από τα 207 που σκέφτηκα στην πορεία. Και ένα έχω να πω: Καλέ πως με αντέχεται; (συνέπεια του 1). Έχω και μερικές απαντήσεις στο μυαλό μου, αλλά θα αρχίσουν τα θετικά και δεν είναι εδώ η θέση τους. Εδώ με θάβω. Και τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να βάλω και ένα μπόνους ελάττωμα: 8) όταν αρχίσω να γράφω δεν σταματάω! (περιττό να πω ότι αυτά που βλέπεται δεν είναι ούτε τα μισά από τα αρχικά κείμενα)

Και για να τελειώνω, επειδή δεν είναι εύκολο να λέμε τα ελαττώματα μας, όποιος αντέχει και μπορεί ας μας ενημερώσει για 7 δικά του

Αυτή τη στιγμή...

... θέλω να κρύψω για λίγο τον κόσμο και να τα πω με τον εαυτό μου!


Δεν είναι πως δεν είμαι καλά. Μια χαρά και παραπάνω είμαι. Απλά στην προσπάθεια να προλάβω να ζήσω και αυτά που έχασα, έχασα λίγο εμένα. Αποτέλεσμα κάνω πράγματα που δεν θέλω (πράξεις, σκέψεις) και αυτά που ζω δεν τα καταλαβαίνω και άρα δεν τα ευχαριστιέμαι.

Θέλω δυο λεπτά, όχι παραπάνω, να κλείσω τα μάτια μου, να κρυφτώ από τον κόσμο μέσα στα χέρια μου, να ξεχάσω οτιδήποτε άλλο και να ξαναβρώ εμένα.

Για κάποιο λόγο όμως όλο το αναβάλω..

Από άλλες ματιές...

Θα σε γυρίσω λίγο στην προηγούμενη ιστορία και θα σου πω πως δεν είναι πραγματική. Ένωσα πολλές ιστορίες και τις έβαλα σε μία φανταστική.

Δεν έτυχε να μαγειρέψω για κάποιον άλλον και δεν είμαι τόσο καλή, για να ανοίξω άδεια ντουλάπια και να βρω κάτι να φτιάξω. Ίσως όμως έχω ανοίξει άλλα ντουλάπια. Ντουλάπια που πολύ πιθανόν να μην βλέπουμε, ή να μην ανοίγουν με το χέρι. Και έχω προσπαθήσει να φτιάξω κάτι από εκεί για τον άλλον. Και όπως είπα πως δεν πέτυχα το φαγητό, έτσι πιστεύω πως τα άλλα που «φτιάχνω» δεν είναι καλά ή αρκετά. Και περιμένω μια αντίδραση από τον άλλον, αλλά δε με βοηθάει πάντα και εγώ πρέπει να μαντέψω. Αυτό που ήθελα να τονίσω λοιπόν, ήταν οι αντιδράσεις του άλλου.

Αν το δεις με μια τρίτη ματιά, τον εαυτό μου δεν τον έβαλα μόνο στον έναν ρόλο, αλλά και στον άλλον. Είμαι επίσης εκείνη που πιστεύει πως δεν πετυχαίνει ότι κάνει και έτσι δεν κάθεται να «μαγειρέψει». Ίσως πολλές φορές είμαι εκείνη που στέκεται μπροστά στην πόρτα και δεν αφήνει τον άλλον να περάσει. Μπορεί να είμαι και εκείνη που ξέρει να κρύβει αυτά που νιώθει κάποιες φορές.

Δεν παίρνω πάντα και από όλους τις αντιδράσεις που περιγράφω. Δεν έχω πάντα τις αντιδράσεις που αναφέρω στην τρίτη ματιά. Δεν έγραψα την ιστορία έχοντας ένα γεγονός στο μυαλό μου. Αντίθετα είχα πάρα πολλά και διαφορετικά με εμένα σε διάφορους ρόλους και πολλούς άλλους να γεμίζουν τα υπόλοιπα. Θέλω να καταλήξω λοιπόν, πως όταν γράφω ένα κείμενο, το γράφω έχοντας χιλιάδες πράγματα στο μυαλό μου, τα οποία δεν ξέρω πως θα μου βγουν. Στο εγώ μπορεί να βάλω στοιχεία δικά σου και στο εσύ να βάλω τα δικά μου. Ακόμα μπορεί να φαίνεται πως μιλάω σε ένα άτομο ή για ένα άτομο, αλλά να μιλάω για δέκα.

Και αν αναρωτιέστε γιατί τα λέω όλα αυτά… Θα έχω τους λόγους μου. Ας πούμε για να μειώσω παρεξηγήσεις στο μέλλον…

Σήμερα...

Ήξερα πως τον τελευταίο καιρό έτρωγες συνέχεια από έξω. Είχες πεθυμήσει το σπιτικό φαγητό, το ζητούσες, μα δεν έμπαινες στον κόπο να μαγειρέψεις. Ήξερες, αλλά έλεγες πως δεν πετύχαινες ό,τι κι αν έκανες. Όμως το ήθελες σαν τρελός…

Το μεσημέρι δεν είχα να κάνω κάτι… Έρχομαι σπίτι σου και χτυπάω την πόρτα. Ανοίγεις και εκπλήσσεσαι. Ήξερες πως δεν έχω καθόλου χρόνο. Χαιρετιόμαστε, με κοιτάς αλλά δεν μιλάς, δεν λες να περάσω, και στέκεσαι μπροστά στην πόρτα. Θα μιλήσω εγώ…

- Σήμερα μαγειρεύω εγώ!

- Ξέρεις;

- Αμέ! Τι νόμιζες;

- Για να σε δούμε…

Γελάμε…

- Δεν έχω τίποτα στο σπίτι…

- Κάτι θα βρω εγώ μην ανησυχείς!

Κάνω έφοδο στα άδεια ντουλάπια σου

- Τι φτιάχνεις;

- Δε σου λέω. Έκπληξη!

- Ωχ! Θα τρώγεται;

- Δεν ξέρω… Με αυτά που βρήκα ότι μπορώ κάνω.

Έτοιμο το φαγητό. Το βάζω σε πιάτα και το φέρνω. Με το που το βλέπεις χαμογελάς… Εγώ πάντα αυστηρή με τον εαυτό μου..

- Δεν είναι πετυχημένο…

Δεν μιλάς… Χαμογελάς λίγο, αλλά δεν ξέρω αν είναι επειδή συμφωνείς και δεν θες να το πεις, ή θες να μου πεις πως είναι καλό. Δεν ξεχωρίζω το χαμόγελο σου. Ξέρεις να κρύβεις αυτά που σκέφτεσαι…
Τελειώσαμε το φαγητό και σηκώνομαι να αφήσω τα πιάτα. Σηκώνεσαι και εσύ και μου δίνεις ένα φιλί.

- Πρέπει να φύγω…

Μου την δίνει όταν πρέπει να φύγω… Πάμε μέχρι την πόρτα και εσύ δεν λες τίποτα. Η πόρτα ανοίγει, βγαίνω έξω… Αμέσως γυρνάω και σε κοιτάω…

- Σου άφησα τα πιάτα… Να τα πλύνεις!

Χαμογελάς… Δεν ξέρω αν σκέφτεσαι «Ναι σιγά, αφού θα το κάνεις εσύ» ή θα τα πλύνεις… Γυρνάω πάλι μπροστά και φωνάζω ένα «γεια!» σηκώνοντας το χέρι… Ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω μου… Τίποτα άλλο…