Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Χιόνι...

Τον πόνο μου για το χιόνι εδώ τον έχω πει. Ξέρω ότι το βλέπεις υπερβολικό, ίσως παιδικό, ίσως και ηλίθιο, αλλά όνειρο μου είναι να δω χιόνι. Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη που δεν έχει δει, αλλά με τέτοια τρέλα μόνη μου πρέπει να είμαι. Παλιά ζήλευα και στεναχωριόμουν, όταν έβλεπα στην τηλεόραση ή άκουγα για χιόνια. Στην πορεία συμβιβάστηκα με την ιδέα. Βέβαια στην αρχή της λέξεις θα δεις ένα θλιμμένο προσωπάκι, αλλά μέχρι το τέλος της θα έχει φύγει. Στο σπίτι την όλη σκηνή, ακολουθούν κλαψιάρικες φωνές του τύπου, «θέλω και εγώ», «πότε θα δω χιόνι;», «εμείς πότε θα πάμε στα χιόνια;». Έμαθα να μη με ενοχλεί πλέον, με βοήθεια την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου. Όταν είναι στο χέρι μου, με την πρώτη ευκαιρία, θα πάω και θα ευχαριστηθώ χιόνι.

Τις τελευταίες μέρες το νευρικό μου σύστημα δεν είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Όχι επειδή χιονίζει παντού, αλλά επειδή ακούω ξανά και ξανά και ξανά, πως το χιόνι έρχεται και σε μένα. Μέχρι το Σάββατο εγώ μια χαρά στο ύψος μου, ίσως, μπορεί, πιθανόν, ποιος ξέρει; Ξημέρωσε όμως και η Κυριακή και μαθαίνω πως πολύ κοντά στην πόλη χιονίζει και έρχεται και προς τα εδώ. Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος, το πίστεψα. Το κεφάλι δεν έφευγε σχεδόν καθόλου από το παράθυρο. Αλλά η εικόνα έμενε ίδια. Είχα θλίψη και θυμό μέσα μου. Όλοι έπαιζαν με το όνειρο μου! Δεν έχουν το δικαίωμα!

Κάποια στιγμή, το απόγευμα, κάτι άσπρο έπεφτε από τον ουρανό. Πετάγομαι πάνω και φωνάζω! Κολλάω το πρόσωπο μου στο τζάμι. Είναι χιόνι! Βγαίνω στο μπαλκόνι, με το πιο ηλίθιο χαμόγελο. Θέλω να αγγίξω έστω μια νιφάδα. Το κάνω! Μπαίνω μέσα να βάλω μπουφάν… Ένα λεπτό πήρα το βλέμμα μου και όταν ξαναγύρισα όλα είχαν σταματήσει. Ώρα έμεινα να κοιτάζω. Που και που βλέπω κάτι άσπρο, σαν οφθαλμαπάτη. Έτσι λοιπόν έζησα το όνειρο μου… Σαν όνειρο, που κάποιος με ξύπνησε απότομα.

Το ίδιο σκηνικό, κατά τις 12.30 το βράδυ. Εγώ πιο πολύ απογοητευμένη, παρά χαρούμενη… Ίσως επειδή ποτέ δεν είχα ονειρευτεί λίγο χιόνι. Κατά τις 4.30 που αποφάσισα να πάω για ύπνο, όταν πήγα να κλείσω το πατζούρι, που μέχρι τότε απαγόρευα στον αδελφό μου, είδα μικρές μικρές αραιές νιφάδες να πέφτουν. Ούτε πάλι ήταν αυτό που περίμενα, αλλά καλύτερο. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα έξω… Το κρύο δε το καταλάβαινα, μόνο τον αέρα που έκανε τα μαλλιά μου να χτυπάνε το πρόσωπο μου. Έβλεπα τα δεντράκια στο σχολείο απέναντι να λυγίζουν. Δεν ξέρω τι ώρα έφυγα, μα δεν κοιμήθηκα πριν τις 6… Και με όλες τις αισθήσεις μου ξύπνιες, αν ακούσω κάτι.

