Μα γιατί δεν γελάτε;

Κλείνω τα μάτια μου

και είσαι εκεί

νιώθω την ανάσα σου

βλέπω το χαμόγελο σου

η λάμψη που βγάζει με ταξιδεύει

με πάει μακριά.

Σε αγγίζω

σε έχω δίπλα μου

σου κρατάω το χέρι

Περπατάμε μαζί

παίρνω δύναμη από το χαμόγελο σου

Σηκώνω το χέρι μου να σε χαϊδέψω

σε πλησιάζω...

Μα γιατί γελάτε;

Τι είναι τόσο αστείο;

Έχω ανοίξει τα μάτια

γυρνάω να δω αν γελάς κι εσύ

Έφυγες…

Μη γελάτε!

Ένα ζουζούνι ήθελα να διώξω

Έφυγε…

Θα ξαναρθεί;

Θα ξαναρθείς;

Δεν ξέρω...

Φοβάμαι!

Μη γελάτε…

Χαμογελάω που είμαι μόνη

είναι ωραίο.

Μη γελάτε…

Δεν είμαι τρελή

ξέρω ότι δεν κρατάω τίποτα

το χέρι μου είναι άδειο

πάντα ήταν...

Έχω ανοιχτά τα μάτια

βλέπω το χαμόγελο σου

είσαι εσύ, δεν ταξιδεύω.

Το χέρι σου κρατάει κάτι

δεν είναι άδειο

ποτέ δεν ήταν...

Συνεχίζω το δρόμο μου

σε χαιρετάω

με κοιτάς

λες ένα «γεια»

Συνεχίζεις το δρόμο σου...

Μα γιατί δεν γελάτε;

Καλό Καλοκαίρι!!!

Επιτέλους τελείωσαν οι εξετάσεις! Και από αύριο σπίτια μας! Γυρίζω Ρόδο, στους γονείς μου, στην εκεί παρέα μου! Και αυτό το καλοκαίρι αποτελεί το πιο μεγάλο στοίχημα για εμένα... Μετά από τόσο καιρό δικαιούμαι και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να περάσω καλά! Ήδη με τα παιδιά έχουμε πει να πάμε για 3-4 μέρες Χάλκη για διακοπές... Δεν είναι μια καλή αρχή;
Στη Ρόδο δεν έχω ίντερνετ, αν και με κάθε ευκαιρία θα μπαίνω, οπότε σας χαιρετάω τώρα για το καλοκαίρι... Αύριο δεν ξέρω αν θα προλάβω να μπω με όλες τις ετοιμασίες. Σας εύχομαι λοιπόν καλό καλοκαίρι, να περάσετε υπέροχα, να διασκεδάσετε και να ξεκουραστείτε πολύ και να κάνετε ό,τι ονειρευόσαστε! Και μη σταματάτε να ονειρεύεστε και να ταξιδεύετε με τα όνειρα σας (Καλά τα ταξίδια του καλοκαιριού, αλλά των ονείρων έχουν άλλη χάρη)!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ !!!

Το αστέρι στα κομμάτια

Στης ζωής μου τα κομμάτια
ψάχνω να βρω ένα αστέρι
που κανείς να μην υπάρχει
και κανείς να μην το ξέρει

Στου ονείρου τα κομμάτια
τα σπασμένα που με κόβουν
βλέπω εγώ να θρύψαλα τους
τη ζωή μου να ματώνουν

Επιμένω πια να ζήσω
στο αστέρι εκείνο μόνο
να υπάρχω να αναπνέω
και να ζω για μένα μόνο

Επιμένω να ξεχάσω
ό,τι μου θυμίζει εσένα
ό,τι μου θυμίζει πόνο
παρελθόν, δάκρυα και ψέμα!

Θαύμα! η δύναμη για ζωή..!

Τις προάλες είδα προς το τέλος μια ταινία που με επηρέασε πολύ. Η αλήθεια επηρεάστηκα και από μια κουβέντα που είχα... Δεν ξέρω ποια ήταν, για να κάνω αναφορά, την πέτυχα σε ζάπινκ. Και δεν έχει σημασία ποια ήταν. Αυτό που με επηρέασε ήταν μια γυναίκα, γύρω στα 30 που έπασχε από καρκίνο και αποφάσισε να αυτοκτονίσει, αφού έτσι κι αλλιώς θα ερχόταν το τέρμα. Αναρωτήθηκα αρκετές ώρες μήπως αυτό είναι καλύτερο. Γλιτώνεις από τον πόνο, κρατάς τις όμορφες αναμνήσεις και φεύγεις ήσυχος... Είναι; Για εμένα λοιπόν δεν είναι. Θα μου πει κάποιος πως μιλάω χωρίς να έχω περάσει κάτι ανάλογο, οπότε δεν έχω το δικαίωμα να το λέω αυτό... Λοιπόν φυσικά εγώ εκφράζω την καθαρά προσωπική μου άποψη και εκτός αυτού βασίζω κάπου αυτό που λέω... Σε μια ιστορία που δεν έχει σημασία πριν πόσο καιρό έγινε και που, αλλά είναι αληθινή...

Ένα κορίτσι 17 χρονών, που είχε μια απόλυτα φυσιολογική ζωή μέχρι τότε, άρχισε να νοιώθει κάποια βράδια έντονους πόνους σε όλο της το κορμί... Δεν έδωσε σημασία στην αρχή... Είναι κουρασμένη τον τελευταίο καιρό, είναι και οι πανελλαδικές που την έχουν εξοντώσει, είναι και ψυχολογικά πιεσμένη, κοντεύει στο τέλος έλεγε... Θα περάσει!

