Λες να χιόνισε;

Αυτή την βδομάδα μόνο που την φανταζόμουν με κούραζε. Λίγο το πανεπιστήμιο που ξεκίνησε και έπαθα ένα σοκ με το πόσο εύκολα αυξάνονται τα μαθήματα από το ένα εξάμηνο στο άλλο, λίγο τα μαθήματα οδήγησης, (τι το θέλω το δίπλωμα ακόμα δεν κατάλαβα!) και τέλος λόγο μιας γενικής ατονίας, δεν είχα όρεξη για τίποτα. Έψαχνα λοιπόν κάτι ευχάριστο να γεμίσω το μυαλό μου.

Κάτι η εποχή που θα έπρεπε να μας θυμίζει πως έρχεται ο χειμώνας, κάτι μια κουβέντα που είχα,με κάποια που έπαιζε με τον πόνο μου, καταγγέλλω(!) ,(ναι για σένα μιλάω!), λίγο κάτι ιστορίες που διάβαζα, θυμήθηκα μια ιστορία που όποτε τη θυμάμαι μετά τα δάκρυα, πάντα γελάω και θα ήθελα να την γράψω. Μια ιστορία από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, που για σας σίγουρα θα είναι γελοία...

Εγώ έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στη Ρόδο. Ένα ωραιότατο νησάκι (τι άλλο θα έλεγα), που όμως το χειμώνα η πιθανότητα να χιονίσει είναι απειροελάχιστη. Άντε να ρίξει δυο νιφάδες στον Προφήτη - Ηλία. Που και εκεί όποτε πήγαινα ή θα είχε εξαφανιστεί το πρωί, ή θα έριχνε την επόμενη μέρα. Εγώ όμως ήθελα πάντα να δω χιόνι, να παίξω χιονοπόλεμο, να φτιάξω χιονάνθρωπο και όλα αυτά που έβλεπα και ζήλευα σαν μικρό παιδάκι που ήμουν και εγώ.

Η στεναχώρια μου τεράστια. Όχι επειδή δεν είχα δει ποτέ χιόνι, αλλά επειδή δεν το θυμόμουν. Ρωτούσα τη μαμά μου:
-Μαμά χιονίζει ποτέ στη Ρόδο;
-Σπάνια, αλλά έχει χιονίσει.
-Αφού είναι σπάνια, να πάμε διακοπές τα Χριστούγεννα που είναι χειμώνας για να δω και χιόνι;
-Δεν ξέρω. Μη ρωτάς εμένα... Αλλά έχεις δει χιόνι...
-Πότε;;;
-Θυμάσαι τη χρονιά που πήγαμε στην Αθήνα; Τότε.

Δίκιο είχε. Είχα δει χιόνι. Που και που ερχόντουσαν εικόνες στο μυαλό μου. Θυμόμουν εμένα και τον αδελφό μου να παίζουμε στην αυλή του σπιτιού μας. Ώρες ώρες ήταν σαν να είχα την εικόνα μπροστά μου και άλλες σαν απλή ανάμνηση. Την χρονιά που είχαμε πάει στην Αθήνα ήμουν κάπου έξι χρονών, για αυτό δεν είχα έντονες εικόνες. Τελικά την χρονιά που χιόνισε στη Ρόδο είχα δει και εγώ το χιόνι!

Μα γιατί δεν έχω και πιο καθαρές εικόνες; Δεν ήμουν και τόσο μικρή. Μέχρι και το αυτοκίνητο θυμάμαι που ήταν στην αυλή... Ε; Το ποιο; Που; Πως χώρεσε το αυτοκίνητο στην αυλή; Έστω πως βγάλαμε τις γλάστρες και τις μεταφέραμε στο μπαλκόνι... Δεν χωράει από την πόρτα! Ουπς... Τώρα θυμήθηκα! Αυτό το είχα δει στον ύπνο μου... Ήταν άλλο ένα ζωντανό όνειρο! Πολύ ζωντανό όμως!

Μα η μαμά λέει πως έχω δει χιόνι... Γιατί δεν το θυμάμαι;
-Μαμαααα! Πότε είδα χιόνι εγώ;
-Σου είπα όταν πήγαμε στην Αθήνα.
-Όχι μου είπες την χρονιά που πήγαμε στην Αθήνα...
-Ε, το ίδιο δεν είναι;
-Αφού Αθήνα πήγαμε καλοκαίρι που μετά κάναμε και τις εκδρομές μας...
-Όχι τότε. Τότε περάσαμε από την Αθήνα δεν πήγαμε...
-Και πότε πήγαμε;
-Καλά όταν τρέχαμε για τα πόδια σου, στην Αθήνα δεν πηγαίναμε;
-Μα τότε ήμουν δεν ήμουν δύο χρονών!

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πίστευε ότι θα θυμόμουν κάτι από αυτή την ηλικία. Δεν θυμόμουν τον γύψο, δεν θυμόμουν τα σίδερα που είχα στα παπούτσια μου. Θα θυμόμουν το χιόνι; Βέβαια μετά έμαθα και από τον αδελφό μου, που σαν μεγαλύτερος είχε εικόνες, πως και εκεί χιόνι της πλάκας είχαμε δει. Λίγο για δείγμα είχε ρίξει.

Και μου άρεσε τόσο όταν πήγαινα και της μουρμουρούσα
-Εγώ γιατί δεν θυμάμαι το χιόνι;;;
Τώρα τι να κάνω, το άλλαξα...
-Εγώ πότε θα δω χιόνιιιιιι;;;


Άλλο ένα όνειρο που για αρκετά χρόνια ήταν, ή πίστευα πως ήταν αλήθεια. Και αν δεν βρισκόταν αυτό το ηλίθιο αυτοκίνητο μες τη μέση ακόμα θα το πίστευα και θα νόμιζα πως έχω δει χιόνι...