Έτσι ξύπνησα κατά τις 7.30, από τον αδελφό μου, που ήσυχα ετοιμαζόταν να πάει στη σχολή του. Έτσι δεν το σκέφτηκα καθόλου, όταν τον άκουσα να λέει κάτι, να σηκωθώ και να ανοίξω δειλά το παράθυρο του δωματίου μου. Βλέπω κάτι άσπρο, τόσο από τον ουρανό να πέφτει όσο και κάτω. Λίγο, μην φανταστείς… Αλλά για μένα, κάτι! Πάω στο σαλόνι και κολλάω πάλι στο παράθυρο… Μετά από λίγο σταματάει. Περιμένω μήπως ρίξει και κάτι ακόμα… Τίποτα. Ξαπλώνω στον καναπέ με εντολή στον αδελφό μου να με ξυπνήσει, αν χιονίσει πάλι. Μετά από λίγο πήγε και εκείνος για ύπνο. Εγώ έμεινα εκεί και με κάθε ήχο άνοιγα μισό βλέφαρο και κοιτούσα έξω. Ξαναέριξε λίγο όπως την Κυριακή, μια δυο φορές.

Μέχρι μια στιγμή, το μεσημέρι, που άρχισε να ρίχνει και να ρίχνει και να ρίχνει! Έριχνε πραγματικά πολύ (για μένα). Έχω κολλήσει στο τζάμι. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου, είναι τόσο, τόσο, τόσο όμορφο, γαλήνιο, αυτό που περίμενα! Πρώτη φορά είδα αυτό που ονειρευόμουν. Και έβλεπα τις νιφάδες να πέφτουν, από πάνω μου…



μπροστά μου…

δίπλα μου…

και τις άγγιζα και χαμογελούσα. Κράτησε ώρα και καθόλου… Ήθελα κι άλλο και ταυτόχρονα το είχα χαρεί. Κάτω δεν έβλεπες κάτι. Έλιωνε με το που έπεφτε… Επειδή ήταν βρεγμένα, είπε ο αδελφός μου. Εγώ δεν ξέρω…

Το κεφάλι μου συνεχίζει να γυρίζει κάθε πέντε λεπτά στο παράθυρο. Κρυφή ελπίδα έχω ακόμα μέσα μου…

Έζησα το πρώτο κομμάτι του ονείρου μου. Έχω το πιο χαζό χαμόγελο σήμερα. Για το δεύτερο κομμάτι, πρέπει να πάω κάπου πιο ορεινά, σαν πρώτο στόχο τουλάχιστον… Κάπου πιο βορινά, σαν μακροχρόνιο προορισμό.

Τις ώρες που ήμουν κολλημένη στο παράθυρο και έξω, ήθελα να έχω κάποιον δίπλα μου. Δεν ήθελα να μιλάμε. Ήθελα όταν τον κοιτούσα, να έβλεπα πως ξέρει τι ακριβώς σκέφτομαι, πως με νοιώθει και δεν είμαι μόνη. Δεν ήρθε κανένας στο μυαλό μου που θα μπορούσε να το κάνει αυτό. Ξέρω πως είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως αισθάνομαι με αυτό το θέμα… Και για μένα είναι δύσκολο που δεν υπάρχει κανένας… Ίσως το όλο σπάσιμο νεύρων, με έκανε και εμένα ακόμα πιο υπερβολική. Βαθειά μέσα μου το έχω καταυχαριστηθεί, στην επιφάνεια μου λείπει κάτι μεγάλο. Δεν ξέρω αν είναι περισσότερο χιόνι, όπως στα όνειρα μου, ή κάποιος που να καταλαβαίνει. Ακόμα και ο αδελφός μου, που ζει αυτήν την επιθυμία μου τόσα χρόνια, με κορόιδευε και δεν μπορούσε να καταλάβει την συμπεριφορά μου…





9 σχόλια:

par...alogos είπε...

Μου θύμισες μια συμφοιτήτρια που δεν είχε δει ποτέ της κότα!!!
χαχαχα

Dreamgirl είπε...

Εγώ έχω δει κότες, έτσι είπα να μιλήσω για το χιόνι.