Δεν περνούσε όμως... Τελείωσαν και οι πανελλήνιες και ακόμα δεν πέρασαν οι πόνοι... Ορισμένες φορές ήταν και πολύ δυνατοί. Αποφάσισε να το πει στους γονείς της... Καταλάβε ότι δεν ήταν κάτι φυσιολογικό. Πήγαν στον γιατρό, της έδωσε να κάνει πολλές εξετάσεις και η διάγνωση βγήκε... καρκίνος... Ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα έλεγαν οι γιατροί... Μπορεί να συνεχίσει να ζει όπως πριν για έναν χρόνο περίπου, μετά θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, θα υποφέρει και είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα τα καταφέρει... Δυστυχώς δεν υπάρχει θεραπεία, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε, δεν έχει πάνω από ενάμιση χρόνο και ο τελευταίος μισός θα είναι μαρτυρικός.. Τώρα θα της δώσουμε κάτι χάπια για τους πόνους που έχει το βράδυ... Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα παραπάνω... Λυπούμαστε... Αυτά είπαν στους γονείς της και έκαναν το χρέος του... Το δύσκολο ρόλο να το πουν στην ίδια τον ανέλαβαν οι γονείς... Έπρεπε να ξέρει για να προλάβει να κάνει όσα ήθελε... Το πήρε με μια περίεργη ηρεμία.. Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά... Της είπαν ότι από εδώ και πέρα εκείνη θα αποφασίσει για το τι θέλει να κάνει... Περίμεναν να πεις πως δεν θα πήγαινε να σπουδάσει. Τι να κάνει σε έναν χρόνο; Κι όμως τους είπε: "Τι να κάνω; Συνεχίζω κανονικά... Δεν έχω χρόνο να το σκέφτομαι αυτό... Έχω ένα μηχανογραφικό να συμπληρώσω".

Δεν είχε πει σε κανέναν τίποτα, ούτε στην πιο κοντινή της φίλη... Μόνο η οικογένεια της και εκείνη το ήξεραν... Κανένας που την έβλεπε δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν άρρωστη... Πέρασε το πρώτο εξάμηνο στην σχολή, παρακολουθούσε και συμμετείχε όπως όλοι, είχε περάσει και μαζί με την κολλητή της στην ίδια σχολή και ήταν πιο κοντά από ποτέ, γνώρισε και πολλά άλλα άτομα, έκανε φίλους. Ακόμα δεν ήξερε κανένας τίποτα... Η όρεξη της για ζωή ήταν αξιοθαύμαστη. Σαν να είχε όλη τη ζωή μπροστά της δεν λέει μια φράση... Ε, όλη η ζωή ήταν μπροστά της... και με ημερομηνία λήξης... Στο δεύτερο εξάμηνο τα βράδια οι πόνοι ήταν πιο δυνατοί, σχεδόν δεν κοιμόταν και προς το τέλος του εξαμήνου άρχισε να πονάει και τη μέρα άρχισε να πίνει πιο συχνά τα χάπια... Τότε κατάλαβε η κολλητή της ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με την υγεία της. Την ρώτησε και η απάντηση που πήρε ήταν: "Έχω μια μικρή ασθένεια" στο τι; έλεγε τίποτα σημαντικό... Τελείωσε και το δεύτερο εξάμηνο και γύρισε στο μέρος της... Τελείωνε και ο χρόνος "φυσιολογικής" ζωής που της είχαν δώσει... Οι πόνοι τον καλοκαίρι εκείνο ήταν δυνατοί και είπε σε όλη την εκεί παρέα της πως ήταν άρρωστη χωρίς να τους πει τι είχε... Τι είχε είπε μόνο στην κολλητή της και της ζήτησε να μην το πει σε κανέναν... Και δεν το είπε...

Όταν τελείωσε το καλοκαίρι οι γονείς της επέμεναν να μην φύγει... Εκείνη τους είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο χρωστάω μερικά μαθήματα, δεν μπορώ να τα αφήσω! Ήξεραν ότι αυτό ήθελε να κάνει και την άφησαν... Πήγε, τελείωσε με την εξεταστική της, κατάφερε να περάσει όλα τα μαθήματα, αλλά έκανε και κάτι ακόμα πιο απίστευτο.. Ένα πάρτυ! Όπως είχε υποσχεθεί... για τα γενέθλια της... Η κολλητή της της έλεγε πως δεν χρειαζόταν. Αν έλεγε και στους εκεί φίλους της για την ασθένεια θα καταλάβαιναν... Εκείνη με το ίδιο τεράστιο χαμόγελο είπε τους το υποσχέθηκα! Δεν μπορούσε κανείς να της χαλάσει το χατήρι... Το βράδυ που έκανε το πάρτυ η κολλητή της κατάλαβε ότι έκανε ένα αποχαιρετιστήριο πάρτυ... Μίλησε σε όλους έξω από την καρδιά της. Πάντα χωρίς να πει για την ασθένεια... Όλοι νόμιζαν ότι έφταιγε το λίγο ποτό παραπάνω...

Μέχρι την μέρα του πάρτυ ήταν καλά... Τρεις μέρες μετά οι πόνοι ήταν αφόρητοι... Θα γύριζε σπίτι. Ζήτησε από την κολλητή της να πει στους φίλους της την αλήθεια. Της είπε και για πρώτη φορά κάτι: "Έχω περάσει την πρώτη ημερομηνία λήξης που μου δώσανε... Κάναν λάθος στα γραφεία... Τώρα μου λένε 2 μήνες... Για αυτό πάω στους γονείς μου..." Μέχρι το τέλος δεν είχε χάσει το χιούμορ της... Κι όντως ο ενάμισης χρόνος το πολύ είχε περάσει και πολύ όμορφα!

