Ιστορίες βροχής - Βουνί

Επηρεασμένη από το οικογενειακό κλίμα των γιορτών και τον βροχερό καιρό, πριν φύγω σκέφτηκα να γράψω άλλη μια ιστορία βροχής. Μια ιστορία λίγο διαφορετική… Δεν αναφέρεται σε μια μέρα, αλλά σε μια συνήθεια των παιδικών μου χρόνων… Όχι όταν ήμουν μικρή δεν έβγαινα έξω στην βροχή και γινόμουν μούσκεμα! Είχαμε μια οικογενειακή συνήθεια, που τις περισσότερες φορές κατέληγε στο να γινόμαστε μούσκεμα.

Όλα αρχίζουν από το ότι όταν ήμασταν μικροί, εγώ και ο αδελφός μου, και το Σαββατοκύριακο δεν είχαμε άλλες ασχολίες, νυχτερινές εξόδους, διαβάσματα, φροντιστήρια και διαγωνίσματα πηγαίναμε στο χωριό, την (όχι και τόσο) γνωστή Μεσαναγρό! Εκεί έχουμε ένα βουνό το Βουνί, (όπου πρέπει να ομολογήσω μέχρι μια ηλικία, νόμιζα πως στο χωριό λέγαν γενικά ένα βουνό, βουνί, όμως αυτό είναι το όνομα του συγκεκριμένου βουνού). Όποτε λοιπόν έβρεχε πηγαίναμε εκεί για να μαζέψουμε καραβώλους… Μπορεί όταν ήμουν μικρή να μην τους έτρωγα, αντίθετα με τώρα, που τους ζητάω κιόλας, αλλά αυτή η βόλτα στο Βουνί ήταν ολόκληρη εξόρμηση! Η τέλεια διασκέδαση για ένα παιδί!

Όταν σταματούσε η βροχή, ή το πρωί μετά από ένα βροχερό βράδυ, έμπαινε όλη η οικογένεια στο αυτοκίνητο και πηγαίναμε στο Βουνί. Όταν φτάναμε άρχιζε η διασκέδαση! Μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι καράβωλοι ανεβαίναμε όλοι μαζί, μετά χωριζόμασταν σε δυο ομάδες, αγόρια, κορίτσια και η κάθε ομάδα ακολουθούσε τη δικιά της διαδρομή! Φυσικά η διαδρομή δεν ήταν συγκεκριμένη, αλλά όπου μας βγάλει ο δρόμος. Με μένα και τη μαμά μου, ήταν πάντα ο δρόμος που διάλεγα εγώ! Όπου ήθελα την πήγαινα… Δηλαδή σε όποιο περίεργο, απότομο και επικίνδυνο μέρος μου γυάλιζε!

Σε όλη αυτή τη διαδρομή λοιπόν, εγώ και ο αδελφός μου, εκτός του ότι μαζεύαμε τους καραβώλους μας, φτιάχναμε και λέγαμε ολόκληρες ιστορίες! Ιστορίες που είχαν γίνει στο Βουνί εννοείται! Το παραμικρό που έβλεπα το έβαζα στην ιστορία μου… Ένας βράχος με περίεργο σχήμα, πάντα είχε λόγο ύπαρξης, ένα λουλούδι είχε συμβολικό χαρακτήρα και άλλα πολλά τέτοια. Περιττό να πω πως οι ιστορίες ήταν ατέλειωτες!

Το βουνό αυτό έχει πολλές πέτρες και με την βροχή γενικά ήταν αρκετά εύκολο να γλιστρήσεις. Όσο και να φώναζε η μαμά να προσέχω εγώ έτρεχα πάνω κάτω και ποτέ δεν χτύπησα! Δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαμε πετύχει και ουράνιο τόξο! Η διαδρομή αυτή συνήθως κρατούσε πολλή ώρα. Εμένα όμως μου φαινόταν εξαιρετικά μικρή! Τις περισσότερες φορές τελείωνε όταν άρχιζε να βρέχει ξανά… Δεν ήταν λίγες, ίσα ίσα ήταν πολλές οι φορές που μέχρι να κατέβουμε και να πάμε στο αυτοκίνητο η βροχή είχε γίνει τόσο δυνατή, που δεν βλέπαμε που πηγαίναμε. Περιττό να πω πως μέχρι να φτάσουμε είχαμε μουσκέψει μέχρι μέσα.

Όταν φτάναμε λοιπόν και ενώνονταν ξανά οι δύο ομάδες, πριν μπούμε μέσα, ακόμα και όταν ήμασταν μουσκεμένοι και η βροχή συνέχιζε να πέφτει από πάνω μας, συγκρίναμε ποια ομάδα είχε μαζέψει τους περισσότερους καραβώλους! Αν τους είχαμε μαζέψει εμείς, έλεγα πως την δικιά μου μερίδα μπορεί να την φάει όποιος θέλει! Αν είχαν μαζέψει πιο πολλούς οι άντρες έλεγα πως οι καράβωλοι μου είναι της μαμάς μου! Έτσι δίκαια πράγματα! Μετά μπαίναμε στο αυτοκίνητο και οι γονείς σκέπαζαν τα δυο πιτσιρίκια με μια κουβερλού που είχαν σε αυτό.

Μέσα στο αυτοκίνητο, λοιπόν, εγώ με τον αδελφό μου, λέγαμε την περίληψη της ιστορίας που είχαμε φτιάξει. Οι γονείς μας, ως κριτές, έπρεπε να διαλέξουν την καλύτερη. Και οι δύο ήταν πάντα πολύ όμορφες, είχαν ξεχωριστά στοιχεία και δεν μπορούσαν να διαλέξουν μία… Τι ψεύτες! Αφού πάντα η δικιά μου ήταν καλύτερη!

Για την ιστορία, την μερίδα μου ανεξάρτητα από το ποια ομάδα είχα μαζέψει τους πιο πολλούς καραβώλους, την έτρωγε ο αδελφός μου! Σαν παιδί είχε προτεραιότητα! Όταν άρχισα να τρώω και εγώ του την χάλασα…

Δεν θυμάμαι σε ποια ηλικία ήμουν όταν σταμάτησαν αυτές οι εξορμήσεις. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί με την θεία και τον νονό μου, οπότε όλα άλλαξαν… Φεύγαμε πάντα πριν την βροχή, ο αδελφός μου σταμάτησε να λέει ιστορίες και μην έχοντας ανταγωνισμό σταμάτησα και εγώ, παρόλο που συνέχιζα να φτιάχνω στο μυαλό μου. Τώρα έχω να πάω εκεί αρκετά χρόνια… Τα τελευταία 3, ίσως και παραπάνω, που ήμουν εκεί, όποτε πήγαινα στο χωριό δεν έβρεχε ή ξυπνούσα πολύ αργά ή δεν είχα όρεξη… Τώρα δύο χρόνια απλά δεν είμαι εκεί και τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που γεννάνε και δεν κάνει να μαζεύουμε (ήδη εξαιτίας κάποιον που μάζευαν τέτοια εποχή, έχουν μειωθεί πολύ)… Μου έχει λείψει πολύ… Αν και να πάω τώρα τίποτα δεν θα είναι ίδιο με όλα αυτά που έκρυβαν εκείνες οι στιγμές!