Εξύμνoς είπε...

...πινω ενα αναβραζον...οκ. Χαλια το κεφαλι μου...

Τι ωραια που γραφεις... ζωηρα... κοριτσιστικα!!!
Λογικο να μην εχεις δει χιονι... εισαι αρκετα νοτια.
Εγω παλι αν δεν κανω λαθος πρωτη φορα χιονι ειδα το 94! Ημουν δηλαδη...περιπου 6 χρονων!! Θυμαμαι λοιπον μια μονο σκηνη. Εγω στο παραθυρο της κουζινας να εχω κολλησει πανω στο τζαμι και να κοιταω τα παιδακια του διπλανου σπιτιου να παιζουν στο χιονι...
Σαν να κοιτουσα μια μπαλα παγωτου τεραστιων διαστασεων!! Ακομα θυμαμαι τη μανα μου να μη με αφηνει να βγω εξω...με τιποτα ομως...!!
Στην Αθηνα ξαναχιονισε μετα απο 8 ρονια (2002). Απο τοτε βλεπουμε αρκετα συχνα αυτο το λευκο πεπλο που κανει την γειτωνια να φανταζει ηρεμη και γαληνια. Η ησυχεια που επικρατει οταν το χιονι εχει καλυψει τα παντα ειναι κατι το πρωτογνωρο για την Αθηνα. Ακους βηματα ανθρωπου απο μακρυα...δεν φανταζεσαι τι αισθηση ειναι αυτη στην πολυβουη Αθηνα.
Παρασυρθηκα. σορυ.

Πολλοι μου λενε γιατι δεν βγαινεις εξω να ευχαριστηθεις το χιονι και τετοια...

Το θεμα ειναι με ποιον θα βγεις για να παιξεις με το χιονι. Λοιπον αν μπορουσα να διαλεξω θα διαλεγα εσενα!!

Πολυ ωραιο post Dreamgirl! Μου δημιουργηθηκε μια πολυ ομορφη εικονα. Να καθεσαι στο τζαμι του παραθυρου σου και οι νυφαδες να καθρεφτιζουν στα ορθανοιχτα ματια σου.

...και για να καθομαι περασμενες τρεις εχοντας παρει depon και να γραφω αυτα που γραφω... σημαινει οτι καταλαβαινω απολυτα τα συναισθηματα σου...

καληνυχτα

Ανώνυμος είπε...

...Μην ανυσηχεις καποια στιγμη 8α δεις κ εσυ αυτο το περιβοητο χιονι οπως κ εγω...!!!!! Αλλα να μην αποκληστουμε οπως αλλα χωρια!!! δοτι δν 8α ειναι ωραιο αυτο..!!Διοτι εγω το σκεφτομαι καπως ετσι...!! καφεδακι,τζακι διπλα να υπαρχει ενα τερσαστιο τζαμι και να φαινεται το χιονι που το εχει στρωση!!!:) :)

Dreamgirl είπε...

@Eximnos: Το σχόλιο σου το έχω δει από χτες το βράδυ. Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και δεν ξέρω τι να πω. Μου έχει αφήσει ένα γλυκό χαμόγελο.

@Ανώνυμος: Αυτό που λες με τον αποκλεισμό, τις ώρες που καθόμουν μπροστά στο παράθυρο και περίμενα να φανεί κάτι, είχα έναν κόμπο στο λαιμό. Ήθελα να πω μακάρι να χιονίσει, αλλά δε με άφηνα ξέροντας ότι κάτι τέτοιο μπορεί να έφερνε άλλα προβλήματα.

Μαργαρίτα είπε...

"Τις ώρες που ήμουν κολλημένη στο παράθυρο και έξω, ήθελα να έχω κάποιον δίπλα μου. Δεν ήθελα να μιλάμε. Ήθελα όταν τον κοιτούσα, να έβλεπα πως ξέρει τι ακριβώς σκέφτομαι, πως με νοιώθει και δεν είμαι μόνη."