Γύρισε στο σπίτι της... Αν και δεν έκατσε πολύ εκεί... Δυο βδομάδες μετά που γύρισε μπήκε στο νοσοκομείο... Υπέφερε από τους πόνους... Το χαμόγελο δεν είχε πια δύναμη να βγει στα χείλη της... Κρίμα... Της πάει! Ένα μήνα μετά ήταν αγνώριστη... Δύο βδομάδες έλεγαν οι γιατροί... Έπιασαν τους γονείς της... "Την βλέπετε, υποφέρει... Δεν θα γίνει τίποτα... Είναι δυο βδομάδες, ότι μπορούσαμε κάναμε... Μπορούμε να την βοηθήσουμε να μην υποφέρει άλλο... Τις επόμενες μέρες θα είναι πολύ χειρότερα... Μπορεί να φύγει και τώρα αν θέλετε..." Η μαμά της έβαλε τα κλάματα, ο μπαμπάς της συντετριμμένος προσπαθούσε να σκεφτεί τι είναι καλύτερο για την κορούλα του... Η μαμάς της όμως δεν τον άφησε, ξέσπασε : "Τίποτα δεν κάνατε εσείς, η δύναμη της την κράτησε ζωντανή και εκείνη θα αποφασίσει πότε θα φύγει! Εσείς θα συνεχίσετε να της δίνετε τα φάρμακα της!" Η μαμά της πήγε και της είπε αυτά που είπαν οι γιατροί και την ρώτησε τι θέλει να κάνουν... "Μανούλα πάντα μέχρι το τέλος πάλευα, γιατί να σταματήσω νωρίτερα τώρα;"

Τις δυο βδομάδες που ακολούθησαν έγινε το απίστευτο.. Τα φάρμακα δρούσαν πολύ καλύτερα από πριν, αλλά ήταν αργά... Η κατάσταση της ήταν μη αναστρέψιμη έλεγαν οι γιατροί... Απλά οι τελευταίες της στιγμές δεν θα είναι τόσο μαρτυρικές.. Την τελευταία βδομάδα ήρθε και η κολλητή της... Ήθελε να είναι δίπλα της και έφερνε ευχές από όλα τα παιδιά της παρέας... Αυτή την τελευταία βδομάδα δεν πονούσε τόσο... "Μου δίνετε δύναμη. Δεν μπορείτε να έρχεστε να με δείτε και εγώ να έχω τα μαύρα μου τα χάλια" έλεγε και γελούσε... Μέχρι την τελευταία βδομάδα δεν έχασε το χιούμορ της... Ακριβής στους 2 μήνες που είχε πει στην φίλη της έπεσε σε κώμα.. Οι γιατροί είπαν, αυτό ήταν το τέλος. Έτσι όπως ήταν εξασθενημένος ο οργανισμός της δεν θα άντεχε πάνω από μια βδομάδα σε κώμα.. Οι γονείς της επέμεναν να μην σταματήσουν την φαρμακευτική αγωγή. Αυτό το κορίτσι είναι αγωνιστής! Ακόμα παλεύει! Φώναζαν... Αφού είχαμε πρόοδο... Μην σταματάτε τους εκλιπαρούσαν.. Μια βδομάδα μετά που έπεσε σε κώμα έγινε αυτό που ήταν γραφτό να γίνει... Άνοιξε τα μάτια της! Οι γιατροί δεν το πίστευαν, ήταν ένα από τα θαύματα που ακούμε έλεγαν... Θαύμα ή η δύναμη της να αγωνιστεί μέχρι το τέλος; Ξύπνησε αλλά δεν είχε γιατρευτεί.. Λίγο καιρό μετά έγινε και αυτό... Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό το κορίτσι ζει και μάλλον δεν θα πεθάνει από καρκίνο!

Αν αυτός δεν είναι λόγος να αγωνιστείς μέχρι το τέλος τότε ποιος είναι;

Άρα ακόμα και αυτή η αρρώστια δεν σημαίνει το τέλος, όποιος έχει δύναμη για να ζήσει θα τα καταφέρει! ... Αλλά ακόμα και αυτοί που φεύγουν, όπως η γιαγιά μου, μήπως μετά είναι καλύτερα; Αυτή πρέπει να είναι η παρηγοριά τόσο για τους αρρώστους, όσο και για συγγενείς και φίλους... Ακόμα και αν φύγουν κάποιοι άνθρωποι μας, ίσως εκεί να είναι καλύτερα... Θα πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τόσο εγωιστικά το θάνατο... Κάποιον χάνουμε εμείς... Αυτός μπορεί να είναι καλά τώρα! (Και άλλωστε ίσως ούτε οι συγγενείς και φίλοι τους χάνουν, ίσως αποκτούν έναν φύλακα άγγελο, μπορεί να καταλάβει κάποιος που διάβασε το ένας φύλακας άγγελος)

Η ιστορία έχει μερικές διαφοροποιήσεις σε ηλικίες, ελάχιστα γεγονότα και λόγια, τις στιγμές που έγιναν ορισμένα πράγματα, (ο χρόνος ήταν λίγο διαφορετικός) και στους φίλους (από που τους γνώριζε, λεπτομέρειες όχι σημαντικές αλλαγές), χωρίς να αλλάζει το πως έγιναν τα γεγονότα... Απλά αυτό το κορίτσι, που είναι πια γυναίκα, είναι κάπου ανάμεσα μας, δεν θέλω να του κλέψω την ιστορία...

Φωτιά...

Όπως ξέρετε είμαι καινούργια στον χώρο των blog, πριν από λίγο καιρό ανακάλυψα την πρώτη σελίδα... Μετά δημιούργησα ένα δικό μου κατά λάθος και σιγά σιγά άρχισα να εξερευνώ και άλλες σελίδες... Σχεδόν σε όλες τις σελίδες βρήκα αναφορά για ένα θέμα... Την μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα... Πολύ ίσως πουν νωρίς το θυμήθηκες. Όμως κατά την άποψη μου ποτέ δεν είναι αργά! Και δεν θέλω να μιλήσω για αυτήν την φωτιά, αλλά για μια άλλη, πριν από 15 χρόνια περίπου που έζησα από κοντά... Έτσι κι αλλιώς δεν έχουν διαφορά, όλες οι φωτιές οι ίδιες είναι... Απλά θέλω να καταθέσω μια προσωπική εμπειρία... Μπορεί η δικιά μου η φωτιά να ήταν μικρότερη και πριν από πολλά χρόνια, αλλά οι συνέπειες υπάρχουν ακόμα. Αυτό δείχνει ότι για τη πυρκαγιά στην Πάρνηθα πρέπει να αναλογιστούμε πολύ μεγαλύτερη ζημιά.. Και για κάθε άλλη φωτιά... Και ίσως θα έπρεπε να κάνουμε όλοι μια προσπάθεια για να μην υπάρχουν άλλες πυρκαγιές... Ακούω για πυροσβέστες που καίγονται, όπως στο Ρέθυμνο, ακούω για τεράστιες εκτάσεις που η χλωρίδα και η πανίδα εξαφανίζετε, ακούω για σπίτια και τους κατοίκους τους που κινδυνεύουν Ότι και να σας συγκινεί από αυτά... Κάτι πρέπει να κάνουμε! Δεν λέω μόνο ότι μετά από μια φωτιά, όπως τώρα, πρέπει να βοηθήσουμε όλοι (με την καθοδήγηση ειδικών πάντα), λέω ότι ΟΛΟΙ πρέπει να βοηθήσουμε για να μην έχουμε άλλες πυρκαγιές!

Μας βοηθάει όλους να τα ρίχνουμε στους εμπρησμούς Φταίνε όμως μόνο αυτοί; Δυστυχώς υπάρχουν αυτοί που τα όμορφα δεντράκια μας τα βλέπουν εμπόδιο για τις βίλες τους, τα εμπορικά κέντρα τους και, τα οικόπεδα τους γενικότερα... Κάποιοι από αυτούς θα έβαζαν ακόμα και φωτιά για να φύγουν αυτά τα εμπόδια... Μήπως όμως οι περισσότεροι πατάνε στα δικά μας λάθη; Αρχίστε όλοι να αναλαμβάνετε τις ευθύνες σας! Και τα λέω για να τα ακούω και εγώ... Γιατί και εγώ έχω κάνει τα λάθη μου... Πάμε μια βόλτα έξω, σε ένα βουνό, σε μια πεδιάδα, κάπου που να υπάρχουν δεντράκια, λουλουδάκια, πουλάκια, ζωάκι, για να ανοίξει το μάτι, να πάρουμε καθαρό αέρα, να φτιάξει η διάθεση μας. Ήμασταν σωστοί όμως, ή αυτή η επίσκεψη μας μπορεί να είναι και η τελευταία γιατί κάτι που κάναμε θα είναι υπεύθυνο για μια μεγάλη καταστροφή; Πήραμε λίγο νερό να πιούμε, κάτι να φάμε που ήταν τυλιγμένο σε ένα αλουμινόχαρτο... Δεν υπάρχει κανένας κάδος εδώ κοντά (ΚΑΚΩΣ ΒΕΒΑΙΑ), υπάρχουν κι άλλα σκουπίδια εδώ, το δικό μου θα πειράξει; Κι όμως αν περίμενες να βρεις έναν κάδο για να πετάξεις το σκουπίδι σου και μάζευες και το μπουκαλάκι που είδες πεταμένο σίγουρα θα είχαμε μια φωτιά λιγότερη! Στο σχολείο μας λέγανε για τον μεγενθιτικό φακό και ένα χαρτί Α4... Ακριβώς το ίδιο γίνετε και με το μπουκάλι, το αλουμινόχαρτο και τόσα άλλα σκουπίδια και τα ξερά φύλα... Το καλοκαίρι δεν είναι τόσο δύσκολο. Ένα μπουκαλάκι αρκεί. Ένα τσιγάρο που δεν έσβησε καλά, κάποιος που το πέταξε έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου του. Το πιο τραγικό είναι όταν κάποιοι πάνε και πετάνε επίτηδες τα σκουπίδια τους στα δάση! Με ποια λογική το κάνουν αυτό;!; Δεν καταλαβαίνω..! Είναι εύκολο να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους... Ας αναλογιστούμε τώρα τις δικές μας! Πιστέψτε με είναι πολλές!