Μου άρεσε παρα πολύ αυτό που
διάβασα!!! Μου θυμίζει τόσο
εμένα...που απορώ...!!!
Όταν πρωτοείδα χιόνι ήμουν
αρκετά μεγάλη, κι όμως έκανα
σαν πεντάχρονο...
Όσο για τις σκέψεις που "τσεκάρισα" τις κάνω ακόμη
κι όταν βρέχει...όταν ταξιδεύω..
ναι,θέλω κάποιον..μα δε θέλω να μιλώ...!!! Θέλω να ξέρει.. να
αισθάνεται το ίδιο.. δεν ξέρω
αν είναι απαίτηση ή απλότητα!!

Σε φιλώ***

Dreamgirl είπε...

@Μαργαρίτα: Από τη μια χαίρομαι πολύ, όταν βλέπω πως σε κάτι τέτοια δεν είμαι μόνη μου. Από την άλλη ρωτάω είναι ανάγκη να υπάρχουν κι άλλοι με απραγματοποίητες επιθυμίες;
Ευτύχως σε πάρα πολλά πράγματα έχω βρει αυτό το βλέμμα. Άλλες φορές από τη μαμά μου, πολλές φορές από τον αδελφό μου και αρκετές φορές από την κολλητή μου και το φιλαράκι μου. Νιώθω πραγματικά πάρα πολύ τυχερή για αυτό! :)
Όσο για παραπάνω, νομίζω είναι απαίτηση... Κανένας δεν είναι εσύ, για να μπορεί να σε νιώθει απόλυτα κάθε στιγμή...

Ανώνυμος είπε...

Ξερεις κατι dreamgirl; πρεπει να βλεπεις 8ετικα την ζωη σου. Ο,τι γινετε, γινετε για καποιον σκοπο!!
εκατσα κ διαβασα σημερα το ημερολογιο σου οπως το ονομαζεις εσυ!Φυσικα κ 8α πρεπει να γραφεις για σενα για τα συναισ8ηματα σου το πως νοιω8εις αυτην την στιγμη αλλα στο τελος οταν τα γραφεις οοολα αυτα.. Σκεψου την 8ετικη μερια ολων αυτων δοκιμασετο! εγω το κανω παντα πριν κοιμη8ω! εσυ μπορεις αν το 8ες να τα γραψεις!Αν πιστευεις οτι σου κανει καλο! εχω περασει κ εγω παραπολλα στην ζωη μου!κ χερω!
μην στεναχωριεσαι κακο στον εαυτο σου κανεις! ουτε σε μας ουτε σε κανεναν αλλον..!8α μπαινω συχνα μεσα στο blog σου..! κ ευχομαι να δω ενα dreamgirl με αισιοδοξια κ
8ετικη σκεψη...! καλο ξυμερωμα σε ολους!!!!!!!!

Dreamgirl είπε...

@Ανώνυμος: Χαίρομαι που έκατσε και διάβασες το ημερολόγιο. Σημαίνει ότι βρήκες κάτι ωραίο για να το κάνεις. Αλλά ίσως δεν το διάβασες πολύ καλά. Σχεδόν σε όλα τα ποστάκια στο τέλος γράφω κάτι αισιόδοξο του στυλ: "μα δε με φοβάμαι", "θα τα καταφέρω", "δεν πέφτω", "ήταν μόνο στην επιφάνεια, μέσα μου είμαι καλά" και άλλα πολλά τέτοια. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει στο ποστ, θα υπάρχει σίγουρα στα σχόλια. Βλέπω τη ζωή από θετικό μάτι. Απλά έχω την ανάγκη να μοιράζομαι αυτά που με στεναχωρούν και με πικραίνουν, παρά αυτά που με χαροποιούν. Για αυτό είναι πιο πολλά. Αλλά και τα ασιόδοξα ποστάκια, δε μου λείπουνε.
Όσο για το ό,τι γίνετε έχει κάποιο σκοπό, το έχω πει πάμπολες φορές και το πιστεύω, αφού έχω ζωντανές αποδείξεις!
Θα χαίρομαι να περνάς από εδώ και ελπίζω από εδώ και πέρα να καταφέρνεις να δεις αυτό το αισιόδοξο που αφήνω στο τέλος! :)