Μίλησα στην αρχή για μια πυρκαγιά πριν από 15 χρόνια... Ήμουν μικρή και δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι τους γονείς μου να μας παίρνουν άρον άρον και να φεύγουμε από το χωριό. Τον μπαμπά μου να ρωτάει την θεία και τον νονό μου αν θα μείνουν ή θα φύγουν... Στο υποσυνείδητο μου έχω ένα τεράστιο σύννεφο καπνού.. Σε κάθε πυρκαγιά που βλέπω από τότε στην TV που δείχνουν το σύννεφο καπνού, λέω κάπου το έχω δει από κοντά... Θυμάμαι μια έντονη μυρωδιά και πως ήταν δύσκολο να πάρω βαθιά ανάσα... Όλα αυτά όμως δεν με έχουν επηρεάσει έντονα... Όταν φύγαμε εμείς από το χωριό η φωτιά ήταν ακόμα μακριά και εγώ πολύ μικρή για να έχω αναμνήσεις... Κι όμως υπάρχει κάτι που ακόμα με πληγώνει από εκείνη την φωτιά. ΝΑΙ! 15 χρόνια μετά... Ο ένας δρόμος για το χωριό περνούσε από το μέρος που κάηκε. Οι γονείς μου αποφεύγουν να περνάμε από εκεί γιατί τους καταθλήπτει το θέαμα... Ακόμα 15 χρόνια μετά μυρίζει καμένο... Περνούσαμε από έναν καταπράσινο δρόμο και ακούγαμε πουλάκια να κελαϊδάνε! Μπορεί να ήμουν μικρή αλλά τα θυμάμαι... Τώρα περνάμε από ένα γκρίζο τοπίο πουν δεν ακούγετε τίποτα! Τα τελευταία 2 χρόνια περίπου δεν μυρίζει πια καμένο, και από τις περιοχές που απλά τις έγλειψε η φωτιά έχουν αρχίσει να πετάγονται τα πρώτα πράσινα φυλαράκια... Μιλάμε για 15 χρόνια μετά, μετά από δεντροφυτεύσεις και μεγάλη προσοχή και προστασία από το δήμο, γιατί αυτές οι εκτάσεις δεν προσφέρονται για οικόπεδα... Φανταστείτε λοιπόν τις ανάλογες συνέπειες... Εγώ δεν μπορώ ούτε να τις φανταστώ!

Ας αρχίσουμε να προσέχουμε λίγο λοιπόν, γιατί ΟΛΟΙ φταίμε!

Ένας φύλακας άγγελος!!!

Όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε αναρωτηθεί αν υπάρχουν άγγελοι... Δεν μιλάω για τους Αγγέλους της θρησκείας.. Σε τέτοια θέματα δεν ανακατεύομαι. Είναι πολύ προσωπικά και δεν έχουν σημασία για αυτό που θέλω να πω εγώ... Μιλάω για τους αγγέλους που ονειρευόμαστε όταν κλείνουμε τα μάτια μας. Για φύλακες αγγέλους. Για ψυχές που μας συντροφέβουν και μας βοηθάνε στις δύσκολες στιγμές! Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι υπάρχουν γιατί αυτό τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα... Πιο δυνατοί, λιγότερο μόνοι. Δεν φοβούνται τόσο γιατί πιστεύουν πως όλα θα φτιάξουν, αργά ή γρήγορα, χάρη στο φύλακα άγγελο τους. Άλλοι πάλι δεν πιστεύουν σε τίποτα από όλα αυτά, πιστεύουν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και πως ότι καταφέρνουν το καταφέρνουν μόνοι τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη, θέματα θρησκείας που έλεγα). Υπάρχει και μια ενδιάμεση κατηγορία που πιστεύει στους αγγέλους αλλά δεν πιστεύει πως χάρη σε αυτούς φτιάχνουν τα πράγματα. Τέλος υπάρχουν όλοι αυτοί που ακόμα το ψάχνουν... Και ίσως είναι οι περισσότεροι. Δεν είμαι εδώ εγώ για να σας πω αν τελικά υπάρχουν οι όχι φύλακες άγγελοι, ίσως και εγώ δεν ανήκω σε μια κατηγορία με κατασταλαγμένη γνώμη και το ψάχνω ακόμα... Θα σας πω όμως μια ιστορία απόλυτα αληθινή...


Είμαι 18 χρονών και μια γιαγιά μου πέθανε πριν από 21 χρόνια... Δεν την γνώρισα ποτέ, ούτε καν όταν ήμουν στην κοιλιά της μαμάς μου... Από πολύ μικρή άκουγα ιστορίες για αυτήν. Το πόσο καλή ήταν, πόσο πολύ βοηθούσε τους συνανθρώπους της, ακόμα και όταν δεν μπορούσε να βοηθήσει... Και δεν τα άκουγα μόνο από τη μαμά μου, που στο κάτω κάτω ήταν η μαμάς της (και ποιος δεν μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τη μαμά του), τα άκουγα από όσους την γνώριζαν! Κάθε φορά που άκουγα καλά λόγια για τη γιαγιά μου ένοιωθα περήφανη για λογαριασμό της! Δεν ήταν και λίγα αυτά που άκουγα, ούτε λίγα τα άτομα που μου τα έλεγαν... "η γιαγιά σου ήταν ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα", "δεν έχω γνωρίσει πιο αγνό άνθρωπο από τη γιαγιά σου", "ήταν ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος του κόσμου", "βοηθούσε τους πάντες ακόμα και αν έπρεπε να στερηθεί εκείνη πράγματα", "με το γέλιο της έδινε ζωή σε όλον τον κόσμο", "ήταν ένας άγγελος στη γη!". Από τις μεγαλύτερες ευχές που έχουν δώσει είναι όταν μου έλεγαν: "Εκτός από το όνομα της σου ευχόμαστε να πάρεις και τη χάρη της"... Θα είμαι ειλικρινείς... Στην αρχή ρωτούσα τη μαμά μου, καλά τόσο καλή ήταν η γιαγιά;, δυσκολευόμουν να πιστέψω τόσο καλά λόγια για ένα άτομο... Η μαμά μου, μου έλεγα πάντα να μην ρωτάω εκείνη, γιατί για αυτήν και αυτά που άκουγε ήταν λίγα... Είναι δυνατόν; Ακόμα δεν ξέρω να απαντήσω αν τα λόγια ήταν λίγα, αλλά σίγουρα δεν ήταν πολλά. Δεν είναι καμιά γνωστή για της προσφορές της, δεν επιβεβαιώθηκα διαβάζοντας κάποιο άρθρο, κάποια αναφορά ή κάτι άλλο για αυτά που έκανε... Δεν είναι πουθενά γραμμένα, παρά μόνο στις καρδιές αυτών που βοήθησε. Και δεν ήταν άνθρωπος που είχε πολλά και για αυτό πρόσφερε... Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, οι γονείς της είχαν πεθάνει και οι θείες της δεν την ήθελαν, είχε μόνο τον αδελφό της, ο οποίος της φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο όταν τον είχε περισσότερο ανάγκη, όταν πέθαινε... Ούτε στον γάμο της ήταν τόσο τυχερή όπως ίσως κάποιοι θα βιάζονταν να πουν, ο παππούς μου δεν της φερόταν με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς αυτό να κάνει τον παππού μου κακό άνθρωπο, απλά είναι πολύ εγωιστής, εκτός από τη μαμά μου δεν κατάφερε να αποκτήσει άλλο παιδί, και έχασε και ένα, παρόλο που εκείνη είχε αποφασίσει να θυσιάσει την δικιά της ζωή... Δεν ήταν λοιπόν χορτασμένη από αγάπη για να την απλώνει τόσο απλόχερα.. Ούτε πλούσια ήταν... Πέθανε 2-3 χρόνια πριν γεννηθώ από καρκίνο... Μια αρρώστια που δεν ξέρω αν με τρομάζει τόσο επειδή είναι τόσο σοβαρή ή επειδή πέθανε από αυτήν η γιαγιά μου... Έπρεπε όμως να γίνει, για να ηρεμήσει.. Ένας άνθρωπος που έχει προσφέρει τόσα πολλά, έχει το δικαίωμα να ξεκουραστεί, κι ας μας πονάει όλους εμάς. Όποιος έκατσε και διαβάζει αυτό το άρθρο σίγουρα θα αναρωτιέστε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους φύλακες αγγέλους. Ίσως και εγώ να παραφόρτωσα το άρθρο με πληροφορίες για τη γιαγιά μου, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω για αυτήν. Είχα πει ότι δεν πείστηκα για τα λόγια που άκουγα για τη γιαγιά μου από έγγραφα ή αποδείξεις... Σίγουρα δεν πείστηκα και από τα λόγια... Πείστηκα γιατί γνώρισα τη γιαγιά μου... Πως; Τόσο πολύπλοκο αλλά και τόσο απλό...
Δεν θυμάμαι από τι ηλικία άρχισα να βλέπω αυτά τα όνειρα... Ήμουν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο καθόμουν σε μια πολυθρόνα και απέναντι μου καθόταν μια γυναίκα... Μιλούσαμε, μιλούσαμε, μιλούσαμε για όλα αυτά που με απασχολούσαν και εκείνη με συμβούλευε, τι να κάνω πως να το αντιμετωπίσω. Όταν ξυπνούσα δεν θυμόμουν τι μου είχε πει, αλλά πόσες φορές σε ένα όνειρο όταν ξυπνάμε δεν θυμόμαστε κάτι αλλά ξέρουμε πως έχει γίνει; Έτσι και εγώ όταν ξυπνούσα ήξερα ότι αυτή η γυναίκα που με είχε συμβουλέψει ήταν η γιαγιά μου. Στην αρχή δεν έδινα σημασία, άκουγα τόσα καλά για τη γιαγιά μου που στο υποσυνείδητο την είχα συνδέσει με αυτού του είδους την βοήθεια... Όταν βοηθούσε όλον τον κόσμο δεν θα βοηθούσε την εγγονή της έλεγα και γελούσα... Δεν είχα μπει καν στον κόπο να πω για αυτά τα όνειρα σε κάποιον. Ένα όμως ήταν σίγουρο, ότι και να έβλεπα στον ύπνο μου με έκανε να ξυπνάω με μια τρομερά ευχάριστη διάθεση... Το βράδυ πριν πάω για ύπνο μπορεί να έκλαιγα αλλά όταν σηκωνόμουν είχα μια όμορφη διάθεση που δεν ήξερα καν από τι πηγάζει.

Κάποια χρόνια μετά από τότε που άρχισα να βλέπω αυτά τα όνειρα έγινε το απίστευτο! Πολλοί δεν θα με πιστέψετε, αλλά δεν με πειράζει... Εγώ το έζησα, δεν έχω αποδείξεις για αυτό αλλά ούτε με ενδιαφέρει να με πιστέψετε... Ήταν τα γενέθλια του αδελφού μου, είχαμε μαζευτεί στο σπίτι, οι γονείς, τα παιδιά, η θεία μου, η γιαγιά μου (από τον μπαμπά) και ο νονός μου (και άντρας της θείας μου), για να σβήσει ο αδελφός μου τα κεράκια. Ήρθε η ώρα, έσβησε ο αδελφός μου τα κεράκια και η μαμά μου άρχισε να κόβει την τούρτα και να μοιράζει τα κομμάτια. Εγώ εκείνη την ώρα σύμφωνα με τα λεγόμενα της είχα κοκαλώσει κοιτάζοντας επίμονα τον διάδρομο. Δεν κουνιόμουν καθόλου και δεν μιλούσα, η μαμά μου και ο νονός μου με φώναζαν αλλά εγώ δεν αντιδρούσα καθόλου. Σύμφωνα με τη μαμά μου αυτό κράτησε κανένα τρίλεπτο... Από τη δική μου μεριά τα πράγματα ήταν αλλιώς.. Στο βάθος του διαδρόμου εμφανίστηκε μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά, δεν έβλεπα το πρόσωπο της αλλά ήξερα πως ήταν η γιαγιά μου (από τη μαμά), προσπαθούσα να σηκωθώ για να την πλησιάσω αλλά κάτι δεν με άφηνε να κουνηθώ από την πολυθρόνα, προσπαθούσε να μου πει κάτι αλλά δεν την άκουγα, ήθελα να πάω κοντά της και ίσως αυτό ήταν το λάθος μου. Αυτό κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα, με το που κουνήθηκα ελάχιστα χιλιοστά η γιαγιά μου άρχισε να απομακρύνετε και άκουσα τη μαμά μου να μου λέει: "γιατί δεν απαντάς, είσαι καλά;" "ναι μαμά" "ε λοιπόν;" "τι;" "έχει έρθει κανείς" "όχι κανένας" Στη μαμά μου είπα τι έγινε λίγες μέρες μετά, γιατί ρωτούσε και ξαναρωτούσε τι είχα πάθει... Μου είπε πως εκείνη τη μέρα ένοιωθε πιο έντονα από ποτέ την παρουσία της μαμάς της... Εγώ σκέφτομαι πως αν δεν προσπαθούσα να την πλησιάσω ίσως και να την είχα ακούσει, ίσως να είχε μείνει παραπάνω...

Δεν τελειώνω όμως εδώ. Από εκείνη τη μέρα δεν ξανάδα τα όνειρα στο σκοτεινό δωμάτιο, έβλεπα άλλα όνειρα με τη γιαγιά μου, πιο φωτεινά... Ποτέ στον ύπνο μου δεν είδα το πρόσωπο της... Υπήρχε πάντα μια σκιά γύρω από αυτό. Ήταν πάντα ντυμένη στα άσπρα και πολύ όμορφη... Από το πρόσωπο της το μόνο που ξεχώριζα ήταν τα έντονα κόκκινα χείλη. Το είπα στη μαμά μου και μου είπε πως πάντα η γιαγιά μου έβαφε έντονα τα χείλη της, αν και γενικά δεν βαφόταν πολύ...Ήταν η πρώτη φορά που μου το έλεγε αυτό... Ακόμα κι αν όλα αυτά τα θεωρείται συμπτώσεις, αν με πιστεύετε πάντα, έχω να σας πω κι άλλα... Ένα βράδυ που την είδα στον ύπνο μου, μου έλεγε να πω κάτι στη μαμά μου αλλά δεν άκουγα τι. Δεν έδωσα σημασία και δεν είπα τίποτα στη μαμά μου, το επόμενο βράδυ την είδα πάλι και πάλι μου είπε να πω κάτι στη μαμά μου αλλά δεν άκουγα τι... Λέω δεν μπορεί να είναι τυχαίο και λέω στη μαμά μου ότι τα τελευταία βράδια βλέπω τη γιαγιά στον ύπνο μου και μου προσπαθεί να μου πει κάτι... Λίγες μέρες μετά ήταν το μνημόσυνο της και η μαμά μου ήθελε να μου το πει για να της θυμίσω κάποια πράγματα. Εγώ μέχρι τότε δεν ήξερα πότε ήταν, για να πω την αλήθεια ούτε τώρα θυμάμαι ακριβώς... Κι αυτό σύμπτωση; Η άλλη γιαγιά μου (από τον μπαμπά) έχει πρόβλημα με την καρδιά της και έχει μπει κάποιες φορές στο νοσοκομείο. Όποτε έμπαινε, το ακριβώς προηγούμενο βράδυ έβλεπα τη γιαγιά στον ύπνο μου και μου έλεγε να δώσω χαιρετίσματα στη γιαγιά γιατί θα αργήσει να την δει... Ήθελε να μου πει ότι δεν θα πεθάνει...

Η τελευταία φορά που την είδα στον ύπνο μου ήταν στο γυμνάσιο... Είχα δει ένα όνειρο όπου καθόμουν στο σαλόνι και ήρθε εκείνη απέξω πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο. Ήταν πάλι ντυμένη στα άσπρα αλλά αυτή τη φορά είχα την αίσθηση ότι είχε και φτερά... Μιλήσαμε όπως συνήθιζε, μου είπε να δώσω πολλούς χαιρετισμούς σε όλους, κάτι που μου έλεγε και άλλες φορές και άρχισε το σύννεφο να ανεβαίνει προς τα πάνω... Δεν την ξαναείδα από τότε... Πολλές οι εκδοχές που το εξηγώ...
Στην αρχή με είχα κατηγορήσει που είχα καιρό να την δω γιατί εκείνη την περίοδο είχα μιλήσει σε μια φίλη μου για αυτά τα όνειρα και νόμιζα ότι δεν έπρεπε να το έχω κάνει, πως ήταν μυστικό... Μετά όμως θυμόμουν το τελευταίο όνειρο και σκεφτόμουν πως ήταν σα να με χαιρετάει... Πήγε επιτέλους στον κόσμο των αγγέλων... Έκανε την δουλειά της εδώ... Αφού όταν έφυγε εγώ ήμουν ήδη καλύτερα... Είχα περάσει το έντονο στάδιο της κατάθλιψης και παρόλο που δεν την βλέπω την αισθάνομαι πολλές φορές δίπλα μου.

Δεν ξέρω σε τι πιστεύω... Αλήθεια! Πάντως σίγουρα πιστεύω σε έναν φύλακα άγγελο! Τον δικό μου... την γιαγιά μου! Σ' ευχαριστώ γιαγιά για όλα! Όπου και να είσαι από όπου και να με βλέπεις τώρα να ξέρεις πως εγώ θα σε κουβαλάω πάντα μαζί μου... Στην σκέψη μου! Και να πω και κάτι ακόμα... Ο δικός μου φύλακας άγγελος δεν έλυσε τα προβλήματα μου! Μου έδωσε δύναμη να τα λύσω μόνη μου. Μην περιμένετε λοιπόν κάποια δύναμη να λύσει τα προβλήματα σας! Βρείτε τη δύναμη να τα λύσετε μόνοι σας!

Προσευχή σε ένα αστέρι

Καλοκαίρι... Η ζέστη αφόρητη.. Το σπίτι δεν με χωράει... Θέλω να βγω έξω, αλλά δεν έχω να πάω πουθενά. Δεν έχω κάποιον να με συνοδεύσει και φοβάμαι μόνη μου τέτοια ώρα έξω... Βγαίνω στο μπαλκονάκι του σπιτιού. Δεν είναι μεγάλο αλλά θα πάρω λίγο αέρα... Δεν αντέχω άλλη κλεισούρα... Βγάζω ένα μικρό σκαμπουδάκι και κάθομαι... Με χτυπάει ένα ελαφρύ αεράκι και νοιώθω μια ανακούφιση. Γέρνω το κεφάλι μου προς τα πάνω και κοιτάζω τα αστέρια. Δεν φαίνονται καθαρά αλλά είναι πανέμορφα. Προσπαθώ να εστιάσω την προσοχή μου σε ένα από όλα αυτά. Δεν είναι εύκολο όμως κάπου χάνομαι... Αχ και να ήμουν σε αυτό το αστέρι. Θα τα έβλεπα όλα πολύ διαφορετικά. Θα τα έβλεπα όλα από μακρυά! Δεν θα ζεσταινόμουν, ούτε θα με ενοχλούσε το μικρό σπίτι μου που επικρατεί ένα χάος και νοιώθω να πνίγομαι μέσα του. Δεν θα φοβόμουν να πάω μια βόλτα μόνη μου... Θα μάζευα και όλους τους φίλους μου εκεί, δεν θα ήμασταν χώρια... Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακρυά ο ένας από τον άλλον... Δεν θα ανησυχούσαμε μήπως ενοχλήσουμε τους γείτονες όταν περάσει η ώρα. Δεν θα φοβόμαστε να κάτσουμε κάπου έξω μέχρι αργά, ούτε θα φοβόμασταν τον τύπο στο απέναντι πεζοδρόμιο που μας κοιτάει περίεργα... Δεν θα ζητούσα από τα παιδιά να με πάνε μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου γιατί φοβάμαι να κάνω δυο βήματα μόνη μου, ούτε θα φοβόμουν να πάω να βρω τέτοια ώρα την κολλητή μου που ξέρω ότι επίσης δεν κοιμάται... Πάνω στο αστέρι θα έφερνα και την οικογένεια μου πιο κοντά. Δεν θα με έλεγχαν αλλά θα ήταν κοντά μου και δεν θα μου έλειπαν... Άσε που 8α είχα και κάθε μέρα σπιτικό φαγητό :P... Ανοίγω τα μάτια μου... Το αεράκι τελικά είναι πιο δροσερό από πριν. Μπορώ να ανασαίνω.. Δεν πνίγομαι! Άλλωστε μια βδομάδα έμεινε... Τελειώνουν οι εξετάσεις! Κοντεύει ο καιρός που θα πάω σπίτι και θα ξαναδώ τους φίλους μου... Πρέπει να πάω να κοιμηθώ... Αύριο γράφω... Ελπίζω να πάω καλά... Προσεύχομαι στο αστέρι μου, εκεί έχω βάλει τον φύλακα άγγελο μου... Όποιος κι αν είναι! Και λέω μια βδομάδα είναι θα περάσει... Την επόμενη μέρα έγραφα το τελευταίο μάθημα...

Πρώτη φορά είχα κάνει κάτι τέτοιο... Ακριβώς μια βδομάδα μετά ήμουν στο σπίτι μου, με τους φίλους μου, μόλις είχαμε φάει σπιτικό φαγητό και ετοιμαζόμασταν να βγούμε έξω... Χτυπάει το τηλέφωνο... "Μπες στο ίντερνετ, βγήκαν τα αποτελέσματα για το τελευταίο μάθημα!" Μπήκα στο ίντερνετ... Ήταν το μόνο 10ρι που είχα γράψει! Ακριβώς μια βδομάδα μετά... Τυχαίο ή όχι εγώ συνεχίζω να ταξιδεύω στο αστέρι μου παρέα με το φύλακα άγγελο μου της νύχτες που νοιώθω μόνη...!


Δεν είναι όλες οι ιστορίες προσωπικές μου εμπειρίες... Άλλες μου τις έχουν πει άτομα που πιστεύω και άλλες ήθελα εγώ να τις πιστέψω... Δεν θα πω ποιες ιστορίες είναι δικές μου και ποιες όχι... Εσείς έχετε το δικαίωμα της επιλογής! Ποιες θα πιστέψετε και ποιες όχι... Ίσως ούτε εγώ να τις πιστεύω όλες...